Onze houten huwelijksverjaardag, ja, vandaag.  Vijf jaar geleden trouwden we op de bloedhete 9e juli.  Het zweet liep langs mijn rug naar beneden, thank god voor een kort trouwkleedje.  Ik herinner me nog dat we de nacht voordien niet hadden geslapen.  Niet van de zenuwen of zo, neen, onze achterbuurjongen vond het nodig om net die avond een tuinfeestje te houden.  En het was niet enkel de avond, neen, zijn feestje duurde tot 5u ’s morgens.  Roepen, brullen, lawaai.  Echt fantastisch.  Slapen met gesloten ramen was geen optie, het weer was zoals de 1e juli van dit jaar.  Erover dus.  Het laatste wat je nodig hebt op je trouwdag zijn zakken onder je ogen, maar wat doe je eraan?  Het huwelijk was gepland om 11u in het gemeentehuis.  Mijn afspraak bij de kapster was om 8u30.  Ik hou van mijn kapster, ze is lief, ze is rustig en ze kent me.  Maar die dag leek ze niet in haar sas.  Ze bleek een beetje vergeten hoe mijn kapsel moest zijn en maakte de eerlijke fout om mij dat ook te melden…”Hoe was dat nu ook weer dat we dat gingen doen?”, ze zei het rustig en totaal niet in paniek, ik plakte bijna tegen het plafond.  Toen ik haar een update gaf schoot het haar weer te binnen en begon ze eraan.  Maar dat duurde, en duurde, ik zag de minuten voorbij tikken en toen gebeurde er iets merkwaardig: ik, de eeuwige chillzak werd zenuwachtig.  Uiteindelijk kwam ik toch mooi op tijd terug thuis om mij nog om te kleden en mij een beetje op te maken.  Mij laten schminken deed ik niet, ik schmink mij bitter weinig, dus wou ik dat ook niet op mijn trouwdag.  Een beetje de ogen en een beetje zonnebank op de dagen voordien was voor mij al meer dan genoeg.  Twee uur later waren we gehitched.  De zon bleef schijnen, niet alleen die dag, maar ook de vijf jaar die erop volgden.  Iedereen herinnert zich onze trouwdag als “die bloedhete dag en dat pokkewarme avondfeest”.  De pumps die ik droeg moest ik na twee uur uittrekken omdat mijn voeten zo danig gezwollen waren van de hitte.  De rest van de dag liep ik op teenslippers.   ’s Middags werd er zonnecrème uitgedeeld en vergat ik bij elke tafel mijn glas.  De serveerster kon dit telkens perfect aanwijzen, pas na enkele keren had ik door dat mijn glas een andere vorm had.  Smart one!  Tio Paco kwam ’s avonds met verse tapas en maakte paella’s voor iedereen.  Het was een dag zoals ik hem opnieuw zou doen.  En die man, daar zou meteen weer voor kiezen.  In de voorbije vijf jaar is er extreem veel veranderd en telkens weer staan wij naast elkaar, soms houden we elkaars hand vast, soms is dat helemaal niet nodig.  We nemen sprongen in het diepe, we komen tot rust op onze gezamenlijke bodem.  Die bodem van ons, soms is die al eens platgestampt, soms vegen we die weer mooi egaal, maar telkens kiezen we voor hetzelfde plekje.  Met de voetjes dicht bij elkaar.

Naar het schijnt zijn boterhammen vreselijk ongezond.  Ik las ook al ergens dat melk het vettigste drankje ooit is.  Laat ik mij daar nu eens geen meter van aantrekken.  We zijn allemaal opgekweekt met boterhammen en melk, sommigen van ons werden iets dikker, anderen kregen een geweldig mooi lichaam.  Ik ken niemand van mijn leeftijd die als kind geen boterhammetjes at, dus eet ik nog altijd boterhammen, en ik geef die ook aan mijn kleuter, met een groot glas melk.  De koffiekoekboterhammen die ik hem soms serveer zijn dan weer minder gezond, maar hey, choco is ook ongezond.

Boterhammen met speculoosjes, een grote hit hier momenteel.

Ik deed het dan toch: de inschrijving voor de KBC Ieper Trail op 18 oktober.  Mijn echtgenoot vernam via één van de organisatoren dat de plaatsen heel vlug ingepalmd worden, dat was het laatste duwtje om mij over de streep te trekken, live a little, het is maar een loopwedstrijd.

