Shout your heart out

Homo’s zijn de max

In Flair staan een aantal vrouwen hun kont te showen in een string. Dat vind ik nu eens een onding (ook al rijmt het). Een non-slip, en niet op de religieuze manier, maar op de –verdikkedasambetantzo’nding-manier. Ik kan er niet bij dat mensen (ik vermoed dat het niet enkel vrouwen zijn) dit standaard dragen als slipje onder hun jeansbroek, als je gaat werken of in de colruyt gaat winkelen en 12 flessen water van 2 liter vooruit sleept.
Onderbroeken zijn al jaren een bron van frustratie bij mij. Ik heb momenteel 4 goeie onderbroeken. Echt, onze wasmachine draait overuren! Alle andere zijn ofwel iets te klein, ofwel iets te groot. De bevalling 4 maanden geleden zal er ook wel iets aan gedaan hebben maar de zoektocht naar een perfecte onderbroek is toch al een eindje gaande. Ik overweeg nu om eens een sloggi te kopen. Als die sloggi erin slaagt om perfect te blijven zitten dan koop ik er wel eens een paar. Een onderbroek zit pas echt goed als je niet merkt dat je er één aanhebt vind ik. En of ik dan ook ga poseren in de Flair? Haha, ja mijn ontzwangerende lichaam is echt wel niet zo photoproof…ik hoop dat ik niet de enige op de wereld ben waar aan alle kanten een restant van de zwangerschap te zien is!

Mijn haar valt uit. Ieder jaar zeg ik hetzelfde tegen mijn man:”ik ga helemaal kaal worden!” Zo erg is het dus. Doe ik twee stappen vooruit dan vliegen er haren uit mijn kruin. Haal ik een borstel over mijn hoofd dan moet ik een halve pruik uit het ding prutsen als ik klaar ben. Laatst deed ik de pamper van ons kleintje open en zelfs daar was een haar van mij te vinden. Mijn liefje vertelde dat hij op het werk zelfs haar van mij vindt, hij sleept ze gewoon mee naar ginder. Overlaatst zag ik op Man Bijt Hond een reportage over vrouwen die door chemo hun haar verloren. Ze vertelden dat de stukken haar gewoon op hun kussen terug te vinden waren. Dat moet verschrikkelijk zijn! Naast de ziekte heb je nog eens een pruik van doen. Ik zou denken dat zoiets zo onnatuurlijk moet aanvoelen op je hoofd toch?

Ondertussen groeien er nieuwe stukjes haar op de plaatsen waar het even minder bedekt was, wat resulteert in een mini-frou-froutje van nieuw haar. Zouden mensen met kanker hun nieuwe haar ook zien als een nieuw begin?

We zijn rustig op huizenjacht.  Huizenoptgemakjacht ofzo.  Eerder deze maand had ik een leuk huis gezien aan een aanvaardbare prijs (wat is aanvaardbaar eigenlijk de dag van vandaag?) en na lang “overeenkomen” met het immokantoor hadden we eindelijk een afspraak voor een bezoek.  Doordat we te vroeg waren kon een klapke met de buurman er vanaf.  Het ideale moment dus om eens te polsen hoe het zat met dat huis.  Hij klonk eerder negatief maar probeerde toch om nieuwe buren te krijgen…”want de eigenares zat in den bak” en “het klikte niet zo goed met haar”…hmm interessant.  Op het moment dat de immobak (lees: bmw, audi, volvo of dergelijke…) toekwam waren we dus al op onze hoede want ook het bijgebouw waar de keuken zich in bevond stond “waarschijnlijk niet met een vergunning gebouwd”.  Toen ging de deur open…jawadde!  Een stank werd op ons gebombardeerd.  Ons zoontje lag rustig te slapen in zijn wandelwagen, ik voelde me al schuldig dat ik hem daar binnengebracht had.  Alles stond er dus nog zoals ze het daar achter had gelaten, volgens mij hadden ze haar gewoon komen ophalen met de combi en is er gewoonweg nooit meer iemand in dat huis geweest sedert toen.  Houd u vast: volgens immoman was ze “gehospitaliseerd sinds mei”.  Er stonden overal vuile borden, vuile tassen.  Eten slingerde in de keuken rond.  In de frigo stond nog yoghurt en andere bederfbare producten.  Ook een paasei dat volledig witgeschimmeld was zorgde ervoor dat ik in de eerste maanden geen chocolade-ei meer door mijn keel krijg.  Bij nader rondkijken bleek het huis net niet op instorten te staan en lag de electriciteit bloot op de steunbalken.  De keuken was inderdaad aangebouwd in één of andere ardense blokhutstijl.  Alsof het nog niet erg genoeg was dreven er twee dode vissen in een half beschimmelde bokaal, en er stond ook nog een leeg kattenvoederbakje in de keuken.  Op dat moment heb ik de wandelwagen genomen en gezegd dat ik buiten ging wachten.  “Ja, maar ge moogt nog mee naar boven om te kijken”.  En haar vuile was zien rondslingeren? Nee bedankt.  “Of heb je genoeg gezien?” las hij van mijn gezicht.  “Inderdaad, ik heb alvast genoeg gezien, ik heb geen zin om nog andere dode dieren tegen te komen.” De stank in de woning voorspelde niet veel beter alleszins…

 

