Ze praat niet veel, mijn poetsvrouw. Ze praat eigenlijk niet. Als ze toekomt glimlacht ze en begint ze met haar werk. Ik vind het goed zo. Ik spendeer mijn dagen al vol gebabbel en die uurtjes rust rond mij kan ik wel verdragen. Als een stille vlijtige bij doet ze altijd maar verder. Ramen lappen, kasten afstoffen, dweilen, en dat vier uur aan één stuk. Op de één of andere manier slaagt ze er altijd in om perfect op tijd klaar te zijn met alles, in haar eigen stilte, net op het moment dat haar tijd op is. Qua timing kan ik er nog iets van leren. Ik vermoed dat ze slavisch is, zo klinkt haar naam alleszins en ook haar looks zijn ernaar. Knap, bleek met wijd uitstaande ogen. Ze giechelt “neen danku” als ik haar iets te drinken aanbied. Ilja stelt haar allerlei vragen en nooit antwoordt ze. Ook niet op zijn vraag of ze wil mee-eten met ons. Misschien begrijpt ze hem helemaal niet. Ze zegt niet veel, mijn stille poetsvrouw. Ook niet als ik een keiluid boertje laat na een te grote slok cola zero. Daar zegt ze niets op, terwijl ik me doodschaam en mijn lach probeer in te houden, smsend naar mijn lief wat er net is gebeurd. Een zegen, zo’n stille poetsvrouw.
Jawel! It’s happening! Wat je hieronder zult kunnen lezen is een unicum in mijn blogbestaan: ik ga een recept delen!
Gisterenavond “had ik volk”. Zo noemen wij dat hier op streek, “ik heb volk”, lees: ik maak eten voor een bende vrienden en dan aperitieven we samen, tafelen en tateren erop los terwijl ik honderd keer naar mijn keuken loop om vanalles te halen en extra drank te voorzien, het gesprek onderbreek om te roeren in iets dat aan het opwarmen is, stress omdat ik mijn frigo niet meer dicht krijg en mijn keuken zich ontpopt tot een verzamelplaats voor afwas die ik niet meer in de machine gepropt krijg.
Zoals weinigen weten volg ik soms een kookles bij KVLV – voor vrouwen met vaart! De boerinnenbond noemen ze dat ook wel. Je mag eens fronsen, dat is ferm leuk daar in die boerinnenbond, ze doen daar tenminste normaal en ik voel me al eens slim als ik wèl weet wat Rice Krispies zijn in tegenstelling tot de oudere generatie boerinnen.
Maar gow, het recept. “Witte Chocoladetaart”. Oh yes, ik koos voor vetzakkerij. (of course, my dearest). Bij Haaike had ik gelezen over een kookboekenweek ,het sprak mij wel aan, dus ik nam mijn laatste kookboek “Taarten Zonder Oven” erbij voor het dessert.
De ingrediëntenlijst:
In mijn geval is de ingrediëntenlijst hetzelfde maar ik vergeet de limoen.
Bereiding:
“Hak de noten fijn. Smelt de suiker in een pannetje. Voeg de boter toe en meng met de muesli en noten. Verdeel het mengsel over een met bakpapier bedekte springvorm en strijk glad. Laat afkoelen en opstijven.”
So far so good.
Muesli gemengd met noten en gesmolten suiker ziet er alvast zo uit. Zorg dat je een stevige lepel hebt want het is een stevig goedje om door te malen.
We gaan verder met het recept:
grof hakken gaat vlot met een gigantisch mes!
Uiteraard ging het veel te goed. Terwijl mijn room op het vuur staat en ik de perfect grof gehakte chocolade erin probeer te smelten gebeurt er iets met mijn geduld. Het wordt op de proef gesteld. Ik verhoog het vuur. Draai me om en 5 minuten later zie ik het volgende in die kom:
Zwarte brokken. Inderdaad: aangebrand. Ik doe er niet om, echt niet. Ik giet het hele goedje in het toilet. Even later ruikt het daar alsof een chocoladefiguurtje zijn gevoeg deed.
En tof dat dat is, zo’n aangebrande kom uitkuisen! Echt zo tof.
Een uur later pek ik terug naar de winkel om een nieuwe voorraad witte chocolade en room. Ahja, mijn bodem was al mooi klaar, ik ging nu ook niet meer veranderen van dessert.
Wanneer ik klaar ben ziet mijn taart er zo uit. Het ding in de frigo mikken zonder morsen is geen sinecure maar het is gelukt!
