door Soms wou ik dat ik zo’n vrouw was die op torenhoge hakken en met ultragebronzeerde benen de toer van de vestingen kan wandelen. Of zo’n dame bij wie je op ieder moment van de dag onaangekondigd mag binnenvallen, je vindt er gelijk wanneer geen boterhammen op de keukenvloer. Misschien wil ik wel zo’n goeie huisvrouw zijn, met een garage vol rekken, alles netjes alfabetisch gesorteerd. Je hoeft geen hindernissenparcours af te leggen om aan een flesje spuitwater te geraken, het staat onder de “S”. Fietsen hoeven niet verzet te worden als je het oud papier uit de garagepoort wil slepen. Zo’n moeder die elke dag speelt met haar kinderen, en niet stiekem hoopt dat het plan om te schilderen wordt “vergeten” in dat kleuterhoofdje. Haar manicure en de pedicure zijn steeds perfect, geen afgebeten wijsvingernagel, geen eelt op ongewone plekken. Vandaag was ik de vrouw met de witte benen en de garage waarin schuivend met materiaal een wandelpad werd gecreëerd. De vrouw wiens twee kinderen deden aan synchroon-wenen op de vestingen, de ene omdat hij met steentjes wilde spelen, de andere omdat hij niet wou wandelen. Ik was de moeder die in de lach schoot toen haar echtgenoot al “mooshend” de oudste per ongeluk in het zand liet vallen. Ik vond mezelf heel wat toen ik met een schopje -dat ik van een andere moeder kreeg- zand schepte met mijn dreumes, hoe lang was dat geleden? Mijn voeten staken in All-Stars toen ik De Rodeberg afdaalde met de kleinste in de rugzak, tegelijkertijd probeerde ik te voorkomen dat hij mijn haarspeldjes uit mijn vlecht trok. Een voorbijrijdende fietser maakte ons attent op het feit dat er een sandaaltje halfweg de baan was achtergebleven. Neen, ik ben misschien niet altijd de moeder, de dochter, de zus, de echtgenote of de vrouw die ik zou willen zijn. Maar ik probeer en ik ben tevreden met wat nu lukt. Elke dag probeer ik er het beste van te maken. De goede balans vinden tussen het moederschap, mijn huwelijk, mijn werk, familie en tijd voor mezelf nemen, het is geen simpele opdracht. Lopen, bloggen, lezen, overal aan en bij zijn, het schiet er soms wel eens bij in, maar ik besef maar al te goed: het komt terug, ooit, als ik dat wil. En ondertussen zit ik op mijn wipplank, mijn evenwicht te zoeken. Met mijn kroost.
Shout your heart out 
En dat doe je gewoon heel goed. Misschien niet op stiletto’s, maar dat lijkt me écht niet realistisch. (Zelfs niet voor iemand zonder kinderen… ;-))
ik heb nog nooit stiletto’s aangehad, misschien moet ik het gewoon eens proberen 😉
Wees gerust Liese, die dames bestaan niet! Of ze doen alsof! En dan nog, als zichzelf constant zo voorbij lopen, dat ze erin slagen , om te zijn hoe jij ze voorstelt, dan krijgen ze gegarandeerd ooit een burn out! Doe maar gerust hoe dat je bezig bent! Alles komt goed, een dag met de keer!
merci Christa!
Ik denk dat die kroost maar wat blij is met een enthousiaste mama zoals jij. Het zal hen worst wezen wanneer je naar de kapper bent geweest en of je nagellak al dan niet matcht met je outfit. Een parcours in de garage: check. Stof op de dressoir: check onkruid tussen de terrastegels: check. Je bent niet alleen dus 😉
onkruid trekken dat doen kleuters nog graag, heb ik deze zomer ontdekt 🙂
Ik hoor liever bij jouw club dan bij de stilettoclub! En hihi, ik hoop stiekem ook wel eens op vergeetachtige kleuterhoofdjes 😄.
Voor schilderen sta ik gewoonweg nooit te juichen hé, ik hoop dat hij mij dat later niet kwalijk neemt 😉
Met stiletto’s aan mijn voeten sta ik hier vaak te schilderen met mijn kroost. Al zit de verf dan meer in Simon zijn mond en Jasmijn haar krullen dan op een knutselwerkje. Die stiletto’s zijn enkel vermomming voor mijn kleine gestalte en na 12jaar dagelijks hoge hakken kan ik niet meer anders. Verder geraak ik helaas niet op je lijstje van ideale mama/vrouw. Simon vindt de verloren korstjes op de grond trouwens lekkerder dan die op de tafel. Tjah, het kind moet ergens korstjes leren eten he 😉
goed voor de weerstand zeg ik altijd!
