Ik ga naar de oogarts straks.  Ik moest eigenlijk al heel lang eens naar de oogarts.  Het gaat bergafwaarts met mijn zicht.  Dat ik deze blogpost tik in Times New Roman grootte 16 op laptopscherm-afstand zegt genoeg zeker?  Het jaarlijks medisch onderzoek op het werk wijst ook telkens uit dat het niet goed is met mijn kijkers en ik draag een bril om met de wagen te rijden, zeker ’s nachts is dat nodig want dan worden alle koplampen wazig.  Maar als die oogarts nu gaat zeggen dat ik mijn bril moet doordragen ga ik absoluut niet tevreden zijn.  Een bril vind ik ongemakkelijk, ik wil er geen.  Ik vermoed dat mijn zicht niet slecht genoeg is om mijn ogen direct te laten opereren.  Hoewel de horrorverhalen van mijn echtgenoot hierover nu ook niet bepaald een aanmoediging zijn.  Hij eindigt zijn verhaal wel steeds met “de dag na mijn operatie heb ik mijn liefste leren kennen”.  Misschien zag hij nog steeds een beetje blurry?  Ik sta ook niet met een bril, ik zie er zo. . . groot uit.  Of zoiets.  Ik weet het precies niet, mijn bril is ook voelbaar op mijn neus alsof het een onnatuurlijk ding is, wat het ook is, maar het zou toch zo niet mogen voelen?  En iedereen loopt maar rond met van die grote buddy holly brillen, ik sta daar absoluut niet mee.  Ik heb gewoon een ambetante kop voor brillen.  Neen, geen bril.  Lenzen? Dat lijkt mij nu echt ook een gedoe en ik ben altijd befreakt dat zo’n lens via de achterkant van mijn oog gewoon in mijn hoofd zou gaan verdwijnen of iets anders grillig.  Neen dat kan niet, maar toch. . .  Lenzen vind ik freaky.  Als het dan toch mogelijk of haalbaar zou zijn, dan toch maar een operatie.  Maar dan word ik misschien wel blind ofzo.  Blind lijkt me nu wel minder leuk dan eruit zien alsof je een groter hoofd hebt.  Of misschien verbranden mijn oogballen wel tijdens de operatie en moet ik de rest van mijn leven met gekartelde oogballen rondlopen.  Eerst eens gaan luisteren.

Misschien hebben ze mij gewoon niet graag.  Ik kan dat begrijpen, ik heb ook niet iedereen even graag.  Maar om er nu zo triestig bij te gaan staan, het moet al een serieuze afkeer zijn.  Het mag niet baten, ik kocht nochtans speciale orchideeënmest, ik volgde de instructies van de bloemist op, ik sneed ze af onder het botje zoals men mij zegt en ik zet ze mooi met hun poepe in het water. . Zonder avance. . .dood en dood en dood.

En je moet weten dat ik –in het geval van planten- niets liever zie dan een mooie orchidee.  Ik koop er bijna jaarlijks een nieuwe en telkens is dat uitgebloeid na een jaar.  Als ik dan mijn moeders’ exemplaartjes jaar na jaar opnieuw zie bloeien dan word ik toch een beetje orchideetriestig.  Waarom daar wel en bij mij niet? Kijk ze bloeien:

Haar orchideeën komen jaarlijks hun nieuwe kopjes tonen, je hoort ze bijna roepen “Kijk naar mij, ik ben terug!”.  Zou daar eigenlijk een verschil in zijn, want voor de één betaal je stukken meer dan voor de andere.  Vreemd genoeg is de enige orchidee die ooit herbloeide bij mij ééntje van de Aldi geweest.  De anderen lieten hun kostelijke blaadjes vallen.  Wat rest is een dorre uitgedroogde takkenboel die me een jaar lang staat uit te lachen.  Je moet weten dat ze dan als een nestje prinsesjes gesoigneerd worden.  Eten, drinken, aanmoedigingen.

Neen. . . dood, dood, dood.  Ewel hé strontorchideeën: Ik heb jullie ook niet meer graag!

De haat-liefdeverhouding met telefoneren is er ééntje die mij al jaren parten speelt.  Omdat e-mailen, facebooken en smsen zo normaal geworden is valt telefoneren meer en meer weg bij mij.  Ik stuur vlugger een sms of een mail dan dat ik ga telefoneren.  Tegelijk vind ik telefoneren wel veel beleefder.  Bij mij komt een telefoontje over als “ik maak tijd voor je”.  Lief hé, dat ik tijd voor je maak.  Met mijn fatfingerphone is het ook een opdracht geworden om te telefoneren.  Om de één of andere reden duw ik mijn telefoon vaak af met mijn kaak via het touchscreen.  Beschik ik over hamsterkaken?  Ik dacht het precies niet, maar misschien denken de mannen bij Sony er anders over want echt amusant vind ik dat opleggen met mijn kaak niet.  En beleefd al evenmin.  Bestaat er eigenlijk een etiquette als je telefoon ineens een loopje neemt mijn zijn opdracht en vroegtijdig inhaakt?  Wie belt dan wie terug en wanneer.  Altijd, maar dan ook altijd moet ik twee of drie keer proberen en voicemails aanhoren omdat de andere persoon mij tegelijkertijd aan het terugbellen is.  Ahja, want je weet nooit exact hoe het komt dat de verbinding ineens verbroken is, misschien sta je wel op een plaats waar weinig bereik is en is het jouw schuld.  Of misschien heeft de ander gewoon dikke kaken.

Ik erger me aan kerstmankostuums.  Ik kan er niet aan doen, hoe meer ik er zie, hoe meer die rode ondingen mij zenuwachtig maken.  Was er niet ooit zo’n front tegen de hangende kerstmannen, ik denk dat ik er lid van was.  Een beetje triestig van mij, ik weet het, I’m a partypooper.  Een kerstmankostuum dat ziet er ook altijd zo fake uit.  Alsof het gewoon verpakkingsmateriaal is voor fotokaders.  Vandaag vloekte ik luidop in Fun bij zo’n fake kerstman die me deed verschieten.  “Hohoho, Merry Christmas!” zong hij keihard in mijn oor en dan begon de mechanische loser te dansen.  ’t Is te zeggen, dansen, robotbewegingen te maken.  Er stond een bordje bij “verkocht”, hopelijk om op de brandstapel bij een berg cavia’s te gooien.  De kerstman is ook wel overbodig vind ik.  Als je een geschenk geeft met kerst dan koop je dat gewoon in de winkel.  Je hoeft niet zoals met Sint Maarten en Sinterklaas tegen kinderen te verzwijgen dat die twee het niet kopen maar jijzelf.  Het komt waarschijnlijk over alsof ik een Santa Claus Bully ben.  Zo iemand die het leuk vindt om aan die rooie zijn baard te trekken en keihard te roepen “zie je wel!”, of hem van die moeilijke vragen voorschotelt zoals “hoe komt het dat er in de verre landen zoveel wordt gevochten meneer de kerstman?”   Nee, ik laat de kerstman gerust, zolang hij mijn geschenkjes gerust laat, want mijn pakjes dat zijn mijn eigen zaken.  Ze worden verpakt in een aangenaam papiertje, in mijn geval komen er ook massa’s lintjes aan te pas en dan verzwijg ik keihard wat erin zit.  Ik zwijg als een graf, zelfs al word ik gemarteld door Rudolph.  Want een pakje, dat moet een verrassing zijn!  Toch?

Uiteraard komt Jack Skellington weg met elk kostuum….