Huis! – Pagina 2 – Shout your heart out

Page 2 of 4

maart 5, 2015

en dat allemaal voor een hoop uit de context gerukte krantenkoppen

Het is zalig, een huis met een oprit. We moeten niet puzzelen om onze auto’s ergens in de straat te parkeren, er komt niemand voor je garagepoort staan of voor je ramen waar je je licht binnentrekt. De postbode vond het echter een minder leuk idee om dagelijks het stukje oprit bij te wandelen op zijn toer en liet enkele keren te verstaan dat onze brievenbus niet aan onze gevel mocht, maar vooraan de oprit moest komen. Ik vond het nochtans een goeie plek, zo naast onze voordeur. Deur open, sleutel in brievenbus en hup je hebt de inhoud. ’s Morgens is de krant bij de koffie hier wel een begeerd goed. Ik lees ze niet volledig maar het gevoel van de krantenkoppen vast te houden kan niet op tegenover het geswipe op een tablet vind ik. (Hoe straf ik ook uitkijk naar de langverwachte iPad). Het is echter elke dag een struggle om de krant uit de bus te krijgen. Hoeveel ik hou van mijn krant, zoveel hou ik ook van mijn peignoir. Ik wil hem het liefst nog even aanhouden tijdens mijn koffie, maar dat impliceert dat ik in nachtoutfit de straat op moet. Want geef toe, zo een krant lezen om wakker te worden, dat is toch wel redelijk chill. Het begint al bij de voordeur,bij het openen luister ik of er geen auto’s afkomen op straat. Negen van tien is het rustig. Het moment dat ik mijn eerste stap buitenzet, dan zijn ze daar. Als het geen auto is, het is een vrachtwagen. Ik denk dat ze het aanvoelen, altijd net op het moment dat ik aan die brievenbus sta! De geniepigste zijn de fietsers, die kan ik niet horen van bij de voordeur. Deze ochtend kon één van hen me wederom aanschouwen in mijn lief zijn knalrode peignoir. Het is dan ook de enige kamerjas die groot genoeg is om mijn buik in te herbergen. De slechtste dagen zijn de slaapkleeddagen, daar komen nog eens blote benen bij. En zo begint mijn dag, met mijn firstworldproblems en mijn chille gazet ’s morgens. Toch eens uitkijken voor een camouflageset in het kleur oprit en gevelsteen.

februari 15, 2015

Door-de-week-weetjes

Het is ongelofelijk maar Bardi: het lijstje dat ik vooropstelde om af te werken in mijn zwangerschapsverlof is al enorm gekrompen. Of toch…er zijn al heel wat puntjes aangeraakt, de afwerking laat nog even op zich wachten.

* Boven zijn we goed op dreef om de kamers af te werken. Ik vermoed dat de babykamer pas in tweede instantie klaar zal zijn, maar Ilja’s kamer krijgt echt al vorm.

Enduiren en sjambrangs schilderen: mijn werkje. Behangpapier kiezen en de verbouwingsrommel opruimen kan ik ook nog. Maar plafonds schilderen en van die dingen dat laat ik over aan de mannen. Ik vermoed dat -eens de laminaat er zal liggen- we al veel meer een echt kamergevoel gaan krijgen.

* Kinderen doen alles op hun eigen tempo. Soms helpt een handje of een Sint-Maarten, zoals bij het afschaffen van nachttuutjes of bij het nog steeds volharden in de middagdutjes die hij zo hard nodig heeft. Maar het droog worden ’s nachts, ik had gedacht dat ik daar meer effort ging moeten in steken. Nu blijkt hij uit zichzelf aan te geven dat hij daar klaar voor is. Misschien is 3,5 jaar eerder lang om nog met een pamper te slapen (hij was overdag droog toen hij 2 jaar en 3 maand was), maar het gebrek aan een eigen kamer (het kind slaapt ocharme in onze voorplaats) op een ander verdiep als de onze, hield me tegen om hem te stimuleren om zonder pamper te slapen. Wat als hij ’s nachts dringend moet plassen? Ik zag mij al, slaapdronken met mijn dikke buik, de trap afstormen. Ik had er nog geen werk van gemaakt om hem dat aan te leren. Nu blijkt hij al een kleine week ’s morgens gewoon vanzelf droog te zijn. Dan geraak ik misschien toch nog volledig uit de pampers alvorens er weer voor enkele jaren in te springen!