Eind goed al goed….
In KVLV-land toch….
Na zeker 7 uren opstijven serveer ik de taart aan “mijn volk”. Ik haal het bakpapier eraf en kan ze redelijk goed op een plateau leggen zonder dat ze uiteenvalt. Heel goed zelfs, de bodem is echt stevig.
Stevig is echter een understatement. Ze is in feite beenhard! Ik haal wederom mijn gigantisch mes uit en kan ze in stukken snijden. Dat het mes een wapen is en je er zonder moeite een oor mee kan verwijderen zeg ik maar eens terloops erbij want met een gewoon Ikea-mes was mijn muesli-bodem niet te doorboren.
mijn taart zag er niet zo uit -neen- en dat lag niet aan het feit dat er geen zeste van limoen op was gestrooid…
Zo hard de onderkant was, zo zompig was de bovenkant. Eén grote zompige witte chocolademassa. Ik moest bijna lepeltjes uitdelen omdat ze niet eetbaar was met een vork!
Wat kan ik zeggen…een foodblog zal het hier wellicht nooit worden.
De chef-kok die deel uitmaakte van “het volk” (ja echt, zo’n dingen kom ik dus altijd tegen als er een chef-kok aanwezig is aan tafel) wist me te vertellen dat ik de room waarschijnlijk wederom te warm had laten worden en zo de structuur van de chocolade en de mascarpone verkakte waardoor het opstijven mislukt is. Tjah…koken is een beetje scheikunde zeker? En laat dat nu niet bepaald mijn beste vak geweest zijn…
De voorbije dagen zijn er toch een aantal zaken voorbijgekomen die ik onder de categorie “tricky business” kan plaatsen. Zoals:
met een extreme loopneus, onstopbaar door zakdoek noch tissue, een huilende baby uit een Maxi-Cosi tillen zonder hem onder te snotteren.
een belegd broodje eten. Er moet altijd wel ergens iets uitspetsen, ik moet dertig keer de saus van mijn mond vegen of het is totaal niet toonbaar. Wie hier de ultieme broodjes-eten-zonder-morsen-tip kan posten die krijgt er ééntje van mij.
deze extreme pampertaart herbergen
een date met vriendinnen plannen en nu pas beseffen dat je de dag na de date een assessment krijgt op het werk
spreken voor een eivolle zaal met 540 man. They sat and stared. Althans, zo leek het toch.
500 cava-glazen vervoeren in je auto, bij elke bump in de weg horen hoe de hele boel klingelt en kluttert in de koffer
twee wenende kinderen troosten, met je hoofd vol snot en je verstand ergens rond het vriespunt omdat je het teveel hebt gebruikt de vorige twee dagen. (Volgens mij krijg je maar een voldoende aantal verstand per week, je moet het goed doseren, als je het teveel gebruikt op één dag moet je een dag compenseren door als een zieke koe op de trein te kijken, of is het als een hond op een zieke koe kijken? Ik weet het niet, ik zit in mijn compensatiedag vandaag)
Al die dingen, die gebeuren, en die gaan weer voorbij. Het moment zelf denk je “o-oh”, en twee minuten later is het gedaan. Stress en okselvijvers verdwijnen, er is niets gebroken, ik struikelde niet op het podium, mijn zoon werd net niet ondergesnotterd en de pampertaart blijft hier staan totdat ik een box vind om al die pampers in te steken.
“Show your morning” is het thema van de eerste uitdaging in #Boostyourpositivity. Wel mijn morning zag er vandaag alleszins anders uit dan die van gisteren. Gisteren was misschien ook wel een uitzondering. Mijn echtgenoot moest gevoerd worden naar het werk omdat hij die avond ging terugkomen met zijn bedrijfswagen. Op mijn “vrije” ochtend sta ik ten laatste om 7u10 op, zo ben ik al wakker voor de kinderen, want nadat mijn ogen open gaan heb ik graag het eerste kwartier een klein beetje rust. En koffie, veel koffie uiteraard. Toen hij wist te zeggen dat hij om 7u30-7u45 op het werk aanwezig moest zijn was dat toch een dompertje op de vrije dag-feestvreugde. Anyway, no problem, Linus werd in zijn berepakje gesjord, Ilja werd warm gemaakt voor het plan dat hij in zijn peignoir boterhammen in de auto mocht eten, we vertrokken. Ik had als enige bij mij: kinderen, sleutels. Mijn lief had zijn werkpapieren mee en zijn prachtige zelf. Eens in de auto vroeg ik waar de boterhammen van Ilja waren. “Oh, staan nog op tafel”. Mijn lief keert terug. Probeert de sleutel in het sleutelgat te steken….het lukte niet. “Mijn sleutels zitten nog op de binnenkant” wist hij te vertellen. “Ik ga wel achterom via de achterdeur.” Een beetje verward zei ik: “Maar de rolluiken zijn nog naar beneden”. Fuck. Damn you automatische rolluiken! Om een lang verhaal in te korten, het eindigde met een paar beschadigingen en de illusie om nooit meer de sleutels op de deur te steken. Ilja had zijn boterhammen alsnog. We reden totaal ongestresseerd naar zijn werk, want uiteindelijk was het probleem opgelost. Het enige dat we wel vergaten waren Pieters’ boterhammen.
