dagtrippers – Pagina 3 – Shout your heart out

Page 3 of 5

juli 14, 2014

it was life the old-fashioned way

Het was hard, zo na een goeie 14 dagen volle bak werken, mijn twee mannen achterlaten op ons eerste vrij weekend in vier weken. Maar het cactusfestival wacht niet en we haalden de qualitytime gisteren meer dan voldoende in. Het was sinds Werchter vorig jaar (Greenday!) dat ik nog op een festivalweide stond. Hoewel een weide, het Cactusfestival bevindt zich in het Minnewaterpark en is dan ook een superlocatie voor zo’n evenement. Hoewel het geen groot festival is zijn alle ingrediënten er wel voor. Vooral het publiek voor het podium is op elk festival hetzelfde. Iedere keer als ik daar probeer te genieten van een optreden is er wel iets typisch festivals:

* Sideshowbob haar, vlak voor je uiteraard: je bent gedoemd om door een bos krullen te zoeken naar het podium.

* Het babbelende stel vrienden: ze praten hun leven voorbij vlak voor je. Ik vraag me altijd af: wat moet je nu zo dringend de hele tijd aan elkaar vertellen tijdens een optreden?

* Het verliefde koppeltje: ze kunnen elkaar niet loslaten en er moet occasioneel een kusje gegeven worden. Of ze staan gewoon het hele optreden te lebberen. Dat kan ook.

* De stinkers: luide muziek is blijkbaar een vrijgeleide om in een grote massa volk lustig erop los te droppen. Meestal biergeur. Of gegist festivaleten. Smakelijk.

* De dronkaard: hij zwalpt door het publiek, blijft meestal op je tenen staan zwierend met een pint zodat je zeker gedoopt wordt in de typische festivalgeur. Negen van tien brult hij luidruchtig mee met de muziek zijn pint wild in de lucht zwaaiend. Tegelijkertijd gooit hij zijn lichaam achteruit waardoor je ook nog eens mag duiken om een achterkopstoot te vermijden.

* De bakvissenclub gone wild: geen commentaar.

Zelf had ik tijdens het geweldige Arsenal een rustig homokoppel voor me staan. Van één van de twee was het haar perfect geknipt zoals het dezer dagen hoort, opgesneden in de nek met een lange bles vooraan. Telkens hij een beetje meedeed met de muziek moest het haar weer goedgelegd worden. Als ik moet kiezen tussen dit en alles wat hierboven staat dan denk ik dat ik het nog getroffen had.

Maar uiteindelijk als je ineens dit hoort:

dan vergeet je alles heel even rond je en is het oren open, ogen dicht en handen in de lucht.

juli 7, 2014

avec deux boules avec du chocolatte é madame

De zee, wij gaan daar nu eens bijna nooit. Het is nochtans niet ver rijden, maar de zee is precies nooit een optie. Bij Kerygma zie ik foto’s die er geweldig amusant uitzien en ik denk bij mezelf: waarom ga ik nooit naar zee? Mijn innerlijke pessimist zeg dat ik daar geen parking ga vinden op warme dagen. De freak roept: er is geen omheining aan de zee, mijn kind kan er gewoon verloren lopen terwijl ik even mijn zonnebril tracht te vinden in mijn sjakosj. En dan ga ik door dat zand moeten crossen en roepen achter hem terwijl de paniek steeds groter wordt. De chiller zucht: er is teveel volk aan de zee, ze zullen mij daar crushen met hun plakkerige zomerhanden. Aan de zee zit er overal zand aan je, aan je tenen, aan je kleren, aan je ijscrème. De anti-zonneklopper wappert: er is geen schaduw aan de zee. Het kind in mij zegt: je kunt verdrinken in de zee. Trust me, ik heb het aan den lijve ondervonden. Een vreemde meneer kwam me redden, al een geluk of deze blogster was nooit +5 jaar geworden. Iedere ijverige psycholoog wijt mijn zee-afwijzing aan dat kleine trauma, maar in feite denk ik niet dat dat er iets mee te maken heeft. Het spreekt mij precies echt niet aan, zo naar de zee crossen. In de winter voor een wandeling, ja dat wel. En zeemeeuwen die op uw vest kakken. Maar kijk, in de zomer, ’t is wel eens het proberen waard, I could prove myself wrong en misschien heeft mijn kind wel de tijd van zijn leven zo in het zand en in dat vieze water met die kwallen. En dan kan ik mijn Frans oppoetsen, om een crème te bestellen. “Toch een beetje een vakantiegevoel!” roept de optimist in mij.

juni 29, 2014

Dolfijn!

