Page 2 of 4

600 X mijn heart outgeshout

Momenteel schrijf ik mijn 600ste post op deze blog.  Sinds deze zomer bestaat hij 5 jaar.   De eerste van mijn hand die het zo lang uithoudt, de voorgaande stierven allen een eenzame dood ergens in cyberspace.  Het allereerste postje getiteld “Pampermonstertje” gaat over….het moederschap (redelijk doorzichtig met zo’n titel mo gow)….Ilja was toen 4 weken oud en ik vond eindelijk wat tijd om over deze nieuwe wending in mijn leven te schrijven.  Ik deed het puur voor mezelf, maakte de berichten nergens kenbaar en niemand wist van mijn schrijfsels, het was goed om warm te lopen.  Het is pas later dat ik echt actief ben beginnen blogs lezen, reageren bij anderen en sociale media erbij betrekken.  (Ik vermoed dat LJ de eerste blogster was die ik consequent begon te lezen.)

De cijfers liegen er niet om -al zijn die natuurlijk ook maar heel gewoon-:

2011: 26 berichten gepubliceerd, 520 bezichtigingen, 0 commentaren (in dat jaar, achteraf zijn er wel nog bijgekomen)

2016: 77 berichten gepubliceerd (tot nu toe), 48 857 bezichtigingen, 1686 commentaren

Ik ben een kleine vis in de grote blogzee. Ik volg bloggers die pas een goed jaar bezig zijn en die overal een nulletje meer achter kunnen zetten, maar het is goed zo.  Ik wil eigenlijk helemaal geen grote vis zijn.  Anderen doen het veel beter en mooier, maar ze investeren er dan ook veel meer tijd in.   Mijn postjes staan in 1-2-3 online.  Gewoon mijn ding doen, kribbelen over de verschillende lijnen in mijn en ons leven.  Eigenlijk is er geen echte rode draad in deze blog te vinden.  Hoewel ik veel over mijn kinderen schrijf wil ik ook geen mama-blogger zijn, niet dat daar ooit iets mis mee is -haal uw voeten al maar uit de stijgbeugels- maar ik voel me helemaal niet zo.  Ook in het dagelijkse leven ben ik geen “mama-mama”.  Opnieuw: daar is niets mis mee.  Alles is relatief en vergankelijk.  Wat echt telt is wat er zich voor het scherm afspeelt.  En dat daar nu en dan eens een fijn verhaaltje uitvloeit is in mijn bloggersbestaan een voordeel.

Zelf volg ik een 100-tal bloggers.  Er zijn mensen die van hun stoel vallen als ik dat vertel “100? Wanneer lees jij dat allemaal?” Ik lees die niet allemaal consequent maar ik ga toch regelmatig eens neuzen en al dan niet reageren.  Ik kom op blogs waar niemand reageert, ik kom op blogs waar 100 reacties standaard zijn.  Als het maar vlot wegleest.  Veel mensen reageren bij mij “dat het zo herkenbaar is”.  De laatste week werd ik drie keer aangesproken dat ze meelezen terwijl ik dat niet wist.  Dat doet wel raar soms maar aan de andere kant: er lezen veel mensen mee die ik niet ken.

Dus… ik ga nog eventjes door als dat mag.  Het bloggen bracht me al regelmatig op onbetreden paden en bij aangename mensen.  Merci daarvoor.

