We genoten de voorbije week van een Centerparcsvakantie in Duitsland. Het is niet de eerste keer dat we zoiets doen.  Na Ilja’s eerste verjaardag gingen we naar Les Trois Forêts in Frankrijk, toen konden we nog vlotjes buiten het seizoen gaan.  Dat zouden we in feite nog steeds kunnen doen al weet ik het niet zo goed, Ilja van school weghouden om op reis te gaan….het voelt niet goed, ook al is het nog maar de kleuterklas….ik weet het niet.  Of ben ik veel te braaf?

Negen bevindingen over een Centerparcsvakantie met baby en kleuter:

1)  Er is een verschil tussen een VIP cottage en een Comfort cottage.  Niet alleen in de prijs, maar ook in de grootte.  Doordat ons vorig verblijf buiten het seizoen was konden we een VIP nemen voor een lagere prijs dan een Comfort in de zomervakantie.  Het zijn in feite firstworldissues maar een VIP houdt in: sauna en bubbelbad in je huisje, aparte inloopdouche, grote ruimtes, open haard, dvdspeler, kortom: alles een beetje te luxueus en toch wel onnodig, maar wel aangenamer.  Comfort houdt in: alles wat je nodig hebt, maar in basisuitvoering, kleinere oppervlaktes, bad/douche in één, enkel televisie waardoor wij onze serietjes op de laptop bekijken.  Tenzij je graag naar de Duits-gedubde versie van The Big Bang Theory (“Der Grossen Knal Theorie“??) kijkt.  Vielleicht nicht!

2)  We kozen een cottage voor 4 personen.  Een tip: neem geen cottage voor 4 personen als je hier met 4 volwassenen comfortabel wil verblijven tenzij je het niet erg vindt om elkaar constant voor de voeten te lopen.  Met twee tieners (als ze dan überhaupt nog zullen willen meegaan met papa en mama) zouden wij hier geen plaats genoeg hebben vrees ik. Pieter en ik passen met moeite samen in de zetel.  En ja, we zijn 1,90 m (hij) en 1,78m (ik), maar ik vermoed dat wij niet de enigen zijn met die lengte.  Als je net als ons met een kleuter en een baby komt is hier wel voldoende ruimte (en eens dichtkruipen in de zetel, ik zeg daar geen neen tegen).  Wat ik dan weer niet zou doen is hier putje zomer komen met een kind dat kruipt of pas kan lopen.  Aan het einde van ons terras (dat niet is afgezet) gaat het gewoon berg naar beneden tussen de bomen.  Mijn kleuter van 4 begrijpt al dat hij zichzelf kan bezeren, was hij twee of drie jaar jonger dan mocht ik hem van tussen de struiken beneden plukken.  In de winter zou het echter wel nog te doen zijn, want binnen in het huisje is alles enorm kindvriendelijk.  Er staat standaard een kinderbedje, een park, een kinderstoel en een traphekje in de cottage. En bovenal: het is superproper.

3)  Als je je verlof zelf kan kiezen (die luxe hebben wij wel), ga dan ofwel buiten het seizoen ofwel in de eerste week van juli.  Het is hier allesbehalve druk, er is wel volk maar het is aangenaam, duidelijk nog geen hoogseizoen.  Het plan was eerst om pas volgende week te komen, maar dan schoot de prijs van ons verblijf meteen met een derde de hoogte in, de meneer aan de trampolinebungeedingen wist ook te zeggen dat het seizoen in Centerparcs pas echt start vanaf 15 juli.

“euhahahaheuahahaueeeuahahaha”

Zalig om je kind zo te horen giechelen!

Ook baby’s houden van trampolines blijkbaar. (En stop maar met bellen naar de sociale dienst van de politie: er was niemand op aan het springen!)

4)  Een huisje in Centerparcs is gerieflijk.  Je vindt er alles wat je nodig hebt om de week door te komen.  Unlike Oostenrijk vorig jaar, daar moest ik het met één kookpot zien te rooien. Wat je echter niet hebt hier: basisvoedingsmiddelen en klein “gebruiksgerief”.  Je moet alles zelf voorzien: kruiden, afwasproduct, product voor de vaatwasser, koffiefilters, wasspelden, keukenhanddoeken en schotelvodden.  Zelfs zakjes voor in de vuilnisbakjes zijn er niet.  Gelukkig was ik daar sinds de vorige Centerparcstrip op voorzien, want zo gaan shoppen om een zout-en pepervatje en pedaalemmerzakjes, daar hou ik me liever niet mee bezig op vakantie.

