zon in mijn leven – Pagina 8 – Shout your heart out

Page 8 of 12

april 12, 2014april 12, 2014

but first: coffee!

Mijn vrije ochtend start dikwijls te vroeg. Tussen 6u en 6u30 namelijk. Vroeg dus. Sommige collega’s verklaren mij gek als ze horen dat ik ook op mijn vrije dag zo vroeg uit de veren ben. Eens ik wakker ben rond dat uur geraak ik onmogelijk nog in slaap. Vanaf dat besef er is, is het om zeep. Ik begin te draaien en keren en ineens moet ik uit bed. De gedachte aan koffie en een uurtje rust in huis zijn sterker dan krampachtige proberen uit te slapen. Meestal blog ik dan of als er geen inspiratie is lees ik rustig de krant. Het uurtje rust is steeds vlugger om dan ik denk. En dan begint het. Vandaag heb ik drie slapende kindjes in huis. Drie kinderen is dus wel degelijk drie keer drukker. Toen ik gisterenmiddag nog een telefoontje moest doen had ik op voorhand gevraagd aan de drie pagadders om het eventjes stilletjes te houden tot mijn gesprek gedaan was. En dat deden ze, op vergeten xylofoongetokkel na. Maar ineens kwam de kleinste (die van ons) jengelen om de “chiptjes” en toen ik zei dat hij moest wachten ontdekte hij mijn versgekochte lippenbalsem op de tafel. Even later stond hij voor me, ik was nog druk in gesprek. Ik zag de lippenbalsem volledig opengedraaid tussen zijn handen. Een paar seconden later was dat tussen zijn tanden. Voor ik het kon afpakken had hij de hele balsemboel afgebroken van het draaisysteem. Ik zag hem de wereld ontdekken: kijk als je daarop duwt, dat is smeus! Great. Met de gsm in de hand een vaseline-achtige boel proberen te redden, het was één van mijn minder sterke oefeningen deze week. Hij probeerde zelf de smeerboel krampachtig terug in de houder te draaien en ik zag het allemaal gebeuren terwijl mijn gesprekspartner aan de andere kant van de lijn de details van ons gesprek overliep. Oh boy, als hij nu maar niet vindt dat het behang droge lippen heeft. Ik kneep mijn ogen dicht en focuste terug op het -toch wel niet onbelangrijke- gesprek. We konden vlot afronden, ik verontschuldigde me bij mijn gesprekspartner voor de kinderstemmetjes. “Het is vakantie, ik ken dat maar al te goed” zei ze lachend.

Deze ochtend moest de oudste logé om 6u naar toilet. Ze vroeg om op te staan maar ik liet haar terug naar bed gaan. Mommy hasn’t had her coffee yet!

maart 20, 2014

Bijna maar ik denk dat ze weldra zal komen!

Mijn lief is op dit eigenste moment een belangrijk examen aan het afleggen, dus ik duim voor hem. Tegelijkertijd profiteer ik van het feit dat hij de laptop niet aanslaat om er zijn samenvattingen op te maken. De voorbije week bleef hij thuis om te studeren en gezien we nu maar over één laptop meer beschikken moest ik mij met andere dingen bezighouden. Het klinkt wel heel addict hé maar het valt op, eens een middagje zonder computer geeft mij toch wel extra vrije tijd. Tijd die ik de voorbije week spendeerde in het opruimen van de garage en de wasruimte. Mijn ramen werden ook eindelijk eens aan de buitenkant gewassen, ik schrok ervan dat dat toch echt wel een hele karwei blijft, anderhalf uur spendeerde ik daaraan. Het record joggen werd ook verbroken, er werd 6,5km afgelegd. *ruimte voor schouderklopje* Het is echter niet zichtbaar op mijn nieuwe weegschaal doordat het dieet zowat een beetje stil ligt (lees: smoefelen lijkt weer aanvaard te zijn in mijn dagelijkse portie maaltijden, shame on me, dringend weer afbouwen!).

En er werd tijd genomen om de paas- en lentesfeer in huis te halen.

Paasbloemen uit meme’s tuin, de paasbloem is toch echt één van mijn favoriete bloemetjes, ik zou er zelf eens moeten planten, maar ik denk er altijd pas aan als ik er smachtend naar zit te kijken in een ander zijn tuin!

