Nu mijn babe en ik volle bak aan de slag zijn op het werk is het eindelijk alsof alles weer zijn gewone gangetje gaat. Ik doe terug mijn oorspronkelijke job en hij zit tot over zijn oren in het werk. Zo genieten we des te meer van thuiskomen bij onze kleine mustie. Het begint echt aan te voelen als een gezin. Wij drietjes! Zijn jasje hangt bij onze jassen aan de kapstok. Zijn kleren liggen ’s avonds klaar naast de onze. Wie durft te zeggen dat huisje-tuintje-kindje een saai gedoe is!?

“En doe maar dat sneetje wildpaté dat daar klaarligt” zei ik tegen Romina in de Renmans.  Tot ik thuiskwam en het op de boterham smeerde: JUKKIE!  Ik gaf het topchefs-gewijs door aan mijn wederhelft wiens gezicht ook meteen in een pijnlijke grimas vertrok. “Etje! Dat is wildpaté zeker?  Haas of fazant of wat dan ook”  oh my god!  Ik koop nooit zo’n dingen, waar zat ik met mijn gedachten.  Ik eet nooit wild omdat ik de gedachte aan een triestig hertje of een wegschietende haas altijd zo zielig vind.  Ook de jagers op zich vind ik degoutant, maar nu is nog eens zo dat ik het niet lust!  Resultaat: één happy kat thuis!

Ik haal me waarschijnlijk een “oh my god”-zucht op de hals van elke IT-er als ik zeg dat ik nog steeds werk met windows 2000. Volgend jaar 12 jaar oud! Nochtans heeft mijn laptop windows vista, iets waar ik al helemaal niet mee kan werken. Tijdens mijn opleiding kon de IT-coördinator/leerkracht geen weg met dit programma omdat hij na 2000 was afgestudeerd! Hij was er ook heilig van overtuigd dat hij ouder was dan iedereen waaraan hij les gaf…euh…jaja hoor….Ondertussen blijf ik verdertokkelen met 2000 en vista. Soms is het even zoeken waar bestanden zich bevinden, vooral dingen die ik download blijken soms ver te zoeken maar het lukt…opt gemakske…achter in den tijd…

Op de boekenbeurs was Jeroen Meus één van de favoriete auteurs. In de lange wachtrijen zullen ongetwijfeld veel jonge meisjes gestaan hebben voor de Dagelijkse Kost-kok. Terecht zou ik zeggen ! Eindelijk eens een man op TV die er nog enigszins als een man uitziet. Hij is verzorgd maar ziet er nog steeds mannelijk uit. Het lijkt het type man dat gewoon naast je deur zou kunnen wonen. Zo een man die er goed uitziet maar het zelf nog niet goed beseft. En het feit dat iemand mijn man met hem vergeleek deze week heeft er absoluut niets mee te maken hoor 😉 absoluut niet! Ik kan het alleen maar beamen! 😀

De laatste tijd is het gras weer groener aan de overkant.  Bij anderen toch.  Ons gras is nog steeds mooi groen van kleur (en hier en daar een bloemetje).  Het is alsof sommige mensen niet tevreden kunnen zijn met hetgeen ze hebben: meer, beter, anders!  Het is niet genoeg, nooit voldoende en altijd beter op een ander.  Ze zijn niet tevreden met hun job, met de resultaten van hun kinderen en hun relatie trekt volgens hen op niets.  Maar hoe kan je eigen grasperk dan ooit groen genoeg zijn?  En als het dan mooi groen is, zonder onkruidjes, dan moet het ineens allemaal donkergroen?  Omdat donkergroen the next big thing is? 

Ik moet daar eens mijn hoofd van schudden en zo die rare beweging met de mond bij maken…

Nadat mijn hubbie en ik een nachtje op hotel gingen zonder Ilja….

• Bij het ontbijt bellen naar mijn moeder….hoe is het met Ilja?
• Naar huis rijden van het hotel…we gaan eerst achter Ilja…
• Groenten en fruit halen bij de fruitboer….voor Ilja
• Naar de FUN gaan om een geschenk voor…de meter van Ilja.
• Fruitpap maken, geven en alles afwassen….voor Ilja
• Groenten versnijden, blancheren en invriezen…voor Ilja
• De pyjama en de verse kleren voor morgen uitzoeken….voor Ilja

Een bad nemen, mij in de zetel poefen en niks meer doen….voor mezelf!

Als ik kleren in de kledijcontainer gooi vraag ik me steeds af waar ze zullen belanden.  Wie zal mijn rode trui dragen binnenkort?  Of zal iemand nog plezier beleven aan die schoenen…ook al zitten er gaten in?  Ga ik binnenkort in een reportage een Afrikaantje zien lopen met mijn rokje dat veel te klein was?

