Er zijn een aantal achtergronden die moeten geschetst worden alvorens ik een nieuw avontuur uit de doeken doe:

1)  Mijn onderstel is van het eigenaardige type.  Het heeft geen specifieke maat of beenlengte.  Of het zijn de broeken die ik pas: als ze niet te kort zijn, ze zijn te nauw, zijn ze niet te breed, ze zijn te lang.  Het is telkens een helse zoektocht naar een gepaste jeans, een zoektocht die veelal in een teleurstelling eindigt.  Jeansbroeken passen gaat systematisch samen met pruillippen trekken.

2) Ik kan geen geld uitgeven aan een jeans.  Mijn duurste jeans kostte 95 euro en ik ben daar nog steeds niet goed van.  Ik draag hem dan ook bitter weinig om te gaan werken, stel je voor dat er iets zou aankomen.

3) Shoppen doe ik steevast in de solden.  De bovenstaande jeansbroek was niet in solden en ook daarvan ben ik nog steeds niet goed.  Het maakt hem precies nog duurder dan hij in mijn ogen is.

Mix die drie eigenschappen samen en je hebt een helse jeansshopvoormiddag in een niet nader genoemde winkelketen die ervoor gekend staat om de sperperiode van de solden integraal aan hun laars te lappen.  Ik begrijp jeanswinkels ook niet.  Om het voor mij duidelijk te houden zou er boven elk hokje met gestapelde jeans gewoon een foto van de broek moeten hangen als in “ezo ziet hij eruit” met daarop de prijs geplakt “en zoveel kost hij”.  De ene broek in die winkel kost soms 100 euro meer dan de andere wat het des te frustrerend maakt.

Vandaag was het echter my lucky day.  Er werd echt wel met solden gesmeten.  Ik vond bij nader inzien puur toevallig twee broeken in de maat die de mijne zou moeten zijn (33) en de beenlengte die de mijne zou moeten zijn (32) en bovenal: they fitted like a glove!  Wat een openbaring, een broek die mij paste, die ik graag zag èn in solden was.  Daarbovenop vond ik nog een gepast truitje voor de eindejaarsfeesten, een simpele trui om te werken en nog een fijne t-shirt die ook zalig aanvoelde.  Gierigaard als ik ben was ik in mijn pashokje al aan het tellen hoeveel de uiteindelijke rekening van de shoppingtas zou zijn en ik kwam afgerond op ongeveer 140 euro. Thaha!  Superb! (je kunt niet geloven hoe vaak ik van die mini-dansjes doe in pashokjes, het is ronduit schaamtelijk)

De knappe jongeman die mijn kleren inscande aan de kassa deed het perfect.  Hij behandelde de kleren alsof ze uit bladgoud gemaakt waren.  Hij plooide alles heel rustig en secuur op, een glimlach, een kaart en zo betaald.  “Dat komt dan op 192,84 euro alstublieft, en o wacht, u hebt 7 euro gespaard op uw klantenkaart, trek ik dat eraf voor u?” Verward zei ik “ja uiteraard”, maar van waar kwam die oorspronkelijke 192 euro?  Had ik me dan zo vergist in het krempekloten?  Ik vroeg om de rekening te bekijken en zag onderaan het kasticket: jeans dames 130 euro min klantenvoordeel van 39 euro.  Een vlugge berekening deed me komen op iets meer dan 90 euro.  Dat stond niet zo op het ticketje dat aan de broek hing.  Ik zal het wel weten zeker, ik ben een gierigaard.  Ik sprak hem aan dat zijn ticket niet klopte en toonde het ticket op de broek:

Er stond 65,95 euro en er hing een groene sticker van -30% aan.  Mijn slecht wiskundig brein deed “60 min ongeveer één derde eraf is ongeveer 40, ’t zal dus ongeveer 45 euro zijn”  Het deed niet van “het zal ongeveer 90 euro zijn”.  De jongen heette “student”.  Student zei “onze kassa zegt dat de broek 130 euro kost”  Mijn kassa had het nochtans anders ingecalculeerd.  Ik mag dan misschien niet in staat zijn de vierkantswortel uit iets te trekken, batjes berekenen kan ik als de beste.  Student riep Gerante erbij.  Aaah, Gerante komt mij redden dacht ik nog (daarna dacht ik ook even een kabouter gezien te hebben, of was het een dwerg?)

