housewife – Pagina 4 – Shout your heart out

Page 4 of 6

januari 12, 2015

en voor mij uitstaren met een leuk muziekje op de achtergrond….zeker niet te vergeten!

Nog een week en een dag werken en dan start mijn zwangerschapsverlof. Heih? Nu al? Ja, in de sociale sector (afhankelijk van de voorziening waar je werkt) stoppen opvoedsters over het algemeen enkele maanden op voorhand met werken. In mijn geval, op mijn 6 maanden zwangerschap. Er liggen dus 3 maanden thuiszitten voor mij. Uiteraard gaan die voorbij vliegen al denk ik soms wel eens “wat ga ik allemaal doen in die tijd?”. En dan denk ik: ik ga er eens over nadenken als ik tijd heb. Maar hier en daar sijpelen er toch al ideeën binnen. En niet te vergeten, er is ook nog een eerstekleuterklasser die dagelijks van en naar school moet gebracht worden. LJ zou het wel weten denk ik, die had waarschijnlijk al maanden op voorhand allerlei te-bereiken-lijstjes opgesteld, het praktisch brein van blogland!

–> Dingen voor de baby

Geboortekaartje ontwerpen
Lijst maken van wie er ééntje zal ontvangen en daarbij genadeloos schrappen en liefdevol toevoegen indien nodig!
Die suikertest gaan doen!
Kraamgeld aanvragen
Nadenken over geboorteattenties (ik noem ze niet graag doopsuikers, want van dopen ben ik geen fan)
Kleertjes van de zolder halen en eens goed bekijken wat ik ga gebruiken en wat niet
Babymateriaal overal rond gaan terugsprokkelen, er is al een deel uitgeleend materiaal teruggekeerd, maar ik heb nog niet alles.
Beslissen of we nu een babyborreltoestand gaan organiseren of niet en al dan niet regelingen daarvoor treffen.
Bevallingsgyneacoloog kiezen (een heel verhaal, later misschien eens, of ook niet…)

–> Dingen in huis

Boven en in “het achterkot” de deuren en sjambrangs ontvetten – afschuren – primeren – schilderen, daarbij hopen dat ik nog in mijn schilderkleren pas.
“Enduiren” in de nieuwe kamers
De kamers inrichten, daarbij sleep- en sleurwerk uit handen delegeren
De garage uitmesten, idem in verband met sleep- en sleurwerk

–> Sociale gebeurtenissen

Naar de kapper: dringend! Grey-alert! Neen Dr. McDreamy heeft er niets mee te maken jammergenoeg.
Naar de pedicure en mijn wenkbrauwen laten trekken.
Afspreken met enkele vrienden die ik nog wil zien voor de bevalling. Stuk of vijf dates te plannen dus, als je je aangesproken voelt: mail even vlug!

–> Try-outs doen waar ik anders geen tijd voor maak

Verse eclairs maken (recepten zijn welkom!)
De recepten in mijn receptenmap proberen

–> Tijdrovende activiteiten inplannen

Puzzelen
Mij door mijn stapel Knacks en Focus Knacks worstelen
Onze trouwfoto’s verder inplakken (we zijn vijf jaar getrouwd dit jaar….het wordt wel eens tijd hé)

–> Dagelijkse activiteiten

Met Ilja bezig zijn
Middagdutje doen
Lezen
Eten maken voor mijn mènage
Opruimen? Poetsen? Ramen wassen?
Winkelen
Blogs lezen
Blogs schrijven
Rusten (want daar dient zwangerschapsverlof toch voor in de eerste plaats)

Voila, ik voel me al een stuk lichter nu ik een deel van die dingen heb neergetypt, de helft van het werk is al gedaan, nu kan ik weer een week niksen alvorens in gank te schieten!

november 24, 2014

616 kCal…(maar er ligt vers fruit op…)

