Motherhood – Pagina 5 – Shout your heart out

Page 5 of 9

maart 7, 2016

Waar is mijn wollen mutsje?

De weegschaal was al een tijdje in panne. Althans, ik stak er altijd maar nieuwe batterijtjes in en het ding bleef altijd maar 0000 aangeven. Toegegeven, het zou best wel bevrijdend zijn om altijd 0000 te wegen en eventjes voelde ik wel dat het werkte, zo’n weegschaal die niet werkt. Want op een gegeven moment dacht ik:”Oei, als de weegschaal ooit weer werkt, dan ga ik er moeten opstaan, ik zou beter minder eten om mijn gewicht op peil te houden”. Maar dan was er vorige week…

Kookles met Miss AnSo. Ik kwam iets later omdat ik van mijn werk kwam, maar gelukkig had ze al een proevertje voor me klaargezet. We werden ook keihard gephotobombed toen we een selfie trokken. Het nieuwsgierige Aagje op de foto heb ik maar geblurred…

Het dessert van de kookles had iets mee van fruitpap. Gelukkig was ik niet de enige die dat vond anders wordt het dringend tijd om uit mijn mamacoconnetje te komen.

Bij Sarah van Nuniya had ik reclame gezien voor Bites We Love. Mijn eerste levering kwam toe op een moment waarop ik er niet meer aan had gedacht, ik stond niet kwispelstaartend op de postbode te wachten, dat maakt het extra verrassend om de brievenbus te openen.

Er werd getrakteerd op het werk door een jarige: een reep Toblerone. Met de collega’s onder elkaar waren we al aan het gokken hoe lang het zou duren eer die reep opgesmikkeld ging worden. Sommigen wisten al dat hij hun oprit niet ging halen, ik deelde hem liefjes met mijn echtgenoot. Mmm Toblerone….lekker…maar dat vind ik van veel dingen.

Doordat ik een overload aan appels had gekregen van ons moeder probeerde ik een receptje uit mijn lijvige receptenmap: appelchips. Laat ons zeggen dat twee uren in de oven misschien wel heel lang was om als resultaat zompige appels te krijgen. Ik had er uiteraard teveel citroensap over gesprenkeld. Dat is ook helemaal niet duidelijk hé: sprenkelen. Wat is dat dan: druppelen, lichtjes insmeren, spetteren…? En hoeveel moet je dan sprenkeldruppelspetteren? Grote druppels, kleine druppels? Tsss appelchips mijn gat. (En ja: er zit een pac-man-appelchip in!)

Ik was alleen thuis met de pagadders tijdens het weekend. De echtgenoot was twee dagen weg voor zijn werk. Op zaterdag ging ik mijn grootmoeder bezoeken. Weer koekjes, chocolaatjes en geleitaartjes. Ilja wou graag de koetjes nog eens zien (mijn grootouderlijk huis is een boerderij). We komen daar wel regelmatig eens bij de koeien, Schanulleke werd oorspronkelijk daar geboren! De eerste die we tegenkwamen was de stier. Wat een beest! Daar wil je geen kopstoot van vangen denk ik.

Zaterdagavond kwamen er twee vriendinnen op bezoek. Blij dat ik nog wat kon tateren en uiteraard werd er weer gesmoefeld. Ik probeerde een courgettemousse als hapje te maken, ik hoorde niemand klagen, integendeel.
Op zondag had ik aan mijn pa gevraagd om een looproute in hun dorp (mijn hometown) uit te stippelen. “Iets van rond de 9km” had ik gevraagd. Het was niet zo geweldig warm en de wolken waren wel een beetje bedreigend maar als ik tijdens het weekend nog wou lopen dan was het dan. Runkeeper deed eindelijk nog eens zijn werk en hield mooi mijn afstand bij. Andere keren zou hij wel eens durven tilt slaan. Ooit mat hij 33km als loopafstand. Euhh…Soit, ik ben een heel trage loper, echt slakkengang. Toen ik 1u25 minuten later terug op de oprit stond had ik 10,3km gelopen! Voor het eerst liep ik meer dan 9km! Hoe traag dat ook is, toch was ik een beetje trots op mezelf. Daar tussen de velden was er veel wind en ik incasseerde een serieuze regenvlaag, maar toch: blijven gaan!

