Shout your heart out

De geur van wasco’s en kleurpotloden kan ik met niks anders vergelijken.  Als ik dat ruik word ik meteen teruggekatapulteerd naar de kleuterklas.  Ik herinner me nog de jezusprenten die we moesten inkleuren.  In de bijbeltaferelen die erop uitgebeeld stonden kreeg Jezus steevast een roze kleed van mij, en Maria was altijd, maar dan ook altijd in het blauw.  Mijn vriendinnetje van toen kon beter kleuren, haar tekeningen waren steeds feller, mooier en beter binnen de lijnen dan de mijne.  Ieder trimester opnieuw stond er dan ook op mijn rapport dat ik “niet nauwkeurig genoeg werkte”.  Ik wist de eerste keer niet wat ze met “nauwkeurig” bedoelden, maar gaandeweg wist ik het wel.  Ik werkte steeds te rap en maakte zo domme fouten.  Eigenlijk wil ik nog steeds alles rap rap doen, dat resulteert de dag van vandaag in dingen uit mijn handen laten vallen, mij ergens tegen stoten, morsen en op tijd en stond eens iets kapot maken.  Door enkele voorzorgen te nemen kan ik al veel schade beperken.  Met de baby op de arm niks extra erbij nemen, steeds een schort aandoen op het werk als er in de keuken wordt gewerkt, geen koffie te dicht bij de laptop, aandachtig blijven met scherpe voorwerpen in de hand…enz.   En rap rap, daar stap ik toch ook al eens meer vanaf…

Ohja, en de sloggi waar ik het in Flair over heb….die zit gegoten!

 221!  Zoveel dagen zal ik in totaal thuis zijn geweest om de komst van mijn zoon voor te bereiden en ten volle te beleven.  Van die 221 resten er mij nog 2.  Het voelt net alsof de eerste september eraan komt na een lange zomervakantie, en regent het ook niet steevast op de eerste september? De idee smaakt bitterzoet, hem afstaan in de kinderopvang weegt al even zwaar door als het blije gevoel dat ik terug met volwassenen in contact zal komen.  Dat ik niet op facebook, maar rechtstreeks zal horen wat er bij de mensen rond mij gebeurt.  Aan de andere kant is het gedaan met rustig naar de bibliotheek gaan en volledige tv-series op dvd uit te kijken.  Gedaan met middagdutjes en eten voor de tv als de kleine slaapt.  En ik ging vanalles doen!  Ik ging onze trouwalbum maken, ik ging grote kuis houden, ik ging eindelijk aan mijn fotomuur beginnen, ik ging elke week een nieuw boek lezen…jaja…ik begin deze week aan de fotomuur en ik heb inderdaad een aantal boeken gelezen, maar toch zeker geen 18….voor de rest heb ik mijn kleerkast uitgemest.  Daarbij heb ik een volledige pmd-zak en twee plastic zakken gevuld met kleren die te klein zijn.  De –misschien ga ik nog wel vermageren, ik ga hem nog niet weggooien-jeansbroek hou ik aan de kant voor de vriendinnen die effectief in die maat 40 passen, de andere die ik tot op den draad versleten heb vliegen allemaal de kledijcontainer in.  En ineens kan ik weer de achterkant van mijn kleerkast zien! (en vuil dat die was…want die grote kuis is er niet van gekomen!).

 

 

 

Laatst hadden het tijdens een etentje met vrienden over de “potjeskast”.  Die ene kast waar alle plastic potjes, brooddozen en/of slakommen in bewaard worden.  Dit bleek niet enkel hier een bron van frustratie te zijn.  De potjeskast is ook bij hen de enige kast die nooit op orde lijkt.  Er staan dan ook tientallen verschillende potjes in, in zoveel mogelijk groottes en maten, met deksel, zonder deksel, stevig, minder stevig.  De potjeskast is ook steevast de kast waar vanalles uitvalt als je hem opendoet.  Het is te overwegen om een bepaald exemplaar te gaan zoeken want, eens je aan de achterkant iets wil gaan graaien, valt er vanalles dat je niet nodig hebt voor je voeten.  Op een gegeven moment moet je ook potjes gaan terugzetten, ook dit blijkt een bron van frustratie, het stapeltje waar dat ene mormel op hoort blijkt verdwenen onder een hele berg andere ondingen en je eindigt met het gewoon ergens langsachteren te proppen in de hoop dat de hele boel blijft staan.  Op een gegeven moment is het zo erg dat je niet anders kunt dan de potjeskast op orde te zetten….en het resultaat is altijd bevredigend.  Eindelijk eens al de gelijke potjes samen, alle dekseltjes bij de juiste potjes…..tot het weer eens rap moet gaan…. 🙂

