Ik had de blogpost over het havermoutvoorwerp nog maar gepost of ik kreeg al telefoon van een firma die het onderzoek naar de klacht voerde.  “Of ze eens mochten langskomen bij mij thuis of liever niet”.  Ik vond dat nu precies een brug te ver maar chapeau Carrefour voor de vergevorderde onderzoeken.  Vandaag was er een brief mee:

“Na analyse blijkt het vreemde voorwerp identiek met een sluitstrip van een melkbrik van het merk Everyday”.

Man, ik was er heilig van overtuigd dat dat niet zo was en haalde direct een verse doos melk uit de garage om zo’n lipje te vergelijken met de foto die ik had gemaakt.  Ik had het nog gecheckt voor ik de klacht schreef.  Wat blijkt. . .? Ze hebben gelijk.  FAIL!!!  Het is toch hetzelfde.  Ooh nee, ziende blind ik!  Dus ik heb het probleem gegarandeerd zelf gecreëerd.  Menig man is in gang geschoten om hun product te herbekijken en analyseren en ik ben gewoon een kluns die niet eens merkt dat ze zelf dingen in haar havermout laat vallen.

Ok, fair is fair.  Ik heb een tweede brief geschreven.

Zo weten ze dat ze goed bezig zijn toch?

En juist is juist en ik was mis.

(Dwaze kalle dak ben)

Valla!

Een nachtdienstweekend staat garant voor een typische maandagmiddag waarop ik thuiskom met een slaapgebrek en de bijhorende crankyness.  Tegelijkertijd is er het “yeah, vanavond mag ik terug in mijn eigen bed slapen”-gevoel, wat veel goedmaakt.  Vandaag mocht ik bij thuiskomst al starten met het samenrapen van mijn compostvat, daar ligt mijn verterende compost open en bloot te stinken.  De roofing van ons tuinhuisje mocht er ook aan geloven en tuintafels horen misschien echt wel niet meer buiten nu, alleen jammer dat we dat te laat beseffen.  Op de koop toe had ik mezelf voorgenomen om een nieuw receptje uit te testen.  Een simpele quiche met pompoen en aardappelen.  Niet teveel werk.  Dacht ik. . . sommige bevelen in het recept waren minder evident. (De evidente heb ik weggelaten)

Kook de aardappelblokjes gaar in zoutwater en giet ze af.  Bak intussen het bladerdeeg 10 minuten blind in een ingeboterde bakvorm.

Het begon al goed.  Blind bakken? Say what?  Kijk, dat zijn nu de dingen die mij een slechte kokkin maken.  Ik begrijp niet waarom ze daar “blind” bijzetten.  Kunnen ze het niet gewoon benoemen zoals je het moet doen.  “Leg dat in die bakvorm en zet dat in de oven” wat is het verschil nu, al die overbodige informatie?!

Bak het spek aan in olijfolie, voeg de pompoenblokjes en de paprika toe en laat 5 minuten meebakken.

Spek aanbakken: cava nog, maar een pompoen verwerken, holy crap.  Het recept houdt er geen rekening mee dat een pompoen keihard is en je daar dus niet zomaar eventjes blokjes van gaat snijden.  Neen, een pompoen dat moet je butcheren.  Je moet om te beginnen over een goed groot mes beschikken, wederom niet in mijn keukenalaam aanwezig, dus werd het prutsen.

“Maar alléé, beschik jij niet over een goed groot keukenmes?” Jajajajaja, ’t is al goed.  Neen, ik heb dat niet.  Koop er mij één hé, dat kan ik beter gebruiken dan zo’n commentaar.  (zie je, zo werkt dat, die crankyness op maandag na de nachtdienst, beware!).

Eens ik de oranje steen in stukken gesneden en ontpit had was hij daarmee nog niet geschild.  Laat dat nu nog het ambetantste van heel het pompoengedoe zijn, de pel erafkrijgen.  Godver zeg, stukken pompoenschil vlogen in het rond want dat laat zich niet in één keer schillen zoals een appel of een smoutzachte peer.  Pompoenschil in mijn haar, op de grond, tegen alles dat in de weg stond.  Jongens toch, ik vermoed dat dit een werkje is dat je in de hel ook voorgeschoteld krijgt.  De duivel zet het waarschijnlijk op je activiteitenplanning “chop! loser! chop!”

En de paprika liet zich al helemaal niet schillen want die was ik vergeten.

Meng de aardappelen onder de pompoenmassa en doe dit in de taartvorm

Oh handig.  Tot je begint te gieten met de pompoenmassa en je nog een halve kom overkomt terwijl de taart al boordevol ligt.  Een tweede bladerdeeg afbakken dan maar.

De rest van het recept wees zichzelf uit, gelukkig maar want de frustraties waren al meer dan voldoende opgelopen.  Zeker als de oranje brokken begonnen te vlekken op het wit van mijn keuken.  Strontpompoen!

Soit ik kreeg twee quiches voor de prijs van één. . .

en hopelijk smaakt het straks.

 

 

 

 

Misschien moet ik stilaan beginnen aanvaarden dat deze sanseveria nu echt dood is.  In plaats van krampachtig telkens opnieuw de verschillende plantenonderdelen in de aarde te proppen, zou ik ze beter in de vuilbak kieperen.  Het is ook zo’n irritante sterver.  Telkens ik de verschillende beentjes hoopvol terug in de aarde duwde om hem daarna vlug wat water te geven moest er altijd wel één beentje terug omvallen om zo een berg aarde door de keuken te katapulteren.  Anyway. . . dood dus. . . Eén van mijn orchideeën daarentegen, die geeft weer teken van leven.