Deze ochtend was het gelukkig anders. Ik had “de vroegen”. Een klein foto-verslagje:
Ik kom dat uur beneden en hoop dat de koffie vlug zal klaar zijn.
Twintig minuten later sta ik gedouched en gekleed klaar om eindelijk aan die koffie te beginnen. Addict? Moi? Mijn haar laat ik drogen “aan de stake”. Met de vroegen moet dat allemaal maar kunnen. Ontbijten doe ik op het werk.
Om 5:55 ben ik onderweg naar het werk. Gelukkig is het niet ver en is er bitter weinig verkeer op dat uur.
Oeie…best dat ik altijd speling reken in mijn vervoerstiming. Ik parkeer zo dicht mogelijk en stap nog een goeie vijf minuten tot ik er ben. (Serieus, ik rij 7 minuten en stap 5 minuten)
Om 6u10 sta ik op het werk om vijf minuten later te beginnen. Maar niet zonder een zjatje koffie uiteraard!
Mijn echtgenoot verklaarde mij net niet zot toen ik zei dat ik de eerste dag van de solden naar Gent ging. Hij dacht het misschien wel bij zichzelf en terecht, want de regen viel met bakken uit de lucht, gelukkig beschik ik over een goeie winterjas die nog dicht kan vooraan. Om 10u25 begonnen we eraan. Vreemd genoeg: geen rijen aan de kassa’s, er moest niet op koppen worden gelopen, er was geen file om op de ondergrondse parkeergarage te staan, we moesten zelfs niet slalommen tussen het volk. Het was verdacht kalm voor een zaterdag in de winkelstraat. We speelden slim (zonder dat we het doorhadden, maar soms zijn wij gewoon slim van onszelf, hah!) en gingen om 11u40 al een tafeltje gaan bezetten in een bistro vlakbij de handelsbeurs. Als enige in het plekje zagen we na een kwartier de hele eetzaal vollopen. Een biobroodje later (we so healthy….nee het klonk gewoon lekker op de kaart) was het tijd om verder te shoppen. Voor mijn compagnons was het net iets aangenamer shoppen, zwangerschapskledij is echter niet zo hip en blijkbaar niet zo vlot te vinden in de Veldstraat. In de H&M zelfs geen te vinden (“Daarvoor moet u in ons filiaal in Lochristi zijn mevrouw” ahja, verban mij maar van de winkelstraat, ik ben niet hip genoeg!) De volgende soldenperiode doe ik weer lustig mee met het passen en twijfelen. Mijn buit is echter niet zo spectaculair maar ik ben toch heel tevreden:
Bovenaan van links naar rechts: een pyjama voor de stamper, twee truitjes voor de pratelaar (het andere heeft hij al aan)
Onderaan: Boxershorts en onderlijfjes van Petit Bateau, een jeansbroek voor de miniman van het failliete doch degelijke Mexx. De cd van Oscar And The Wolf kocht ik vrijdag al maar of 15 euro nu bepaald solden zijn, ik denk het niet.
Ik was toch enorm tevreden van mijn shoppingspree, vooral de Petit Bateau’s vind ik geweldig, ook al omdat ik weet dat ze na Ilja nog een tweede leventje gaan kunnen verrijken. Merken koop ik altijd in de solden, ik kan er anders geen geld aan geven. Je kan er niet onderuit: er is een kwaliteitsverschil bij merken.
