Ontmoetingen…

Het mag misschien wel gezegd zijn, ik ga het niet tegenspreken, ik was vroeger niet de meest toegankelijke persoon.  Het is niet dat ik niet babbelde, of geen vrienden had.  Er waren ook nooit hevige relletjes omtrent mijn persoon, maar toch.  Echt sociaal en joviaal was ik niet.  Eigenlijk nog steeds niet echt vind ik.  Ik zal altijd een beetje een loner blijven vermoed ik.  Zet mij een week alleen thuis met enkel mezelf en na een week zal ik opkijken en zeggen “ah, ben je daar?”.  Eigenlijk lijkt me dat zelfs nog een fijn idee om eens een week op mezelf te zijn.  Aan de andere kant geniet ik wel van sociale contacten, onder de mensen zijn, maar ik blijf een introvert.  De psychologen die me op het werk ge-assesst hebben (onbestaand woord, mo gow kom) schreven het zwart op wit: je bent een ISTJ-type.  Introverted Sensing met Extraverted Thinking.

een stukje over ISTJ’ers vond ik op een (vertaalde) website:  hier.

Voor ISTJ’s is eerlijkheid veel belangrijker dan emotionele overwegingen, en hun botte aanpak geeft anderen de verkeerde indruk dat ISTJ’s kil, of zelfs onmenselijk zijn. Mensen met dit type mogen dan wel worstelen met het uiten van emoties of genegenheid, maar de suggestie dat ze geen gevoel, of erger nog, helemaal geen persoonlijkheid zouden hebben, is zeer pijnlijk.

…want het is beter om alleen te zijn dan in slecht gezelschap

Toch ben ik de laatste jaren zachter, verdraagzamer en meer open-minded geworden over andere mensen, al zeg ik het zelf. (speekselmedaille voor mezelf!)  Terwijl ik me vroeger keihard kon opjagen in andere types laat ik ze nu voor wat ze zijn.  Doe maar, ik kijk wel even toe en trek het mij niet aan.  Ik zoek ook bewuster sociaal contact, zelfs met vreemden.  Iets wat ik vroeger nooit zou gedaan hebben, want andere mensen waren raar.

Van alle ontmoetingen die ik deze week had waren er weer wat uit mijn blog- en instagramgebruik.  Dinsdag sprak ik af met Virginie die tot bij me thuis kwam.  Deze straffe madame spendeerde de laatste maanden in Pellenberg waar ze vele stappen zette in de goeie richting, letterlijk en figuurlijk dan! 

Vrijdagavond had ik een uitje met een bende blogvriendinnen.  Sylvie en ik moesten ons het minst ver verplaatsen want het was in Ieper te doen deze keer. Met Renilde, Josie, Valerie, Kelly en Tiny maakten we graag de markt onveilig bij de Coca-Cola truck.  Taste the season!  Jawel, die bende met die selfiestick, dat waren wij!  Ho-Ho-No!  #TasteTheFeeling

Zaterdagavond was het alweer “gank”.  Het waren andere bloggers en IG-vrienden al zag ik sommigen twee keer deze week want Virginie alsook Renilde waren weer van de partij.  Ik maakte kennis met Bert en ook met Sofie was het weer gezellig pratelen want ook zij was voor de 3e keer aanwezig op de instameet van Roeselare.

Anyway, er waren ook andere ontmoetingen, zo bezocht ik mijn grootmoeder (99) die momenteel in kortverblijf in het rusthuis is.   De ballon die met Linus aan de haal ging in september zorgde voor een prijs die we deze voormiddag gingen ophalen. Vanmiddag was het echter een ontmoeting van het minder fijne soort.  Was ik lustig boontjes aan het doppen (toppen zeggen wij eigenlijk), kom ik aan het laatste boontje en wat zie ik in dat bakje?  Een tettink!  Een wat?  Een tettink!  Ja een regenworm dus.  Een tettink tussen mijn boontjes.  Een levende tettink!  Er floepten vanalles aan gedachten door mijn hoofd:

• Hoe lang zit die tettink al in mijn boontjespot?  Het bakje kocht ik woensdag ofzo in Den Aldi.  Het plasticje bleef al die tijd rond het potje.
• Heeft die tettink al die tijd in mijn frigo gewoond in dat bakje?
• At die tettink van mijn boontjes?
• Deed die tettink kaka tussen mijn boontjes?
• Doen tettingen kaka of zijn dat kaka-loze dieren?
• Wat moet ik nu doen met die bonen?  Weggooien?  Toch maar weggooien dan.

Het eindigde met diepvrieserwtjes en een levende tettink in mijn PMD-zak.  Hij kan een beetje lege colablikjes gaan uitslurpen.  Kissak!