Deze kan ik dan ook maar in één keer afschrijven.  Planten die hier terechtkomen mogen al hun testament beginnen schrijven.  Ik woon in de palliatieve afdeling van de plantenkliniek vrees ik.

Er bestaat zoiets als Studio100-TV.  Inderdaad, ik wist dat nog niet, en ik ben al bijna twee jaar moeder.  Ineens draaien ze de samsonliedjes die je hoorde toen je als kind stil mocht naar de televisie kijken als je ouders op zondagochtend aan het uitslapen waren.  Samson die had toen nog zijn eigen afbeelding niet.  Hij zat in zijn mand en maakte irritante spelfouten.  In de afbeelding van Samson lijkt hij precies iets actiever.  Hij gelijkt ook helemaal niet op de mandhond.  Zijn haar is korter en je ziet eindelijk dat hij een staart heeft.  En hij kan lopen.  Samson on speed.

“Acht” dat kenden we dan wel weer.  The Armstrong and Millershow blijft één van mijn favoriete comedyprogramma’s.  Vooral “Mammoth, you like mammoth?”

Als we ’s ochtends nog half slapend uit ons bed komen is het hier ook soms mammothpraat “Koffie?” “Hmmm”.

http://www.youtube.com/watch?v=hb0ef6NhY74

In onze badkamer is er een ledlamp geïnstalleerd boven de spiegelkast.  Ik noem het “de lamp der confrontatie”.  Vreselijk!  Als het aanligt zie je elk stipje, puntje, lijntje, rimpeltje dat op je gezicht te bespeuren valt.  “Maar ik wou zeker voldoende licht, ik haat het als ik niet genoeg zie in de badkamer”.  Het meisje in Sax dacht er waarschijnlijk het hare van toen ik dat zei.  Je zou voor minder de relevantie van fond de teint beginnen begrijpen.

“Baby en Peuter”: mijn huidige lectuur als ik voor de zoveelste keer gezegd heb “mama zegt wanneer je van je stoeltje komt!”  Kinderen met karaktertjes bestonden in de tijd van “de moderne huisbibliotheek” ook al blijkbaar.  In die tijd was het blijkbaar nog geen probleem om onderzoeken van poedelnaakte kinderen in verschillende fotostappen af te beelden. Doe je dat nu, je hebt een proces aan je been.  Volgende boek in deze reeks: “Binnenhuis- en balkonplanten”.  Oh yes.

 

“Kom!  Delen die handel!”  Hij.  Tegen mij.  Hij weet het op voorhand.  Als hij er geen opeist heeft hij er geen.  Ik deel namelijk niet zo graag.  Twee straten verder zijn we na een babybezoek en hup daar mag de doopsuiker er al aan geloven.  Excuseer, we waren nog maar pas van de parkeerplaats weggereden.  Soms gebeurt het dat we er al mee lopen strooien in de ziekenhuishal.  Het is nu niet dat wij dat nu zo graag eten (soms vind ik dat zelfs een beetje chemisch smaken), maar wij zijn van die mensen die geen mate kennen.  Alléé, ik ga misschien voor mezelf verder spreken.  Mijn wederhelft heeft nog net iets meer discipline dan ik als het op snoepen aankomt.  Zure spekken spannen de kroon.  Zure spekken, zure zwakte.  Ik mag ze niet zien, ruiken of er zelfs niet aan denken, het water komt me al in de mond.  Van die zure spekken die je met je tanden moet kapot trekken  Liefst zo danig hard dat je moet opletten dat je je hoofd niet botst bij de terugslag.  Als je er 20 van eet is je verhemelte zo extreem verdoofd, je zou zo een tand kunnen laten trekken zonder dat irritante pijnspuitje.  Toch blijven gaan hé.  De zak moet uit!  Daarom koop ik geen snoep.  En daarom moet mijn lief in ziekenhuishallen doopsuikers gaan opeisen.  Want snoep, dat moet op.  Nu.

                                                                            

Het gebeurde zonder dat ik het zelf besefte.  Een dikke schel zoetekoek (peperkoek in het Schoon Vlaams) had een bruin spoor op zijn smoelementje achtergelaten.  Een hardnekkig vies slakkenspoor dat dringend moest geëlimineerd worden.  Meer dan eens ben ik al op baan geweest met een besmost kind, waarbij ik  haastjevlug een vochtig doekje over zijn gezichtje moest wrijven.  Uiteraard wordt dit gevolgd door het nodige hoofdverwerende protest, alvorens we enigszins toonbaar de wagen kunnen verlaten.  Tjah het is het kind van zijn moeder.  Gisteren werd ik echter wat ik nooit wou worden.  Ik heb me bezondigd aan de zonde der zonden.  De terror van elk zelfrespecterend kind.  Hetgeen je als kind het hatelijkste vindt aan mensen die groter, struiser en het meer te zeggen hebben dan jij.  Ik likte aan mijn duim en wreef de vlekken rond zijn lipjes weg!  Jukkie!  Ik was al aan mondhoek nummer twee eer ik besefte dat ik één van hen was geworden.  De speekselmoeders.  Hij leek er niet van getraumatiseerd, ik vermoed dat ik zelf meer geschrokken was dan hijzelf.  Het zal niet meer gebeuren.  Ik leg wel provisoir vochtige doekjes in de wagen.  Of een broodzak met twee gaten in.