Bij thuiskomst vielen mijn ogen net niet toe maar dat deden ze twee uur later wel in de zetel. Ik besloot alleen naar boven te gaan terwijl mijn lief naar schieten en poefen keek (Band of Brothers). Na een kwartiertje lezen (“Vergeef ons” van A.M. Homes) ging ik in een geweldig diepe soldenslaap om er anderhalf uur later weer uit gekatapulteerd te worden. Bijna letterlijk al had ik dat toen nog niet door. “Iets” was gevallen maar ik wist niet wat. Mijn echtgenoot riep aan de trap beneden “ben jij dat?” Ik had het dus niet gedroomd. Neeneen, ik was het niet, hier is niets aan de hand, het is misschien in de kamers in opbouw? Was er een lamp gevallen of misschien een gyprocplaat naar beneden gedonderd? Het klonk alleszins als zoiets. Een volledige zaklampcheckup later waren we nog niets wijzer. Het had geklonken alsof iets zichzelf had ontmanteld zonder dat we het ergens konden zien. Lag er iets op ons dak? Was er een dakgoot afgebroken (kon goed zijn want dat is onze volgende geldopslorpproject). Uiteindelijk vonden we niet wat mij uit mijn slaap had gerukt en mijn lief uit de zetel had doen springen van het verschot. Totdat ik de matras ophefte. “Lag die middenplank al op de grond?” Bleek dat ons bed was ingevallen. Er zijn slechts twee opmerkingen bij dit gebeuren:
1) Ik ben zo dik geworden dat ons bed inzakt
2) Ik slaap zo diep dat ik niet eens merk dat zoiets gebeurt
Om beide feiten kan ik alleen maar eens glimlachen.
Er breekt al eens iets de laatste weken. Of het valt en breekt net niet. In de voorbije maand droeg ik al vier glazen, een bord en een tas naar de “bak die ooit eens naar het containerpark moet”. Die irritante bak die altijd vol blijkt te zijn en nooit eens netjes leeg en uitgekuist. Sommigen wijten het aan mijn zwangerschap, mij lijkt het eerder een zwakkere periode in mijn algehele clumsiness. In het passeren bij de groenten en fruit bij SPAR gisteren kwam ik het rek met de popcornmaïs tegen. Mmmm popcorn waarop er tegelijkertijd zo’n zak maïs in mijn winkelmandje verdween. Het was zo’n trekmandje met wieltjes, ik vind dat altijd iets Benidorm bastards hebben. Dat ik de hendel van het karretje uit mijn hand liet schieten en daarna een zak bloem en drie stalen prei mocht oprapen hoort misschien ook bij dit verhaal. Even later aan de kassa ging het echter gigantisch fout. Een zak maïs, tel er onhandigheid bij en veel lucht in de befaamde zak. POEF! Het ding vloog naast de band in plaats van erop uiteraard. Resultaat: maïs all over the place. Shit! De kassadame gaf me een plastic zakje om het gescheurde zakje maïs in op te bergen, gelukkig zat er nog 3/4e in de zak en was slechts 1/4e voor de kippen. Ik bond het plastic zakje met de gescheurde zak maïs extra goed dicht zodat we niet nogmaals een farce zouden tegenkomen (zover ben ik ondertussen wel al!). Ze kwam me helpen om de uitgestrooide boel op te ruimen. Na het debacle scant ze verder mijn artikelen, onder andere de plastic zak met de gescheurde zak maïs in….Ik wou zeggen dat ik dat eigenlijk niet meer moest hebben zo’n zak waar maar 3/4e meer inzat, maar ik durfde niet. Tenslotte was het wel mijn eigen domme fout. Soit. Ik maakte er geen spel van en nam me voor om alsnog popcorn te maken thuis. Misschien was ik daar beter gestopt met denken aan popcorn want ook thuis leek het helemaal niet zo vlot te verlopen. Eens in de pot pofte de popcorn weinig tot niet, hij begon echter wel enorm te roken, zo fel dat mijn dampkap het niet meer kon bokken. Bij een check onder het deksel bleek ik vooral rook/zwart/stank te zien en ruiken. Ik zette de pot buiten waar hij nog zeker 10 minuten heeft staan uitroken. Ik had beter eerst eens opgezocht hoe ik op een goeie manier popcorn maak want: Piet weet het altijd beter!
Waarom zoek ik zo’n dingen ook altijd op nadat ik er een farce mee tegenkwam?
En bestaan er eigenlijk ook filmpjes over hoe je een zak maïs ongeschonden uit een winkel krijgt?