De geur van wasco’s en kleurpotloden kan ik met niks anders vergelijken.  Als ik dat ruik word ik meteen teruggekatapulteerd naar de kleuterklas.  Ik herinner me nog de jezusprenten die we moesten inkleuren.  In de bijbeltaferelen die erop uitgebeeld stonden kreeg Jezus steevast een roze kleed van mij, en Maria was altijd, maar dan ook altijd in het blauw.  Mijn vriendinnetje van toen kon beter kleuren, haar tekeningen waren steeds feller, mooier en beter binnen de lijnen dan de mijne.  Ieder trimester opnieuw stond er dan ook op mijn rapport dat ik “niet nauwkeurig genoeg werkte”.  Ik wist de eerste keer niet wat ze met “nauwkeurig” bedoelden, maar gaandeweg wist ik het wel.  Ik werkte steeds te rap en maakte zo domme fouten.  Eigenlijk wil ik nog steeds alles rap rap doen, dat resulteert de dag van vandaag in dingen uit mijn handen laten vallen, mij ergens tegen stoten, morsen en op tijd en stond eens iets kapot maken.  Door enkele voorzorgen te nemen kan ik al veel schade beperken.  Met de baby op de arm niks extra erbij nemen, steeds een schort aandoen op het werk als er in de keuken wordt gewerkt, geen koffie te dicht bij de laptop, aandachtig blijven met scherpe voorwerpen in de hand…enz.   En rap rap, daar stap ik toch ook al eens meer vanaf…

Ohja, en de sloggi waar ik het in Flair over heb….die zit gegoten!

 221!  Zoveel dagen zal ik in totaal thuis zijn geweest om de komst van mijn zoon voor te bereiden en ten volle te beleven.  Van die 221 resten er mij nog 2.  Het voelt net alsof de eerste september eraan komt na een lange zomervakantie, en regent het ook niet steevast op de eerste september? De idee smaakt bitterzoet, hem afstaan in de kinderopvang weegt al even zwaar door als het blije gevoel dat ik terug met volwassenen in contact zal komen.  Dat ik niet op facebook, maar rechtstreeks zal horen wat er bij de mensen rond mij gebeurt.  Aan de andere kant is het gedaan met rustig naar de bibliotheek gaan en volledige tv-series op dvd uit te kijken.  Gedaan met middagdutjes en eten voor de tv als de kleine slaapt.  En ik ging vanalles doen!  Ik ging onze trouwalbum maken, ik ging grote kuis houden, ik ging eindelijk aan mijn fotomuur beginnen, ik ging elke week een nieuw boek lezen…jaja…ik begin deze week aan de fotomuur en ik heb inderdaad een aantal boeken gelezen, maar toch zeker geen 18….voor de rest heb ik mijn kleerkast uitgemest.  Daarbij heb ik een volledige pmd-zak en twee plastic zakken gevuld met kleren die te klein zijn.  De –misschien ga ik nog wel vermageren, ik ga hem nog niet weggooien-jeansbroek hou ik aan de kant voor de vriendinnen die effectief in die maat 40 passen, de andere die ik tot op den draad versleten heb vliegen allemaal de kledijcontainer in.  En ineens kan ik weer de achterkant van mijn kleerkast zien! (en vuil dat die was…want die grote kuis is er niet van gekomen!).

 

 

 

Laatst hadden het tijdens een etentje met vrienden over de “potjeskast”.  Die ene kast waar alle plastic potjes, brooddozen en/of slakommen in bewaard worden.  Dit bleek niet enkel hier een bron van frustratie te zijn.  De potjeskast is ook bij hen de enige kast die nooit op orde lijkt.  Er staan dan ook tientallen verschillende potjes in, in zoveel mogelijk groottes en maten, met deksel, zonder deksel, stevig, minder stevig.  De potjeskast is ook steevast de kast waar vanalles uitvalt als je hem opendoet.  Het is te overwegen om een bepaald exemplaar te gaan zoeken want, eens je aan de achterkant iets wil gaan graaien, valt er vanalles dat je niet nodig hebt voor je voeten.  Op een gegeven moment moet je ook potjes gaan terugzetten, ook dit blijkt een bron van frustratie, het stapeltje waar dat ene mormel op hoort blijkt verdwenen onder een hele berg andere ondingen en je eindigt met het gewoon ergens langsachteren te proppen in de hoop dat de hele boel blijft staan.  Op een gegeven moment is het zo erg dat je niet anders kunt dan de potjeskast op orde te zetten….en het resultaat is altijd bevredigend.  Eindelijk eens al de gelijke potjes samen, alle dekseltjes bij de juiste potjes…..tot het weer eens rap moet gaan…. 🙂