Zondag na 16u ging ik nog eens naar Ieper met een vriendin om een klein toertje te wandelen en een koffie te drinken in mijn favoriete plekje van het moment. We serveerden Linus onpedagogische babykoekjes en lieten de oudsten kleuren, zo was er nog even tijd om ongestoord verder te tateren en koffie met een mini-taartje te verorberen.
De echtgenoot kwam rond 21u30 thuis, de vermoeidheid sloeg ineens toe. Want zo het hele weekend alleen met de kleuter en de baby, bloemetjes voor de mensen die het altijd alleen moeten doen!
Nadat we gisterenavond al aan het praten waren over het begin van de lente werd ik koekkoek deze ochtend toen ik dit zag:

Sneeuw?? Het paste echt niet in mijn kop dat. Ik zit al redelijk in de lente-zone eigenlijk, en ik zou er graag in blijven!

januari 22, 2016januari 22, 2016

Friyay!

Het is altijd zo vroeg, die vroegens bij ons. Tegen dat het 8u is heb ik er al bijna 2 uren dienst op zitten.

Vanmorgen, terwijl ik een bewoner aan het scheren was, zei hij “’t Is vanavond weekend!”. Hell yeah dacht ik.

“Wat ga je doen vanavond?” vroeg ik toen ik bijna bij zijn oren kwam met het apparaat.

“Naar een film kijken! Onder een dekentje!”. (oh boy dat klonk geweldig!)

“Hell yeah!” riep ik. Deze keer luidop. “Ik ga juist hetzelfde doen!” waarop een high five volgde. (Ik blijf fan van high fives, ik ben van mening dat dat een statement ondersteunt).

Nog eens twee uur later was het voor mij al zo ver. Weekend! Vroegens zijn dan toch niet zo nadelig.

De jongens werden opgepikt, het deken werd aangeslaan door mijn twee pagadders. Foto’s nemen is een echte strijd geworden met die twee:

Achteraf werd er kwijl van voorhoofden gewreven, fruitpap uit de zetel gefrot en occasioneel kun je mijn grijpende, tegenhoudende hand wel ergens tegenkomen op één van de andere wazige foto’s.

Njah!

januari 14, 2016januari 15, 2016

Hoe de dingen hier blijven rollen oftewel: “perfectionisme is een fucker”

Tijdens de eerste boostyourpositivity-campagne werd er al gevraagd hoe we alles laten bollen en toen schreef ik dit als antwoord. Ondertussen zijn we bijna een jaar verder en is dat befaamde tweede kindje al bijna 9 maanden bij ons. En hoe bolt (of rolt) het nu nog? Vierkantig? Laat ons zeggen: ovaal. Het rolt niet zoals het vroeger deed maar ik vind het nog niet zo dramatisch. De dagen gaan wel open en toe, dat kun je echt wel zeggen. Maar ik deed enkele belangrijke aanpassingen waardoor het haalbaar blijft:

Ik neem een voorsprong op de kinderen.

Ze worden rond 7u15 allebei wakker, meestal tegelijkertijd. Moest ik gelovig zijn, ik deed elke dag een gebedje tot God, om hem te danken voor dit feit. Mijn wekker staat (op vrije ochtenden) om 7u, als ik vroeger wakker word maak ik de keuze: soezen of meer koffietijd. De koffie is mijn start van de dag, addict voor duust. Ik probeer te douchen voordat ze wakker zijn (soms zet ik mijn tasje koffie op het bankje naast het bad). Op de één of andere manier helpt dat om de dag vlotter te laten verlopen: zorgen dat ik klaar ben voor hen. Hey, soms lukt het mij niet en spring ik pas in de douche als de kleinste zijn voormiddagdutje doet.

