Binnenkort sluiten we jou af, 2017. Hoe ouder ik word, hoe vlugger de jaarwisselingen elkaar opvolgen. En 2017, mag ik je zeggen hoe ik je ervaren heb? Voor ons was je lief. Je spaarde ons van ziekte, werkloosheid en burn-out dit jaar. Bedankt daarvoor. Je bracht ons mooie momenten met ons gezin, met vrienden en familie. Nieuwe uitdagingen, waarvoor dank, nogmaals. Mag ik je ook vertellen hoe je onze naasten behandeld hebt? Of ben je bang voor mijn antwoord? Want het was ronduit gortig, 2017. Voor teveel van mijn vrienden en familieleden. Je was niet lief voor veel mensen rond ons, wat zeg ik, je was uitermate wreed. Hun gezin, hun relaties, hun gezondheid. Bij veel mensen die ik graag zie moest je op een smerige, laffe manier hakken en pakken. De vele berichtjes van “Gaat het?” “We denken aan jullie”, kaartjes met innige deelneming, veel sterkte. Ik kan ze niet meer op één hand tellen. Neen 2017, dat hadden we niet afgesproken. We spreken altijd af “dit jaar mag het een rustig jaar zijn” en nooit gebeurt dat. Maar jij spande de kroon met je gemene trekken. Toen relaties stuk liepen, gebroken gezinnen ontstonden. Toen ziekte, ongeluk en depressie zich verspreidde. Toen onschuldige mensen stierven en de begrafenissen zich maar blijven opvolgen. Neen. Je was niet lief, 2017. Hoe goed het ook bij ons gaat, het ongeluk van de anderen straalt op ons af. Ik probeer altijd een positief persoon te zijn maar jij 2017, jij bent het jaar geweest dat deze karaktertrek serieus op de proef heeft gesteld. Strontjaar.
Al geruime tijd volg ik Gretchen Rubins’ podcasts en ik ben nu ook haar boeken beginnen lezen. Je mag me wel een beetje befreakt noemen momenteel. Is het nu geen ideaal weer om met een boek in de zetel te kruipen? Ze beschrijft zichzelf als “A writer who studies happiness, good habits en human nature”. Gretchen bespreekt verschillende thema’s in de podcast en veel van die onderwerpen worden ook aangehaald als voorbeeld in haar boeken. Podcast en boek steunen dan ook goed op elkaar. Ik sta nog 100 afleveringen achter van de podcast “Happier”, aan ongeveer 35 minuten per podcast heb ik er dus nog enkele maanden werk om alles te beluisteren.
Ondertussen hoorde ik hen al verschillende keren over The Four Tendenciesspreken. In het boek “Better Than Before” (Nederlandse vertaling: Steeds beter) worden “De Vier Neigingen” (dat klinkt voor geen meter in het Nederlands) reeds aangehaald. Gretchen Rubin beweert dat iedereen kan onderverdeeld worden in vier types mensen: Obligers (Plichtsgetrouwen), Upholders (Volhouders), Rebels (Rebellen) en Questioners (Vragers). Ze baseert zich op hoe mensen omgaan met verwachtingen. De verwachtingen die je aan jezelf stelt en hoe je omgaat met de verwachtingen die anderen aan je stellen. (Inner expectations en outer expectations, het bekt toch allemaal mooier in het Engels).
Misschien klinkt het voor jullie wel als huis-tuin-keuken-psychologie (of verwar ik dat woord met iets anders?), maar ik vind het in feite wel heel interessant. Niet alleen geeft ze mee hoe de verschillende “neigingen” zich manifesteren, ze geeft ook tips mee om om te gaan met mensen binnen hun specifieke “neiging” (“neiging” vind ik trouwens iets fout klinken hebben).
Hoe kan ik een Rebel overtuigen om toch iets te doen? Waarom wil deze persoon alsmaar meer informatie? Ik maak altijd voornemens maar na enkele maanden hou ik me er niet meer aan.
Je kunt uiteraard ook een vragenlijst invullen en zien wat jouw tendency is. De mijne is “Questioner”. Gezien mijn vorige post lijkt me dat op het eerste zicht eigenlijk niet zo raar maar in het boek haalt ze verschillende aspecten aan die hier en daar wel voor mij typerend zijn:
“Vragers zetten vraagtekens bij elke verwachting en ze reageren er slechts op als ze besluiten dat het zinvol is”
“Vragers verzetten zich tegen regels om de regels”
“Vragers nemen graag weloverwogen beslissingen en daar willen ze hun eigen conclusies uit trekken”
“Als ze besluiten dat een verwachting terecht is zullen ze die volgen, zo niet, dan doen ze het niet”.
“Vragers hebben nooit genoeg informatie”
Ze komen in twee “smaken” (nog zo’n foute vertaling): sommige Vragers neigen meer naar Volhouders en andere naar Rebellen.
Als een Vrager gelooft dat een bepaalde gewoonte de moeite waard is, dan houdt hij zich daaraan, maar alleen als hij ervan overtuigd is dat het zin heeft.