Er waren tijden dat ik mezelf maar een sukkel in de keuken vond. In mijn hoofd ben ik nog steeds een beetje dat sukkeltje. Koken en recepten uitvinden, het blijft niet echt mijn ding. Ondertussen evolueerde ik al van “mijn eierkoker is ontploft in de microgolf” naar “Ik kan een redelijk lekker gerechtje op tafel zetten”. Wiske heeft me hierbij enorm geholpen, ik ben haar eeuwig dankbaar. Ik blijf echter een technische kokkin. Ik volg de recepten die ik voor mijn neus heb liggen. Ik experimenteer niet, een lepel bakpoeder is een lepel bakpoeder. Dat is niet “een keer strooien tot je denkt dat je aan de inhoud van een lepel zit”. Een halve theelepel kerriepoeder is een halve theelepel kerriepoeder, niet meer, niet min. I’m that kind of freak. Sinds vorig jaar volg ik soms kookles van de KVLV “Voor vrouwen met vaart!”. Altijd een feest. Ik ga er sinds kort naartoe met vriendin MissAnstro. Daar verlekkeren we ons over lookpasta, courgettevullingen en hartige taartjes. We zijn er ook steevast één van de jongsten en zowat één van de enkelen die niet “boeren” (in de werkgerelateerde manier dan wel ;-), oeps, tmi!). Niet dat ik iets tegen landbouwers heb, integendeel, ik stam ervan af.

Anyway. Nu komt het stoefgedeelte. Keukenklungel of niet. Het technisch volgen van een recept kan wel zijn vruchten afwerpen. Piet Huysentruyt zegt het ook “bij bakken moet je alles afwegen”. Deze taart maakt ik deze voormiddag.

Straks komen de oma’s en opa’s terug van het grootoudersfeest op school. Ik mocht er niet bij zijn, mijn tijd komt nog wel denk ik. Het maakt al veel goed dat ik toch zal mogen meesmullen van deze biscuit met slagroom en vers fruit. Recept: Wiske of course! (ananas en amandelschilfers werden vervangen door banaan en chocoladeschilfers! oei oei, zal dat nu nog wel smaken?? 😉 )

november 8, 2014

Ode aan Witloofwiske

Ik ben nog geen zo’n zindelijke om te eten. Voor wie denkt dat ik moeite heb met het ophouden van mijn pipi, in onze streek is “zindelijk” ook gelijkgesteld aan “kieskeurig”. Dus geen problemen in that area ook al is dat too much information. Er zijn dingen die ik niet lust, maar dat komt vooral door het feit dat ik eigenlijk weinig tot geen kennis van voeding heb. Ik leerde pas vorig jaar voor het eerst een pastinaak kennen en tot vorige maand had ik nog nooit met gelatine gewerkt. Op een ander proef ik de meeste dingen wel, dingen die ik zelf nooit zou klaarmaken zoals slakken of gepocheerde vis ofzo. Ik weet niet eens hoe of wat je kan pocheren. Een ei, dat weet ik wel. Soit. Mijn smaak is wel een klein beetje uitgebreid sinds mijn jeugd. Zo at ik vroeger niets dat in witte saus werd klaargemaakt. Ik lustte de saus wel, maar de groente die erin verwerkt waren niet. Witloof, prei of bloemkool. Juk! Nu staat dat regelmatig op het menu, zoals vandaag: Gegratineerde pasta met witloof en hamreepjes. Ik steel schaamteloos recepten uit de colruytfolder en mijn menage vindt dan dat mijn eten geweldig smaakt. Het is in feite allemaal Wiske Vercammen haar werk. Door Wiske hou ik meer van witloof. Wiske wien? Blijkbaar is die mevrouw de one and only kokkin van de Colruytboeken. Excuseer, was, ze gaat op pensioen. Ewel Wiske Vercammen, goed gedaan. Uw recepten zijn niet alleen eenvoudig en lekker, je kunt nog eens alle benodigdheden vinden in de lokale coluryt. Ik hoef er niet voor naar één of andere turkse winkel of naar een pokkedure Delhaize! Ze zijn zo danig goed uitgelegd dat ze niet kunnen mislukken. En je heet dan nog eens Wiske. Dat kon al niet mislopen van bij het begin…geniet van je pensioen en hopelijk verdient je opvolger ook mijn eeuwige respect!

Te laat: de overschot zit in de diepvries!

november 4, 2014

Life is what happens when you’re busy making man-te-paarden.

Het leven is aan de rechtshandigen. Het zit in de kleine details. Een opdruk op een balpen, enkel juist te lezen als je er rechts mee schrijft, soep eten aan tafel op een familiefeest – gegarandeerd gebots en gemors – of de koffiemachine vullen met water. Mijn echtgenoot had er mij al op gewezen, dat hij het zo moeilijk vindt om daar treffelijk water in te gieten. Hij is namelijk ook een linksepoot, een southpaw. Ik geloofde hem niet omdat ik met mijn rechterhand water in giet. Maar effectief: het “vulgat” aan de rechterkant is breder dan aan de linkerkant!