en niet over Londen, een overload aan mariaspekken, Letterkundeprijzen,…

Het hoofd wil niet goed mee de laatste weken.  Het overzicht, mijn structuur, het loopt een beetje schots en scheef.  Ik probeer alle touwtjes mooi recht te leggen maar als ik terugkijk vind ik ze telkens weer geknobbeld terug.  Ik typ aan een lege tafel maar er liggen nog koekjeskruimels op.  De vaatwasser is leeg maar de vuile afwas staat er nog bovenop.  De living is enigszins proper, maar de bedden moeten dringend ververst worden.  Niets is helemaal in orde.  In mijn hoofd maak ik to-do-lijstjes maar op papier staat er nog niets.  Als ik de wasmachine vul bedenk ik dat het wasproduct bijna op is.  Op mijn mentale boodschappenlijstje noteer ik: wasproduct.  Op mijn mentale to-do-lijstje schrijf ik: to-do-lijstje maken.  En ja, ik zou alles kunnen afwerken terwijl ik deze blogpost typ, maar ook bloggen staat op mijn onbestaande lijstje.  Honderden blogideeën flashen door elkaar.  Weliswaar nog niet uitgeschreven, ik heb nog niet eens een idee hoe ik elke topic tot een waardige tekst moet brengen.  Het is een beetje moeschie in mijn hoofd, maar ik kan er op een eigenaardige manier toch goed mee om.  Het is so not me om niet meteen mijn set gekleurde stiften erbij te nemen en lijstjes te maken.  Mijn brain leeg te dumpen en dat malende hoofd stil te leggen.  Ik geniet er zelfs een beetje van.  Van het niet afstrepen.  Van eventjes brandjes blussen.  Van mijn ratelende zonen.  Van mijn echtgenoot die ik helemaal voor mij alleen had het vorige weekend.  Van de wanorde.  Gestolen momentjes met de dreumes op mijn schoot, conversaties met de kleuter over “hoe de Fransen graag slakken eten” alles komt raak binnen.  Een vluchtige proficiat-mail naar mijn broer nadat ik zijn eerste twee mails onbeantwoord liet.  Doodles die ingevuld geraken, al is het al weken geleden dat je ze opstelde, doodles die meteen ingevuld worden, allemaal ok op zijn eigen manier.  Het is één iets om orde in de chaos te wensen, het is een ander iets om me neer te leggen bij het feit dat het nu iets minder gestructureerd is.  Om door te gaan en te overpeinzen hoe deze blogpost misschien over één van die honderd andere dingen kon gaan.  Om de tekst zijn eigen weg te laten gaan.  Tjah.  Volgende keer beter anders.

 

De Romeo’s mogen mij bellen indien nodig…

Tijdens een dinner party maandagavond hadden we het over materialisme en hoe mensen met minder gerief jaloers kunnen zijn op anderen die het breder hebben.  Ik weet niet goed hoe dat bij mij zo geëvolueerd is, maar ik ben eigenlijk niet jaloers op andermans bezit.  Ja, ik kan geloven dat er nu mensen zijn die denken: “Ja, dat zal wel” of “je hebt hier juist zitten schrijven over die hele bergen speelgoed in uw living” maar het is echt zo.  Ik kan me niet voorstellen dat ik mij slecht zou voelen als iemand anders de nieuwste iPhone in zijn sjakosj heeft en ik het moet doen met een simpel model.  Als mensen op reis gaan ben ik gezond jaloers in die zin dat ik er soms naar verlang om eens weg te zijn van thuis.  Gaan ze naar locaties waar ik zelf naartoe wil, dan zeg ik: “Oh zalig, dat wil ik zelf ook wel nog eens zien”.  Maar ik ben niet ongezond afgunstig op dat moment.  Sommige dingen heb je, andere dingen heb je niet. 

Ik lees veel blogs, ben actief op Instagram en in mindere mate op Facebook.  We worden er constant aan herinnerd dat we iets niet zijn: er zijn mensen die zonder trainen beter en veel vlugger lopen dan ik.  Er zijn bloggers die 1000x beter schrijven en onwijs mooie foto’s integreren.  Sommige mensen slagen erin om meer boeken te lezen, of in elk geval betere boeken.  Anderen hebben dan weer een hoger diploma, een betere functie of kunnen met een privéjet gaan werken.

Het volgende kan misschien melig en onecht overkomen: eigenlijk ben ik gewoon tevreden met wat ik heb.  Misschien komt het voor anderen wel weinig ambitieus over om niet te behoren tot een groep “die altijd maar meer en beter wil”.  Maar als ik zelf niet die drang voel om bepaalde aspecten in mijn leven te gaan verbeteren, om vlugger te lopen, om pittiger te schrijven.  Als ik me ok voel bij het aantal boeken dat ik lees of de kwaliteit ervan.  Niemand hoeft neer te kijken op iemand met een lager diploma ook al wordt dat heel veel gedaan.  We zijn allemaal begonnen met “aap” en “vis”, sommigen zijn iets slimmer, anderen iets handiger.  Sommige vrouwen zijn veel mooier, er zijn er met een strakker lichaam of een gave huid, dat is zo.  Ik streef niet naar een hogere functie.  In de toekomst wil ik  graag nog verder studeren, maar dan zuiver als zelfontplooiing.  Het is goed zoals het nu is.