Ondertussen ben ik goed bezig met het opbouwen van mijn loopschema al is dat met deze hitte niet zo simpel.  Gisteren vertrok ik om 7u30, ik vermoed dat het toen toch al 22 graden was, net niet te warm maar ik zweette me alsnog te pletter.  Onderweg maakte ik een lijstje van de kleine loopfrustraties die hun comeback maken sinds ik weer herbegonnen ben.  Zoals het feit dat ik regelmatig domweg mijn eigen oortjes uit mijn oren sla, ik schrik mij altijd rot als dat gebeurt, daarna word ik boos op mezelf omdat ik mezelf doe verschieten.  Of een schoenlint die de hele tijd zit te kriebelen tegen je benen omdat het niet mooi werd weggestopt.  De laatste keren had ik ook last van haartjes die telkens in mijn ogen kwamen te plakken omdat ik onvoldoende speldjes gebruik.  Maar verder is het fijn hoor.  Gisteren kwam ik ook dit tegen:

een veld-waterkanon…zou dat veel kosten?

Mijn klein ventje lijkt de hitte goed te doorstaan.  Dinsdag en gisteren ging ik niet buiten met hem in de namiddag, dinsdagavond kon hij wel bij ons op het terras in zijn pop-up-tentje.  Gisterenavond was dit zelfs ’s avonds niet te doen voor hem.  Hij houdt ook van zijn ritueeltjes.  Zo slaapt hij altijd in een slaapzak.  Met een slaapplaats waar het waarschijnlijk 30 graden is dacht ik hem gewoon onder een lakentje te leggen maar dit was niet naar zijn zin.  Hij stopte pas met pruttelen toen ik hem terug in de warme slaapzak stak.  Toen hij tien minuten later in dromenland lag ging ik hem stiekem bloot gaan leggen.  Ondertussen (11 uur later) ligt hij nog steeds te ronken met zijn kikkerbilletjes bloot.

Gisteren was het ook een hoogdag voor mij: de start van de solden.  Terwijl iedereen murw lag in zijn ligzetel of achter zijn bureau ging ik samen met mijn lief een paar batjes doen.  Geen kat te zien in de winkels -neen, ik overdrijf- weinig katten te zien, toch niet in die waar ik naartoe ging.  Voor het eerst kocht ik enorm weinig.  Heeft Marie daar iets mee te zien misschien?  Of is de YNAB-gedachte echt aan het doordringen?  Hetgeen ik echt “nodig” had vond ik niet naar mijn gedacht: een rood truitje dat ik op mijn zwarte kleedjes kan dragen.  Er is nog tijd.  En er zijn nog solden.  Eerst even van de vakantie genieten.

Hij zet al eens een lege pmd-verpakking bij de afwas, ik laat al eens een paar kasten openstaan. Hij is een fietser, ik haat de fiets en elke afstand die ik ermee moet afleggen.  (serieus, ik ga soms met de fiets naar het werk enkel en alleen voor de fietsvergoeding).  Hij houdt van rock, punkrock, metal, hardcore, ik ben meer een allrounder qua muziek.  Ik ben een planner en organisator, hij vraagt of er iets in de agenda staat.  Ik ben de consequente opvoedmoeder, hij vraagt al eens aan mij hoe hij het moet aanpakken.  Hij regelt de auto-onderhouden en de volle tanken, ik merk het als er een lichtje knippert.  Ik regel de opvang van de kinderen, hij vraagt de dag zelf waar hij Ilja moet ophalen.  Ik zorg dat er eten op tafel staat, hij eet en zwijgt als het niet zo lekker is.  Hij weet alles over de oorlog, ik moet al eens nadenken in welke tijd Hitler door de straten paradeerde.  Ik ken de benaming van de fasen die een kind doorloopt, hij weet hoe de alternator van de wagen werkt.  Ik kan gerust een paar Rode Duivels benoemen, hij heeft al eens een halve match gezien.  Hij weet welk weer het morgen zal zijn en van waar de wind zal komen, ik sta te bibberen in mijn t-shirt aan de schoolpoort of ik ben knalrood na een middagje terrassen zonder zonnecrème.  Hij kan tegen iedereen praten over vanalles, ik ben eerder een observator.  Hij kan velen charmeren, ik heb een bitchy resting face. Hij houdt niet van de volle drukte, ik kan het wel eens hebben.  Hij is een geweldige papa, een geweldige echtgenoot, een geweldige man.  En hij is van mij.