Van thuisblijven ben ik dom geworden. Mijn verstand hoeft niet meer ten volle te werken en dat doet het dus ook niet meer. Laatst was ik bij de dokter met de baby wegens een virale infectie. “Als het niet beter is morgen, dan moet je eens zijn water binnenbrengen”. Tijdens de zwangerschap was “water meebrengen” een evidentie. Minder evident was om het “water” recht in het potje te mikken, maar dat is een ander verhaal. Tot ik ineens bedacht…hoe moet ik in godsnaam dat kind zijn water in dat potje krijgen? “Hoe ga ik dan weten wanneer hij moet plassen?” was mijn eerste dwaze vraag. De volgende vraag die meteen in mij opkwam was “en hoe moet ik in godsnaam die pipi in dat potje krijgen?” Blijkbaar was dit voldoende om de dokter in de lach te doen schieten. Gelukkig kreeg ik een systeem mee waarbij ik zijn plassertje in een soort kartonnetje met een zakje aan moest stoppen en kon ik dat gewoon in zijn pamper laten liggen….maar de volgende domme vraag durfde ik al niet meer te stellen…”wat als ik een dochter had?”

Homo’s zijn de max

In Flair staan een aantal vrouwen hun kont te showen in een string. Dat vind ik nu eens een onding (ook al rijmt het). Een non-slip, en niet op de religieuze manier, maar op de –verdikkedasambetantzo’nding-manier. Ik kan er niet bij dat mensen (ik vermoed dat het niet enkel vrouwen zijn) dit standaard dragen als slipje onder hun jeansbroek, als je gaat werken of in de colruyt gaat winkelen en 12 flessen water van 2 liter vooruit sleept.
Onderbroeken zijn al jaren een bron van frustratie bij mij. Ik heb momenteel 4 goeie onderbroeken. Echt, onze wasmachine draait overuren! Alle andere zijn ofwel iets te klein, ofwel iets te groot. De bevalling 4 maanden geleden zal er ook wel iets aan gedaan hebben maar de zoektocht naar een perfecte onderbroek is toch al een eindje gaande. Ik overweeg nu om eens een sloggi te kopen. Als die sloggi erin slaagt om perfect te blijven zitten dan koop ik er wel eens een paar. Een onderbroek zit pas echt goed als je niet merkt dat je er één aanhebt vind ik. En of ik dan ook ga poseren in de Flair? Haha, ja mijn ontzwangerende lichaam is echt wel niet zo photoproof…ik hoop dat ik niet de enige op de wereld ben waar aan alle kanten een restant van de zwangerschap te zien is!

Mijn haar valt uit. Ieder jaar zeg ik hetzelfde tegen mijn man:”ik ga helemaal kaal worden!” Zo erg is het dus. Doe ik twee stappen vooruit dan vliegen er haren uit mijn kruin. Haal ik een borstel over mijn hoofd dan moet ik een halve pruik uit het ding prutsen als ik klaar ben. Laatst deed ik de pamper van ons kleintje open en zelfs daar was een haar van mij te vinden. Mijn liefje vertelde dat hij op het werk zelfs haar van mij vindt, hij sleept ze gewoon mee naar ginder. Overlaatst zag ik op Man Bijt Hond een reportage over vrouwen die door chemo hun haar verloren. Ze vertelden dat de stukken haar gewoon op hun kussen terug te vinden waren. Dat moet verschrikkelijk zijn! Naast de ziekte heb je nog eens een pruik van doen. Ik zou denken dat zoiets zo onnatuurlijk moet aanvoelen op je hoofd toch?

Ondertussen groeien er nieuwe stukjes haar op de plaatsen waar het even minder bedekt was, wat resulteert in een mini-frou-froutje van nieuw haar. Zouden mensen met kanker hun nieuwe haar ook zien als een nieuw begin?