Over afgunst las ik vandaag een interessant stuk op Charliemagazine.  Ann Joris schrijft:

“Ik kan moeilijk het gevoel wegstoppen dat ik alles wat ik online zie, ook moét doen, moét hebben of moét zijn” 

Ik vrees dat veel mensen zich spiegelen aan de onwerkelijkheid van het internet.  Ja, ik vind het ook gezellig om foto’s te delen, om te schrijven over mijn en ons leven, maar ik doe dit niet om anderen de ogen uit te steken, of met een andere bedoeling dan “gewoon schrijven” of “gewoon de foto delen”.  Als iemand mij verontschuldigend vertelt dat ze mijn blog niet lezen, dan lig ik daar totaal niet wakker van en dat zeg ik hen ook.

Blij kunnen zijn met wat je hebt, dat vind ik de grootste rijkdom.

img_8939

Als je opkijkt van je smartphone, laptop of tablet en je ziet een zonsondergang als deze van daarjuist, dan besef je toch wel dat de mooiste dingen vlak onder je neus liggen.  Het zou verdikke nog een mooie titel voor een schlager kunnen zijn.

 

Soep- en andere dagen

Aartsmoeilijk vind ik het soms, dat moederen.  Soms denk ik dat ik de enige ben die het eigenlijk gewoon niet kan.  Dat ik dat opvoeden maar eens moet gaan uitbesteden, bestaat dat niet: een opvoedster of zo? Ah.  Wacht.  Fuck.

Ik ben al 14 jaar opvoedster maar nog maar 5 jaar van mijn eigen kinderen.  En akkoord, ik moet die dingen niet met elkaar gaan vergelijken, er komt in beide situaties veel bij te kijken, maar er komt weliswaar veel terug in het dagelijkse leven.  Zo structureer ik -net als op het werk- regelmatig een situatie voor bij de kleuter.  Eerst doen we dit, daarna gaan we dat doen en pas dan is het tijd voor si of la.

Er zijn dagen waarop het goed gaat, de kinderen zijn lief, er is warm eten voor iedereen (het werd gemaakt door elfjes met groen gespikkelde mutjes) en er wordt maar één keer gezaagd bij het opruimen.

De kleine trucjes die werken geven me energie.  Die kleine beetjes doen het soms: na een ochtend in het bos kan ik -door op voorhand in de auto met de oudste af te spreken dat hij direct bij het binnenkomen aan de voordeur zijn kleren uitdoet- een zandbak binnen vermijden.  Als ik voorzienig ben geweest en op zondagochtend nog het eten heb staan maken voor de maan-/pedagogische studiedag.  Wanneer ik het efficiënt aanpak en de minder dringende zaken bij collect en go noteer om daarna de dringende boodschappen met twee kinderen af te werken.  (En daarbij niet mor als er eens wordt geaasd op een bepaald soort dessertpotje dat anders niet wordt meegebracht).

Maar er zijn ook dagen waarop het in de soep draait.  Dan zie ik het ineens minder goed zitten dat moederen en ik zou wel kunnen bleiten door stylo-gekrabbel op de muur, waterkots op de vloer en gepureerde lasagne op mijn broek.  Iemand gaat ongevraagd aan de haal met een courgette of er moet een onderhandeling worden opgezet rond groenten eten.  Op die dagen wordt er wel eens meer “Daarom!” op de eeuwige “waarom”-vraag geantwoord.  Het zijn die soepdagen die voor mij demotiverend werken.  Hun dekentjes onder hun kinnetje duwen is het moment waarop ik me weer begin op te laden voor de nieuwe dag.  De stilte door de babyfoon is het moment waarop ik denk “ohja, een keer ezo en een keer anders” en daarna informeer ik me bij mijn lief rond product om balpenstrepen van het behang te krijgen.