Ok, je moet je hoofd een beetje naar rechts draaien om het op te merken, het heeft een jaar geduurd eer we het doorhadden maar dit is een klassiek geval van linksenhandigendiscriminatie! Waar kan ik klacht indienen?

Verder ben ik ok hoor. Fijn weekend gehad waarbij we superleuke spulletjes gescoord hebben:

Poppenkastpoppen! Ze werden te koop gezet op een garageverkoop maar gelukkig niet verkocht zodat wij ze konden overnemen. De linkse met zijn helm is Victor . Ik moest even nadenken alvorens ik begreep waarover Ilja het had maar ok, bij benadering, hij gelijkt er wel een beetje op. Smartiepants.

En zo’n stickerpretboek. Maar jong toch, gelukkig dat dat kind daarmee is. Dat ik dat nog nooit eerder met hem heb gedaan. Such fun! zou de moeder van Miranda zeggen.

Kinderen die teveel met poppenkastpoppen en met stickerboeken spelen durven al eens vreemde slaapposes in te nemen in de auto.

Ik bakte man-te-paarden. Ok, de opmerking die nu in uw hoofd opkomt is volledig terecht. Er is weinig man-te-paard aan. Ik had enorme miserie met mijn deeg, na talloze kneedpogingen bleef dat ding maar plakken aan alles waar het maar aan plakken kon. Ik weet niet wat ik verkeerd heb gedaan, misschien de verkeerde hoeveboter (Dixmuda) gebruikt? Of is Dixmuda helemaal geen hoeveboter? Er staan toch koeien op de verpakking, je zou denken… how. Soit, het werden deegkletsen-te-bakplaat in de plaats maar de smaak leed er alleszins niet onder. Delicious!

En er werd ook chocoladepudding gemaakt. Ook deze is erin geslaagd om te mislukken. Wat is er nu moeilijk aan pudding maken zou je denken? Ewel, ik geef je honderd procent gelijk. Ik weet niet waar het is foutgelopen, maar die pudding bleef slap waardoor het in feite veredelde chocomelk werd. Het smaakte ook, al moest je het wel drinken. Achteraf gooide ik van colère mijn potje op de grond. Het glas lag – niet gezeverd – over de hele living en zelfs tot in de keuken verspreid. Van mikken gesproken. We spreken over 13 tegels van 60X60 cm, tel zelf maar hoe lang de living is maar bij elk raam waren er glasscherven te vinden. Such fun!

oktober 29, 2014

Got a bad habit, and it ain’t going away!

De bad habits die mijn leven zoveel gemakkelijker en mijn huis zoveel netter zouden maken moest ik ervan af geraken:

Op een vrije (voor)middag geraak ik moeilijk in gang na het ontbijt. Ik blijf lummelen met mijn koffie, ik besluit om de krant eerst te lezen, de zoon blijft in zijn pyjama spelen en ik geraak achter de laptop en begin te snuisteren op zoek naar vanalles dat me bezighoudt. Iemand die dagdiensten werkt en 5 volle dagen in de week van huis weg is kan zich dat wel permitteren om op zaterdag of zondag eens een halve voormiddag te lummelen, maar ik moet bijna nooit ’s morgens werken. Moest ik meteen na het ontbijt in mijn douche springen, ik zou veel meer bereiken op een dag. Maar het is zo leuk om rustig wakker te worden…
Als ons brood gebakken en afgekoeld is moet het nog gesneden worden. Dat is een redelijk kruimelig werk, en zoals ik reeds schreef: ik haat kruimels. Het is nog niet zozeer het snijden zelf, het is het opruimen van de rottige kruimelmachine. Dat werkje blijft altijd tot het laatste liggen. Als ik het meteen zou opruimen zou ik mij er geen twee uur aan zitten ergeren dat ik dat nog moet doen. Maar het is zo’n saai werkje…
De wasmand van in de badkamer staat ~~soms~~ meestal in het washok. We hebben er al de geweldig irrante gewoonte van gemaakt om te doen alsof er wel een wasmand staat en de vuile kleren gewoon op de plaats waar normaal de wasmand staat te gooien. Dat resulteert in een berg vuilgoed dat zelfs niet meer in de wasmand geraakt, want ik raap het gewoon op van de grond en stop het meteen in de machine. De hoop is echter vunzig. Hij zou echt moeten verdwijnen. Maar ik vind het soms risky om in mijn halve pure het huis rond te lopen achter de wasmand. Zeker met zoveel grote vensters!
Post wordt niet meteen gesorteerd bij mij. Ik doe open wat ik van belang denk te vinden en de rest blijft op de tafel liggen of in het slechtste geval als ik geen tijd heb: op de trap. Als ik nu eens meteen alles zou uitsorteren dan zou niet alles van reclameblaadjes, streekkranten, foldertjes liggen rondslingeren. Maar er lonken altijd andere dingen die dringender zijn….
Ik weet nooit waar mijn gsm ligt. Ok, meestal is dat niet ver van mij, maar heel veel moet ernaar gebeld worden en blijkt dat ding ergens in het washok te liggen of in de badkamer of gewoonweg in mijn handtas te pinken. Een eigen plekje voor mijn gsm zou wel ideaal zijn. Maar dan moet ik nog de courage hebben om het telkens weer op hetzelfde plekje terug te leggen….
Ik ben een uitlener. Iedereen die iets nodig heeft kan het bij mij komen halen. Zo is al mijn babygerief uitgeleend, vooral de kleertjes dan. Ik weet ongeveer wat bij wie zit maar ik ben het eigenlijk niet honderd procent zeker. Bij het uitlenen leen ik nog eens extra uit door te zeggen:”ewelja, misschien kan die of die dat ook nog gebruiken, je moet het maar doorgeven!” en zo gaat het om zeep. Maar als de mensen daarmee nu geholpen zijn….