2. Ik ben tevreden met minder.

Minder geld: Ik koos voor poetshulp. Twee keer per maand komt mijn Slavische poetsvrouw in stilte heel mijn huis kuisen. Dat kost mij geld. Maar ik krijg er veel voor in de plaats, dus ik vind dat goed besteed. Ik werk 4/5e. Als ik fulltime zou werken zou mij dat waarschijnlijk 250 tot 300 euro meer opbrengen (of misschien zelfs meer, ik weet het eigenlijk niet exact). Maar ik zou ook (met mijn uurschema’s) mijn kinderen minder zien en die 300 euro mogen verdelen over mijn beide kinderopvangen. Mijn pensioen, daar denk ik niet aan. Dat is misschien niet slim, ik weet dat. Maar misschien ben ik dan al dood, dat kan ook *insert dramatisch muziekje*.
Minder materiaal: Ik doe niet aan hippe dingen. Hippe dingen kosten tijd en geld. De nieuwste boeken lees ik één of twee jaar na datum, ik leen ze in de bib (of ik vraag ze voor mijn kerst) Kleren koop ik in de solden. Ook die zijn tegen dan niet meer hip. Als ik echt iets nodig heb dan koop ik het wel tussenin, alleen als ik het echt nodig heb. Voor de kindjes krijg ik heel vaak kledij van andere mensen -waarvoor dank-. Er is niets aan die kleren als ik ze krijg, er is niets aan die kleren als ik ze doorgeef van mijn oudste naar jongste zoon. Again: als ik iets nodig heb, dan koop ik het wel. Als Ilja in één week tijd drie keer thuis komt met een gat in zijn broek (drie verschillende broeken welteverstaan), dan ga ik om nieuwe broeken, punt. Ik shop weinig online. Online shoppen doet mij veel te veel spenderen, vooral dingen die ik eigenlijk niet nodig heb.
Minder vrije tijd. Ik probeer (zeg wel: probeer) om de dingen meer direct te doen. Had ik dat gelezen in “Getting things done”? Ik weet het niet meer, het boek was al oud toen ik het las en ik heb het nooit uitgelezen omdat ik het niet zo leuk vond. Maar alles wat ik in 5 minuten kan verwezenlijken doe ik zo goed als meteen. De vaatwas legen om 22u terwijl ik eigenlijk aan het smachten ben naar mijn kopkussen, toch maar even vlug doen. Zo krijg ik de volgende dag geen aanrecht vol vuile koffietassen. De was ophangen om 7u ’s morgens, vlug even doen, dan kan ik dat misschien de volgende dag al in de kasten leggen. Maar hey, soms staat mijn was een hele week droog naar mij te gapen. Dat gebeurt ook. En dan gaap ik terug. Even droog.

Er zijn ook gloriedagen waarop het wasrek leeg is. “Al komen die maar weinig voor…”

3. Ik maak het mezelf gemakkelijk

Samen met de poetshulp werd ook Collect And Go weer ingevoerd. Ok, dat is online shoppen, maar ik maak een boodschappenlijstje en volg dat gewoon terwijl ik de bestelling doe. De kostprijs van het klaarzetten (5,50 euro) heb ik er voor over. Heel vaak heb ik ook ergens een bon gevonden die die kost wegneemt. Of ik bestel ineens het dubbel aantal cola zero-blikjes dan ik normaal doe “omdat je dan geen servicekost betaalt”, ik weet dat dat extra kosten en marketingtrucs zijn: jazeker, maar die blikken drinken we sowieso, als het niet deze maand is, dan wel de volgende maand. (en voor iemand zegt: blikjes kosten veel meer dan grote flessen. In ons geval niet, grote flessen gieten we na een halve fles leeg omdat er geen gas meer op zit)
Het weekmenu werd ingevoerd (oeh, ik ben toch een beetje hip!). Ik probeer één keer per week te winkelen om alle ingrediënten voor één week (of vijf dagen, afhankelijk van mijn uurrooster) te voorzien. Vreemd genoeg spendeer ik sindsdien veel minder geld. Die kleine, tussentijdse boodschappen zijn de dooddoeners voor het budget.

4. Ik stel nog steeds geen verwachtingen of eisen, niet naar mezelf, niet naar anderen rond mij.

Ik weet wat ik aankan en wat niet. Voor de komende periode heb ik mezelf voorgenomen om niet meer van Dinner Party te doen. Vroeger was ik de eerste om te zeggen “kom gerust bij ons eten, ik maak wel iets klaar”. Het gebeurt nog, maar ik zeg er meteen bij “het zal een simpele spaghetti zijn” of ik hou het op verse pistolets met beleg. Soms nodig ik mensen uit voor koffie met taart. Het samenzijn is voor mij nog steeds het belangrijkste. Dinner Party betekent twee dagen op rij: tussen babydutjes door gaan winkelen, menu’s ontleden, tafels opslaan, zien dat je geen tafellakens meer hebt, nog eens gaan winkelen voor de dingen die je vergeten bent, enigszins het huis toonbaar proberen te krijgen, kortom: allemaal dingen waar ik weinig tijd voor heb. Ik noem dat: prioriteiten stellen. Als ik uitgenodigd ben door andere mensen dan verwacht ik ook geen tralala.