Mijn lief dacht dat het een veredeld aquarium was, ik had een vernieuwd pretpark voor ogen. We besloten het eens te gaan bekijken gisteren en trokken naar Boudewijn Seapark. Bij aankomst, een uur na opening, bleek de parking voor 1/4e gevuld, er was zelfs nog parkeerplaats in de straat die eraan grensde (sorry buurtbewoners). Aan de ingang kregen we prompt een vogel op onze schouder en de bijhorende hoop foto’s (zie je wel –> pretpark) in gebroken Nederlands “lache jongeman!”, dat was tegen Ilja, ons noemden ze vriendelijk “mevrouw en meneer”, een gezinsfoto later stapten we een half gerenoveerd, half verloederd park binnen. Er was weinig bebloeming, en alles had precies een likje verf nodig. Het personeel was er echter supervriendelijk, er was dan ook -behalve enkele gezinnen en een tweetal scoutsgroepen- geen kat in het park te vinden. We startten met de zeeleeuwenshow. Zie van zo’n dingen word ik dus blij, ik heb dan ook niet veel nodig. Een zeeleeuw die op een trap loopt of in zijn handen klapt en ik ben content. (de protesten tegen aquaria en dieren in gevangenschap tracht ik even te negeren, ik had niet de indruk dat ik met een ongelukkige zeeleeuw had te maken al heb ik natuurlijk geen zicht op het totaalplaatje).

Euhw Euhw Euhw

De zoon bekeek het allemaal met grote ogen terwijl de meiden van scoutsgroep achter ons op de tribune hem al bijna hun jongste lid maakten “Kom maar bij ons zitten hoor, hier tussen ons”. Binnen enkele jaren schrijf ik hem in in de Chiro, no doubt. Kunnen zijn vader en ik middagdutjes doen op zondagmiddag.

Boudewijnpark blijkt enorm aangepast aan jongere kinderen, er zijn iedere stap speelpleinen, Ilja mocht met zijn 94 cm op bijna elke attractie, niet dat er zo superveel zijn, maar we zijn toch enkele uren zoet geweest en dan hebben we nog het indoorpretpark niet bezocht. De dolfijnenshow was spectaculairder dan ik me kon herinneren.

Instant fan van dolfijnen. Dit gespierde dier lijkt ook altijd te glimlachen.

Het park kan nog wel opfrissing gebruiken al zijn sommige attracties wel nieuw. Zoals de piratenboot voor kleinere kinderen. De scoutsmeiden zetten zich terug bij Ilja en nodigden ook mijn echtgenoot uit om dichter bij hen te zitten. (Tjah, het is een hunk en zij hebben ogen in hun kop). Op de orkaride mocht ook de zoon mee al zei hij verschillende keren “ik ben een beetje bang”. Geen erg, mama was ook een beetje bang en er kwamen bij beiden geen traantjes of pipibroeken aan te pas. Gelukkig waren er ook de klassieke kermisattracties zoals vliegtuigjes in de vorm van dolfijntjes.

In de ene vliegende dolfijn mocht je als volwassene zitten, in degene die erachter kwam niet. Ik weet het aan het evenwicht van het toestel en hoopte dat het ding niet ging gaan kantelen.

De volgende keer wordt er zeker gezwommen in het outdoorkleuterzwembad dat in juli opent en bij slecht weer testen we het indoorpretpark. Ja, Boudewijnpark, gaan we zeker nog eens terug, ook al heb ik goesting om mijn verfpotten mee te nemen.

april 13, 2014mei 4, 2014

Urbanus vindt dat ook.