“Aaah, coulda woulda shoulda…” zou Samantha in Sex And The City zeggen…

De bad habits die ik reeds aanpakte en waar mijn leven en huis zoveel netter door geworden zijn:

Het vullen en legen van de afwasmachine. Ik probeer dat zo vlug mogelijk te ledigen zodat de borden die we tussenin vuil maakten zich niet extreem hoog opstapelen. Vroeger stond er meer vuile afwas op de keukentablet dan in de afwasmachine.
Als we gaan slapen ruim ik de salontafel af. Het valt mij extra op dat we dit vergeten zijn en mijn zoon om 7u10 met ons avondafval rondloopt en vraagt “mag ik cola drinken?” Euh neen!
Sleutels, bril, horloge, belangrijke brol, vliegen allemaal op dezelfde plaats in een grote kom.
Een wasmachine die klaar is met wassen probeer ik zo vlug mogelijk uit te hangen. Ik strijk veel met mijn handen alvorens ik het ophang, zo beperk ik mijn strijkwerk enorm. In de zomer, als de was buitenhangt probeer ik die zo netjes mogelijk in de wasmand te leggen, ook dat bespaart me heel veel strijkwerk.
Ik stofzuig quasi elke dag. Dat klinkt heel housewiferig en helemaal niets voor mij, maar ik heb het mezelf gemakkelijk gemaakt door een snoerloze dyson te kopen. Een roze dan nog, so not me, maar toch één van de beste aankopen van de laatste twee jaar.

Deze lijst is precies iets korter dan de andere. Maar ik kan toch niet helemaal perfect zijn hé, ik stofzuig wel al elke dag hé! 😉

september 12, 2014

Smoefeloren

Onze achterbuur heeft een serieuze moestuin. Er wordt dagelijks in gewroet met allerhande machines waar ik de naam niet van ken, maar het moet daar serious business zijn.

Deze week kwam zijn vrouw Francine me voor de tweede keer verwennen met een zak appeltjes uit zijn mini-boomgaard

Francine houdt van rockmuziek terwijl haar echtgenoot het eerder op VBRO houdt. Nu en dan legt ze Iron Maiden op en dan brult de radio, ik zie het ding voor mijn ogen omhoog springen van het lawaai, terwijl ze hun patatten oogsten. Hovenieren: de ideale uitlaatklep blijkbaar.

Maar veel appels man, veeeeel appels, wat doe je daar in godsnaam allemaal mee? Vorige week maakte ik appelmoes voor heel de menage, deze week is het minder gezond

Ik kan daar niet aan doen, maar als ik dan zoiets uit de oven haal dan voel ik me altijd Sofie herself. Mijn innerlijke voedingsrem is al een tijdje zoek, ik moet me inhouden om daar niet meteen van te smullen al weet ik best dat kokend hete appelmoes nu niet bepaald een lachertje is voor je gehemelte.