5. Het huishouden is een neverevendingstory. Ik leg mij daar zo goed als mogelijk bij neer.

Natuurlijk vloek ik ook wel eens als ik na het eten mijn keuken bezie. Of als ik de dag nadat de poetshulp is gekomen alweer een vol vuilblik kruimels in de vuilnisbak gooi. Ik murmel wel eens als ik kleren in de wasmand gooi en die gewoon terug op de grond vallen omdat er geen plaats meer in is. Als ik hoopjes strijk van de ene naar de andere kant leg godver ik ook. In tegenstelling tot wat sommigen denken ben ik niet altijd zen en chill en relax. Maar soms laat ik de boel de boel en doe ik alleen wat het dringendste is. Het komt wel in orde.

6. Slaap is van groot belang. Slaap is de sleutel tot een goeie dag.

Ik probeer op tijd te gaan slapen. Het helpt dat ik (of wij) weinig tot niet moet(en) opstaan voor de kinderen (auch, jinxed it!). Meestal val ik in slaap in de zetel. Ja, soms is dat al om 21u. Dat is niet zo fijn, maar de televisie heeft echt dat effect op mij, ik val weinig tot niet in slaap achter mijn laptop of met mijn boek in mijn hand.

7. Als er weinig tijd is kies ik niet tussen leuk en leuker. Ik ga voor leuker.

Zo vind ik het heel leuk om blogs te lezen en te reageren. Het geeft me vaak inspiratie om zelf iets te schrijven. Voor dit postje haalde ik de inspiratie hier. Maar schrijven vind ik nog leuker, dan kies ik om zelf iets te posten en het lezen bij anderen eens niet te doen. Zie ik jullie daarom minder graag? Ba neen. Ik zie jullie allemaal nog graag. Ik kom wel terug lezen en commentaar spuien, als ik tijd heb 😉

november 19, 2015

#boostyourpositivity achter de feiten aanhollen!

Oeih, ik sta een beetje achter met de boostyourpositivity-campagne. De thema’s die aangehaald werden zijn dan ook thema’s die hier regelmatig aan bod komen. Kelly vraagt:”Wat is jouw grootste uitdaging als ouder? ”

Weet je dat ik daar echt heel goed moet over nadenken? Als ik denk aan Ilja, hoe hij de laatste weken zoveel is gegroeid en geëvolueerd, voor we het weten zit hij in het eerste leerjaar en moet ik helpen schrijfoefeningetjes maken. Zijn uitspraken soms “Ja, sorry hé mama” of “Ik zie jou en Linus heel graag hoor” en dan meteen daarna “maar papa ook hoor!” of “Eigenlijk is dat echt heel grappig, eigenlijk” en tegelijkertijd is het nog zo’n klein kindje. Eéntje die nog steeds bang is in het donker maar toch stoer elke avond in een pikkedonkere kamer gaat slapen. Eéntje die niet alleen uit zijn bed durft stappen, ook al zeg ik dat hij mag “nee mama, je moet komen!”.

Ik probeer de laatste tijd een beetje te werken rond het uiten van zijn gevoelens. Hij reageert soms heel impulsief op uitdagingen van andere kindjes, soms helemaal niet correct waarbij een gevecht niet geschuwd wordt. Ik wil hierbij zeker niet zeggen dat hij een braaf zieltje is dat door de andere kindjes uit zijn kot wordt gelokt, verre van. Als er iets is dat ik niet hanteer dan is het “mijn kind, schoon kind“! Hij is geen heilige! Het is een grote uitdaging om hem te leren reageren op de juiste manier, bvb: “ik vind dat niet leuk dat je dat zegt” of om zelf weg te stappen als hij in een moeilijke situatie terecht komt. Er zouden al heel wat kleine problemen opgelost geraken. Het moeilijkste hierbij vind ik: het kaderen voor mezelf. Als opvoedster zijnde ben ik dagdagelijks bezig met het bijsturen van gedrag, het valt me moeilijk dat ik dat niet altijd kan doen bij mijn eigen kind omdat ik niet (altijd) aanwezig ben bij de moeilijke situaties. Ik weet dat hij enorm lief kan zijn, ik zie het dagelijks met zijn broertje, daar trek ik me wel heel sterk aan op. Als hij thuis of elders speelt met vriendjes lukt het ook, het zijn de grote groepen met minder sociale controle die een uitdaging vormen. Dat we nog regelmatig eens gaan moeten horen “dat het fout is gelopen” daar wil ik aan werken, samen met hem, maar het is niet simpel. En tips hierrond zijn zeker welkom!!