Geplaatst op
Als er broeken moeten gekort worden, dan gaan wij naar onze meme. Die doet dat met veel liefde en mooi afgewerkt en je krijgt er koffie, koekjes en een update van de hele familie bij. Wie is waar geweest op vakantie, wie is zwanger en wanneer gaat die of die trouwen? Mijn lief vond het echter nog niet genoeg en zei “er zouden nog knoopjes moeten aangenaaid worden aan die broek, ik ga het aan de meme vragen”. Ok, dat is er misschien over, knoopjes aannaaien, dat kan ik nu toch nog wel zelf. Misschien niet zo goed als meme, maar toch, het is precies een beetje heel derover om met een losse knoop daar toe te komen.
Deze week kreeg ik van de juffrouw van Ilja ook een opdracht op het lijf geschreven. Zijn symbooltje moet in zijn fluojasje worden genaaid worden, zodat hij het vlotjes herkent. (Na één week school weet hij niet alleen zijn eigen symbooltje, maar ook alle symbooltjes van zijn vriendjes in de klas, freaky!). Terwijl ik daarnet bezig was voelde ik me net weer in het derde leerjaar, waar we een kussenhoes mochten naaien. Alleen had de stof in die tijd voorgeprogrammeerde gaatjes en moest je enkel het lijntje volgen. Deze keer ging het iets minder vlot:
Zoals ik al zei: basisschoolnaaien. Het is mij toch gelukt, en ik ben er niet voor naar de meme moeten lopen. Het symbooltje was wel al een beetje aan het uitrafelen alvorens het in het fluojasje geraakte, binnenkort is het een vrachtwagen zonder wielen. Plus: hij zal hem zelfs vanop de rug al kunnen herkennen:
Ja, inderdaad, ik heb die uiteindjes van die draad aan elkaar geknoopt en dan afgeknipt. Zwijgt, of ben jij een echte Mme Zsa Zsa misschien? Of meme, moest je meelezen: sorry, ik wou het zelf doen, hopelijk doen je ogen niet teveel pijn.
Zijn glijbaan. De nieuwste waw-factor in het leven van mijn bijna 3-jarige zoon. Ik ben blij in zijn plaats, hoe hij zwaait naar mij als hij bovenstaat, zijn gezichtje als hij beneden komt, het is elke euro die het ons gekost heeft waard. Deze week was de zon dan nog eens voorradig wat het buitenspelen alleen maar leuker maakte. Ik was aan het roefelen in huis terwijl hij buiten trappelde. Ineens zag ik hem niet meer. Het was verdacht stil. Het is nooit goed als het stil is. Niet dat hij ergens naar de straat kan, maar mijn hart staat altijd een beetje stil op zo’n moment. Een vluchtige blik later gebeurde er dit: de munchkin zit op zijn knieën bij Marbels etensbakje. Ik zie hem een kattenkorrel nemen en in zijn mond stoppen. En je moet weten, hij neemt dan nog geen korrel van het verse voer, neen, hij neemt er één die naast de bak lag op de grond. Zo’n verlept stukje dat al in de regen heeft gelegen. Ieuw! Tegelijkertijd merkt hij dat ik hem zie. Ik zie die hersentjes werken:”o-ow!” Ik doe de deur rustig open, hij schiet in paniek, graait nog vlug enkele verse kattenkorrels en vlucht de hoek om naar de zijkant van het huis. Tegen dat ik bij hem ben zie ik hem nog net de meegegraaide kattenkorrels in zijn mond proppen. En knabbelen dat hij deed. Ik kon het horen kraken tot twee meter verder. De moeilijkste opdracht op dat moment was zeker mijn lach inhouden, en al evenzeer toen ik even later zijn gezicht observeerde. Van heerlijk uitlachend knabbelen ging het over naar een paniekerige grimas en ineens riep hij “is niet lekker! is niet lekker!” Ik nam hem mee naar de kattenbak en zei “Ilja, dat is poesjeseten, je hebt Marbels eten opgegeten, dat mag niet hé?” De schuldige blik in zijn ogen en het feit dat hij net niet begon te kokhalzen zal al een les op zich geweest zijn. Beetje water hebben?
Ik vraag me af hoeveel keer ik het volgende zal moeten horen deze week: “Mamaaaaa, poesjeseten, dat is niet lekker hé” “Nee jongen, dat is niet lekker”.