Ja soms…

Soms wou ik dat ik zo’n vrouw was die op torenhoge hakken en met ultragebronzeerde benen de toer van de vestingen kan wandelen.  Of zo’n dame bij wie je op ieder moment van de dag onaangekondigd mag binnenvallen, je vindt er gelijk wanneer geen boterhammen op de keukenvloer.  Misschien wil ik wel zo’n goeie huisvrouw zijn, met een garage vol rekken, alles netjes alfabetisch gesorteerd.  Je hoeft geen hindernissenparcours af te leggen om aan een flesje spuitwater te geraken, het staat onder de “S”.  Fietsen hoeven niet verzet te worden als je het oud papier uit de garagepoort wil slepen.  Zo’n moeder die elke dag speelt met haar kinderen, en niet stiekem hoopt dat het plan om te schilderen wordt “vergeten” in dat kleuterhoofdje.  Haar manicure en de pedicure zijn steeds perfect, geen afgebeten wijsvingernagel, geen eelt op ongewone plekken.  Vandaag was ik de vrouw met de witte benen en de garage waarin schuivend met materiaal een wandelpad werd gecreëerd.  De vrouw wiens twee kinderen deden aan synchroon-wenen op de vestingen, de ene omdat hij met steentjes wilde spelen, de andere omdat hij niet wou wandelen.  Ik was de moeder die in de lach schoot toen haar echtgenoot al “mooshend” de oudste per ongeluk in het zand liet vallen.  Ik vond mezelf heel wat toen ik met een schopje -dat ik van een andere moeder kreeg- zand schepte met mijn dreumes, hoe lang was dat geleden?  Mijn voeten staken in All-Stars toen ik De Rodeberg afdaalde met de kleinste in de rugzak, tegelijkertijd probeerde ik te voorkomen dat hij mijn haarspeldjes uit mijn vlecht trok.  Een voorbijrijdende fietser maakte ons attent op het feit dat er een sandaaltje halfweg de baan was achtergebleven.  Neen, ik ben misschien niet altijd de moeder, de dochter, de zus, de echtgenote of de vrouw die ik zou willen zijn.  Maar ik probeer en ik ben tevreden met wat nu lukt.  Elke dag probeer ik er het beste van te maken.  De goede balans vinden tussen het moederschap, mijn huwelijk, mijn werk, familie en tijd voor mezelf nemen, het is geen simpele opdracht.   Lopen, bloggen, lezen, overal aan en bij zijn, het schiet er soms wel eens bij in, maar ik besef maar al te goed: het komt terug, ooit, als ik dat wil.  En ondertussen zit ik op mijn wipplank, mijn evenwicht te zoeken.  Met mijn kroost.

img_20160812_192115.jpg

 

 

De warmste Waes

Al sinds jaar en dag ben ik een Studio Brussel luisteraar.  Mijn plan om Christophe Lambrecht tot tweede echtgenoot te nemen is nog steeds bestaande, aan hem om te reageren over hoe en wanneer, zo ver zijn we al.  Vincent Byloo won de laatste jaren ook aan sympathie en Kirsten Lemaire vind ik ook een topper.  En nu komt het.  Misschien ben ik nog steeds een beetje in mijn zagen.  Oordeel zelf maar.  Maar ik ben echt een partypooper als het over Music For Life gaat.  Pas op: ik vind het geweldig al die goeie doelen en als ik ergens kan steunen door een pin, een warme loempia of een wafel te kopen dan ga ik dat niet laten, ik zou er nog een ommetoertje voor doen.  Maar het is het radiogegeven op zich dat mij echt niet kan bekoren.  Ik heb het deze ochtend 2 minuten gehoord en dan kwam het weer naar boven.  Too much.  Ik weet het niet wat het is, maar ik kan er echt niet meer naar luisteren.  Wreed hé.  Ik wou dat ik zelf in de jolly good fella-sfeer kon zitten en helemaal opgaan in het heyho-we-zijn-er-allemaal-voor-elkaar-gegeven inclusief kassagerinkel.  Maar neen.  Ik voel het niet.  Dus ik zap naar andere posten voor enkele dagen.  Dat ik dan een overload aan Katy Perry en Adele krijg dat neem ik er graag bij.  Stiekem hoop ik nog een Mariah mee te pikken ergens en met mijn vingers mee te knippen —ooeeeeh baby!

TomWaes

Gisteren werd er niet gezapt.  Ik wou persé de finale van De Slimste Mens Ter Wereld zien.  Het is lang geleden dat een seizoen volledig werd bekeken hier, ik blijf  het een mooi programma vinden.  Maar wat was dat eigenlijk voor gedoe rond Danira (jawel ik heb de naam moeten opzoeken om ze juist te schrijven) Boukhriss Terkessidis ?  Ze is gewoon slim en ze verweert zich.  Ik vond ze eigenlijk niet echt arrogant overkomen zoals sommigen haar omschreven, eerder…goed ter tale, of zoiets.  Ik hoop dat ze het nog ver gaat schoppen, de brains heeft ze alleszins!  Uiteraard mocht Tom Waes wel winnen, hij verdient het vollebak.  Maar zij ook.  Tom Waes, dat zou toch gewoon uw sympathieke buurman kunnen zijn hé.  Dat gevoel had ik minder met Kobe Ilsen en nog veel minder met Kevin Janssens.  Ik kijk al uit naar het volgende seizoen!

