Het einde van het schooljaar nadert.  Die periode rond de 27e juni, dat was als kind en tiener de zaligheid zelve.  De examens waren voorbij, het was even afwachten op de punten maar dat viel altijd wel redelijk goed mee.  Ik startte in de zomermaanden wel bijna meteen met vakantiejobs.  Drie weken werken.  Ik deed vanalles: ik ging vele jaren aardbeien plukken als ik te jong was om naar de fabriek te gaan.  Ik heb in de jaren daarna geen aardbei meer willen aanraken, ik kon geen meer zien!  Vanaf mijn 18 ging ik als vakantiejob aan de band gaan staan in de zeepfabriek.  Een uur zeepflessen vullen, een uur zeepflessen op de band zetten, een uur zeepflessen in kartonnen dozen steken.  Altijd maar wisselen, 8 uur aan stuk, drie weken lang.  Het was een motivatie om verder te studeren, dat kan ik er wel bijzeggen.  (Zeep heb ik in de jaren daarna wel nog aangeraakt, ter info).  We vormden een hele bende jobstudenten, je zou denken: dat smeedt een band, zo samen aan de band.  En ja, dat was leuk, voor die drie weken.  Maar het is niet alsof ik daar vriendschappen voor het leven heb gevonden.  Er was een vaste werkkracht in de refter die helemaal gek was op mij.  Een oudere dame, ik moest altijd bij haar zitten om te eten in de twintig (!) minuten pauze die we daarvoor hadden. Ik maakte er geen probleem van want ik vond haar wel lief.  Ik vermoed dat het boontje dat ze voor me had vooral door mijn voornaam kwam  Ze kon maar blijven doortateren over haar twee kleine hondjes die ze thuis had: Charlotje en Lieselotje.  Great, er loopt een keffer rond met mijn voornaam.  Althans in de beginjaren 2000 toch.  Ondertussen zijn we 12 jaar verder en werk ik al even lang op mijn huidige werkplek.  Toch blijft het vakantiegevoel altijd even de kop opsteken, de laatste twee weekends van juni.  Geen idee waarom.  Zijn het de luidruchtige tieners, uitgelaten roepend tegen elkaar op straat?  Is het de zon die besluit om de hele dag te schijnen?  Ik ben courageus: nog 6 weken volle petrol zomervakantie werken en dan kan ook ik languit in de ligzetel!

Het werd tijd om nog eens een berg nieuwe series te zoeken.  Ik kijk soms wel eens naar Acht, daar spelen heel wat leuke shows maar meestal zijn ze dan halfweg een seizoen, iets wat ik niet zo aantrekkelijk vind, ik kijk liever vanaf jaargang 1, aflevering 1.  Maar series kosten geld.  Cosmox mailde vandaag dat ze hun HBO-series in prijs verlagen maar de meesten kosten nog steeds 27 euro.  Het was wel het moment om inspiratie op te doen.  Meestal sla ik in mijn achterhoofd wel titels van series op die me interesseren terwijl ik rondzap.  Na de inspiratie komt de site van de bibliotheek.  Eens checken wat ze van mijn voorkeuren in voorraad hebben staan.

Girls: verkrijgbaar maar niet aanwezig.  Ik kon het reserveren, kost mij 0,5 euro, het lenen kost mij niets…

Banshee: verkrijgbaar maar niet aanwezig.  Ik kon niets meer reserveren, mijn reservatiemandje was blijkbaar al vol.  Toen ik ging kijken zag ik dat het tweede seizoen van The Good Wife en Nurse Jackie er ook al stonden te wachten.  Samen met Girls dus.  Jammer, maar als ik weet dat ze er zijn kan ik ze later nog eens gaan halen.

Boardwalk Empire: verkrijgbaar èn aanwezig!

The Newsroom: verkrijgbaar maar uitgeleend

True Blood 4: verkrijgbaar maar uitgeleend (Aleksander Skarsgard…need i say more?)

In Treatment seizoen 1 ,2 en 3: allemaal verkrijgbaar

Big Love: verkrijgbaar maar uitgeleend

Dus als ik straks even langs de bib passeer kan ik gratis Boardwalk Empire en In Treatment halen.