Gerante:”’t Is een fout op het ticket dat aan de broek hangt mevrouw, de 65 euro die hier staat is de nettoprijs, dus de prijs reeds met de korting erin verrekend”

Ik:”Maar dan staat het er twee keer fout op, want anders zou er een sticker van -50% moeten ophangen, dus twee fouten?”

Gerante:”Ja, kijk, het is nu zo, de kassa heeft gelijk.”  Stoom. . .uit mijn oren denk ik, vanwaar anders?

Ik:”Neen, op het ticket staat er 65 euro min 30%.  U moet mij die broek verkopen voor dat bedrag en mij die korting geven zoals er aangegeven staat op het ticket.”

Gerante:”Dat gaat niet hoor, dat kan ik niet aanpassen in mijn kassa hier.”

Ik:”Toch zal het moeten, het is de prijs die op de broek hangt die telt, u kunt zo al uw solden fout in de kassa stoppen en toch een andere prijs aanrekenen aan de mensen.”

Gerante:”Ik vrees toch dat ik u 65 euro ga moeten aanrekenen.  Of ik ga moeten bellen naar het hoofdkantoor anders”

Oeeeehhhh het hoofdkantoor.  Ik ga vlug zwijgen nu. (not!) Had ik al stoom vermeld?

Ik:”Bel maar”

Ondertussen werd ik door Student naar de zijkant van de toog verwezen zodat hij de andere klanten, die al een ferme rij hadden gevormd achter mij, met zijn smetteloze glimlach verder kon bedienen.  Ik wed dat er heel wat ogen werden gerold en ik voelde precies wat gezucht in mijn nek, maar godverdomme ik ging niet afgeven.  Ondertussen kalmeerde ik een beetje en dacht ik na over Student.  Hij geleek op Kevin die bij ons in het middelbaar had gezeten.  De ik-zou-Mister-Belgium-kunnen-worden-Kevin.  Alle meisjes met ogen in hun kop waren gek op hem.  Ik niet, ik had namelijk geen ogen in mijn kop, toen was mijn type “hoe slordiger hoe liever”(sorry ex-vriendjes, het was gewoon zo).  Gelukkig ben ik daar in de loop der jaren op teruggekomen, nu zou ik misschien wel op Kevin vallen.  Al zal hij waarschijnlijk nooit Mister Belgium geworden zijn.   Soit, ondertussen kwam Gerante terug, nog met de telefoon in haar hand, kwestie van een statement te maken zeker?

“Ja mevrouw, het is niet de gewoonte maar ik mag u de broek meegeven zoals er op het ticket staat.  Ik ga u in cash teruggeven wat er nog bijkomt van korting.  Laten we wel nog even vermelden dat het zeker niet de gewoonte is en dat het een “geste” is naar de klant toe.”

STOOOOOOMMMMMMM!!!  EEN GESTE?  Uw firma maakt een fout in het labelen van uw broeken en uw befaamde “oeh kijk eens naar ons, wij trekken ons geen zak aan van die stomme sperperiode”-kortingsstickertjes en dan krijg ik een geste?  De zinnen na “stoom” heb ik niet gezegd maar gedacht.  Terwijl ik in mijn binnenste weer helemaal opging over die stomme Diesel-broek.

Neen, ik heb gelijk dacht ik in mijzelf en ik kon het niet laten om haar daar toch nog eens op te wijzen “Het is de prijs op het ticket van de broek die telt hé mevrouw, mèt die korting.  Dat er een fout is gemaakt in de fabriek daar kan ik niets aan doen, dat moeten ze ginder maar weten”.  Ze betaalde mij iets meer dan 45 euro cash terug en zei toen “ja, eigenlijk heb je gelijk dat je het opeist, het gaat om veel geld, ik kan er niets aan doen, het is een fout in het hoofdkantoor”.  Damn right!