Ok, paaseieren vergeten in de wagen bij 21 graden buiten, het was één van mijn minder goeie moves de voorbije week. Ik had ze al opgegeven, maar mijn schoonmoeder wist er wel raad mee, zoals ze met zoveel raad weet, ik kon er chocomousse mee maken. Leek me een strak plan. En haalbaar, want wat kan er fout lopen bij chocomousse? Je kunt naar de winkel gaan om de andere ingrediënten: de room, de eieren en de bloemsuiker. Je kunt thuiskomen en zien dat je enkel eieren en suiker meehebt. Daarna kun je het hele chocomousse-idee opbergen en niets maken. Dat kan er ongeveer fout lopen met een chocomousseplan. Veel meer dan pretenderen dat ik chocomousse ging maken heb ik niet gedaan vandaag. Het is tammigheid na het uitgaan van gisteren en te weinig te slapen na datzelfde uitgaan, ik voel me zelfs te miezerig om eventuele steken over “oud worden” te weerleggen, gewoon omdat het eigenlijk ook echt wel de leeftijd is. Verloren zaterdagen noemen ze dat zeker? Maar het was een fijne vrijdagavond, dus een dag verloren, een avond gewonnen. Mèt een geweldig optreden van Garcia Goodbye, zeker checken deze band, ze spelen waarschijnlijk binnenkort wel eens ergens in je buurt:
En de zanger is Tommy, die niet wist wat een muzikaal pak was. Muziek kent hij echter wel.
En al de rest verzinkt vandaag helemaal in het niets.
Er zijn zo een aantal dingen waar ik echt niets vanaf weet. Veel eigenlijk, maar ik ga -zoals gewoonlijk- weer overgaan tot de meest banale dingen eerst. Zoals: hoe lang mag je een geopend flesje room in de koelkast bewaren, en belangrijker, hoe lang na opening mag je het nog in een gerecht verwerken? (mijn naar-kots-ruikende-macaroni indachtig zijnde moet ik toch echt meer aandacht krijgen voor die dingen) Zo kan ik een tijdje iets staan hebben waarvan ik denk “ik gooi het nog niet weg” tegelijkertijd weet ik dat het binnen enkele dagen toch in het compostvat gaat belanden. Het compostvat, nog zoiets. Dat ding is half de grootte van het exemplaar van ons vorige huis, we hebben het in het najaar niet gebruikt omdat we niet over het gezaaide gras mochten lopen. Sinds enkele weken gaan mijn restjes en dode bloemen weer in het vat en dat ding is al voor meer dan de helft gevuld ondertussen! Wat als het vol zit? Uit ervaring weet ik wel dat de inhoud steeds blijft zakken, maar toch mag het voor mijn part een beetje vlugger gaan. Subiet loopt mijn compostvat over en is het zoals de mesthoop in The Freggles. Kan ik er lekker goeie raad gaan vragen. Misschien kan de mesthoop dan wel een antwoord geven over mijn roomsituatie.
Naast compostvatperikelen en roomonwetendheden vraag ik me ook soms af welke kleuren er best bij mij passen. Van zo’n dingen heb ik geen benul. In feite zou een kleurenanalyse voor mij wel eens een ruimere kijk kunnen bieden. (hint – kuch – Moederdag -kuch). Ik kreeg een aantal kledijstukken cadeau van mijn collega die er zich niet meer goed in voelt. Allen rijkelijk gekleurd of met een print op. Ik koop bijna nooit prints. Nu ik ze in mijn kleerkast hangen heb blijk ik ze toch echt wel leuk te vinden. Ik speel altijd op safe met zwart of rood, occasioneel eens okergeel en fuchsia, maar altijd effen. Vandaag had ik echter vogeltjesprint, gisteren waren het bolletjes. (we hadden ook een vogeltjesprint op onze auto deze middag, maar dat was van een ander kaliber jammergenoeg) Pas op: binnenkort loop ik rond met een oranje scrunchie of koop ik een zebrasjakosj. Menenpoortbritten: move over!
Ik verwonder me ook altijd over het aantal hits die een bepaalde groep al gescoord heeft. Zo kan ik er helemaal niet over hoe Elbow-onwetend ik ben. Blijk ik er massa’s nummers van goed te vinden. Zo’n cdtje van Elbow, dat zou nog van pas komen om rond te slingeren in mijn vogelbescheten auto (hint – 11 mei – rochel).
Om nog maar eens een (laatste) voorbeeld te geven: het volgende nummer is waarschijnlijk al weken op de radio, maar ik pik het nu pas op:
dat tune-tje op de achtergrond van het liedje blijft in mijn hoofd spelen. Maf!
Shout your heart out 