* Met de nobele en enigszins educatieve gedachte om ons kind de waarde van geld bij te brengen kochten we voor hem een spaarpotje genaamd “The Capitalist Pig”.

Wekelijks krijgt hij een euro om erin te laten klingelen. Soms laten we hem ook iets betalen in de winkel zodat hij beseft dat je niets voor niets krijgt. Bij de teruggave van 40,05 euro in Boekenvoordeel gisteren riep hij gedecideerd tegen de winkeldame: “Ik ga dat in mijn spaarpot steken!” We gingen er maar een kleine beetje in mee door hem de 0,05 cent te geven. Maar het was goed geprobeerd uiteraard.

* De geboorteattenties en het geboortekaartje zijn ook in een eerst fase van ontwerp. Ik tekende het kaartje van Ilja indertijd zelf, de grafische vormgever deed de rest. Ook deze keer zal het niet anders zijn. De vorige keer knutselde ik zelfs eigenhandig alle geboorteattenties. Maar deze keer doe ik het iets rustiger aan, niet alleen omdat ik eigenlijk al binnen 9 weken zou moeten bevallen, ook omdat ik zelf besef dat geboorteattenties eigenlijk maar een bijkomend item zijn. Wat doet een mens daarmee als hij thuiskomt? In ons geval is het snoep of de boontjes die erin zitten al geroofd in de rit naar huis (“Eilaba! Je moet ze niet allemaal alleen opeten hé, kom, delen!”) en de verpakking ervan wentelt nog even op een kast of ergens op de keukentafel tot ik het ergens in een doos steek. Sorry als je je hierdoor geaffronteerd voelt, ik denk echter dat ik niet de enige ben die er zo mee omgaat.

* We pasten ons abonnement voor de krant aan en krijgen hierdoor binnenkort een gratis iPad. In feite is dat te zot voor woorden. Bij ons vorige krantenabonnement kregen we een gratis fiets naar keuze. Wat ze allemaal niet rond je oren gooien. Mijn smartphone kreeg ik voor een prijsje bij een verlenging van mijn huidig abonnement. Ik zou voor zo’n dingen echter nooit de volle pot (600 euro voor de iPad…wuk?) betalen, maar als ze hem mij gratis aanbieden zeg ik geen neen!

januari 12, 2015

en voor mij uitstaren met een leuk muziekje op de achtergrond….zeker niet te vergeten!

Nog een week en een dag werken en dan start mijn zwangerschapsverlof. Heih? Nu al? Ja, in de sociale sector (afhankelijk van de voorziening waar je werkt) stoppen opvoedsters over het algemeen enkele maanden op voorhand met werken. In mijn geval, op mijn 6 maanden zwangerschap. Er liggen dus 3 maanden thuiszitten voor mij. Uiteraard gaan die voorbij vliegen al denk ik soms wel eens “wat ga ik allemaal doen in die tijd?”. En dan denk ik: ik ga er eens over nadenken als ik tijd heb. Maar hier en daar sijpelen er toch al ideeën binnen. En niet te vergeten, er is ook nog een eerstekleuterklasser die dagelijks van en naar school moet gebracht worden. LJ zou het wel weten denk ik, die had waarschijnlijk al maanden op voorhand allerlei te-bereiken-lijstjes opgesteld, het praktisch brein van blogland!

–> Dingen voor de baby

Geboortekaartje ontwerpen
Lijst maken van wie er ééntje zal ontvangen en daarbij genadeloos schrappen en liefdevol toevoegen indien nodig!
Die suikertest gaan doen!
Kraamgeld aanvragen
Nadenken over geboorteattenties (ik noem ze niet graag doopsuikers, want van dopen ben ik geen fan)
Kleertjes van de zolder halen en eens goed bekijken wat ik ga gebruiken en wat niet
Babymateriaal overal rond gaan terugsprokkelen, er is al een deel uitgeleend materiaal teruggekeerd, maar ik heb nog niet alles.
Beslissen of we nu een babyborreltoestand gaan organiseren of niet en al dan niet regelingen daarvoor treffen.
Bevallingsgyneacoloog kiezen (een heel verhaal, later misschien eens, of ook niet…)

–> Dingen in huis

Boven en in “het achterkot” de deuren en sjambrangs ontvetten – afschuren – primeren – schilderen, daarbij hopen dat ik nog in mijn schilderkleren pas.
“Enduiren” in de nieuwe kamers
De kamers inrichten, daarbij sleep- en sleurwerk uit handen delegeren
De garage uitmesten, idem in verband met sleep- en sleurwerk

–> Sociale gebeurtenissen

Naar de kapper: dringend! Grey-alert! Neen Dr. McDreamy heeft er niets mee te maken jammergenoeg.
Naar de pedicure en mijn wenkbrauwen laten trekken.
Afspreken met enkele vrienden die ik nog wil zien voor de bevalling. Stuk of vijf dates te plannen dus, als je je aangesproken voelt: mail even vlug!