november 17, 2015november 17, 2015

Klaasje, Hanne en MaRthe

Toen K3 in het jaar 1999 deelnam aan de preselecties van het Eurovisiesongfestival werden ze genadeloos door Marcel Vanthilt afgekraakt. “Muziek voor baby’s” noemde hij ze, waarop Kathleen Aerts repliceerde “dan hadden ze maar geen baby in de jury moeten zetten”. Oh yes. The game was on. Nu, 16 jaar later is de nieuwe K3 ontstaan, na jaren en jaren en jaren hits, optredens, musicals, tv-shows en uiteraard een heel arsenaal aan brooddozen. De commerce kan weer draaien. Dat Niels William -de bezieler van de oorspronkelijke K3- zelf enkele vlaamse hits scoorde, daar heeft Falderie laatst over geblogd. Want “Zie ze doen, zie ze doen”, was minstens een even grote oorwurm als het huidige “Tienduizend luchtballonnen”.

“Laat dat meisje maar dooeee-hoeeen”

Vrijdagavond tijdens een supertoffe Instameet* hadden we het nog over Tien Om Te Zien en de muzikanten die daar kwamen optreden. Het was het enige programma dat ik als lagerschoolkind na 20u mocht bekijken, en niet tot op het einde maar tot halfweg. Dus de beste nummers moest ik als kind altijd missen. Uiteraard blijft Isabelle A mij voor eeuwig bij en was ik totally smitten van Bart Kaëll. Toen de periode van Get Ready aanbrak zat ik al in het Studio Brussel-tijdperk maar ik ken wel heel wat nummers van hen en DE HIT van hun wannabees Good Shape

http://www.youtube.com/watch?v=SDFOHzCqmj8

I’ve searched the world for you!

Als dit op een foute party wordt gedraaid dan is het hek helemaal van de dam!

De discussies die ik dan weer voerde met mijn vriendinnetje over de tekst van onderstaand nummer zijn tijdloos.

http://www.youtube.com/watch?v=RkEXGgdqMz8

“Ze zingt “There no li-li”” “Neen! ’t Is “No Limit!” “

Met twee jongens thuis denk ik niet dat ik veel K3-brooddozen ga moeten aanschaffen maar ik denk dat er rond kerst toch heel wat regenboogpakjes onder de boom gaan liggen, of dat moeders in januari helemaal tureluut gaan worden als ze horen wat ze moeten doen als het binnenregent.

*Instameet: Renilde nodigde ons uit in Roeselare om een avondje door te brengen met een berg “vreemden”. Allééja, vreemden en geen vreemden. Ik volg de blog van Renilde al sinds de eerste boostyourpositivity-campagne en ook op IG is ze aanwezig. Mijn nieuwsgierigheid werd geprikkeld en ik wou wel eens weten wat zo’n instameet inhoudt. Mijn lief verklaarde mij een beetje gek, want in feite ben ik niet zo sociaal ingesteld dat ik zomaar met “vreemde” mensen ga praten, maar ik probeer nu en dan uit mijn comfortzone te stappen en er eens voor te gaan. Met succes want het was een superleuke avond waar ik met interessante mensen aan de praat ben geraakt! Merci!

november 9, 2015november 9, 2015

200 dagen Linuslove

Hij is 6,5 maanden, mijn kleine pudding. 200 dagen om exact te zijn. Het wordt nog altijd leuker en leuker, cliché, right at ya, maar als het over baby’s gaat kloppen de meeste clichés vind ik.

“Ze groeien zo vlug”

Amaai nog niet! Wat zo’n klein kinderlijfje allemaal meemaakt in dat eerste half jaar. Van helemaal niets kunnen tot grijpen, lachen, tieren, zich rechthouden, rollen.

“Geniet ervan”

Echt, ik geniet me te pletter met die patat. Zijn lachjes, zijn vertellementjes die van “wududu” naar “hmmm” zelfs nu en dan een “mamamama”. Ook al weet ik dat het maar klankjes zijn, mijn hart smelt toch elke keer opnieuw!