Het houten paaskipje kocht ik aan in één van de giftshops op het werk. Gemaakt door onze bewoners met een verstandelijke beperking.

Dit bloemetje kreeg ik ook mee van meme, niet te schatten hoe zo’n klein plantje zo’n lekkere geur kan tevoorschijn toveren.

Bij de garage-opkuis vond ik mijn kabouters terug, hun snoetje moet wel eens gepoetst worden.

De eekhoorn kan er ook wat van, bestond er een prijs voor smachtend kijken, we konden een wedstrijdje houden!

maart 14, 2014

Weggegooid met het vruchtwater

Sinds wanneer het zo is, ik vermoed -cliché, maar clichés blijken toch heel vaak te kloppen- sinds het ontdekken van het moederschap, dat ik veel van mijn negativiteit heb laten varen. Rondom ons ken ik mensen die het negatieve in de dingen heel vaak belichten. Ze hebben ook wel meestal gelijk dat ze die dingen belichten, ik noem ze voor het gemak de criticasters. Ze zijn kritisch. Over alles. Dat maakt hen scherpzinnig, vol betere ideeën. Doordat ze kritisch zijn, staan ze misschien iets bewuster en daarmee ook verder in het leven dan ik. Ik ben eerder chill, op mijn gemak en ik trek me van weinig dingen aan. De laatste jaren leerde ik vooral dat situaties de neiging hebben om vanzelf op hun pootjes te vallen en indien ze dit niet doen,er gerust hulp mag gevraagd worden aan iemand. Vermoedelijk doordat ik weinig tegenslagen gekend heb. Ik ben niet getekend door het leven, dat ik daar blij om ben hoef ik niet uit te leggen. Maar rondom mij zie ik mensen hollen, rennen, negatief zijn, geen tijd voor niets hebben. En dan kan ik het niet laten om te denken “doe eens rustig, je komt er zo ook wel”. Ik vermoed dat zoiets zeggen olie op het vuur gooien is dus zeg ik meestal niets. Het klinkt alsof ik lamme goedzak ben, nee, ik laat de dingen mij minder raken dan vroeger en ik geniet van de kleine dingen in het leven. Mijn zoon die ligt te snurken als ik hem nog eens ga toedekken voor ik ga slapen, een roman waarbij ik mezelf moet dwingen om hem neer te leggen omdat mijn ogen dichtvallen van de slaap. Een nieuwe chocopot opendoen en de eerste koffie in de ochtend. Mijn echtgenoot, samen zingend met onze zoon terwijl de badrituelen verlopen. Het leven is hier en nu.

maart 11, 2014

Zon, zweet en Leffe Royale

Onze huisvuilzakken werden vanaf 1 maart 0,30 eurocent duurder. Ik begrijp niet zo goed dat een gemeente als de onze, niet zo superklein vind ik dan, nog steeds niet met vuilniscontainers werkt. Al sta ik niet te popelen om zo’n diep ding uit te kuisen, toch lijkt het mij veel beter voor het milieu. Er is wèl al een app om je te waarschuwen dat je je vuilniszak niet mag vergeten buiten te zetten. Dat dan weer wel…net alsof er al jaren een afvalkalender is, die in feite even handig is.

Het weekend werd eventjes in de war gestuurd doordat ik een zieke collega ging vervangen op zaterdagnacht. Ik wist dat ik reserve was op zaterdag, maar in de bijna 12 jaren dienst werd ik nog maar één keer opgeroepen. Dus dat leek me wel safe. Soit, mits een aanpassing en wat hulp van de grootouders bij de opvang konden de meeste van onze plannen alsnog doorgaan.

Zondagmiddag werd er volle bak van het mooie weer genoten.

We bestegen De Kwaremont, mèt buggy. En we kwamen hem terug naar beneden gesloft. Nog steeds mèt buggy. Eens beneden namen we een aardeweg en konden we hond (van onze vrienden, wij hebben enkel een kat die ook wel eens graag op stap gaat, dat ook wel) en kind los laten lopen zonder dat we telkens door auto’s en wielertoeristen werden “gestoord”. Dat de grootste van de twee in een modderplas viel namen we erbij. Dat ik zelf, tijdens het foto’s trekken ook in zo’n modderpoel tertte zeg ik er even terloops bij.