de boedha en de beha’s

Twee exemplaren rijker en 150 euro lichter vertrok ik uit de lingeriewinkel. Op één dag tijd was ik erin geslaagd om mijn witte beha èn mijn zwarte naar de vaantjes te worstelen. Bij de één kwam de beugel er uit poppen aan de zijkant, bij de ander was de beugel gewoon in twee gekraakt in het midden van de cup. Het is niet alsof ik ineens dolly parton achterna ga, maar de zwangerschap zal er niet veel goeds aan doen. We moeten ook niet overdrijven, de witte beha was echt versleten, ik had er al een tang uit mijn liefs’ alaambak op moeten zetten nadat een sluithaakje was blijven hangen in de wasmachine. (en ja, de perfecte huismoeder weet dat je dat in zo’n netzakje moet wassen…but hey…je kent mij ondertussen al een beetje denk ik?)

wpid-20150312_0825532.jpg.jpeg wpid-20150312_0826582.jpg.jpeg

Bij mijn thuiskomst riep de mustiekat:”Later ga ik dat ook aandoen…als ik groot ben!” Euhh…

Anyway, ik moet me comfortabel voelen en dat lijkt de laatste tijd steeds moeilijker te lukken. Bekkenpijn, zure oprispingen, krampen in de tenen. Het is allemaal voor de goede zaak en eens dat kleine ventje in mijn armen wordt gelegd is dat allemaal vergeten. (Ooh jee, een cliché!)

Ondertussen doen enkele mensen rond mij het omgekeerde van gezinsuitbreiding: ze gaan uit elkaar of scheiden zelfs. Huizen worden verkocht, inboedels verdeeld, advocaten verdienen geld. Altijd zo jammer en het maakt me triest ook al kan het soms niet anders. Je weet nooit echt wat er speelt tussen twee mensen of wat er juist niet speelt.

Na hun verhalen lijkt het peanuts als ik voor de vierde avond op rij geen enkele comfortabele positie lijk te vinden in de zetel (de boedha-zit is nog steeds de beste oplossing hiervoor, lees: wreed sexy).  ’s Morgens uit mijn bed kreupelen omdat mijn bekken volledig vastzit, ik heb het er graag voor over.

Als tien mensen mij zouden beschrijven zal er bij 8 van die 10 mensen zeker het woord “rustig” of “chill” terug te vinden zijn.  Can’t blame em, ik vind mezelf ook rustig en chill.  Mijn lief volgde laatste een cursus mindfulness, toen ik de pagina’s doorbladerde met de tips vond ik niet dat ik veel moeite moest doen om mezelf mindfuller te maken.  Ze hadden mij beter als draaiend object gebruikt in die cursus “kijkt allemaal naar deze persoon: zo ziet mindfull eruit in de praktijk mensen” en dan zou ik een paar reverences maken en tegelijkertijd mijn armen openzwaaien en ping ping, money in the pocket.

Het is nochtans niet altijd zo.  Er zijn ook dagen dat ik mij erger aan de dingen rond mij.  Al komen die maar weinig voor (aaaah, André Hazes! update: tis Paul De Leeuw…:-)).

*  De perfecte moeder.  Niet het feit dat ze perfect is, dat ze er altijd uitziet alsof ze naar een receptie moet, vermoedelijk dagelijks een driegangenmenu op tafel tovert en ik wed erop dat ze kan meepraten over naaipatronen, neen.  Het is het feit dat ze mij negeert en doet alsof ik niet besta. Ik kom haar regelmatig tegen, soms staat ze te praten met een persoon waar ik ook mee sta te praten, en toch blijft ze me negeren.  Ze kijkt straal door me.  Als ik haar ken, dan moet zij mij toch ook kennen??  En what the hell heb ik haar eigenlijk misdaan?

*  Mijn gsm.  Een smartphone sony xperia, bijna 2 jaar oud.  Doet nooit wat ik wil dat hij doet.  Eerlijk is eerlijk, ik heb dikke vingers en veelal zit ik gewoon op het verkeerde icoontje te tappen om een bewerking uit te voeren.  Maar soms staakt hij ook gewoonweg.  Dikwijls bij de dingen waarvoor hij in eerste instantie dient: bellen en smsen.  Als ik een deftig telefoongesprek wil voeren dan valt de verbinding weg.  Wil ik een sms versturen dan moet ik het ding soms heropstarten omdat er altijd zo vies geel sms-icoontje komt roepen: “kan niet verzenden”.  Wat?  Kan niet verzenden?  ’t Is verdikke al dat je moet kunnen, stom spel, en waarom niet? Mijn nokia 3410 uit de jaren stilletjes verzond altijd een sms, no mather what!  Maar dan komt er geen antwoord want hij staakt.

