Hij achtervolgde mij op mijn werk, deur open, deur dicht, ik probeerde te ontsnappen aan het blinkende mes dat hij in zijn gehandschoende hand droeg.  Ik faalde.  Eens hij me vastgraaide probeerde ik tegen zijn voorgevel te slaan, het voelde alsof ik al mijn power samenbundelde om hem de nosejob van zijn leven te geven maar het eindigde in armtierig gezwaai door de lucht.  Uiteindelijk schoot ik wakker, de daver op mijn lijf, mijn hartslag vierdubbel in mijn keel.  Ik sprong net niet uit bed.  Als de dood om weer te gaan slapen, verschrikt om terug in de droom te belanden, want dat gebeurt als ik een nachtmerrie heb, ik slaap verder en ik word gewoon weer verdergefolterd.  In Oostenrijk droomde ik over een geest die me een hak wilde zetten en mijn grootmoeders’ huis in brand probeerde te steken.  Vreselijk.  Toen ik daar wakker werd zag ik enkel zwart, we waren vergeten om ergens een lichtje aan te laten waardoor ik maar niet kalmeerde.  Een half uur lag ik wakker, doodsbang om weer in slaap te vallen.  Ik por dan altijd eens mijn wederhelft, om te zien of hij nog naast me ligt.  In de veel te grote bedden in Oostenrijk moest ik verdorie ver reiken om hem te vinden.  Ik heb geen idee vanwaar die nachtmerries uitkomen.  De laatste weken heb ik er regelmatig last van.  Ze zijn te absurd voor woorden maar lijken zo levensecht.  Altijd moord, brand, bloed en verderf!  Dromen en hoe ze ontstaan, dat heeft me altijd al gefascineerd, hoe ontstaan die gedachten in je slaap en in hemelsnaam, hoe komt het zover dat het soms zo absurd is, de beste scenaristen kunnen het soms niet bedenken of ik droom het.  Misschien moet ik iets minder intensief naar Criminal Minds kijken.  ’t Is Mandy zijn schuld, hij moet maar zo boelkloedig niet zijn.

Ik vroeg me af wat Pedro de Colruytman dacht toen zijn blonde collega zijn luidruchtige uitnodiging voor Back To The Nineties in het sportpaleis zomaar afsloeg.  “Nink Pedro, ik heb al plannen”.  Oei.  Was hij ontgoocheld, ging hij nu alleen gaan?  Had hij al zijn moed moeten samenrapen om haar mee uit te vragen of deed hij dit altijd, zo randomnly mensen gaan uitnodigen voor feestjes.  Hij verplaatste verder de artikelen van de ene naar de andere kar en bleef me vriendelijk aankijken terwijl hij ondertussen ook met zijn collega’s een praatje maakte.  Pedro zag er mij wel nog een toffe peer uit.  Een toffe Peerdro.  Ik vermoed dat hij vrijgezel is, ik weet het niet, ik zag geen trouwring maar dat wil niets zeggen.  Ondertussen keek ik mijn ogen uit op mijn winkelkar.  Ik check het lijstje dat ik had opgesteld.  Er bleken 16 benodigdheden op te staan.  Waarom heb ik dan altijd minstens dubbel zo veel mee?  In dit geval, trippel zoveel.  En Pedro blijft maar dozen vullen.  Hij kan er iets van.  Ik word altijd welgezind als de Colruytman/vrouw mijn dozen en boxen zo praktisch mogelijk tracht te vullen.  Pedro speurt in de winkelkar zelfs naar het perfecte artikel voor dat ene gaatje dat nog overblijft in die kartonnen doos die voordien dienst deed als verpakking voor javelflessen.  Perfect Pedro, hij plooit zelfs de doos dicht als hij propvol zit.  I like it.  Als de rekening uit de printer komt weet ik meteen dat ik aan een bom geld lig.  Er komen namelijk twee afscheurbare briefjes uit, twee briefjes, of slechter nog, drie, das niet goed.  “Is dan 197,75 euro juffrouw”.  De “juffrouw ” doet me vreemd opkijken.  Zie ik er ook uit als een vrijgezel misschien?  Ben ik de volgende kandidaat voor Back To The Nineties?  Ik zie hem loeren in mijn portefeuille als ik mijn bankkaart neem, Ilja kijkt hem grijnzend aan vanachter het doorzichtige raampje.  Mijn portefeuille verraadt dat ik al een mevrouw ben.  Hij wenst me vriendelijk een fijne dag nog en bedankt me uitvoerig.  Merci Pedro, voor jou ook!  En veel succes bij de juffrouwtjes.

Ik heb Piet Piraat gezien gisteren. Terwijl ik dit herlees komt er meteen “schip ahoy hoy hoy” in mijn hoofd, great, shut up! shut up! shut up!  Het was Den Echten (althans volgens mijn bewoners op het werk die dat zo mooi kunnen zeggen).  Het is ook een manier van uw geld verdienen, in een piratenkostuum op een podium gaan zitten en foto’s nemen met kindjes.  Ik vraag me af of de leeuw van Bellewaerde evenveel verdient voor een gelijkaardige acte de présence.  Maar beide jobs mogen ze hebben, ik zweet al als ik er nog maar aan denk.

Deze morgen maakte ik me de bedenking. . . zou de zondag nu niet de enige dag in de week kunnen worden waarop het gepermitteerd is om in peignoir en savatjes naar de bakker te gaan?  Iedereen zou er dan wel zo moeten over denken, anders zou het een beetje eigenaardig zijn, zo peignoirs tussen de maatpakken die naar de kerk gaan.  Je levensstijl is er ook meteen mee verraden.  Iets wat ik nu dus ook meteen doe, want ik hou van mijn peignoir.  Pieter zegt dat ik hem moet weggooien omdat hij grauw is, maar ik vind waarschijnlijk geen zo’n stuk meer.  Ik vermoed dat de high society ook meteen een verschil zou maken tussen weekdag-peignoir en zondagse-peignoir.  Want wat zouden de mensen wel niet zeggen moest ik met mijn grauwe peignoir achter mijn verse pistolets gaan.  Mijn overbuur ziet me hoogstens eens buitenkomen achter de krant en als je bij ons blijft slapen krijg je hem gegarandeerd ook te zien, maar dat is het zowat.  Grauw dus.

Ohja en ik heb mijn eerste (en enige) pintje van dit weekend reeds gedronken deze morgen in de brandweerkazerne.  Ik had prijs!  Niet het pintje, maar een bon om bloemetjes te kopen.  De dag van de lotjesverkoop moest ik scharten achter stukken van 2 euro, maar het heeft iets opgebracht, 20 euro , dat wordt een orchidee!  Jahei!  We waren trouwens twee schooiers, ons laten trakteren en tot de vaststelling komen dat we zo’n 4 euro bij ons hadden, volgende keer, beste mede-winnaars, volgende keer is het onze toer.

En ik kan er mij nog steeds in verwonderen, maar ik blijf het ook steeds vergeten.  Frank Galan is de broer van Herman Van Molle.  Kan Frank nu nog meer on-Herman zijn?  Die twee, komen die uit dezelfde moeder?  De gebronzeerde Frank en de excuse-my-french Herman, pafferige Herman Van Molle.  Hij is toch een beetje pafferig.  Of is papperig misschien het betere woord.  Niet dat Herman niet cool is ofzo, hij rockt.  Maar alléé, Frank en Herman, samen aan de tafel op nieuwjaarsdag, taartjes eten en enveloppen uitdelen aan hun petekinders.  Neen jong, er was een facteur int spel.  Dat kan niet anders.

Facteurwerk.  Definitely!