Vooral dat laatste is iets wat heel sterk op mij van toepassing is. In “Better Than Before” gaat het ook voornamelijk over hoe je gewoontes kan veranderen. Meestal wil ik geen gewoontes veranderen. Ik hou van mijn gewoontes, ze maken me tot wie ik nu ben. Als ik dan toch ooit een nieuwe gewoonte wil installeren dan merk ik vanzelf wel als het iets is dat ik zinvol vind of niet. Heel simpel: als ik het blijf doen dan is het voor mij zinvol. Valt het weg of slabakt het, dan komt het erop neer dat ik het in mijn onderbewustzijn niet zinvol vind. Heb ik dan geen slechte gewoontes waar ik vanaf wil? Bwahja. Vroeger was ik een nagelbijter. Dat resulteerde in stompjes en zwakke nagels die gewoon overplooiden. Toen ik begin dit jaar op mijn tanden viel kon ik ineens niet meer nagelbijten en dan leerde ik het automatisch af. Ik vind mooie gelakte nagels prachtig op een ander maar nu ik zelf langere nagels heb doe ik dat nog steeds niet, het is gewoon niet iets dat bij mij past. Als ik zelf de ervaring heb dat iets goed is, is het voor mij al voldoende om het vol te houden. Na het flauwvallen-verhaal besloot ik dat ik mijn lichaam beter moest verzorgen en dat bleef ik doen omdat ik er de resultaten van zag en voelde. Zelfs de dokter bevestigde recent dat mijn longcapaciteit er sterk op verbeterd is doordat ik regelmatig ga lopen. Ik voelde dat ik genoot van het ontmoeten van gelijkgestemde zielen via de blog of instagram dus ging ik naar instameets of sprak ik af met verschillende andere bloggers. Ik merkte dat ik me beter in mijn vel voelde als ik ’s morgens fruit at in plaats van brood dus eet ik al heel het jaar fruit als ontbijt. Het systeem van de Bullet Journal: er wordt soms honend over gedaan (soms lovend ook), maar voor mij werkt het en dat is ok. Ik hoef geen verantwoording af te leggen tegenover andere mensen over wat ik wel of niet doe.
In het boek staat ook:”Vragers wachten niet tot 1 januari om een goed voornemen op te starten, als ze het nuttig vinden doen ze het meteen”. Ook dit is heel herkenbaar. Ik doe niet aan “goede voornemens” of “een maand lang niet drinken of geen vlees eten”. Als ik vind dat ik teveel alcohol drink, dan drink ik gewoon minder alcohol. Als ik veggie wil eten, dan koop ik geen vlees. Als ik iets wil veranderen, dan verander ik het.
en jij? Heb jij een stok achter de deur nodig? Doe je aan goede voornemen? Deed je die quiz? Zo ja, wat is jouw “tendency”?
…kasseien. Ja. Ze zijn mooi. Maar dat is toch echt het enige positieve aan kasseistroken? In de winter spiegelglad en de rest van het jaar luidruchtig. Als je erover rijdt worden je maagsappen gecentrifugeerd. Veelal stap ik met een podcast een toertje door Boezinge centrum als ik een half uurtje wacht terwijl Ilja logopedie krijgt en elke week opnieuw denk ik: “Zwijgt vorte kasseien, ik begrijp niets van het gepratel in mijn oortjes!”
…waarom veel latten een gaatje hebben aan het uiteinde. Is het om ze ergens te kunnen ophangen? Geen enkel gaatje in een lat is groot genoeg om over een haakje of kapstokje te hangen. Is het een verluchtingsgat? Is het een kijkgat? Wie o wie weet het antwoord?
…waarom het gat om te tanken in de auto bij de ene auto aan de passagierskant zit en bij de andere auto aan de kant van de bestuurder. Telkens weer moet ik denken “waar zit mijn tankgat?” omdat we natuurlijk van elke soort één hebben bij ons thuis.
…waarom bepaalde tankstations gewoonweg ’s nachts niet open zijn. Zo passeerde ik laatst met een vriendin bij een tankstation om 23u en dat bleek gewoonweg gesloten te zijn. Ik was zo dom om mijn “range” te laten openstaan toen ik verder reed en die bleek ineens op “23km” te staan. Met nog een 12-tal kilometer te gaan tot bij het volgende tankstation was dat precies toch op het nippertje. En ik moet zeggen: never again want stranden ergens langs the middle of nowhere zonder naft, dat lijkt me toch niet echt een avontuur dat je wil beleven. Of moet ik leren om een beetje meer on the wild side te leven?
…hoe ik nog altijd onder de indruk kan zijn van De Menenpoort. Ze slagen er altijd in om iets speciaals te doen en altijd weer opnieuw ben ik onder de voet van de schoonheid.
…waar al mijn geld naartoe vliegt. Serieus, deze maand schrijf ik gewoonweg alles op en binnenkort denk ik serieus na over het YNAB-programma. Het is simpelweg niet te doen. Vandaag trouwens 94 euro gespendeerd. Op één dag. Slik.