5)  Je kunt extra gerieflijkheid ook kopen, al weten ze wel de prijs.  Een lakenset (inderdaad, er zijn geen lakens inbegrepen in de huurprijs) kost je 7,25 euro per bed.  Een kinderdekbedpakket kost je 9,95 euro.  Ik nam mijn eigen lakens mee maar nam dan wel de wifi-kaart voor het hele verblijf (25 euro).  It’s all about priorities!  (Tegelijkertijd las ik in Flow een artikel over een periode internet-vrij leven, het klonk zalig maar ik ben er momenteel niet klaar voor).

6)  Centerparcs is een zwemparadijs voor elke leeftijd.  Ja, ook voor baby’s.  Linus hield wel van het water, ik heb toch wel eens gecheckt bij de pediater of zo’n klein manneke al in een zwembad mocht, het is ok, als ik hem op tijd afdroog en omdat hij reeds zijn eerste “stekjes” had gekregen…Het zwembad is ook gerieflijk voor baby’s.  Er staan overal rond parken waar je ze in kan “parkeren” en verzorgingstafels.  Er zijn familiekleedkamers met ook daarin zo’n park en een verzorgingstafel.  Alleen jammer dat er geen slot op die deur zat waardoor wij ons nogal vlug omkleedden, maar met een kleuter en een baby is het ook niet echt de bedoeling om te staan lummelen in je zwembroek.

Linus viel na het zwemmen prompt in slaap in één van de vele babyparken.

Terwijl Ilja zich rot amuseert op één van de glijbanen.

7)  In de Aqua Mundo (het zwemparadijs) is iedereen welkom.  Je voelt je er meteen op je gemak als je rond je kijkt.  Iedereen heeft er: of putjes in de dijen, of striemen, veloverschotjes of is voldoende voorzien van poten en oren.  Mijn postnatale lichaam was al die anderen dankbaar om er uit te zien net als ik!

8)  Als het enigszins mogelijk is om je cottage te kiezen (ik denk dat dat onder “betalen voor gerieflijkheid kan staan”), kies er dan één dichtbij “the dome” (neen, dat is niet de discotheek maar het centrum waar alle activiteiten zich afspelen).  In Les Trois Forêts was de ligging niet ideaal.  Zo moesten we zeker 20 minuten stappen naar het zwembad/de winkel/restaurants/kinderboerderij.  Met een kind dat toen nog een voor- en namiddagdutje deed was dit telkens een hele trot.  Deze keer echter is alles goed bereikbaar zonder dat we puffend en blazend moeten toekomen, of een extra wandeltijd moeten incalculeren.  Of als je daar toekomt en je zwembadkaart blijkt vergeten te zijn, dan is dat geen ramp.  Niet dat dat gebeurt, want daar zorgt mijn echtgenoot wijselijk voor.  Ik denk dat hij mij al een beetje kent. (update: er werd wel eens een zwemzak vergeten…)

9)  En verder is het genieten.  Niet: ik-doe-de hele week-wat-ik-wil-genieten maar wel genieten van de kinderen, want uiteindelijk, als je “reist” met kinderen is het toch vooral op hun ritme dat je leeft.  Spelen, zwemmen, dierenparken bezoeken, frietjes eten, een chipje bij de televisie.

Het houdt ook in: sleuren met zwemzakken, verzorgingstassen, wandelwagens of draagzakken, je constant opdelen: jij kijkt voor Ilja, ik kijk voor Linus en daarna wisselen we als jij klaar bent, maar hey, daarvoor zijn we een team.  En kinderen slapen ook wel eens, net als nu, als je op tijd opstaat kun je veel tijd voor jezelf nemen.  (En op de andere momenten is Martini altijd gepermitteerd op vakantie.)