* De armspieren van mijn echtgenoot.  Al drie keer heb ik het hem gezegd, misschien, als ik er eens over blog, dat hij er echt wel eens aandacht voor zal hebben: DE HANDREM!  Ik krijg dat ding niet meer naar beneden als hij die keihard opgetrokken heeft.  Zelfs met twee handen krijg ik met de meeste moeite van de wereld dat ding open.  Er zal een dag komen, en die komt er, mark my words, dat ik effectief niet ga weggeraken.  De vorige keer had hij geluk en stond auto nummer 2 nog op de oprit, ik kon vlotjes wisselen van wagen.  De volgende keer is het pech voor mij, (maar nog veel meer voor hem -typte ze vijandig-)

*  Kruimels.  Konden ze maar een brood uitvinden dat niet kruimelt.  Kruimels op de grond, kruimels op tafel, op de keukentablet, vreselijk.  En elke dag zijn ze er hé, geen dag zonder kruimels.

* De schoendoos waarin ik mijn ondergoed bewaar.  Wie bewaart er nu zijn ondergoed in een schoendoos?  Ja ik ja, en niet zomaar een schoendoos: een te kleine schoendoos.  “Ewel, begin dan een tweede doos hé” hoor ik u denken.  Ahja, inderdaad, dat kan ik doen.  Al vergeet ik dat telkens en erger ik me als ik mijn onderbroeken boven op mijn beha’s toren.  Tegelijkertijd hoop ik dat ze niet omvallen en al mijn plooiwerk voor niets is geweest.

* Mijn uitsteldrang.  Zo kan ik veel te lang wachten met een dom taakje en me blijven ergeren aan het feit dat het nog niet is gebeurd.  Ahja, kijk naar die schoendoos.

* Mijn verloren kbc-online-bakje.  Dit is zowat het enige object in ons huis dat steeds op dezelfde plaats ligt en nu kan ik het nergens vinden.  Ik zou de app van kbc online kunnen installeren om mijn bankaffairen te regelen.  Maar mijn gsm staakt daarvoor teveel.

Het zijn slechtst een paar werkpuntjes in mijn verder stressloze bestaan.  Ik fret er ook mijn kas niet voor op, het is nu zo.  Kruimels zijn kruimels, en ook al doe ik het wel, mij eraan ergeren verandert de zaak niet.  Al zou het leven toch veel toffer zijn zonder kruimels.  En met een extra ondergoeddoos.

 

…eeuwig graag!

Lief donkerroze vanbuiten, pittig wit en scherp binnenin.  Zoveel groen en een iennieminnie staartje, er is enig werk aan deze delicatesse.  Maar een radijsje, dat is toch de meest ondergewaardeerde groente van het hele groentengamma.  Aubergine, pastinaak, aardpeer, ze worden allemaal de lucht ingeprezen, zelfs spruitjes krijgen soms een lofzang.  Het radijsje moet kin-kloppen tijdens de jubelmomenten.  Is het omdat het zo klein is?  Ziet het er gewoon te lief uit?  Of vindt men de smaak te fel?  Radijzen zijn niet alleen mooi om te zien, ze zijn ook fris, gezond en ze passen vlotjes in je mond.  Voila, dat is de enige gedachte die ik voor vandaag nog even kwijt wou.  Het voorraadje op de foto gaat nu resoluut richting maag, radijsje, ik eet je zo …

IMG_6344

Lazy Easter Blogging

Ik las bij Kristien het volgende vragenlijstje en aangezien ik van nature lui ben komt mij dat ferm goed uit.   Een tasje koffie en een paasei erbij, here we go:

1. Laat je de deuren van je kledingkast open of doe je die netjes dicht?

Ik heb geen kleerkast, het is eerder een onafgewerkte dressing en alles ligt open en bloot, wat uiteraard supergemakkelijk is want er is voldoende ruimte voor alles en meer dan voldoende overzicht.  Ik laat wel alle andere deuren open, mijn lief wordt er horendol van.  Als ik kook staat zowat elke keukenkast open en als ik in huis aan het trappelen ben kan ik door elk deurgat zonder telkens een klink te moeten gebruiken.  Ik noem dat efficiënt werken.

2. Neem je shampoo en andere spullen mee van de hotelkamer?

Neen, maar balpennen en notitieblokjes moeten er dikwijls aan geloven.  Om de één of andere reden heb ik altijd een balpen tekort en altijd notitieblaadjes nodig.  Ik wijt het aan mijn afkeer voor apps die zo’n dingen zouden moeten vervangen.