–> Try-outs doen waar ik anders geen tijd voor maak

Verse eclairs maken (recepten zijn welkom!)
De recepten in mijn receptenmap proberen

–> Tijdrovende activiteiten inplannen

Puzzelen
Mij door mijn stapel Knacks en Focus Knacks worstelen
Onze trouwfoto’s verder inplakken (we zijn vijf jaar getrouwd dit jaar….het wordt wel eens tijd hé)

–> Dagelijkse activiteiten

Met Ilja bezig zijn
Middagdutje doen
Lezen
Eten maken voor mijn mènage
Opruimen? Poetsen? Ramen wassen?
Winkelen
Blogs lezen
Blogs schrijven
Rusten (want daar dient zwangerschapsverlof toch voor in de eerste plaats)

Voila, ik voel me al een stuk lichter nu ik een deel van die dingen heb neergetypt, de helft van het werk is al gedaan, nu kan ik weer een week niksen alvorens in gank te schieten!

december 17, 2014

Met tijd, boterhammen en een beetje geld…

Oranje snot. Gecombineerd met onflatterende “vuile” kleren (lees: te groot, in verfplekken en meestal van één of ander verschoten sportmerk) en je hebt de perfecte mix voor een weekje verbouwen. In het voorjaar van 2013 was dit vijf maanden aan een stuk onze outfit van de dag, na twee jaar doen we nu verder met “den boven”. De zolderruimte wordt omgebouwd van “stoffige dumpplaats voor alles wat elders geen plaats heeft” tot twee slaapkamers inclusief ingebouwde kasten. In tegenstelling tot de vorige keer kan ik deze keer niet zo heel veel meehelpen. Zo vijf maanden zwanger, dat lijkt met niet meer zo ideaal om nog met gyproc, emmers chape of afgebroken kasten te zeulen, maar ik help waar ik kan.

Yey! Stofzuigen! De volledige vloer was tot voor deze morgen bedekt met oranje baksteenstof. Gelukkig kan ik zoiets wel doen want er kruipt toch wel serieus veel tijd in zo’n prutswerk.

We kozen er twee jaar geleden al voor om de ramen te vernieuwen, vorig jaar om te isoleren. Vorige maand kwamen de veluxen er nog eens bij, elektriciteit en verwarming werden klaargelegd en zaterdag gaan ze “chappen”. Ik kan me er nog geen concreet beeld van vormen maar ik ben wel heel blij dat Ilja niet meer in onze “voorplekke” zal moeten slapen en dat we daar eindelijk speelgoed/bureau/kasten gaan kunnen zetten. Ooit komt het hier allemaal nog goed….beetje met een keer.

oktober 26, 2014

geef mij maar de parking!

Ik wed dat er in uw facebookoverzicht minstens één iemand heeft gepost: “Winteruur, al goed en wel, maar daar denken de kids anders over!”. Heb ik gelijk of heb ik gelijk? (Tegelijkertijd bekom ik van het feit dat ik “kids” heb moeten schrijven).

Ik ben zelf zo’n kind dat daar geen rekening mee houdt, om 6u25 stond ik op (zomertijd), dus ik win er letterlijk een uur mee. Had ik nu niet ergens gehoord dat ze de formule winter/zomertijd gingen afschaffen om het stroomtekort op te lossen? Ik kan er trouwens nog steeds niet goed bij -in een welgesteld land als dit waar geld letterlijk blijkbaar door ramen en deuren kon waaien-, dat men nu stroom moet besparen. Dat er effectief stroom gaat afgelegd worden op bepaalde gebieden. Het is back to den ouden tijd. De kolenmarchands gaan in hun handen wrijven! Eindelijk een revival! We vallen er niet onder, ook al wonen we op een landelijke “prochie”, is het door de grote melkfabriek iets verderop?