Bij mij is het dikwijls een beetje van rap-rap-rap.  Het moet vooruitgaan.  Ik heb ook mijn luilekkermomentjes, maar als ik bezig ben doe ik altijd voort.  Ik had het gisteren in mijn hoofd gestoken dat het misschien wel interessant ging zijn om de buggyboard op de wandelwagen te installeren voordat we op reis vertrekken.  Aangezien hij voor me klaarlag in Dreambaby reed ik met Linus naar ginder gisterenochtend.  Eens thuisgekomen wou ik het ding installeren.  Ik besloot om het slim aan te pakken en de handleiding eerst te lezen.  Yes, na jaren sukkelen en prutsen word ik wijzer.  Ik mag het niet gedroomd hebben dat ik dat ding verkeerd installeer en zo een farce tegenkom onderweg met mijn twee kadetten.  Het zou anders wel typisch ik zijn.  Maar jong.  Die handleiding.  Ik begon al te zweten toen ik alle onderdeeltjes zag en de benamingen zoals “de connectoren”, ik moest mijn meetlint zoeken om de afstand van de onderkant van de wandelwagen te meten.  Van armoe moest ik in de speelgoedbak van Ilja grabbelen naar een meetlatje dat ik wist zitten in zijn pennenzak.  Het veel te kleine Cars-latje deed goed dienst.  Na lang lezen en herlezen en proberen begon het enigszins te lukken.  Achteraf bekeken was het helemaal niet moeilijk om dat ding te installeren en ging het mij zeker ook zonder handleiding en met gezond verstand gelukt zijn.  Even later werd hij getest, samen met de draagmand van de bugaboo die ik nog niet had gebruikt.

We gingen naar de rally kijken die hier verderop in de straat passeerde.  Mijn zonen en ik, hun vader was nog aan het werk.  Aangezien Ilja zo’n autozot is leek me dat een geweldig leuk plan.  Hij was ook enorm enthousiast, al de hele avond aan het vragen of de rallyauto’s gingen passeren.  “Nog een uurtje”, hoe maak je dat duidelijk aan een 4-jarige?

Een halve straat verder was het van dat.  Al bij al bleek ik toch niet zo ferm op mijn gemak, met mijn twee kinderen zo dicht op dat parcours.  Stel je voor dat één van die wagens de controle verliest en zo recht door het maisveld vliegt in onze richting.  Allerlei doemscenario’s popten in mijn hoofd en het was om zeep.  Ik begon meer en meer achteruit te gaan en ook Ilja bleek helemaal geen zo’n grote held bij die lawaaierige knalpotten.  “Gaan we naar huis?” vroeg hij na de derde wagen.  We draaiden onze kar en gingen terug. 

Deze ster trok het zich niet al te veel aan.  De tweemaander slaapt overdag niet zo superveel, maar in de wandelwagen bleek dat wel heel vlot te gaan.  Rallyauto’s niet meegerekend uiteraard.  Reden te meer om gezellig thuis in de zetel te wentelen om het weekend in te zetten.

Ohja, ik las het artikel van Kelly ook in DS Magazine.  En Linde dat is er toch echt een doodgewone, net als wij allemaal hé.  Zoals dit:

* Al superlang niet beseffen waarvoor bepaalde afkortingen staan en ze dan ineens wel te weten komen.  Zo ga ik tanken in Q8 (Koeweit) of draag ik al jaren een afgesleten t-shirt van IATA (I Am The Avalanche) om in te slapen.

* Een verse pot choco openen, eerst “tjik” door dat papiertje prikken en daarna smeren voor zot met die heerlijke geur!

* Zo eens in de zoveel tijd over een leeg wasrek beschikken.  Zo ééntje dat je kan opplooien en aan de kant zetten.  Omdat alles van was gedaan is!  Gewoonweg daarom hé.

* Het is te lang geleden, maar met katjoe botten door plassen wandelen zonder dat je moet nadenken over het effect daarvan op je schoenen.

* Mensen ontmoeten die je op een simpele manier zoveel kunnen bijleren over dingen die je anders totaal niet zouden interesseren.

* Naar Wittekerke kijken ’s middags en beseffen dat de tand des tijds ook voor acteurs zijn sporen nalaat.  I mean Max?  Sneyers daarentegen is er altijd maar beter en beter gaan uitzien.

* Iemand die je iets over vroeger vertelt dat je samen hebt meegemaakt, blijkt dat je het helemaal was vergeten en het tegelijkertijd helemaal terugkomt!

* In dezelfde categorie: iemand waarvan je het bestaan compleet was vergeten die je ineens goeiendag zegt in een winkel.  En meteen weten wie het is!

* Nog in dezelfde categorie: iemand die je al heel lang kent die ineens een detail over jou vertelt dat je compleet was vergeten….als in “jij had blauwe schoenen met een wit lijntje op”.  Mo wuk? Inderdaad!