“De eerste weken zijn het lastigste”

Ja. Dat is waar. Maar het werken combineren met een baby vind ik ook niet te onderschatten. Vooruit denken en plannen, organiseren en anticiperen, het wordt ineens dubbel zoveel werk met een baby die constant opvang nodig heeft. Een kleuter die al 7 uren op school is per dag is precies iets gemakkelijker op te vangen

“Het gaat zo vlug voorbij”

Ik probeer de kleine momentjes te koesteren, hoe hij zijn hoofd tegen mijn sleutelbeen legt voor ik hem in bed stop. Hoe hij tiert van plezier als ik met mijn hand vliegtuigje speel boven zijn ogen. Kiekeboe-spelletjes spelen maakt hem helemaal zot van contentement. Op zondagochtend nog eens shnugglen in bed terwijl hij niets liever doet dan aan alles te trekken wat rond hem te vinden is.

“Met een tweede ben je veel geruster dan bij je eerste”

True. Ik ga niet meer voor het minste snotje naar de dokter. Maar de bezorgdheid is altijd aanwezig, gezond of een beetje ziek, bij mij thuis of bij een thuiswacht, ik ga altijd bezorgd zijn om mijn kind(eren).

“De oudste entertaint de jongste”

Handig. Zeker bij een kind dat veel variatie nodig heeft. Terwijl Ilja met de auto’s racet kijkt Linus toe. Ik betrap Linus er al op om naar Ilja te zoeken als hij naar school is. Als Linus een minder momentje heeft en ik even handen tekort kom vraag ik wel eens aan Ilja om hem te troosten in zijn park. Dat lukt wonderbaarlijk goed. Het hoofd van die grote jongen is blijkbaar een bron van hilariteit voor die kleinste.

“Ze leren veel van het oudste kind”

Daar zit ik nog even op te wachten. Hij is nog te jong voor imitatie maar ik ben er zeker van dat dat zal gebeuren. Hoe die twee elkaar nu al in de gaten houden. Momenteel houdt Linus zich vooral met zichzelf bezig. Voeten zijn de nieuwe vuisten by the way.

Mijn vlekkenkindje. Ooievaarsbeetjes, muggenbeten, babypukkeltjes, krabkorstjes, hij heeft altijd wel iets in zijn wezen. Het is en blijft mijn geweldig mooi kind.

Curieus naar hoe fel hij is veranderd? Hier vind je de 100 dagen Linuslove!

september 28, 2015

Hoe ik zelfs de stoerste mannen kan doen smelten

“Gelieve u aan te melden met uw wagen voor het vervallen van het huidige keuringsbewijs”. Na enkele weken de groene uitnodiging te negeren werd het misschien toch wel eens tijd om mijn wagen te laten keuren. “Gelieve de wagen aan te bieden in zindelijke staat”. Hmmm. Risky business in mijn geval. Ik trok na schooltijd op afspraak naar de keuring. De afspraak maken bleek onnodig, in de rayon “zonder afspraak” stond er niemand. Gelukkig mocht ik vlotjes aanschuiven en jaja, Poetin stond daar weer. Deze keer met nog drie andere mecaniciens. Twee van de vier hadden om 16u30 gedaan met werken en schoven mijn wagen door aan hun collega. Het was plezier alom daar aan het einde van de shift. Mecanicien 1 commandeerde zijn collega: “En doe maar een beetje voort hé, dat madamtje moet straks naar huis met haar twee kindjes, en pyjamatjes aandoen en eten geven, ik weet wat dat is!” Mecanicien 1 bleek een nieuwe papa te zijn. Poetin riep nog “het was leuk toen je ze maakte, maar nu is het één en al werk hé madamtje!” Oh yes, ik had de machorayon gekregen. Such fun! Linus deed wat hij altijd doet als het te lang duurt: hij begon te wenen. Ik waarschuwde mijn mecanicien over de zindelijke staat van mijn wagen. Gevuld met één wenende Linus, één 4-uurtjes-etende-waarommende- Ilja, een wandelwagen, een draagmand, drie zakken boodschappen en 16 liter fruitsap was “zindelijke staat” misschien wel met een korrel zout te nemen. Mijn mecanicien had er alle begrip voor en lachte zijn tanden bloot. Ik haalde voor de zekerheid de baby er maar uit en ook Ilja wou graag bij mij blijven. We schoven door, kind één troostend en kind twee honderdduizend vragen beantwoordend. Aan het einde van het verhaal bood de mecanicien aan om mijn wagen vooraan te parkeren “zo ben je gemakkelijk met je kindjes, moet je ze niet nog een keer in- en uithalen”. Oh, thoughtful! Ik moest echter nog mijn portefeuille uit mijn ~~mest~~achterbank halen, ik denk niet dat hij van plan was om ook nog eens voor mij te betalen. Ik stak hem de baby toe: “Wil je hem eens pakken?” Hij aarzelde: “mijn handen zijn vuil”, dat vond ik geen argument, a little autosmeer never killed anyone. Hij pakte hem uiteindelijk vast en instant begon het…babypraat! “Ewel kleine broer, waar ben jij nu?”. Na wat gerommel (en stiekem gegniffel) op de achterbank stak ik mijn handen uit om hem terug te pakken. Zeker tien tellen bleef ik zo staan, die man was gesmolten. Ik zweer erbij, één grote plas testosteron daar op die keuringsvloer. “A woedjiewoedjie, oh, het is lang geleden dat ik nog zo’n kleintje heb vastgehad, die van mij zijn al 10 en 12!” Nadat hij mijn auto net niet IN de kassa had geparkeerd bedankte ik hem voor alles. En zeker om mijn auto goed te keuren!

