Het was in december 2013 dat ik ze voor het eerst opmerkte.  Ik zat van tijd tot tijd naast meme’s bed, het ging absoluut niet goed met haar.  Met 95 jaar op haar levensteller moesten we natuurlijk heel dankbaar zijn dat ze nog in haar huis kon verzorgd worden.  Toch beseften we dat het einde naderde.  De stoel naast het bed gaf zicht op een fantastische kast.  Zo’n meme-kast met glas-in-lood.  Na enkele maanden waken, bezoeken en blijven slapen ging het steeds beter met haar.  Ze schartelde er op miraculeuze manier door en kon zelfs nog in haar huis blijven.  Verbijsterd maar content konden we nog van vier mooie jaren samen genieten.  Begin dit jaar stierf mijn meme op de gezegende leeftijd van 100 jaar.  Hoe pijnlijk dat ook was, het voelde toch ook natuurlijk aan, haar lichaam gaf aan dat het tijd was om te gaan en daar konden we ons alleen maar bij neerleggen.

Nu haar huis verkocht en leeggemaakt is kwam de fantastische kast mijn kant uit.  Ik vond ze niet compatibel met de simpele zwarte Billy-boekenkast in mijn living en besloot om de Billy weg te doen.  Ik had mijn boekenkast al langer dan mijn echtgenoot en die laatste dacht dat ik er nooit van ging kunnen scheiden.  Er stonden niet zo heel veel  boeken in maar degene die erin stonden waren wel allemaal bronnen van plezier.  Menig mensen bleven erbij haperen om de ruggen te lezen, het gaf een teken van verbondenheid als iemand anders zijn eigen smaak herkende.  Er werd wel eens een boek uitgeleend maar alleen maar aan mensen die ik er echt mee vertrouwde.  De kinderen hadden hun eigen schap.  Ik probeer de boekenmicrobe door te geven aan mijn zonen en merk dat vooral Linus deze heeft opgepikt, al is het boekje met “de beste Jantje-moppen” hier ook een topper momenteel.  Ik vind het dan ook spectaculair om te zien hoe mijn oudste zoon in één schooljaar leerde lezen en zonder verpinken een belachelijk flauwe mop voorleest aan mij.  All credits to Juf Nancy.

Met het verdwijnen van de Billy ontstond er een praktisch probleem: veel te veel boeken, veel te weinig plaats.  Ik heb er niet lang over nagedacht: alle fictie-boeken moesten weg.  Ik maakte een heel kleine selectie: de Harry Potter-reeks, de Roald Dahls en enkele jeugdboeken bleven.  Uiteraard kregen alle kinderboeken en ook de boeken van mijn broer een plekje in de nieuwe kast.  De boeken van mijn echtgenoot (non-fictie over de oorlog en politiezaken) dat laat ik aan hem over.  De rest ging op mijn instagram: te geef.  In de commentaren kun je lezen wat al weg is, de andere boeken kan ik nog steeds weggeven aan wie ze interesse heeft.  Wat overblijft doe ik naar de kringloopwinkel of de bibliotheek voor de geefkast.

Ik had gedacht dat het mij pijn ging doen om mijn boekenkast af te breken en naar het recyclagepark te brengen maar het voelt eigenlijk als een verlichting.  Tijd voor een nieuwe kast, met minder boeken.  Het voelt zelfs genoeglijk om de boeken een nieuwe bestemming te geven, iemand anders kan er plezier aan beleven, ze hebben hun tijd bij mij gehad.  Marie Kondo zou zeggen: “Bedank de boeken en laat ze los”.

En voor dit pareltje wil ik veel los laten!

Altijd aan het lezen ik.  Uit de bibliotheek,  geleende boeken, uit de boekenhandel, dwarsliggers, dikke klompen of boekjes van maar vijftig pagina’s.  Lezen, lezen, lezen, en altijd één of twee boeken door elkaar.

Je zou denken dat ik in een jaar aan veel meer boeken zou komen maar het voorbije jaar was er ook één van in slaap vallen met mijn boek in mijn handen, soms las ik maar enkele pagina’s per dag.  Soms een boek per week.

De top 3 van de beste boeken die ik in 2017 las:

1. Stefan Brijs: De Engelenmaker
2. David Pefko: Daar komen de vliegen
3. Zita Theunynck: Het wordt spectaculair.  Beloofd.

Het boek waar ik me heel weinig van herinner: “De Afwezigen” van Lieke Kézér, het moet zijn dat ik het toch goed vond anders had ik het niet uitgelezen.  Het leven is namelijk te kort om een slecht boek te blijven lezen.  Met die mentaliteit gooide ik ook enkele boeken na een aantal hoofdstukken aan de kant.