* Een poes zien die er compleet hetzelfde uitziet als diegene die je enkele maanden geleden hebt begraven.  Flashback naar een prachtig dier!

* De flitswagen passeren aan de correcte snelheid.

* Beseffen dat “Groene Stroom” niet alleen iets is waarbij je meer milieuvriendelijk met energie omspringt maar ook voor een zalig doorrijdgevoel in het verkeer zorgt.  Als je de aangegeven snelheid volgt tenminste…

* Benamingen zoals “fluisterasfalt”, “holderdebolder” of “hout sprokkelen”.

*  Tijd over hebben wanneer het een machtig liedje is op de radio en je nog net iets langer in je auto kan blijven zitten tot het gedaan is.  Want je bent lekker te vroeg!

* Close-ups van speelgoedmannekes en acties zoals “Dinovember”.

Ik denk dat ik nog eindeloos kan doorgaan….

“Je hebt al keilang niet geblogd” zei mijn echtgenoot.  Nee, in feite zei hij niet “keilang” want dat woord gebruikt hij niet, hij zei iets anders maar ik weet niet meer wat.  Ik dacht “heih?” van de 17e, dat maakt 9 dagen.  Waarvan ik er 6 fulltime heb gewerkt en twee gefeestdagt heb.  Lijkt me wel te doen in feite.  En dan nog!

We hadden het deze week nog over de ultieme kerstsong.  Voor hem is dat dit:

Terwijl ik altijd, maar dan ook altijd zo luid mogelijk tracht mee te kwelen met dit:

http://www.youtube.com/watch?v=74r90yAVgS8

Gelukkig hebben we geen rechtstreekse buren of ik moest mijn hoofd telkens onder een kerstmuts steken om het schaamrood te verbergen.  Laat ons zeggen dat je zo’n song helemaal niet binnen de juiste toon kan zingen…zoals Mariah hier zelf maar eens bewijst in het filmpje!

Een overzichtje van de voorbije feestdagen kan niet ontbreken vermoed ik.  Kerstavond vierden we met ons gezin thuis.  Ik maakte gemarineerd varkenshaasje met krieltjes, gekarameliseerd witloof en prei.  Klinkt goed vind ik.  En het smaakte ook zo.  (KVLV!  Voor vrouwen…met vaart!)

Mijn zwangere schaduw (24 weken oftewel 5,5 maand voor degenen die niet in weken tellen aka al de andere mensen)

Kerstdag werden er memebezoekjes afgelegd.  Met de nodige aperitief (plat water of koffie in mijn geval) en verse taart.  ’s Avonds vierden we bij casa di mama met mijn broer en zijn vrouw, gelukkig dit jaar niet met effectief Casa Di Mama, zoals vorig jaar!  Kerstdag is een feest van samen zijn en Jezeken in zijn kribbeke etc etc, maar er mogen toch ook echt wel geen pakjes ontbreken vind ik.  Een kerstfeest zonder kerstpakjes vind ik maar niks.

 Een goed keukenmes!  Van The Naked Chef!  Na jaren sukkelen met slechte messen ben ik blij om eindelijk eens over een goed mes te beschikken.  En zo’n ding om het te slijpen.  Er werd wel gelachen met mijn onhandigheid in combinatie met zo’n cadeau.  Hopelijk heb ik volgend jaar nog al mijn vingers om mijn pakjes te openen! (en tegelijkertijd besef ik ook dat “The Naked Chef” – keukenmes – onhandigheid misschien ook geen zo’n evidente combinatie zou maken moest je het heel letterlijk nemen!)

Een Moleskine met een afbeelding van een cassette.  Voor de youngsters onder jullie, toen we jullie leeftijd hadden was er maar dat om muziek te luisteren, nu lijkt dat echt démodé!  En voor degenen die niet weten wat een Moleskine is: een schriftje voor mensen die er veel geld voor over hebben!

Ons moeder kon het niet laten en kocht kerstsokjes voor de baby.  Gelukkig kan het rond Pasen -als hij geboren wordt- nog steeds sneeuwen en zullen sneeuwpoppen misschien niet zo eigenaardig lijken.  Toch dikke merci!

We krasten en krasten en krasten.  Ik had nog één rendiertje te kort voor de  250 000 euro, en nog een sneeuwmannetje voor de 1000 euro, en nog….etc etc.  Uiteindelijk won ik niets….maar spannend was het wel!