Er zijn trouwens mensen die “in ’t stad” wonen die denken dat wij een half uur moeten rijden tegen dat we een winkel tegenkomen. Of die zich afvragen of wij internet hebben. Dan kan ik alleen maar even mijn wenkbrauwen omhoog trekken. Ik kon een alleenstaand huis kopen en verbouwen voor het geld dat je in ’t Stad hopelijk een tweekamerappartement voor vindt. Ik hoef niet te kamperen voor een school: de school komt mij vragen of we ons kind willen inschrijven. Als ik een crèche nodig heb, dan bel ik even en dan is het geregeld. Als ik naar mijn werk ga, dan hoef ik niet in de file te staan, of wel tenzij je tien auto’s achter een tractor een file noemt. Er is buitenschoolse opvang van 6u45 tot 19u bij onze school. Het enige dat ik daarvoor moet doen is eventjes bellen als hij op woensdag wil mee-eten. Ik besef dat ik mij in een luxepositie bevind en er is geen geld ter wereld dat mij in een grootstad zal doen vestigen. Ook al hoor ik bij het typen al allerlei tegenargumenten opkomen van potentiële lezers. Oh ja, toch een minpuntje: als ik een H&M wil bezoeken, dan moet ik inderdaad 25 minuten rijden. Tenzij IEPER daar ne keer werk van wil maken!!!

augustus 23, 2014

Currently #kweeniehoeveelenbenteluiomtezoeken

Blij: met de vroegtijdige verjaardagscadeaus gekregen van mijn geliefden

Opgelucht: over het feit dat we na een jaar peertjes eindelijk lampen hebben. Mèt lampekappen en al hé.

Getroost: want dat jaar zonder lampekappen is nog kort, in ons vorige huis hebben we drie jaar gewoond en er zijn gewoonweg nooit lampekappen geweest!

Geïntrigeerd: de Ikea in Rijsel blijkt veel dichter dan ik dacht. Een goeie zaak voor mijn leven in het algemeen. Ik hou namelijk van Ikea. Ik ben stiekem verliefd op Ikea. Ik ben ervan overtuigd dat de liefde wederzijds is, want Ikea blijft precies items uitvinden die me aanspreken. Een slechte zaak voor mijn portemonnee echter. Een zeer slechte zaak voor mijn portemonnee.

Boos: over de dood, die fucker blijft maar toeslaan hier in de buurt.

Tevreden: over het voorbije verlof. Elke dag werd superleuk in gevuld, teveel om op te sommen.

Geupdate: met veel vrienden de laatste twee weken. Want daar dient verlof voor. Ik heb er dan nog een deel niet gezien ook…komt in orde hoor.

Verbaasd: over het feit dat onze zoon dagelijks tot 8u slaapt en ’s middags alweer doodmoe aan zijn middagdutje begint.

Verontrust: over hoe dat in het komende schooljaar zal evolueren. Kan hij in het eerste kleuter nog steeds zoveel middagen naar huis komen om te slapen?

Bescheten: keihard zwaaien naar een bekende die te voet bij je wagen passeert, zien dat die keihard terugzwaait en dan bedenken dat het iemand anders is. Of was hij het nu wel? Hij leek mij wel te kennen, maar was hij het eigenlijk? En waarom zwaaide hij dan keihard terug? Of was hij achteraf ook aan het denken “wie was dat in feite?” Frederick! ’t Is tegen jou!

Benieuwd: naar het diner in Publiek Gent. En of 32 worden pijn zal doen deze nacht. Als je als Gentenaar een luide schreeuw hoort rond middernacht: het is gebeurd, mijn nieuwe jaar is aangebroken.

Besteld: het blogboek van Lilith. Want als blogger kan ik zeker extra tips gebruiken om het hier iets aangenamer te maken. Tips van lezers zijn ook altijd welkom hoor. Ik ben nog zo koppig niet.