Het weekend….een beetje vanalles…

En een beetje oorlogstoerisme

Meer moet dat niet zijn.

februari 24, 2014februari 24, 2014

And the gods are crazy anyway

We moesten delen, voor elk ééntje, want het pakje was op twee na uit. Ik weet dat mijn echtgenoot liever twee kauwgummen ineens knabbelt en al zeker als het van die goedkope van de Colruyt zijn, maar ik had er echt zin in, mijn mond plakte toe van te weinig slaap en te weinig water de avond ervoor. Twintig minuten later speelde het fantastische New York Morning van Elbow, we waren nog steeds op weg naar huis van het trouwfeest van onze (schoon)zus en schoonbroer. Hoe geweldig de avond was, zo traag was mijn brein de dag erna. Dat uitte zich in mijn reflexen. Toen de kauwgum uitgekauwgumd was besloot ik het ding heel onreglementair door het raam op de E17 te keilen. Ik kreeg het schuifraam niet naar beneden. Het duurde een tel voor ik besefte dat het kinderslot op de ramen opstond. “Doe eens open” commandeerde ik mijn echtgenoot. Ik schoof het raam naar beneden en gooide tegelijkertijd de kauwgum naar buiten. Een raam openen terwijl je 120 rijdt op de autostrade, iedereen weet dat dat voor een bad hair day kan zorgen. Het maakte weinig uit, ik had sowieso al een bad hair day. Desalniettemin deed ik al tijdens het gooien het raam terug omhoog. Daar hadden mijn reflexen niet op gerekend, terwijl ik mijn vingers terug in de auto trok bleek het raam al dicht te zijn. Met mijn vinger ertussen. Ik vermoed dat het wit van mijn ogen redelijk goed zichtbaar was op dat moment. Mijn echtgenoot zijn reflexen waren echter wel heel goed, hij dacht dat het raam dicht was en sloot meteen weer de hele boel af met het kinderslot. Terwijl mijn vinger nog steeds tussen het raam zat. Pijn. Niet normaal. Ik tierde enigszins hysterisch “doe het open! doe het open!” want hoe meer ik op het knopje drukte, hoe meer ik besefte dat het niet lukte om dat raam te openen. Het voelde niet gezond aan die vinger bij de verlossing. En serieuze neep en een beetje bloed, hij begon ook te zwellen maar al bij al viel het eigenlijk nog mee. Godver zeg wat was me dat. En toen kwam de slappe lach. Ik was er nog niet van overtuigd dat er geen schade was aan mijn vinger maar toch moest ik lachen, de tranen liepen over mijn wangen. Wie komt er nu zoiets tegen? ’t Is een straf van God, het zal mij leren, sluikstorten.

februari 8, 2014

The contracts are drawn up, the ring is locked upon the finger

Je leert iemand beter kennen via de mensen waarmee hij zich omringt. Het zou een spreuk van de bond zonder naam kunnen zijn, ik weet het niet, ik zeg het maar zoals ik het denk. Gisteren leerde ik veel vrienden en familie kennen van mijn broer en zijn vrouw. Vrouw, want ze kozen voor het huwelijk gisteren in de prachtige ridderzaal van Het Gravensteen. We zien elkaar niet veel, mijn broer en ik. Toch is de relatie goed, hoe verschillend onze levensstijl ook is. Door de fysieke afstand ontstaat er hoe dan ook een relationele afstand, zo ken ik weinig van zijn vrienden, of van de familie van zijn prachtige Tine. En dat maakt trouwfeesten leuk, toen we gisteren in het restaurant toekwamen mochten we aanschuiven, iedereen zat door elkaar, de getuigen zaten bij onze ouders, hun partners zaten bij ons, de schoonbroer zat naast de fotograaf. Het stak niet nauw, en de chille sfeer die er altijd is als ik met mijn broer en Tine afspreek zette zich gewoon verder tijdens hun huwelijksfeest. Er wordt niet geoordeeld, iedereen praat er door elkaar, geen intriges. Gewoon gezellig samen. Lekker trouwen, drinken, eten en feesten. Ik weet dat dit was wat ze wilden en ze zijn erin geslaagd om het te doen werken, gewoon door zichzelf te blijven.

Het heerlijke eten in De Vitrine was van topkwaliteit en de bediening was excellent! Want bediening maakt toch zeker 1/4e van je restaurantbezoek vind ik.