september 24, 2015

over IQ, HeyHey en snotsnot

Heih, is het alweer donderdag?

Waar is die week naartoe?

Zo moest ik vorige week mijn wagentje binnen doen voor een herstelling en een onderhoud. Ik kreeg een vervangwagen om naar het werk te gaan. Een Toyota IQ. Voor wie niet weet wat dat is: denk Blokkendoos.

Met blokkendoos overdrijf ik dus geen beetje! Achteraan was er geen plaats om als volwassene te zitten, misschien een kind wel, maar ik wil niet weten of er een Maxi-Cosi zou inpassen. Soit, ik moet niet klagen, het was een vijvig bakje en het parkeerde vlot.

Ik mocht de HeyHeyApp #HeyBC testen om het spellen aan te leren. Ik dacht – vier jaar oud – dat hij daarvoor te klein ging zijn. Maar het ging wonderwel al goed om de juiste letters in te voegen in de benaming van de tekening die hij zag.

Ik ben niet echt voor overdreven tablet-gebruik bij kleuters maar nu en dan eens zo’n spelletje kan alleen maar positief zijn denk ik. Het viel wel op, na tien minuutjes was de concentratie al een beetje aan het slabakken. Daar merk je toch wel dat hij nog maar vier jaar is. De HeyHey spellings-app is te koop in de appstore voor 2,99 euro.

Ik heb de gewoonte om op mijn hand te schrijven. Zo mocht ik niet vergeten dat ik gisteren eerder moest beginnen werken. (en ik heb blijkbaar rimpels op mijn handen! ieuw!).

Er kwam ook een kaartje binnen van Kris10 en haar vriend! Bedankt daarvoor! Helemaal niet jaloers op haar Italië-reis. Geen beetje. Neen…

grmblll (gezonde jaloezie hoor, ik gun het hen van harte!)

Deze jongen werd vijf maanden gisteren. Hij vierde het met een snotfeestje en een paar hoestbuien. ’t Is eens iets anders qua kers op de taart.

Gelukkig mag ik hem heel erg warm houden met zijn berepakje dat -helaas- bijna te klein is, het is dan ook maat 74, voor een negen-maander dus. Binnenkort is het te vinden op de pagina “Liese verkoopt” vermoed ik. Het rode kuikentjesslaapzakje is deze week ook verkocht trouwens. Een heel klein beetje afscheid nemen…laat ons hopen dat het kindje van de koper er ook zo zalig in slaapt!