Zo herkenbaar. Hier ook een hindernissenparcours om aan om het even wat te geraken. Ik wil ook soms die ideale moeder zijn, maar heb geleerd om te aanvaarden dat ik geen klop waard ben in het huishouden en dat ik twee kinderen heb gekregen omdat ze met elkaar zouden kunnen spelen terwijl ik een boek lees. (Dat lukt nog niet, maar over een paar jaar hopelijk wel.)
ja juust. Ik zeg nu toch soms al eens “leer een keer overeen komen” of ik laat ze gewoon wat ruzie maken 🙂
Zouden die stiletto dragende supermoeders zoveel gelukkiger zijn, dan?
Ik probeer het hier ook elke dag hoor, maar ’t lijkt meer op een mislukte goochelshow dan wat anders 😉
En nu placeer ik me in de zetel nadat ik al het speelgoed op de grond heb ontweken terwijl ik eerst nog een glaasje wijn uit de keuken haal…
Er moet van elks iets rondlopen hé. Zolang je goed in je vel zit, met of zonder hoge hakken. De een zijn prioriteiten liggen anders dan de andere. Je kan gewoon niet alles in 1 keer hebben.
Probeer niet anders te zijn dan je bent en probeer dát perfect te zijn.
Voilà sie, een klein beetje wijsheid mijnentwege. En trouwens: stiletto’s zijn uitgevonden door een vrouw die op haar voorhoofd gekust was. Hà!
Supermoeders zien er volgens mij toch een klein beetje anders uit: met haar half uit de vlecht geduldig een fruitpapje gevend terwijl de helft op je eigen t-shirt terecht komt, en ondertussen rustig uitleg gevend aan een kleuter die iets niet mag en zit te krijsen. Een supermoeder die behalve een veeleisende job ook nog een echtgenoot en een sociaal leven heeft, massa’s vrienden en een vangnet, twijfelt aan zichzelf omdat ze niet perfect is, maar ondertussen kindjes opvoedt alsof ze dertig jaar ervaring heeft. Die bovendien op elke instagramfoto een smile heeft van hier tot in Tokio. Chapeau.
Ik zie er alleen zo uit als ik ga werken omdat het verplicht is…en verder ruimte mijn lief de berging op en zet hij er alles op orde terwijl ik ga sporten en oh ja grote Kids helpen om weer wat tijd te krijgen….so nog worries
No worries dus 😂
heel mooi stukje!
thx !
Mooi en ook herkenbaar. Al moet ik toegeven dat mijn berging er sinds vandaag toch ook wel “alfabetisch-rekjes-MarieKondo” achtig bij ligt en ik daar wel behoorlijk trots op ben 😉. Hoelang dat zal duren, dat is nog maar de vraag natuurlijk 😂
Haha, zo zalig herkenbaar! 🙂
Laat die opgeruimde berging en boterhammenloze vloer maar voor later… Als je kinderen groter zijn en zichzelf te stoer/oud vinden om dingen te doen met mama of te knuffelen, heb je daar genoeg tijd voor. Maar dan snak je misschien weer naar de tijd van nu. Dus gewoon genieten van ieder moment, hoe chaotisch ook!
Erg herkenbaar! Dat evenwicht dat heb ik hier ook nog niet gevonden. Ik denk dat het bij mij vooral te maken heeft met in alles willen uitblinken en dat is – helaas – niet haalbaar. Maar ooit komt het inderdaad wel dat evenwicht 🙂
Evenwicht. Ha ja. Juist.
Volgens mij gaan we dat evenwicht net gevonden hebben op het moment dat de evenwichtsstoornissen eraan komen door de leeftijd. 🙂
Perfectie bestaat niet en zou volgens mij oersaai zijn!
Ik vraag me af of zulke vrouwen wel bestaan 🙂 En als ze al zouden bestaan – dan vraag ik me af of ze veel gelukkiger zouden zijn dan jij en ik. Ze hebben vast slapenloze nachten over hun alfabetisch systeem als er plots een nieuwe soort frisdrank op de plank komt 🙂
We zijn wie we zijn… gelukkig moeders 😉