Wie krijgt er nu een ananas cadeau?  Ik, al was het een overschot en geen kerstgeschenk.  Desalniettemin gaat hij met oudejaarsavond onder de chocoladefontein!  Oh yes!

Prettige feesten iedereen!  En bedankt voor het talrijk lezen en commentaren plaatsen!  Vind ik heeel leuk!

De weken gaan open en dicht.  De voorbije week waren er echter heel wat kleine gelukjes in kleine hoekjes.

Mijn eerste mandarijntje van het seizoen!  Het smaakte enorm, lekker vlezig en met veel sap.  In een mum van tijd waren we een kilo mandarijnen lichter.

Gedaan hebben met de weekendinslaap op maandagochtend.  Ik doe mijn werk heel graag maar mijn valies terug maken na een nachtweekend is altijd wel een klein momentje van blijheid.

Verse pompoensoep.  De pompoenen kreeg ik van de achterbuur met de dansende radio en de soep smaakte delicious!

Een puddingsje met een lotusje.  Zo simpel als het groot is maar overheerlijk als het vanillegodengoedje nog een beetje lauw is en het koekje al een beetje gesmeusd is.  Ik leg ook altijd onderaan het potje een koekje alvorens de pudding erover te gieten.  Voor extra cookie-fun!

Een lachende butternut.  Ik moet ook altijd lachen als ik het woord “butternut” hoor.  Waarom?  Geen idee.  Ik vind dat een maffe naam voor een groente.  Hij zal niet lang meer lachen, volgende week gaat hij in de soep.  De butternut kocht ik op het hoeveproject op mijn werk.  Voor mij is dit heel vlot te bestellen, ik kijk naar het assortiment dat aangeboden wordt via de interne mails en mijn bestelling wordt geleverd rechtstreeks van het veld naar mijn werkplek.  Verser dan vers!  In de eerste bestelling was er wel een gigantische spin meegeleverd, maar dit deed geen afbreuk aan de kwaliteit, enkel aan mijn levensduur.

Vergeet de jacuzzi, de sauna en allerhande warme steenmassage dingen.  Baden in groene blubber, komkommers op je ogen leggen.  Dagelijks stilstaan bij de dingen die je blij maken, we zouden het allemaal moeten doen.  Het is zo zalvend en het reduceert stress (luister naar mij: goeroe Liese!).  Al mag je mij natuurlijk ook wel eens op zo’n tafel leggen, zo’n duwke op mijn rug dat zou toch ook wel deugd doen.  (“Ja daar, een beetje meer tussen de schouders, ja!”)  Misschien iets minder spectaculair maar ook enigszins aangenaam in mijn ogen: enkele kiekjes die me blij maken!

Mijn guilty pleasure.  Dinosauruskoeken.  Ik kan er geen neen tegen zeggen.  Ik vergeet soms dat ze bestaan, alleen al omdat ik in elk grootwarenhuis het rek met de koeken zo vlug mogelijk tracht te passeren zonder collateral damage.  Ineens popt er dan toch zo’n dinokoek in mijn ooghoek en dan heb ik het zweten, totdat ik er één gegeten heb kan ik niet anders dan aan dinokoeken denken.  Is dat toch lekker!

Een uilenketting.  Ik zocht er al langer naar nadat ik er eens ééntje had gespot voor meer dan 80 euro in een boetiek.  Ik betaalde slechts een tiende van die prijs en ik vind het ook mooi.

Mijn tuinkabouters zijn niet meer alleen.  Er staan nu lavendelgeurige bloempotten op ons terras. Brengt je meteen op reis.

De Surfinia’s op de vensterbanken.  Van de ramen die ik ondertussen gepoetst heb.  Jaja: gepoetst! Met de P van Poetsen!  Ik vind het toch wel eens het vermelden waard, al is het maar om mezelf een schouderklopje te geven.

Onverwachts een geweldige tweedehands loopbrandweerwagen krijgen.  Waarom maken ze geen zo’n dingen in grote-mensen-maten?

Omdat geven minstens even leuk is al krijgen: een cadeautje voor een jarige vriendin.  Gefabriceerd door de bewoners op mijn werk. Al weet ze nog niet dat ze het zal krijgen.  Ze volgt mijn blog toch niet.  Denk ik.  In het andere geval: act surprised!