Ilja, zijn peter, peters’ zoontje en de hond. Vier om te zien.

’s Avonds genoot onze achterbuur ook van het mooie weer. Vanaf het even kan stijgen ze op met hun parapenten. Sommige van hun medevliegers doen stunts wat soms hallucinante taferelen oplevert, een beetje spektakel in onze achteruit, het moeten niet altijd zwermen spreeuwen zijn.

Een leuk kaartje fleurde het weekend nog meer op. Het staat geweldig goed op onze improvisatieschouw (lees: een tafel die gewoon voor de schouw staat in afwachting van een hout/kolen/pellet/we zullen wel zien-stoof).

Maandag was het dan alweer werkdag, een redelijk emotionele dag waar ik niet over ga uitweiden. Als begeleider bij personen met een verstandelijke beperking moet je steeds professioneel zijn, maar sommige gebeurtenissen kruipen toch onder je vel. En wij zijn ook maar mensen, die werken met mensen, dus het moest even doorgespoeld worden gisterenavond.

Het is helemaal niet zo dat ik alcohol nodig heb om een zware dag te verwerken, ik had gewoon zin in een lekker biertje en het heeft gesmaakt!

Deze spotte ik vanmorgen al in de krant en werd meteen doorgestuurd naar mijn liefste. Bij ons is het omgekeerd in het vliegtuig, ik moet zijn hand vasthouden. Mijn echtgenoot heeft vliegangst maar ging toch al heel vaak met mij mee citytrippen. We kunnen niet echt van okselvijvers spreken als we landen, we spreken van okselzeeën. Het angstzweet drupt hem van onder de oksels tot op de onderste boord van zijn t-shirt. Ooit zat een bende kleine kindjes hem aan te staren omdat ze maar niet konden begrijpen waarom hij zo bang was. Dus vliegen met een peuter en een vliegangstige echtgenoot zie ik momenteel nog niet zitten, deze zomer trekken we er met de auto op uit.

maart 2, 2014maart 2, 2014

U kijkt toch ook?

In onze “achteruit” zwermen er de laatste tijd hele gangs met vogels. Ik kan niet inschatten hoeveel het er zijn, maar de bewegingen die ze in groep maken zijn prachtig. Allen samen zwermen, allen samen neerstrijken. Het is hallucinant om naar te kijken.

Ik voel me een beetje the perfect housewife de laatste dagen. Er werd de voorbije dagen nogal wel opgeruimd, gepoetst, geboodschapt. Gisteren bakte ik pistolets, voor de eerste keer in mijn leven! En wat bleek: makkie! Het kneden plakte een beetje maar voor de rest was het een pistolet of cake!

En lekker ruiken dat zo’n rijzende pistolets doen!

Mijn meme gaf de tip om geen te grote bolletjes te maken, omdat het eigenlijk kleine broodjes zijn en niet echt pistolets zoals je op zondag in de bakker koopt. Ze zijn dus iets zwaarder maar ze smaken voortreffelijk!

Uit een kilo bloem haalde ik zo’n 33 kleine broodjes, uiteraard als je gaat tellen kun je zien dat ik er (samen met Ilja) al van gesmoefeld had alvorens de kodac boven kwam.

Ik ging ook bij de andere meme gaan “waken”. Ik noem het niet zo graag waken, want eigenlijk is ze nu iets beter dan ze voorheen was. We wasten haar haar en probeerden er krulspelden in te leggen. Laat ons zeggen, als je niet weet waar je mee bezig bent (zoals mijn moeder en ik vrijdagochtend), dan blijk je helemaal geen krak in krulspelden inleggen. Die dingen hebben de neiging om serieus tegen te werken. Ik spotte er ook bovenstaande tassen in de kast. Geweldig toch, met die felle bloemen. (Jammer van de slechte foto).