We zijn rustig op huizenjacht.  Huizenoptgemakjacht ofzo.  Eerder deze maand had ik een leuk huis gezien aan een aanvaardbare prijs (wat is aanvaardbaar eigenlijk de dag van vandaag?) en na lang “overeenkomen” met het immokantoor hadden we eindelijk een afspraak voor een bezoek.  Doordat we te vroeg waren kon een klapke met de buurman er vanaf.  Het ideale moment dus om eens te polsen hoe het zat met dat huis.  Hij klonk eerder negatief maar probeerde toch om nieuwe buren te krijgen…”want de eigenares zat in den bak” en “het klikte niet zo goed met haar”…hmm interessant.  Op het moment dat de immobak (lees: bmw, audi, volvo of dergelijke…) toekwam waren we dus al op onze hoede want ook het bijgebouw waar de keuken zich in bevond stond “waarschijnlijk niet met een vergunning gebouwd”.  Toen ging de deur open…jawadde!  Een stank werd op ons gebombardeerd.  Ons zoontje lag rustig te slapen in zijn wandelwagen, ik voelde me al schuldig dat ik hem daar binnengebracht had.  Alles stond er dus nog zoals ze het daar achter had gelaten, volgens mij hadden ze haar gewoon komen ophalen met de combi en is er gewoonweg nooit meer iemand in dat huis geweest sedert toen.  Houd u vast: volgens immoman was ze “gehospitaliseerd sinds mei”.  Er stonden overal vuile borden, vuile tassen.  Eten slingerde in de keuken rond.  In de frigo stond nog yoghurt en andere bederfbare producten.  Ook een paasei dat volledig witgeschimmeld was zorgde ervoor dat ik in de eerste maanden geen chocolade-ei meer door mijn keel krijg.  Bij nader rondkijken bleek het huis net niet op instorten te staan en lag de electriciteit bloot op de steunbalken.  De keuken was inderdaad aangebouwd in één of andere ardense blokhutstijl.  Alsof het nog niet erg genoeg was dreven er twee dode vissen in een half beschimmelde bokaal, en er stond ook nog een leeg kattenvoederbakje in de keuken.  Op dat moment heb ik de wandelwagen genomen en gezegd dat ik buiten ging wachten.  “Ja, maar ge moogt nog mee naar boven om te kijken”.  En haar vuile was zien rondslingeren? Nee bedankt.  “Of heb je genoeg gezien?” las hij van mijn gezicht.  “Inderdaad, ik heb alvast genoeg gezien, ik heb geen zin om nog andere dode dieren tegen te komen.” De stank in de woning voorspelde niet veel beter alleszins…

 

Soms wil ik ook een gadget. Een iPhone, een iPad, een HTC, een kindle, een mini-laptop…maar als ik me bedenk dat ik met zo’n duur ding de straat op moet word ik al zenuwachtig! Want daar dient zo’n ding toch voor, om overal en altijd en ten allen tijde bereikbaar, up-to-date en mee met den draai te zijn? Soms merk ik op facebook dat mensen hun status updaten in de sauna! In de sauna! De enige plaats op aarde waar ik helemaal op mijn gemak wil zijn, aan niks wil denken behalve aan mijn versgeperst fruitsap dat me staat op te wachten en aan het dinertje dat ik daarna soldaat ga maken…En niet alleen de eeuwige bereikbaarheid staat me tegen, ook het feit: steel eens de dag van vandaag een schoudertas. Je kan een halve maand leven van de opbrengst van de verkoop: een iPad “starting at $499” zo-oo-t! Een HTC start bij €199, en dan heb je nog maar een gewoon toestel. Geef mij maar mijn Nokia C2. Als ze mijn tas stelen gaan ze niet zot veel vinden vrees ik, een paar besnoten zakdoeken, een paar verfrommelde kasticketten en al zeker geen geld. Geld heb ik nooit bij mij…dus chiro-pannenkoekenverkopers, sorry, het is echt waar dat ik geen geld in huis heb want pannenkoeken gaan er bij mij altijd in!

Het dak van onze buren wordt vernieuwd.  Al drie dagen zijn dakwerkers bezig met de manitou (spel ik dat juist?) op en neer, dakpan naar boven, schijf naar beneden, vollen bak!  Daarnet was ik de was aan het buitenhangen en bekeek ik hun werk.  De dakwerker die op de nok zat gooide pannen naar de dakwerker die halfweg het dak bengelde.  En hij ving ze op!  Zonder moeite, hup een pan van boven naar beneden, bring it on.  Tegelijk balanceert hij op een houten pannenlatje…ja mannegjes zou ik zeggen!  Daar kijk ik naar op, naar mensen die zoiets kunnen.  Een dak “beleggen”, metsen, elektriciteit leggen, waterleidingen doortrekken…je bent toch rijk als je zoiets kan? 

Men zegt soms wel eens “tzijn gasten die uit het beroep komen” maar verdikke, als ze ooit een huis verbouwen hoeven ze niemand in te roepen, en reken maar eens uit hoeveel een goede stielman kost!