Ok, er was misschien iets teveel van het bovenstaande glas. Dat moet ik toch wel toegeven, maar daarom ga je op hotel. Zodat je niet hoeft te tellen hoeveel keer de ober al bijschonk. Which was quite a lot! De hotelkamer die ik maanden geleden reeds boekte bleek eigenlijk een studio te zijn, al hebben we daar weinig gebruik van gemaakt. Bij de aankomst plofte ik in bed, ik maakte nog net gebruik van oogreinigingsdoekjes om daarna in een woelige slaap te vallen. Ik vermoed dat de combinatie zovirax/cava het woelige mee veroorzaakt heeft. Of misschien toch het niet tellen van de glazen. Er werd al een espressomachine gespot in één van de keukenkastjes, dat zorgde er toch voor dat de prut, in mijn ogen deze morgen, misschien iets opklaarde. Er was koffie, ze moest alleen nog gezet worden.

Na het enorme gepruts om een koffie te verkrijgen trok ik mijn echtgenoot zijn jeansbroek aan om naar de ontbijtzaal te gaan. Ik was mijn verse broek namelijk vergeten in te pakken. Net als mijn pyjama. Dat zat nog goed zo’n boyfriendjeans, niemand die iets gemerkt heeft, ook al had er ik 20 cm van moeten overplooien onderaan.

Ik was te tam om een foto te nemen van het heerlijke ontbijt. Dat zegt genoeg.

En nu chillaxen. Luieren, want veel productiefs staat er niet meer op het programma vandaag. . .

december 16, 2013december 16, 2013

“Kom je anders ook af?! Baja waarom niet?!”

Het voorbije weekend was gepland om met heel mijn familie in Frankrijk op onze luie kont te zitten. Het werd afgelast na de heropname van mijn meme. Thuisblijven voelde als de meeste normale zaak aan, hoe zou je zelf zijn als je moeder van 96 het moeilijk heeft? Maar ineens sta je daar met 3 volle lege dagen. Toen ik vrijdagochtend de krant uithaalde was ik ervan overtuigd dat de krant van de dag ervoor was blijven zitten. “Vrijdag? We zijn toch geen vrijdag zeker? Of zou Jimmy de verkeerde krant geleverd hebben?” Zoveel zinnen in mijn hoofd waren er nodig om te beseffen dat het wel degelijk vrijdag was. Jimmy is trouwens onze “krantenboer”. Eigenlijk wel een vreemd woord “krantenboer”, ik vermoed dat hij zijn eigen kranten niet kweekt? En Jimmy is de vriendelijkheid zelve, als je in zijn gazettenboetiek binnengaat word je door hem of zijn vrouw verwelkomd alsof je de queen herself bent. Dus de vrijdagkrant was even een ontgoocheling want ik kijk altijd uit naar de weekendkrant. Het kruiswoordraadsel is mijn zaterdagochtendwerkje. Er zijn niet veel dingen die ik opeis maar als eerste aan de kruiswoordpuzzel beginnen is er toch één van. Zo’n bemukkeld vel papier, dat schrijft niet goed en ik haat het om letters te corrigeren. Niet dat ik pretentieus wil beweren dat een ander zijn oplossingen verkeerd zouden kunnen zijn. Neeneen. . .

Zaterdagochtend deden we dè boodschap van het najaar. De boekentas.

Ik was in die winkel al eens binnengesprongen eerder in de week om te zien dat ik daar wèl een ruime keuze had aan kleutertasjes. Hij koos voor “de autobus”, nadat ik een truc vanop het werk toepaste. Ik bood telkens twee rugzakjes aan, hetgeen hij verkoos bleef ik vasthouden, het afgewezen rugzakje verving ik door een volgend. De autobus scoorde volle bak en hij werd niet meer gelost.

’s Avonds hielden we dan toch ons jaarlijkse kerstfeestje bij mijn ouders aangezien dit ingepland stond om in Frankrijk te doen. Stuffed Turkey! Ik had nog nooit zo’n kalkoen zien dichtnaaien en als keukennitwit vond ik het allemaal geweldig spectaculair. Ik dacht zelfs vuurwerkflitsen in de verte te zien. Het moment dat ik de twee kanten moest helpen vasthouden terwijl mijn broer de giga kalkoen met een dikke naald dichtmaakte, machtig! Nigella zou zo trots geweest zijn op mij. De vulling werd gemaakt door mijn schoonzus die jammergenoeg kotsend was thuisgebleven. Ter info: het kotsen en de vulling hadden niets met elkaar te maken. Thank God for that!

En uiteraard waren er al kerstpakjes! De fietstas van mijn dromen:

Mijn broer kent mijn smaak want dit vind ik geweldig!