Een mening is vlug gegeven, en soms is het onnodig om die te spuien.  Horen, zien en zwijgen is in meerdere gevallen de betere optie.  Bepaalde situaties of gebeurtenissen kan ik beter plaatsen door er eens goed over door te denken.  Of het op mijn blog smijten, thah!

* vrouwen met een BitchyRestingFace, geen mening over, daar kun je niet aan doen.  BRF is je gezichtsbouw, en dat krijg je mee van je geboorte.  Maar als BRF-vrouwen tegelijkertijd ook een BitchyMovingFace hebben, dan kun je je al eens de bedenking maken van “eila, not in my club!”

* een weekendje afstappen van het dieet.  Ahja ik sta al een maand op dieet.  Het is niet meer spekken-galore of “laten we eens een uur na het middagmaal pannenkoeken bakken”.  Gisteren vroeg iemand al “amaai, je bent nogal afgeslankt zeker?” Glans glans.  Dan is het wel een beetje lame als je antwoordt dat er eigenlijk maar een grote drie kilo weg zijn.  En het schuldgevoel dat ik vandaag heb na twee avonden uit de band springen is er alleen maar groter op.  Ik was eindelijk deze week voor de eerste keer in maanden die lelijke 8 kwijt.  Die 8, twee rondjes op elkaar, stond gelijk aan de twee laagjes boven mijn broeksboord.  Deze morgen was hij er terug, maar vanaf vandaag is het weer magere yoghurt, fruit en sport.  En totaal negeren dat er nog drie kleine zakjes chips in de voorraadkast zitten.  De voorraadkast in het washok.  Boven de diepvries.  Onderste schap rechts.

* de rokende zwangere vrouw.  Of de drinkende zwangere vrouw.  Twee keer fout.  Mijn mening.  Kleine baby’s horen niet te drinken of te roken.  “Maar de dokter heeft gezegd dat ééntje geen kwaad kan”.  Ahja doe maar nog eens vol dan.

*  de naar-ons-huis-staarders.  Dat komt ervan als je in een gehucht woont en de woning van de lokale stierenboer overgekocht hebt.  Ineens is het blijkbaar spectaculair als daar nieuwe ramen in zitten.  “Amaai, ’t is nogal veranderd”  Enkele weken geleden stond hier gewoon een hele groep gebloemde rokken op straat naar ons huis te kijken, commentaar inclusief.  In het begin dat we hier woonden heeft Pieter er nog enkele “van ons erf” moeten jagen.  Ze wilden den hof eens inspecteren en de buren nog eens goed blameren.

* de naar-mijn-buik-staarders.  Is zij nu zwanger of is dat nu een 8-buikje?  Het is een 8-buikje.  En het voorbije weekend kon ik alle insinuaties nog eens ontkrachten door lekker te aperitieven met voldoende cava.  Iets wat ik anders niet zou doen (zie twee punten hierboven) tenzij ik op dieet zou staan, maar gelukkig sprong ik uit de band het voorbije weekend.  Een drinkende dieetende vrouw. . . fout.  Maar tegelijkertijd was even van het dieet afstappen ook meteen een middel om de loerende buikkijkers af te schrikken.  “Nog een beetje cava mevrouw?” Bwah, tis gin seule!

* de DJ die door de micro roept.  Fout.  Negen van tien fout.  Gisteren was er één van die negen van.  Vooral de op-VJ-Tony-wijze “Komaan, meisjes van plezier!”  was het toppunt.  Dachten we.  Tot hij drie keer “mazeltov” meebrulde bij The Black Eyed Peas en “Shaken met die heupen meisjes!” erbij smeet.  Het was toch amusant hoor.  Dj’s uitlachen is namelijk een middel om van mijn BRF af te stappen.