Mijn zoon was een matroos tijdens het carnavalsfeest op school vorige week. Auw, mijn moederhart! Gruzelementen! (hij was trouwens een wafel aan het smoefelen op de foto, hij loopt er gelukkig niet altijd bij met koekenmul aan zijn kaken, zo erg is het niet gesteld met mijn moederschap)

We namen deel aan een quiz waarbij we overtuigd waren dat we Emiel Goelen op een foto zagen verschijnen. “We gingen er onze hand voor in het vuur steken dat het Emiel Goelen was! Ja! ’t Is 100% zeker Emiel!”. Best dat we het niet gedaan hebben. We eindigden 20ste van de 28. En dat was al een verbetering bij vorig jaar! (bovenstaande foto is dus wèl Emiel, hij geleek er echt goed op, we hebben zelfs niet geluisterd wie het dan wel was op de quizfoto omdat we zo danig aan het lachen waren met onszelf).

februari 18, 2014

In sickness and in health

De ene dag is al plezanter dan de andere. Dat is het leven vermoed ik.

Op goeie dagen:

Brengt je zoon dummy’s mee van school. En is hij zo gewillig om deze met je te delen. Aaaah jeugdnostalgie!

Zijn er schoenen. In mijn maat.

Blijkt speelgoed blij te zijn.

Ontdek je een geweldig nieuwe serie. Dank u 8

Gaat je orchidee open. Eindelijk!

Op minder goeie dagen:

Is er trunterigheid, gevolgd door koorts

Dat gebeurt. Oma’s worden opgebeld, school, buitenschoolse opvang en alle andere plannen worden geannuleerd.

En alles wat rest zijn koortsknuffels…

februari 8, 2014

The contracts are drawn up, the ring is locked upon the finger

Je leert iemand beter kennen via de mensen waarmee hij zich omringt. Het zou een spreuk van de bond zonder naam kunnen zijn, ik weet het niet, ik zeg het maar zoals ik het denk. Gisteren leerde ik veel vrienden en familie kennen van mijn broer en zijn vrouw. Vrouw, want ze kozen voor het huwelijk gisteren in de prachtige ridderzaal van Het Gravensteen. We zien elkaar niet veel, mijn broer en ik. Toch is de relatie goed, hoe verschillend onze levensstijl ook is. Door de fysieke afstand ontstaat er hoe dan ook een relationele afstand, zo ken ik weinig van zijn vrienden, of van de familie van zijn prachtige Tine. En dat maakt trouwfeesten leuk, toen we gisteren in het restaurant toekwamen mochten we aanschuiven, iedereen zat door elkaar, de getuigen zaten bij onze ouders, hun partners zaten bij ons, de schoonbroer zat naast de fotograaf. Het stak niet nauw, en de chille sfeer die er altijd is als ik met mijn broer en Tine afspreek zette zich gewoon verder tijdens hun huwelijksfeest. Er wordt niet geoordeeld, iedereen praat er door elkaar, geen intriges. Gewoon gezellig samen. Lekker trouwen, drinken, eten en feesten. Ik weet dat dit was wat ze wilden en ze zijn erin geslaagd om het te doen werken, gewoon door zichzelf te blijven.

Het heerlijke eten in De Vitrine was van topkwaliteit en de bediening was excellent! Want bediening maakt toch zeker 1/4e van je restaurantbezoek vind ik.

Ok, er was misschien iets teveel van het bovenstaande glas. Dat moet ik toch wel toegeven, maar daarom ga je op hotel. Zodat je niet hoeft te tellen hoeveel keer de ober al bijschonk. Which was quite a lot! De hotelkamer die ik maanden geleden reeds boekte bleek eigenlijk een studio te zijn, al hebben we daar weinig gebruik van gemaakt. Bij de aankomst plofte ik in bed, ik maakte nog net gebruik van oogreinigingsdoekjes om daarna in een woelige slaap te vallen. Ik vermoed dat de combinatie zovirax/cava het woelige mee veroorzaakt heeft. Of misschien toch het niet tellen van de glazen. Er werd al een espressomachine gespot in één van de keukenkastjes, dat zorgde er toch voor dat de prut, in mijn ogen deze morgen, misschien iets opklaarde. Er was koffie, ze moest alleen nog gezet worden.