En zondag besloten we toch naar een eerder afgebelde familiebabyborrel te gaan waarop ik een beetje veel mensen bij mij thuis uitnodigde om vanavond te komen eten. Het originele plan (voordat we de babyborrel bezochten) was een avondje met mijn Amerikaans nichtje en haar vriend die in het land zijn, we zouden met zijn zessen zijn. Nadat ik gisteren nog enkele nichten en neven zag eindigen we vanavond met 11 volwassenen en 3 kindjes. Whatever, dan zitten we gewoon iets dichter. Lasagne galore!

november 25, 2013november 25, 2013

en wat hebben we gemist?

Niets eigenlijk. Ik dacht dat ik het moeilijk ging hebben maar het was pipinootjes en een stuk taart! Ik had ook geen tijd om iets te missen de dag ging zo danig vlug. Ahja, ik heb één keer mijn dataverkeer aangelegd om te gaan lopen en zondagmorgen vond ik in mijn inbox een mailtje van Runkeeper om mij te proficiateren “A new record for running”. Er stond zelfs zo’n blauwe medaille met een ster bij, want ik liep voor het eerst in jaren meer dan 5 km – stilte – om het geluid van jullie schouderklopjes goed op te vangen –

Wat we wel deden op internetloze zaterdag:

“Mee met de tjoeketrein!” Ilja maar zwaaien naar de trein toen die het station binnenreed waarop de bestuurder toeterend tot stilstand kwam. Geweldig zicht trouwens hoe iedereen (inclusief mezelf) op het perron zich daardoor een accident schrok. (I nearly peed a little)

We zijn sinds dit weekend niet meer getrouwd, mijn echtgenoot bracht zijn trouwring binnen om op te blinken en loopt nu dus vrijgezellig rond, althans enkel rings-gewijs voor de geïnteresseerde dames of heren die op zo’n dingen letten. Na drie jaar stonden er al massa’s krassen op ~~zijn ziel.~~ (Komt ervan –> met mij trouwen, da’s afzien, wie wil dat nu?)

Van zo’n artikels krijg ik altijd een beetje de jibbies. Er zijn zoveel mensen die wegens financiële redenen nooit op zo’n evenementen geraken en dan mogen de BV’s altijd een rondje gratis gaan. Het enige wat ze moeten doen is met hun kop in de krant gaan staan en zeggen dat het goed was. Er is NIEMAND die zegt dat de show slecht was. Ze weten wel dat ze Herman Brusselmans niet moeten uitnodigen “Ik kreeg er eigenlijk acuut het schijt van, gelukkig moest ik ook voor de toiletten niet betalen”. En wie zijn die BV’s eigenlijk de dag van vandaag. Ruth Reeckmans, van een TV-programma dat ik nooit bekijk, Joke Van de Velde die jaren geleden eens op de hoogste blok op een podium stond en Gert De Mangeleer, blijkbaar een kok, moet die eigenlijk niet staan koken, waar is de tijd dat koks geen sociaal leven hadden. . .

En de poes is weer weg. Al een week ondertussen. Ze ging mee wandelen toen we vorig week het Duits kerkhof bezochten 2 kilometer verder en sinds dat punt is ze spoorloos. Een kat die mee gaat wandelen? Het is nog gebeurd, ik vermoed dat ze na al die jaren hondentrekjes begint te krijgen. Ze antwoordt ook als je iets tegen haar zegt en ze kan ook de negeertruc heel hard hanteren. Nu is het leeg rondom ons huis, geen plantenbakken die verwoest worden, geen gejank aan de voordeur of geen klauwende pootjes naar kinderhandjes. Rol maar vlug terug Marbel, je mag een potje extra janken van me.