Het meest besproken boek moet toch wel: “Een klein leven” zijn.  Wat kan ik erover zeggen: ik vond het mooi, heel mooi.  Maar dat was het dan ook.  Ik heb niet -zoals ik bij sommige anderen las- dagen achteraf nog zitten denken aan de personages.  Bij “Daar komen de vliegen” voelde ik veel meer betrokkenheid bij de personages en dat liet een wrang gevoel na.  Just the way I like it!

In 2018 kijk ik uit naar: “Het labyrint der geesten” van Carlos Ruiz Zafon.  (Als mijn broer het niet vergeet mee te brengen tijdens de kerstdagen! wink wink) en ik pik hier en daar wel boekentips op van jullie!?  Toch?

Veel leesplezier in 2018!

Oeehhh eindejaar is in zicht, lijstjestijd!  In 2016 noteerde ik consequent elk gelezen boek in mijn Evernote. (dat is zowat het enige dat ik consequent volhou).  Toegegeven, het zijn er nog altijd niet zoveel, maar ik ben nog steeds die persoon die tevreden is met een uur netflixen ’s avonds en 25 minuten lezen voor het slapengaan.

In willekeurige volgorde.  In mijn lijstje van vorig jaar schreef ik dat “De Engelenmaker” van Stefan Brijs zeker ging gelezen worden, dat is er dan weer niet van gekomen.  De topper van 2016: “De Truc” van Emanuel Berghmann, maar ik kan dit jaar echt niet van downers spreken.  Het kan zelfs tot een geslaagd boekenjaar genoemd worden, want niets erger dan je tijd verspillen aan boeken die je niet boeien.  Boekentips verzamelen op mijn blog is dan blijkbaar een goede manier om het komende jaar te vullen.  Zoals te zien is lees ik ook wel eens een “hype-boek” (“Het Smelt“, “Het meisje op de trein“) maar ook de bloggende auteurs doen het al voor het tweede jaar op rij goed: “Life On Sneakers” en “The Gentle Mom” passeerden de revue.  In 2017 wordt deze trend verder gezet want er komt een tweede versie van Het Blogboek.  Nog bloggers die een boek gaan uitbrengen?

En nu de vraag voor het komende jaar: vul mijn Evernote!  Wat moet er zeker in 2017 gelezen worden.  “Een klein leven” van Hanya Dingesdinges staat alvast op de to-read-lijst en ook van Miranda moet ik verder werk maken!

Lezen zal ik nooit afleren.  Maar het tempo van het lezen, dat fluctueert nogal.  De laatste maanden is dat: traag.  Als in: slakken-gniffelen-achter-mijn rug-traag.  De vermoeidheid slaat ’s avonds nogal vlug toe en dat bepaalt wel de kwantiteit van het lezen.  Als ik dagelijks 20 minuutjes lees, dan mogen we van een normale dag spreken.  Deze nacht was er echter iets vreemd aan de gang.  Tijdens de film van de avond – Reservoir Dogs- was ik in de zetel in slaap gesukkeld.  Nochtans een toppertje, maar hey, eens de oogleden beginnen te zakken is er no turning back, ik zag nog hoe ze van iemand een oor afsneden en toen ging het licht uit.  Om 23u schoot ik wakker door “Yippee ki-yay, motherfucker”, blijkbaar was ik in een andere film beland waarbij vliegtuigen in de fik werden gestoken en was ik net op tijd voor het toppunt.  En toen kwam het.  Op het moment dat we besluiten om te gaan slapen: klaarwakker.  Rampzalig.  Iedereen rond je ligt te ronken en dan lig je daar te turen en te denken en te draaien.  Ik begon meteen in “Woesten”.  Vier uur, twee vruchteloze pogingen om het boek weg te leggen en de slaap te vatten later bleek ik 140 pagina’s gelezen te hebben.  Als ik nog één slapeloze nacht heb dan kan ik “Woesten” nog op mijn boekenlijstje van 2015 zetten.  Het lijstje is niet bijster lang, maar mogelijk vergeet ik er wel…

Enkel Cécile was een downer.  Maar toch heb ik het uitgelezen.  Niet voor de mooie schrijfstijl maar voor het verhaal dat me toch meetrok.  Het is ook voor het eerst dat er informatieve boeken tussen staan.  Tjah, het is dan ook voor het eerst dat ik een jaarlijstje opmaak.  Voor 2016 ben ik wel nog op zoek naar boekentips, liefst in dezelfde trend als de boeken die ik heb gelezen.  Ik ga al zeker voor “De Engelenmaker” van Stefan Brijs en de nieuwe van Saskia De Coster.  Ook “Wanneer wordt het eindelijk weer zoals het nooit is geweest?” van Joachim Meyerhoff staat op mijn to-read-lijstje.

Op naar wat hopelijk een mooi leesjaar 2016 wordt!