Na het enorme gepruts om een koffie te verkrijgen trok ik mijn echtgenoot zijn jeansbroek aan om naar de ontbijtzaal te gaan. Ik was mijn verse broek namelijk vergeten in te pakken. Net als mijn pyjama. Dat zat nog goed zo’n boyfriendjeans, niemand die iets gemerkt heeft, ook al had er ik 20 cm van moeten overplooien onderaan.

Ik was te tam om een foto te nemen van het heerlijke ontbijt. Dat zegt genoeg.

En nu chillaxen. Luieren, want veel productiefs staat er niet meer op het programma vandaag. . .

januari 28, 2014januari 28, 2014

It’s surprising, how inspiring it is to see you shining

“Ik denk niet dat ik ooit nog zo’n goeie man zal vinden als die van mij” zei de mevrouw die naast me zat bij de kapster. “Ik denk ik ook niet” antwoordde ik meteen. De complimenten vliegen hier nooit in het rond, er wordt nooit gedweept met liefdesverklaringen maar ik meen het wel als ik zo’n dingen tegen vreemden zeg. Ieder gezin heeft zijn scherpe kantjes en er zijn overal wel eens strubbelingen, maar ik kan me hier gelukkig in prijzen, we maken weinig ruzie. Als het al eens knettert dan is het ook gauw vergeten en vergeven. Ik ben het afgeleerd om energie te steken in kwaadheid. En ja, het gebeurt dat hij niet hoort wat ik zeg, maar hoor ik het altijd? Zo’n kleine dingen zijn het noemen eigenlijk niet waard. Als ik zie/hoor hoe het er bij sommige andere mensen aan toe gaat mag ik in mijn twee handjes samenleggen. Mijn echtgenoot is lief, zorgzaam, knap en een geweldige vader voor onze zoon. Ik hoef me geen zorgen te maken als ik in het weekend moet werken, of als ik met vriendinnen op stap ga. Die twee redden zich best zonder mama. “De mannen” noem ik ze. Dan kom ik thuis en dan vind ik die twee rugrats onder de dekens verstopt “shhtt” “shhht” “hihihih” gaat dat dan. Tot hun gezichten ineens tevoorschijn komen en die kleine de slappe lach heeft. Onze relatie lijkt steeds standvastiger te worden. Zo kan hij het tijdens gesprekken met andere mensen duidelijk merken als ik mijn mening voor mezelf houd of er een totaal andere mening op na hou dan de gesprekspartners. Wanneer ik me moet inhouden van lachen kijkt hij me met opzet niet aan omdat hij weet dat het dan om zeep is. Weten wat de ander denkt en voelt, is dat niet het puurste van een relatie. Waar je naar streeft? En hey, we zijn nog maar 8 jaar ver. Wat komt er nog op ons pad?

januari 27, 2014

Papierslag

Twee uren ben ik zonet bezig geweest met het sorteren van mijn papierhandel. Er staat zo’n dumpmandje in onze bureau annex kinderkamer waar de betaalde facturen, garantiepapieren van toestellen, belangrijke informatiebrieven in terecht komen. Betaald? Dump away! Het moment dat je bij het dumpen merkt dat de hele stapel begint te glijden is het echt tijd om te sorteren. Met de perforator in de aanslag. Ik ben er al ferm in verbeterd. Wat zeg ik, verbeterd!? Ik ben een sorteenqueen ik! Vroeger had ik niet eens mappen waarin ik kon sorteren. Nu heb ik per jaar een “classeur” met zelfs tussenschotten per thema. Stiekem geef ik ook de thema’s een tussenschotkleurtje dat bij hen past. Zo is Telenet geel en Axa blauw. Dat ik dringend een leven moet krijgen, ik weet het. Oh en is er een nieuwe hype in nietjesmachineland? Ik kreeg nu reeds enkele keren een bundel papieren die linksonder samen werd geniet. Is dat nu totally it dezer dagen op kantoren? Komt de kantoorchef dan met zijn lepel tegen zijn koffietas tikkend roepen “Mensen, vanaf nu nieten we bundels onderaan links, dat staat veel gesofisticeerder!”

Linksonder is de nietjeshype voor 2014 mensen. Echt doen.