september 22, 2015

Hard hart

“Neen mama, ik wil niet, ik wil bij jou blijven!” samen met wat krokodilletranen en een houdgreep rond mijn nek waardoor ik hem eigenlijk niet meer hoef vast te houden -monkeystyle- was het zondag geen zo’n geslaagde start van het eerste multimove-lesje. Wat het juist is, ik weet het niet, maar ook vorig jaar moest ik hem in het begin heel vaak van mij af sleuren en hem tot bij de sportjuf brengen. Eens hij vertrokken is in het spel zie je aan alles dat hij zich rot amuseert, hij lacht, hij doet mee met de groep, probeert dingen uit. En hij beweegt. Een uur aan een stuk. Maar die overgang, dat is voor hem enorm moeilijk. Is het de grootte van de sporthal, is het het ongestructureerde? Op school heeft hij nooit problemen om van mij weg te stappen, zelfs niet na twee maanden thuis, een kusje en hup hij vertrekt. Maar die multimove, dat duurde vorig jaar zeker 6 lessen alvorens hij zonder problemen kon starten. Thuis is hij enthousiast om de sportkleren uit te zoeken en te vertrekken, het probleem start bij de deur van de zaal. Mijn hart breekt elke keer opnieuw, maar ik blijf volhouden, ik blijf hem brengen want ik zie dat hij zich amuseert en dat hij zijn energie kwijt kan in die sporthal. Tegelijkertijd voel ik me een slechte moeder die haar kind forceert om dingen te doen, een moeder die keihard zonder omkijken moet wegstappen uit de sporthal om te zorgen dat hij niet geneigd is om telkens terug bij mij te komen. Het is balanceren, ik zie mama’s met hetzelfde probleem hun kindje terug meenemen naar huis. Als hij lachend bij mij komt na zijn lesje, roepend: “het was leuk, mama!”, als ik hem stiekem afmuis en zie dat hij geconcentreerd over een zweedse bank kruipt met zijn poepke in de lucht, als hij mij spot en wild begint te zwaaien, dan denk ik nog altijd dat ik het juiste doe. Dan stopt mijn hart een klein beetje met bloeden.

september 1, 2015

“’t wit nie wuk dat wilt hé buit’n”

Het was ook hier een tweedaagse van eerste keren. Mijn oudste trok deze ochtend samen met miljoenen (miljoenen? ja toch zeker? ik en cijfers…) andere kinderen naar school. Bij de juf van het tweede kleuter die de oudere versie is van mijn nicht (en ze delen dan nog eens dezelfde naam!). Een zoentje aan de poort en hup, hij was weg. Zottecontent.

Gisteren trok ik ook voor het eerst sinds 20 januari weer naar het werk. Mijn collega zei: “Binnen een half uur ben je het weer gewend”. Ze was misschien aan het overdrijven maar tegen dat het 14u was had ik al lichtjes het gevoel alsof ik nooit was weggeweest. En het zal heel vreemd klinken, maar gedurende de dag is het mij zeker 4 keer overvallen:….contentement dat ik terug mocht werken. Uiteraard heb ik ook veel aan de jongens gedacht, maar dat gevoel om weer productief te zijn, om terug in het normale ritme te zitten…zalig. Ik weet niet of ik er binnen enkele weken nog zo over ga denken maar momenteel ben ik gelukkig.

Daarnet aan de schoolpoort hoorde ik weer twee keer de meest uitgesproken zin als men Linus ziet…”’t Is helemaal Ilja!” En weeral trok ik mijn “mo-wuk-eigenlijk?-gezicht”. Ik zie het niet, ik zie een heel ander kindje. Vooral ééntje met een veel heviger temperament in alle opzichten: extremer lachen maar ook extremer wenen (niet dat hij zoveel weent, ik mag niet klagen!)

Maar die looks…daar zie ik vooral Linus in.

Ok, je moet niet denken dat ik dat tenuetje in twee verschillende maten heb, het is wel degelijk hetzelfde. Hoewel velen debardeurkes maar dwaze nerdoutfits vinden ben ik er toch wel een beetje gek op. Alles komt van Hema.a.k.a. (insert dreigende achtergrondmuziek waarbij je totaal niet doorhebt dat er iets griezelig zal gebeuren) De Plek Waar Ik Beter Wegblijf

Links Linus 4 maand, op de grote foto Ilja 2 maand.

Whatever, of ze nu op elkaar gelijken of niet. ’t Zijn mijn twee patatjes die alsmaar groter en groter worden. Je mag verzuchten daar achter het scherm want er komt een kanjer van een cliché in jouw richting: fuck, het gaat zo snel!

(oh neen, straks begin ik over het weer. Somebody stop me! I’m getting sucked in!)