oktober 13, 2013oktober 13, 2013

The Bad Touche

Ladiesnight. Zo’n avond waarop je je nieuwe botten aandoet en anticonceptiemiddelen met elkaar worden vergeleken. Er worden uitspraken gedaan als “mannen zijn zo kleinzerig” en de liefde voor De Action wordt onbeschaamd gedeeld door om ter meest batjes op te sommen (een dekbedovertrek voor 12 euro! Gow zeg!). Na een smulpartij in een tapasrestaurant doe je het meest foute wat je ooit kan doen op een wijvenuitje. Je gaat naar “een danscafé dat je niet kent maar waar je iemand achter de toog kent”. Tot we daar binnengingen. Gelukkig stonden we op de guest list (danku Birger), want we bleken in een discotheek te zijn. Eerlijkheid gebiedt me dat ik nog nooit in een discotheek ben geweest. Ik was meer een fuif/optreden/café-ganger waardoor discotheken in mijn jongvolwassenheid volledig aan mij zijn voorbij gegaan. Ik hoorde danscafé en verwachtte iets genre Decadance. Maar één blik op de zaal was al voldoende om te zien dat “geen toegang onder de 25 jaar” er echt wel serieus werd nageleefd. We waren de jongsten. Zeker van. Op de dansvloer stonden een tiental durvers hun beste party-moves te tonen en we werden van kop tot teen gekeurd door menig mannenvolk. Ons nu en dan inhoudend van het lachen keken we verbijsterd in het rond. Ik moest me inhouden om niet te filmen. Waren we juist in So You Think You Can Dance editie Costa Del Sol beland? We werden er omringd door eenzaten, het merendeel van de mensen die er kwamen waren er op hun ééntje. Ze stonden aan de rand van de dansvloer en keken in het rond. We waren in een vrijgezellendiscotheek, er was maar één koppel te bespeuren en dat had zich er vast en zeker enkele uren daarvoor op diezelfde plaats gevormd. Mijn vriendin S. had touche, want toen Robbie Williams zijn Angels uitstuurde werd ze ten dans gevraagd door haar vader. Of toch iemand die haar vader kon geweest zijn. Ik verwed er graag 50 euro om dat hij een pruik droeg. Hey, can’t blame ‘em for trying, ze doen het toch maar. Zichzelf bloot geven, op je ééntje naar zo’n discotheek gaan lijkt me helemaal niet zo evident. Vriendin S. had daarna nog zeker drie keer “keure”, wij stonden erbij voor spek en bonen, geen enkele boekhouder met terugwijkende haarlijn kwam ons aanspreken. We voelden ons weer 16 jaar, tijdens een fuif genegeerd bij de slows, vluchtend in ons pakje sigaretten, hopend dat de dansmuziek vlug weer herbegint (in die tijd konden we ook niet achteloos smartphonen om zo’n momenten te overbruggen). Na enkele uren loeren en de herwonnen boenkeboenke incasseren was het voor ons genoeg. Kinderen kennen namelijk geen regel die zegt “hoe later erin ’s avonds, hoe later je de dag erna opstaat”. We zijn nu eenmaal geen vrijgezellen op zoek naar een vlam en face it, ik ging er geen gevonden hebben.

augustus 22, 2013

und zwiebelshnitzels, mit zwiebeln

In Duitsland spreken ze zo geshushishaga-achtig, en veel te vlug, massa’s veel te vlug. Zo kon de eigenares van onze ferienwohnung hele rijen swatelen en deed ik er beleefdheidshalve “jawohl”-maneuvres bij. Tegelijkertijd schoten mijn ogen waarschijnlijk heen en weer van het nadenken over wat ze nu in godsnaam uiteen deed. Herr Dierinck , onze leerkracht Duits in het 6e middelbaar, heeft het altijd al geweten, in Duitsland zou ik beter niet komen. Of op zijn minst mijn mond houden. Anyway, vakantie is leuk, Duitsland was toch leuk, kijk maar:

Er stond een stenen eendje op mijn groene nachttafeltje. Wie heeft dat nu staan op zijn nachttafel?

Een kookwekker in de vorm van een ijscoupe. To die for.

Ik kon ook meteen met het naaidoosje aan de slag. Moest ik ooit van m’n leven zin krijgen om op vakantie kleren te naaien, voer me af, voer me meteen af. Zum krankenhaus!

Dit gelijkt er al meer op, een anti-stress-becher, gevuld met goeie dampende koffie. . .

Anderhalf boek lezen in vier dagen, onder een “saarzeke”. . . now we’re talking. . .

Aan zijn gezicht te zien zou je denken dat hij nooit buitenkomt, dat deden we echter wel. . .

En er was ook het verhaal van de rodelbaan, ohja, en een incidentje in het wegrestaurant en iets met vliegtuigen bezoeken. Maar nu ben ik eventjes uitgevakantied, misschien de volgende keer.