Het feit dat ik tijd kan maken om papierhandel te sorteren wil zeggen dat ik mee ben met alle andere dingen die dringend moesten gebeuren. Zoals de outfits voor de huwelijksfeesten op 7 en 22 februari. Die zijn zo goed als aangeschaft. (halleluja!) Mèt behulp van de winkeljuffrouw in Steps. Bij McGregor gingen we kijken voor de wederhelft. Daar waren ze precies minder behulpzaam. Toen mijn lief naar een geschikte das vroeg voor bij het hemd van zijn keuze zei de mevrouw “ah, daar hé, in het dassenrek”. Ahja juuste…

Er was ook even poetsstress. (echt, een leven, nu astublieft!). De isolatiemannen waren op woensdag klaar maar door mijn werkuren had ik geen tijd gehad om de boel op de kuisen. Dus zaterdag begon ik de stoflaag die over ons HELE huis lag weg te nemen. Echt, ik had dweils tekort om ons huis proper te krijgen. Het was erover. Ik heb nooit dweils tekort, zoveel poets ik namelijk niet.

Het waken bij meme neemt ook nu en dan een voormiddag in beslag. Maar aan de andere kant, dan neem ik echt eens tijd om te lezen. Zo las ik in één week “Zomerhuis met zwembad” uit van Herman Koch. Een aanrader. Ik ben nu eindelijk begonnen aan “Nachtfilm” van Marisha Pessl. Ik heb nogal de neiging om de tips van mijn broer te volgen bij het spenderen van mijn boekenbonnen. Tot nu toe had hij gelijk, het leest als een trein. Alleen jammer dat het boek weer te zwaar is om langdurig in bed te lezen. Daar moeten boekenmakers echt eens over gaan nadenken. En neen, ik hou niet van schermlezen, dus geen kindle voor mij.

En wat valt de zon hier heerlijk binnen vandaag.

januari 5, 2014januari 5, 2014

Every end has a start

Ik weet het niet honderd procent zeker, maar ik kan het maar schrijven zoals ik het zelf ervaar. Ik ben geen “mammie-mammie”. Ik behoor niet tot de mamamaffia . Misschien lezen er nu vriendinnen of schoonzussen mee die keihard tegen het scherm roepen “Maar jowel! Jij bent wel een typisch mamatje”. Ik zou het niet als een compliment aanvaarden want ik vind mamamama’s eigenlijk een beetje saai. Dat wil daarom niet zeggen dat ik me geen mama voel. Absoluut niet, vandaag voel ik me zelfs meer mama dan ooit. Want het is morgen nationale bleitdag. We namen voor de kerstvakantie afscheid van de crèche in Martha Steward-stijl uiteraard:

(haha, Martha zou het moeten horen dat ik dit Martha Steward-stijl noem, ze doet mij een proces aan)

Bedankt Hema voor de geweldig leuke attributen. En merk op: de zelfgetekende bloemetjes/lolly’s/ik weet het eigenlijk zelf niet goed wat het is, ergens van een tekenfilm gekopieerd (verdikke, ik ben wèl een mamamama). Een hoofdstuk afgesloten.

“Neenee, na de kerstvakantie maar”

Het leek altijd zo ver weg. Zo veilig ver weg. Mijn kind ging nog eventjes thuisblijven (of uiteraard naar de kinderopvang als ik moet werken). Morgen is het gedaan (typte ze dramatisch). Vanaf dan stapt hij in het schoolsysteem, we kunnen volmondig zeggen: hij is er klaar voor. Hopelijk zijn zij ook klaar voor deze brok energie, de wervelwind, de liefde van mijn leven. Er zijn uiteraard twijfels en onzekerheden. Teveel om op te sommen. Maar ook ik ben er sinds kort klaar voor. Het heeft heel lang geduurd voor ik kon wennen aan de idee dat ik hem ging moeten loslaten in zo’n grote school, op die grote koer, gelukkig niet in een grote klas. Het feit alleen al dat hij er zelf over begint te praten “naar schooltje gaan” “juffow jenana” (Johanna by the way) en zijn klasgenootjes kan opsommen, het stelt me gerust.

En met zo’n brooddoos kan het toch helemaal niet meer stuk?

Off you go spaceboy!