3. Slaap je met je dekbed ingestopt of hangt deze los?

Alles los man, alles los!

4. Heb je ooit een verkeersbord gestolen?
Nee. Maar wel eens kerstballen uit een kerstboom die dichtbij mijn kot stond.  Ze hangen nog steeds ieder jaar in mijn boom.

5. Gebruik je graag post its?  
Post its zijn toch gewoon de max?  Wie heeft er nu ooit iets tegen post its?

6. Spaar je Airmiles en zo ja, heb je ze ooit wel eens gebruikt? 
Ik weet niet hoe zoiets werkt, dus neen en neen.

7. Word je liever aangevallen door een beer of door een zwerm bijen? 
Een beer.  Echt, direct, kom maar af.  I’ve got it covered!

8. Heb je sproeten?  
Neen, maar wel rimpels.

9. Lach je als je door hebt dat iemand een foto van je maakt?
Ik moet mijn bitchy resting face in eer houden.

10. Waar kan je je kapot aan ergeren bij anderen?
Max uit mijn popup restaurant Antwerpen, zo’n attitude, die krijgt mij zo tegen het plafond van ergernis.

11. Tel je je stappen weleens als je aan het lopen bent? 

En jij?

12. Heb je wel eens in de stuiken geplast? 
Neen, ik denk het toch niet.


13. Ook wel eens gepoept dan? 
Ook niet neen.


14. Dans je wel eens zonder muziek? 
Ja hoor, maar je hoeft niet te komen kijken


15. Kauw je op je pen? 
Neen maar als het een bic is dan klik ik erop los.

16. Met hoeveel mensen ben je naar bed geweest deze week?
148…of misschien ook niet.

17. Heb je een één- of tweepersoonsbed? 
Tweepersoons. En het is nog te klein


18. Wat is je favoriete nummer van deze week? 
Rather be van Clean Bandit (zie mijn vorig log) 

19. Vind je het kunnen als mannen roze dragen? 
Ik heb daar niets op tegen, maar dat wil daarom niet zeggen dat het aan iets gelijkt.  Laat ons zeggen dat er heel weinig mannen zijn die daarmee wegkomen.

20. Kijk je vaak naar tekenfilms?
Buurman Buurman, Little People, De Gruffalo, Tom en Jerry, Liegebeest.  Ja dus, samen met de zoon in het half uurtje voor hij gaat slapen.

21. Wat is de slechtste film die je ooit gezien hebt? 

Geen idee

22. Waar zou je waardevolle bezittingen verstoppen als je ze zou hebben? 

Ik zou het alleszins niet op mijn blog zwieren waar ik ze zou verstoppen!


23. Wat drink je bij het avondeten?  
Water, cola zero.  Als het boterhammen zijn: warme of koude chocomelk.  Ik ben nog steeds een beetje kinds.

24. Welke saus eet je bij je kipnuggets? 
Ik eet dat nooit.  Euh…ketchup!?

25. Wat is je favoriete eten? 
Spaghetti, geen uitzondering!

26.  Welke films kan je eindeloos blijven kijken? 
Pulp Fiction (“Does Marsellus Wallace look like a bitch to you?!”)

27. Wie heb je als laatst gekust? 
Mijn zoon.  Kusjes, shnuggles en gekuddle.  We moeten ervan profiteren nu hij daar nog niet beschaamd voor is.

28. Heb je bij de padvinders gezeten toen je klein was? 
Haha, de padvinders, gaan die ooit op paddenzoektocht eigenlijk?  Neen, wel in de jeugdbeweging van mijn 6 jaar tot mijn 22e.

29. Zou je ooit naakt poseren in een blad? 
Neegt, echt niet.  Niemand staat te wachten op een foto van een gewone vrouw die ooit een kind heeft gebaard.  De normale dingen, dat is niet interessant. 

30. Wanneer heb je voor het laatst een brief met de hand geschreven? 
In januari, aan mijn nichtje in naam van mijn zoon weliswaar.

31. Weet je hoe je het oliepeil van je auto moet controleren? 
Ik zou ergens een stok in steken in een gat en kijken hoeveel olie eraanhangt….maar of er dan nog genoeg zou inzitten, dat zou ik niet kunnen beantwoorden.  Dus neen, maar als het rood lichtje brandt dan is het te laat.

32. Ooit een verkeersboete gehad voor overtreding van de maximum snelheid? 
Jawel, ééntje, en het was er meteen een goeike….Om mijzelf te straffen heb ik vijf sjakosjen waarop ik begoest was laten hangen in de winkel.