mei 31, 2014

There is a crack in everything, that’s how the light gets in

We hebben kanjers van ramen, iets waar ik enorm gelukkig om ben, ons huis baadt letterlijk in het licht. Bij de plaatsing van het voorste en daarmee ook grootste raam moest men een extra mankracht oproepen, het woog 170kg. Met de hulp van een geweldig gordijnendametje kon ik de drie ramen waar het nodig was (twee voorste en het zijraam) afschermen met een witte stof waar ik vlotjes kan blijven doorkijken maar waar er omgekeerd weinig door te zien is. De rest van mijn ramen is open vieuwe. Het is een helse karwei om ze allemaal te wassen en ik maak hierbij gretig gebruik van het woord procrastinatie of uitsteldrang. Het is niet de eerste keer dat ik over mijn uitsteldrang een log schrijf, daadkracht op het gebied van mijn huishouden blijft een zwak punt. But then again, ik kan niet volledig perfect zijn hé. De gigantische ramen zijn echter vuil. Er staat een afdruk van een volledige vogel op ons keukenraam. Poor sucker. De vogel zelf was nooit ergens te vinden dus ik vermoed dat hij ergens spastisch is weggestrompeld. Er staat ook “een kaka van een vogel” ( zoals Ilja het zo mooi kan verwoorden) op onze porte-fenêtre. “Dat mag niet, de vogels moeten op het toiletje gaan hé mama”. ’t Is allemaal waar wat je zegt mijn kind. ’t Is allemaal waar. Alleen jammer dat ze het toiletje waarnaar ze worden verwezen verwarren met mijn auto. De ramen kraken ook enorm. Ik ken geen enkel huis waar dat gebeurt. Ondertussen ben ik het gewend. Toen we ze vorig jaar pas geplaatst hadden dachten we dat het “het zich zetten” was. Maar ze blijven het doen, vooral als de zon erop zit. Soms kraken ze zo luid dat je zou denken dat je een minuut later -bedekt in een miljoen stukjes glas- verdwaasd zit te roepen “zie je wel dat het ooit zou gebeuren!”. Tot nu toe zijn er nog geen ramen gesprongen of gebarsten, laat ons hopen dat het zo blijft. En als het dan toch gebeurt, het liefst voordat ik ze gewassen heb!

mei 19, 2014

Just another expensive monday

Is het alweer maandag?

De voorbije week verging het vooral in kopen, betalen en geld overschrijven.

Op maandag:

Nieuwe schoenen en sandalen voor mijn zoon. Hij noemt het steevast “sandalenschoenen”, ik noem het “de kostelijke affairen”.

Op dinsdag:

Kocht ik iets dat zo on-mij is. Iets wit! Met gaten! Mijn vriendin stelde al voor om er niets onder te dragen, ik denk dat ik die raad in de wind zal slaan. Een gekleurd topje is in feite de bedoeling. Dat is, als ik er tenminste nog niets op gemorst heb alvorens ik een topje in mijn kast vind. (ter info: ik kocht het in mid-season-sales aan de helft van de prijs, kwestie dat de kostprijs van de schoenen van mijn zoon nog niet helemaal verteerd was).

Op zaterdag:

Werd er EINDELIJK voorzien in een nieuw terras. Ik bedoel: er werd eindelijk een terras voorzien. Voordien hadden we dit:

Ik kan u verzekeren, zo’n rommel, dat geraak je beu. Het is een droom om nu op ons terras te wandelen, er gezellig iets te lezen ’s avonds, een beetje zoals in een reclamefilmpje voor ontstressen. En ik vind ook dat ik er zelf zoveel beter uitzie terwijl ik op zo’n terras flaneer, in plaats van te balanceren op een berg keien met mijn laarzen aan. Alleen jammer dat we nog op een berg aarde, hout, tuinbrol moeten kijken en dat er geen cent meer over is voor zo’n geweldige tuinset in teak. Maar ik ben blij, heel blij met wat we wel al hebben.

Vandaag:

Vond ik het precies snoezig hoe de kleine tandenborstel van de zoon over het glas kwam piepen, zoals hij altijd overal komt piepen met zijn grote ogen.

En ik kwam erachter dat mijn meme lak heeft aan een gft-bak. Dat dient om hortensia’s in te kweken. (en niet om peuken in te gooien, foei, ze zou het moeten zien!)

Op naar een -hopelijk- minder kostelijke week, al mag die wel evenveel voldoening bieden als de voorbije!

mei 16, 2014mei 16, 2014

before every night comes a day

Vroeg opstaan loont. Al is het maar om zo’n zonsopgang te kunnen spotten! Woensdag getrokken aan mijn voordeur om 5u55 denk ik. De camera stond nog ingesteld op “portret”. In de fabriek links waren ze al druk bezig blijkbaar.

Dezelfde foto, iets later en de camera ingesteld op “landschap”. Ze waren nog steeds enorm doendig in de fabriek, even later was ik al druk doendig op mijn eigen werk, al kwam ik door deze bezighouderij bijna te laat.

De rest van dag speelde “Happiness” van Sam Sparrow & The Magician in mijn achterhoofd.

april 22, 2014

en op de hoek van deze straat spuwt er altijd een gans naar mij

Zo’n uitzicht tijdens het lopen! Ik zou het voor geen geld ter wereld willen missen.