Best dat die dingen vlotjes afkoelen, en dat we er “Appelflaporen” mee kunnen inzenden op de wedstrijd van de Krant Van West-Vlaanderen. Nu nog winnen. En als ik mag kiezen: liefst de keukenrobot, want zo’n blender bezit ik al….ergens achteraan in een kast….

september 5, 2014

Als er broeken moeten gekort worden, dan gaan wij naar onze meme. Die doet dat met veel liefde en mooi afgewerkt en je krijgt er koffie, koekjes en een update van de hele familie bij. Wie is waar geweest op vakantie, wie is zwanger en wanneer gaat die of die trouwen? Mijn lief vond het echter nog niet genoeg en zei “er zouden nog knoopjes moeten aangenaaid worden aan die broek, ik ga het aan de meme vragen”. Ok, dat is er misschien over, knoopjes aannaaien, dat kan ik nu toch nog wel zelf. Misschien niet zo goed als meme, maar toch, het is precies een beetje heel derover om met een losse knoop daar toe te komen.

Deze week kreeg ik van de juffrouw van Ilja ook een opdracht op het lijf geschreven. Zijn symbooltje moet in zijn fluojasje worden genaaid worden, zodat hij het vlotjes herkent. (Na één week school weet hij niet alleen zijn eigen symbooltje, maar ook alle symbooltjes van zijn vriendjes in de klas, freaky!). Terwijl ik daarnet bezig was voelde ik me net weer in het derde leerjaar, waar we een kussenhoes mochten naaien. Alleen had de stof in die tijd voorgeprogrammeerde gaatjes en moest je enkel het lijntje volgen. Deze keer ging het iets minder vlot:

Zoals ik al zei: basisschoolnaaien. Het is mij toch gelukt, en ik ben er niet voor naar de meme moeten lopen. Het symbooltje was wel al een beetje aan het uitrafelen alvorens het in het fluojasje geraakte, binnenkort is het een vrachtwagen zonder wielen. Plus: hij zal hem zelfs vanop de rug al kunnen herkennen:

Ja, inderdaad, ik heb die uiteindjes van die draad aan elkaar geknoopt en dan afgeknipt. Zwijgt, of ben jij een echte Mme Zsa Zsa misschien? Of meme, moest je meelezen: sorry, ik wou het zelf doen, hopelijk doen je ogen niet teveel pijn.

juli 2, 2014

Iron Man

Het is niet dat ik dat niet apprecieer, zijn hulp in het huishouden. Het verstoort gewoon soms mijn ritme. Het probleem is dat het ritme alleen door mezelf is te snappen waardoor het nog moeilijker wordt om het uit te leggen. I guess it’s a Liese-thing. Soms denk ik “fuck it, ik doe vandaag geen was, ik heb er geen zin in”. Als ik dan thuiskom van het werk blijkt hij toch zijn kleren gewassen te hebben en staat er een wasmachine te pinken dat hij klaar is, ik kan dat niet zien, dat moet geledigd worden. Alsof het knipperende lichtje “leeg mij! leeg mij!” roept, ik peis soms dat ik het kan horen. En dan heb ik uiteraard nog steeds geen zin in was doen en sta ik toch te helpen bij het ophangen. Want: als hij was uithangt dan eindigt het toch in kleine correcties die ik doe, gewoon maar om het strijken van mijn eigen kleren te beperken. Opnieuw, ik apprecieer het, die hulp. Gelukkig doet hij zijn eigen strijk -hij vindt namelijk heimelijk dat ik dat niet zo goed kan, en alles wat je zelf doet doe je beter- en ik doe alsof ik niet weet dat hij er zo over denkt – win-win-situatie noem ik dat, zeker met een echtgenoot die dagelijks een vers overhemd draagt. Het is al zo geëvolueerd dat ik weinig tot nooit meer strijk. Ik beschik namelijk over excellente ophang/opplooi-technieken of ik ben gewoon niet zindelijk. Komt erbij: als er al eens iets moet gestreken worden kan ik het rustig op de strijkplank leggen, het gebeurt perfect. Misschien moet ik wel vermelden dat ik zowat al de rest in het huishouden binnen doe. Kwestie van niet volledig als een luie doos over te komen. Terecht (over dat huishouden doen, niet over die luie doos), ik werk ook 1/5e minder uren en ik heb meer tijd door de flexibiliteit van mijn uurrooster. Zagen over het feit dat ik het huishouden moet doen probeer ik te beperken, ik doe in feite qua timing mijn goesting. Dat is uiteraard zo weinig mogelijk, indien dit nog niet duidelijk was gebleken op deze blog (hey, ik heb een volledig item kuisvrees op deze pagina!). Dat de vloer niet elke week gedweild wordt of de ramen soms maanden geen zeemvel zien, dat neem ik er maar bij. Als het te erg is doe ik het wel. Met tijd en goesting.