Soms wil ik ook een gadget. Een iPhone, een iPad, een HTC, een kindle, een mini-laptop…maar als ik me bedenk dat ik met zo’n duur ding de straat op moet word ik al zenuwachtig! Want daar dient zo’n ding toch voor, om overal en altijd en ten allen tijde bereikbaar, up-to-date en mee met den draai te zijn? Soms merk ik op facebook dat mensen hun status updaten in de sauna! In de sauna! De enige plaats op aarde waar ik helemaal op mijn gemak wil zijn, aan niks wil denken behalve aan mijn versgeperst fruitsap dat me staat op te wachten en aan het dinertje dat ik daarna soldaat ga maken…En niet alleen de eeuwige bereikbaarheid staat me tegen, ook het feit: steel eens de dag van vandaag een schoudertas. Je kan een halve maand leven van de opbrengst van de verkoop: een iPad “starting at $499” zo-oo-t! Een HTC start bij €199, en dan heb je nog maar een gewoon toestel. Geef mij maar mijn Nokia C2. Als ze mijn tas stelen gaan ze niet zot veel vinden vrees ik, een paar besnoten zakdoeken, een paar verfrommelde kasticketten en al zeker geen geld. Geld heb ik nooit bij mij…dus chiro-pannenkoekenverkopers, sorry, het is echt waar dat ik geen geld in huis heb want pannenkoeken gaan er bij mij altijd in!

Het dak van onze buren wordt vernieuwd.  Al drie dagen zijn dakwerkers bezig met de manitou (spel ik dat juist?) op en neer, dakpan naar boven, schijf naar beneden, vollen bak!  Daarnet was ik de was aan het buitenhangen en bekeek ik hun werk.  De dakwerker die op de nok zat gooide pannen naar de dakwerker die halfweg het dak bengelde.  En hij ving ze op!  Zonder moeite, hup een pan van boven naar beneden, bring it on.  Tegelijk balanceert hij op een houten pannenlatje…ja mannegjes zou ik zeggen!  Daar kijk ik naar op, naar mensen die zoiets kunnen.  Een dak “beleggen”, metsen, elektriciteit leggen, waterleidingen doortrekken…je bent toch rijk als je zoiets kan? 

Men zegt soms wel eens “tzijn gasten die uit het beroep komen” maar verdikke, als ze ooit een huis verbouwen hoeven ze niemand in te roepen, en reken maar eens uit hoeveel een goede stielman kost!

In afwachting van “the chair” gebruik ik mijn kennis uit tv-series om het kleine pampermonstertje rustig te houden in afwachting van zijn voeding.  “Sex and The City” heeft me vroeger talloze uren entertainment bezorgd en nooit gedacht dat ik er later nog iets aan zou hebben.  Maar de tip om de “neckmassager” van Samantha in de sitter van kleine Brady te leggen is ook hier een succes.  Nu alleen nog een tip vinden om die verdomde fopspeen in zijn mondje te houden.  Zou er nu nog nooit een bedenker daarop iets gevonden hebben?  Wat er verder in deze aflevering wordt gezegd is hier echter niet van toepassing “if your friends don’t have kids, you’re screwed!”  Al mijn friends hebben kids (en vergeef me het woord kids, ik ga het nooit meer gebruiken na deze zin!), ik ben zowaar de enige die nu als laatste het kinderloze bestaan opgaf om de geneugten van het ouderschap te ervaren.  Tot nu toe zijn de eerste 4 weken dan ook fantastisch geweest en het cliché van “je kan ze niet meer missen” is niet voor niets een oneliner die door talloze mama’s wordt uitgesproken, ook door mezelf.  Mijn munchkin is zowat het coolste dat er is.  Toch kan ik de muren oplopen van de “goedbedoelde” meningen van andere mama’s die het toch echt! wel! goed! bedoelen maar vooral enorm op mijn zenuwen werken.  Tijdens de zwangerschap werd er door die mama’s constant over de bevalling gememd.  Tegen maand 8 werd iedereen zowat hysterisch als ze mij zagen en werd ik doodgemept met tips om de zware taak door te komen.  Horrorbevallingen werden in geuren en kleuren uit de doeken gedaan, iedereen sprak over helse pijnen, flauwvallen, overgeven, epiduralen die niet werken, echtgenoten kloppen, uitpuilende ogen bij het persen…noem maar op.  Op een gegeven moment was ik al die verhalen zoooo beu, dat ik het excuus “tzijn de hormonen” (iets waar ik dus tijdens de 9 maanden nooit last van gehad heb) aanhaalde om elk verhaal dat begon met “bij ons eerste ging het vlot, maar ons tweede, amaai amaai…” de kop indrukte .  “Ik moet het niet horen! Ik ga bevallen zonder me voor te bereiden, ik ga ernaar toe met het idee dat het kind eruit moet” was de slagzin.  Meeste mama’s keken bedachtzaam en dachten er het hunne van “huhuh wacht maar!”

Wel, ik heb gewacht, de kleine is eruit gekomen en het deed inderdaad zeer.  Punt andere lijn.

 

En is er ook nog iets anders te vertellen dan over de baby?  Niet direct vrees ik…dat hij in slaap is gevallen in zijn sitter, met zijn tuut in zijn mond en het nekapparaat serieus lawijt maakt maar dat dit in vergelijking met een hongerbleitingske nog niets is, dat weet ik momenteel…