Het vergt enig opzoek en reservatiewerk, en ik vergeet ook steeds mijn dvd’s op tijd terug te brengen, maar die boetes wegen niet op tegen de kostprijs van zo’n dvdbox.  Komt daarbij dat ik momenteel nergens nog plaats heb voor nieuwe series.  En de volledige reeks van Sex And The City is dan nog uitgeleend! (Jaja, Lieselot, ge moogt dat altijd een keer terugbrengen als je niet weet wat doen :-p, ik zou daar voor de 8ste keer weer naar kijken, dat zou geen straf zijn).  Er moet dringend ge-Ikea-d worden om naast iets voor de dvd’s, ook te kijken voor een extra cd-rek.  De doos met de cd’s werd eindelijk geleegd.  We wonen hier in mei één jaar.  Zegt genoeg zeker over onze daadkracht?  Maar zo ontdekte ik ook weer enkele cd’s waarvan ik vergeten was dat ik ze had.

Zoals deze:

Alllll that she wants, is another baby, she’s gone tomorrow boy!

Deze kreeg ik voor mijn plechtige communie in het jaar 1994.  Na de Def Dames Dope-fase was dit iets veel nieuwer en hipper.  Over Def Dames Dope wijd ik wel eens een volledige blogpost, dat was niet te schatten in die periode hoe hard ik daarvan fan was.  Ik had ook voor diezelfde communie mijn eerste CD-speler gekregen.  Mèt dubbele cassettedeck zodat we ook nog konden cassettes overnemen voor en van elkaar.  Dat was The Shizzle!  Want cd’s dat was toen pas echt aan het opkomen en in gelijke lijn ook pokkeduur.  Ik kreeg Happy Nation van nonkel Jef, mocht hem zelf gaan kiezen.  Ik herinner me zelfs de kostprijs: 1200 Belgische frank!  In die tijd echt een bom geld.  Nu zou 30 euro voor een cd ook nog steeds veel geld zijn, maar in die 20 jaar die voorbij zijn is een nieuwe CD eigenlijk nog steeds niet echt superveel in prijs gedaald, meestal betaal je toch nog steeds bijna 20 euro?  Maar als je een half jaar wacht ligt hij aan 8 euro in één of andere graaibak in de Free Record Shop.

En doordat cd’s zo’n begeerde goederen waren konden we er precies meer van genieten.  Van alle cd’s die ik in de jeugdjaren kocht ken ik alle liedjes vanbuiten.  Gewoonweg omdat we een jaar moesten wachten eer we nog eens één mochten gaan kopen.  Onze moeder was het misschien na een jaar ook al beu gehoord “I saw the sigggggnn, and it opened up my eyes, I am happy now”  Toch redelijk goeie Scandinavische pop voor de jaren stilletjes…

Is daar eigenlijk iets mis mee als je “boer” zegt tegen een landbouwer?  Misschien zou ik het nu niet direct “ey boer” zeggen als ik er één tegenkom, maar dan ook, je zegt ook niet “ey landbouwer.”  Ik vind “boeren” nu niet bepaald negatief klinken.  De boeren zijn ferm bezig op het land.  Ik weet dat, want ik woon tussen de boeren en mijn zoon roept elke keer “tactor” als hij een boerenmobiel ziet passeren, dat gebeurt om de 8 minuten ongeveer.  Voor de duidelijkheid, we wonen nog steeds in bij mijn ouders, maar ook in mijn nieuwe villa ga ik op koetjes en schaapjes kijken.  Zalig.  Zelf ben ik ook kleinkind van vier boeren.  De wilde boerenkleindochter.  Ons moeder kan met een tractor rijden, daar was Pieter zo danig van onder de indruk dat hij het instant zelf wil kunnen.  Hier in de straat bij mijn ouders woont een echt boertje.  Deze keer wel op een negatieve manier bedoeld.  De schapen die er zitten zijn vreselijk armtierig (genre dreadlockschapen) en negen van de tien lopen ze gewoon op straat en moet je ze wegtoeteren.  Ze vreten alles wat loszit uit de tuinen van de omliggende bewoners, binnenkort staat er dus waarschijnlijk een schaap mijn halfdroog slaapshirt van de wasdraad te peuzelen.  Op de boerderij kun je het erf niet meer van de rommel onderscheiden.  Er staan nu ook zelfgeschreven borden in het rond “Rotten at hell Thatcher!” Volgens burenroddels is de boer kwaad omdat hij ooit vastzat in Engeland wegens drugsbezit.  Maar sshhttt, ’t is niet zeker hoor.  Anyway loslopende hongerige schapen, rommel die zich steeds maar lijkt te vermenigvuldigen en haatborden, blij dat het niet de directe buur is.  Je zal er maar naast wonen, dan kun je alleszins schaapjes tellen als je niet kan slapen.