mei 31, 2014

There is a crack in everything, that’s how the light gets in

We hebben kanjers van ramen, iets waar ik enorm gelukkig om ben, ons huis baadt letterlijk in het licht. Bij de plaatsing van het voorste en daarmee ook grootste raam moest men een extra mankracht oproepen, het woog 170kg. Met de hulp van een geweldig gordijnendametje kon ik de drie ramen waar het nodig was (twee voorste en het zijraam) afschermen met een witte stof waar ik vlotjes kan blijven doorkijken maar waar er omgekeerd weinig door te zien is. De rest van mijn ramen is open vieuwe. Het is een helse karwei om ze allemaal te wassen en ik maak hierbij gretig gebruik van het woord procrastinatie of uitsteldrang. Het is niet de eerste keer dat ik over mijn uitsteldrang een log schrijf, daadkracht op het gebied van mijn huishouden blijft een zwak punt. But then again, ik kan niet volledig perfect zijn hé. De gigantische ramen zijn echter vuil. Er staat een afdruk van een volledige vogel op ons keukenraam. Poor sucker. De vogel zelf was nooit ergens te vinden dus ik vermoed dat hij ergens spastisch is weggestrompeld. Er staat ook “een kaka van een vogel” ( zoals Ilja het zo mooi kan verwoorden) op onze porte-fenêtre. “Dat mag niet, de vogels moeten op het toiletje gaan hé mama”. ’t Is allemaal waar wat je zegt mijn kind. ’t Is allemaal waar. Alleen jammer dat ze het toiletje waarnaar ze worden verwezen verwarren met mijn auto. De ramen kraken ook enorm. Ik ken geen enkel huis waar dat gebeurt. Ondertussen ben ik het gewend. Toen we ze vorig jaar pas geplaatst hadden dachten we dat het “het zich zetten” was. Maar ze blijven het doen, vooral als de zon erop zit. Soms kraken ze zo luid dat je zou denken dat je een minuut later -bedekt in een miljoen stukjes glas- verdwaasd zit te roepen “zie je wel dat het ooit zou gebeuren!”. Tot nu toe zijn er nog geen ramen gesprongen of gebarsten, laat ons hopen dat het zo blijft. En als het dan toch gebeurt, het liefst voordat ik ze gewassen heb!

april 26, 2014april 26, 2014

I go dancing if you like!

Ok, paaseieren vergeten in de wagen bij 21 graden buiten, het was één van mijn minder goeie moves de voorbije week. Ik had ze al opgegeven, maar mijn schoonmoeder wist er wel raad mee, zoals ze met zoveel raad weet, ik kon er chocomousse mee maken. Leek me een strak plan. En haalbaar, want wat kan er fout lopen bij chocomousse? Je kunt naar de winkel gaan om de andere ingrediënten: de room, de eieren en de bloemsuiker. Je kunt thuiskomen en zien dat je enkel eieren en suiker meehebt. Daarna kun je het hele chocomousse-idee opbergen en niets maken. Dat kan er ongeveer fout lopen met een chocomousseplan. Veel meer dan pretenderen dat ik chocomousse ging maken heb ik niet gedaan vandaag. Het is tammigheid na het uitgaan van gisteren en te weinig te slapen na datzelfde uitgaan, ik voel me zelfs te miezerig om eventuele steken over “oud worden” te weerleggen, gewoon omdat het eigenlijk ook echt wel de leeftijd is. Verloren zaterdagen noemen ze dat zeker? Maar het was een fijne vrijdagavond, dus een dag verloren, een avond gewonnen. Mèt een geweldig optreden van Garcia Goodbye, zeker checken deze band, ze spelen waarschijnlijk binnenkort wel eens ergens in je buurt:

En de zanger is Tommy, die niet wist wat een muzikaal pak was. Muziek kent hij echter wel.

En al de rest verzinkt vandaag helemaal in het niets.

Het niets weegt vandaag 104 gram.