…dat ik zo’n 5-tal blogideetjes in mijn BuJo heb staan maar geen één deftig kan uitschrijven, of er toch minstens een aansluitende tekst van kan maken.

…dat sommige mensen hun PMD niet pletten en dan maar gewoon maandelijks twee PMD-zakken buitenzetten? Of meer?  Dat kan gebeuren dat kinderen occasioneel eens een doosje niet plat duwen, of hun blikje achteloos in de blauwe zak deponeren, trots dat ze het wel sorteerden.  Maar toch geen hele zak vol?

…dat diegene die na mij komt in Den Aldi blijft wachten om zijn aankopen op de band te leggen tot ik het tussenschotje op de band zet na mijn gerief .  En er dan nog eens “merci” bij zegt omdat ik dat doe?  Is er een ethische Aldi-code ontstaan waar ik niets vanaf weet?  Beetje zoals bikers hun voetje uitsteken als ze elkaar tegenkomen op de motor?

…dat er vuur spuwt uit de ogen van mijn voorganger als ik durf mijn gerief uitstallen alvorens hij het startsignaal zijnde het tussenschotje zetten heeft gegeven.

…waarom de kassierster mijn gerief al begint in te scannen terwijl mijn voorganger krampachtig zijn portemonnee nog aan het dichtsjorren is en zijn gerief nog niet eens volledig in zijn kar ligt.  Stress voor beide klanten en evenmin tijd gewonnen voor de kassierster toch?

…waarom ik zelfs met een gps op mijn gsm nog kan verdwalen in een stad en gewoon 3,5 keer voorbij mijn gewenste locatie kom alvorens ik hem spot.

…waarom mijn kinderen altijd in het deurgat zitten te spelen.  Of op zijn minst er speelgoed parkeren waarmee ze aan het spelen zijn.

…waarom “kom, we gaan in de zetel spelen” gewoonweg nooit een goed idee is.  Idem voor “mag ik confetti maken?” of “mag ik die stok hebben?”.

…waarom mijn iPad geen USBpoort heeft.  Is dat prehistorisch eigenlijk?  Ben ik totaal niet hipster als ik dingen niet kan streamen, blauwetanden of hologrammen kan maken?  Ik ga wel naar Otomat in Gent hé om te eten!

…waarom Apple zo strontduur is.  Ja, het is goed en handig en kwaliteitsvol (al durf ik dat in twijfel trekken na slechte ervaringen), maar waarom zo duur?  119 euro voor een draadloos toetsenbordje.  Honderdnegenentien ja.  Zitten er verrassingen onder de toetsen?  Als ik vier keer op de p druk, komt er dan een manneke met zijn tong eruit gesprongen?

…draaideuren.  Neen,  compleet zinloos.  Wie dat uitgevonden heeft zouden ze eens een hele dag vroegtijdig tussenschotjes op de band van de Aldi moeten laten plaatsen.

…waarom ik voor een biljet voor de tram 17 jaar geleden 1 euro betaalde en hetzelfde traject nu 3 euro kost.  Die gedachte deed me vandaag bijna zwartrijden.  Gelukkig bestaat er zoiets als SMStickets die iets goedkoper zijn (2,15 euro).

…waarom ik -nadat ik toch braaf een SMSticket kocht- toch controle kreeg op diezelfde tram en het dus blijkbaar mijn lucky day was.

…waarom ik niet, maar dan ook COMPLEET NIET, recht kan knippen.  Is dat enkel voor rechtshandigen weggelegd misschien?

Neen, dat was niet de afspraak.  Het was niet zo voor jou gepland.  Dat je dit leven zou laten zoals je het zelf zag.  Je moest beter worden.  De kleur weer in het leven gaan zien. Het ongeloof primeert.  En ergens, ergens was ik er altijd bang voor.  Dat het deze keer ging lukken.  Dat je erin zou slagen om alles achter te laten.  In jouw zwart, in jouw vermoeide zwart.  Had ik maar.  Kon ik maar.  Was ik maar.  Hoofdschuddend staan we te praten.   Je laat ons achter in verwarring.

“Death suits you dear , like a beautiful coat but then without all the fur” (Tamino, “Cigars”)

Voor jou geldt dit niet, die dood staat jou niet.  Die felgekleurde flamingorok, jouw glimlach en de kwinkslag waarmee je zo vaak het werk kwam verblijden, zo zag ik jou.  Was die glimlach jouw tweede gezicht?  Was er zoveel dat we niet zagen?  Ik weet dat je vaak kwam meelezen hier.  Mijn eindejaarswens: “dat je het zelf goed hebt, dat je je goed in je vel mag voelen en content kan zijn met de dingen die je hebt en reeds bereikte.  Want onder je eigen vel, daar start het allemaal …”  dit was onder meer tot jou gericht.  Maar onder jouw vel vond je het niet fijn wonen.  Zo in de knoop met jezelf dat je er niet meer uitgeraakte.

Neen, de dood staat jou niet.

Het lijkt een beetje alomtegenwoordig of misschien denk ik dat alleen maar.  Ik volg een aantal mensen online (en irl) die te kennen gaven dat ze problemen hebben om zwanger te worden.  Vele keren lees of hoor ik in hun verhaal dat de druk hierrond heel hoog ligt.  Voor veel mensen is zwanger worden ook gewoon een eitje (en een zaadcel, padum!).  Maar er wordt bij bevruchte eitjes niet altijd stilgestaan bij het feit dat het voor veel koppels (of singles) niet van een leien dakje loopt.  Laatst schreef Kelly dat het bij hen ook niet zo eenvoudig is verlopen en dat ze daar weinig over sprak of schreef.  Eva doet dan weer het omgekeerde en gebruikt haar cartoons en (sociale) media om hierover te ventileren.  Als reactie op de post van Kelly schreef ik dat ik maar al te goed begreep waarom ze hier geen ruchtbaarheid aan gaf.  Het valt me op dat in veel reacties mensen hun eigen verhaal willen brengen.  Daarbij wordt niet altijd gereageerd op wat gezegd of geschreven wordt, maar staat er alleen wat ze zelf meegemaakt hebben.  Ik begrijp dat volkomen, een verhaal roept een ervaring op en die wil je delen.  Of iemand voelt zich aangesproken of verdrietig rond een thema en wil dit delen met de persoon die het thema aankaartte.  Sommige mensen reageren misschien ook wel heel ongepast.  Eva tekende zelf een goeie cartoon waarbij ze perfect illustreert wat ik bedoel:

bron: Facebook Eva Mouton

De cartoon is grappig maar tegelijk ook schrijnend vind ik.  En het is een oefening die ik heel vaak voor mezelf maak als iemand een probleem aankaart: zo gepast mogelijk reageren.  Ik ben er zeker van dat je zoiets kan trainen.  Ik probeer niet vanuit mezelf te vertrekken op dat moment maar vanuit de persoon die voor me zit.  Moeilijk!  Echt moeilijk om niet in het “bij ons was het….” of “je moet eens dit of dat…” te vervallen.  Om niet met tips te strooien of standaard peptalks.

bron: Facebook Eva Mouton

Als er skills zijn die ik me wil aanmeten dan is het wel zoiets.  Erkenning bieden, niet veroordelen, luisteren en gepast reageren.  Ik heb nog een lange weg te gaan…