Erika deed het op haar blog: de 40 zinnen die elke peuter- en kleuterouder gebruikt.  Zelf doe ik het omgekeerd: 29 zinnen die hier regelmatig uitgesproken worden door onze kleuter.

1. Maar van de juffouw mag dat.  Op alles wat van mij niet mag.
2. Of koekjes? Op de vraag: Wil je een appel of een banaan?
3. Maar ik moet geen pipi doen! Bij ieder voorstel om naar toilet te gaan.
4. Mama, ik heb gemorst.  Elke maaltijd.  Echt.  Elke maaltijd.
5. Maar ik heb nog honger!  Net op het punt om te gaan slapen.
6. Maar ik heb geen honger meer!  Als enkel de groentjes nog overschieten.
7. Maar ik wil sandalen aandoen! Bij 10 graden buiten.
8. Dan kies ik voor mijn grijze schoentjes met rood.  Als ik hem uit de schoentjes laat kiezen.  Raad eens welk kleur de sandalen hebben?
9. Heeft Linus een grote kaka gedaan?  Bij ieder verpampermoment van kleine broer.
10. Waarom niet?  Bij elke vraag waarop ik “neen” antwoord.
11. Maar waarom niet?  Iedere keer als ik dan “daarom” zeg.
12. Maar papa heeft gezegd dat ik niet moet. Ahja.
13. Wie gaat er vandaag komen? Ilja is al gewend aan kraambezoek ondertussen.
14. Naar waar gaan we vandaag? En aan weekenduitstapjes.
15. Ik wil niet.
16. Ik heb geen zin.
17. Neen.
18. -…..- Bij de vraag of hij aan tafel wil komen.
19. Ik wil ook eten! Als ik op dezelfde manier als hij reageer en gewoon begin te eten.
20. Dat vind ik niet lekker!  Alles wat nog maar enigszins op een groente gelijkt.
21. Mmm, paskigetti!  Sommige fouten worden hier niet meer gecorrigeerd omdat ze zo danig naturel klinken ondertussen.
22. Gaat de politie mij anders in de gevangenis steken?  Als hij vreest dat er gevolgen zullen zijn aan zijn gedrag.
23. Maar ik doe voort! Met één been in de pijp van zijn boxershort en voor de rest: naakt en omringd van zijn verse kleren, 35 minuten na zijn badje.
24. Doe jij dat voor de paashaas? Hij ziet mij mijn benen scheren de dag van de paaseierenraap.
25. Melk is goed voor melk!
26. Met nonkel Roderik.  Op de vraag met wie hij wil trouwen.
27. Is het vandaag mijn verjaardag?  Elke dag aan de ontbijttafel sinds er iets over een feestje is aan zijn oren gekomen.
28. Mamaaaa, broertje weent!  Alsof ik de huilbui zelf niet hoor.
29. Mamaaa, je telefoon gaat!  Als het ding naast mij ligt te rinkelen.

Met ups en downs. Zo gaat het leven. Daar ontsnapt niemand aan. Soms zijn er meer downs dan ups, soms schijnt de zon als nooit daarvoor. Het positieve in mijn leven is: ik heb al jaren iemand die alle toppen en dalen samen met mij trotseert. Hij moet daarvoor niet altijd mijn hand vasthouden, ik weet dat hij er is. Soms loopt hij achter mij, ik weet dat hij me vangt als ik val. Soms loopt hij voor mij, hij weet dat ik er voor hem ben. Meestal loopt hij gewoon naast mij, lekker keuvelend. Daar moeten niet altijd grote woorden aan verspild worden. Negen jaar geleden werden we een koppel, ze zeggen soms, 7 vette jaren, 7 magere. Ik voel er niets van, ieder jaar wordt vetter en vetter. Ieder jaar ben ik meer en meer overtuigd van mijn gevoelens en mijn keuze voor hem. Ook al zeg ik het niet veel, het is wel degelijk zo: hij is de man van mijn leven.

Happy Anniversary honey x