33. Ooit zonder benzine gestaan? 
Niet met mijn eigen auto neen.  Ik schiet al helemaal in paniek als het lichtje begint te knipperen, visioenen van auto’s duwen en met bidons naft rondlopen komen dan instant in mijn hoofd op en ik tel dan al inwendig de kilometers naar de eerste benzinepomp.

34. Wat eet je het liefste op brood? 
Kaas, en als het gepermitteerd is, een stukje Chaumes.  Jammergenoeg voel ik me al schuldig als ik na het snijden mijn handen moet gaan wassen omdat die zo danig plakken van de vettigheid van die heerlijke kaas.  Kaas, de wereld zou moeten bestaan uit kaas. 


35. Wat eet je het liefst als ontbijt? 
Hotelontbijt.  Met geroerde eitjes, geroosterd brood, spek en allerlei vetzakkerij.  Alleen jammer dat je dan altijd je tas koffie onder zo’n machine moet gaan zetten en wachten tot het ding gedaan heeft met vullen.  Ik sta altijd lichtjes te panikeren dat het zal overlopen en ik daar mijn handen zal verbranden terwijl ik krampachtig van tas tracht te wisselen.

36. Hoe laat ga je meestal naar bed? 
Meestal rond 22u, als dat er teveel vanafwijkt ben ik te moe de dag erna.  Geconditioneerd?  Moi?

37. Ben je lui? 
Het feit alleen al dat ik hier zo’n vragenlijst opzwier zegt genoeg toch?  Ik ben van nature lui maar ik kan mezelf wel motiveren om enigszins in actie te schieten als dat echt nodig is.  (Onthou vooral: als het echt nodig is).

38. Wat was je favoriete outfit tijdens verkleedpartijtjes toen je klein was?
Verkleedpartijtjes deden wij nooit echt maar we speelden wel van keukentje en schooltje.  En radiopresentatriesken.
 
39. Wat is je sterrenbeeld volgens de Chinese horoscoop? 
Hond: Trouw, loyaal, open, eerlijk, ijverig, direct, opmerkzaam, zorgzaam, verdraagzaam en de kampioen van het goede doel, maar ook cynisch en pessimistisch.  Ik ga niet zeggen dat Wikipedia volledig ongelijk heeft.  Surtout niet als hij zo positief is.


40. Hoeveel talen spreek je? 
Nederlands, West-Vlaams, Engels, een beetje Frans, enig brokkelDuits.


41. Heb je een abonnement op een krant of tijdschrift? 
Ja, op Het Nieuwsblad, al zie ik nooit veel de effectieve krant aangezien mijn echtgenoot hem steeds uit de brievenbus plukt om op de trein te lezen.  Ik krijg ook Het Bondgenootje van De Gezinsbond, De KVLV-krant, voor Vrouwen Met Vaart, het tijdschrift van de VAB, Weliswaar.  Mijn papierbak ligt dus maandelijks goed vol.  En de verkiezingsflyers zijn ook nog op komst.  Olei!

42. Speelde je vroeger liever met poppen of met autootjes? 
Met My Little Pony’s, G I Joe’s en Play Mobile, poppen dus.

43. Ben je eigenwijs?
Volgens mijn echtgenoot kan ik moeilijk mijn ongelijk toegeven.  Ik heb dan ook nooit ongelijk.  Net als Wikipedia, hihi

44. Dr. Phil of Oprah? 
Je bedoelt: Jambers of Goedele?

45. Heb je ooit een soap serie gevolgd? 
Jaja, ik was heel lang een grote Thuis-fan.  Nu volg ik het sinds vorig jaar niet meer.  Waarom?  Ik weet het eigenlijk niet, ineens waren we niet meer mee en dan keken we weer een tijdje niet meer en dan waren we nog minder mee en hup, nu kijken we helemaal niet meer.

46. Heb je hoogtevrees? 

Het is niet zo dat ik geen schrik heb op hoge hoogte, maar ik durf vb wel op de Dalton Terror of andere hoge toestanden.  Dus van een echte hoogtevrees kunnen we niet spreken denk ik.

47. Zing je in je auto? 
Ja vaneigens.  Iedereen toch?

48. Dans je onder de douche? 
Met mijn onhandigheid is dat niet aangeraden.

49. Dans je in je auto? 
Een occasionele dansmove kan er inderdaad wel eens bij te pas komen.

50. Heb je ooit een pistool gebruikt? 
Gebruikt niet, maar wel al bepoteld en er mee gericht.

 

Zaligen hoogdag hé!