Er is voor mij weer een wereld open gegaan. Ineens heb ik een bepaalde….vrijheid. Of hoe moet ik het schrijven. Het voelt als een luxe eigenlijk. Een ( gezond jaloerse?) vriendin whatsappte me om te vragen hoe het kinderloze leven overdag me bevalt. Ewel ja, wreed goed. De aandachtige lezer weet dat ik in de sociale sector werk en daarbij een flexibel uurrooster heb (vroeg, laat, dag, nacht, weekend, noem maar op). Met de peuter in huis bereik ik niet altijd wat ik vooropgesteld heb om te doen. Een mand was naar boven brengen is al een uitdaging, het vraagt een uitleg met handen en voeten om te vermijden dat hij me achterna komt en zichzelf alleen op de trap riskeert. Dus de wasmand bleef staan. Linus is nu ook niet bepaald een rustige peuter te noemen. Hij is overal graag aan en bij. Dat betekent dat ik er niet eens aan moet denken om een boek te lezen als hij aan het spelen is “mama voorlezen?”, laat staan dat ik een volledige blogpost kan typen zonder onderbreking. Je kunt ook niet aandachtig naar een podcast luisteren met een kwebbelkontje dat hele tijd rond je benen draait. En nu is het hier stil. Heel stil zeg maar. De kinderen zijn weg, ik start pas om 13u met werken en ik moet mezelf tegenhouden om niet de hele tijd in de weer te zijn met vanalles. Er komen drukke tijden aan en ik weet dat ik altijd voldoende rust moet nemen op voorhand en achteraf. Toch heb ik weer allerhande “projectjes” die ik wil doen tijdens mijn vrije uurtjes. Zitten en lezen is er geen van. Zitten en kijken naar TV wat ik wil volgen is er ook geen van. Ik vind het soms vreemd om mijn “rust” te nemen voor mijn werk. Als ik om 22u20 thuiskom probeer ik zo vlug mogelijk naar bed te gaan. En toch jeukt het nu alweer om werk te maken van de opleiding bachelor psychologie die ik nog wil volgen. Ik vind het een moeilijke oefening want een opleiding volgen brengt sowieso stress en drukte met zich mee, maar tegelijk (hopelijk) meer inzichten en vernieuwde energie om ermee aan de slag te gaan. Aan de andere kant wil ik nu ook weer genieten van de dingen die ik twee jaar en half niet heb kunnen doen: een boek lezen, mijn foto-albums maken, eens rustig iemand bezoeken zonder rekening te moeten houden met slaapuurtjes of gezeul met vochtige doekjes. Bloggen, lopen en wandelen. Tijd zal wel raad brengen. En eens rustig uitkijken hoe die opleiding in zijn werk zou kunnen gaan kan geen kwaad denk ik?
Het is zover: ik bracht zonet Linus voor de laatste keer naar de crèche. Ik weet dat er mensen zijn die hier al meerdere jaren komen lezen en nu waarschijnlijk denken “heih?”. Anderen die Linus persoonlijk kennen denken dat hij eigenlijk al naar school gaat. Althans dat denkt iedere medewerker van zowat elke supermarkt waar we komen. “Is er geen school?” “Amaai die kan babbelen”. “Dat klopt!” zou Linus zelf zeggen. Of “chique zeg!”
Zoals zoveel overgangen is het natuurlijk weer dubbel. Of toch met verschillende kantjes. Nu laten we het baby/dreumes-leven achter ons en gaan we rechtdoor de peuter/kleuter-tijd in. Als ik terugkijk naar Ilja’s pad vond ik de periode tussen anderhalf en drie jaar de lastigste periode (tot nu toe ;-)). Daar zijn we nu met Linus volle bak in. Hij is minder weerbarstig dan zijn oudere broer maar hij is heviger tout court wat een beetje op hetzelfde neerkomt.
De laatste crèchedag vandaag. Een stap vooruit naar de klas vanaf volgende week. Het bepamperen is een beetje voorbij, er wordt nu 100% ingezet op zelfstandigheid. Het wenmiddagje op school verliep alvast goed bij zijn juf “Jonanna!” (Johanna). De deur van de crèche zal altijd een beetje speciaal blijven. Al die keren dat ik er aanbelde, al die keren dat hij er zonder moeite binnenstormde om te kijken wie er was.
Er zijn ook vele keren geweest dat het moeilijk was om mij te lossen. Gelijk hoe ben ik heel blij met hoe hij geëvolueerd is. Hoe het team verzorgsters daar een belangrijk deel van zijn leven was, in zijn opgroeien, in het opkweken. Ze zagen Ilja komen en gaan en vanavond trekt ook de tweede telg van dit gezin de laatste keer die deur achter zich dicht. Hoewel hij dat nog niet zo goed beseft, want “naar klasje gaan” is vooral een spektakel waar hij zich nog niet zoveel kan bij voorstellen.
Vanaf volgende week hebben wij dus twee schoolgaande kinderen.
Bedankt aan alle medewerkers in de crèche voor alle goeie zorgen.
Gisteren, vorig jaar…jammer genoeg niet morgen.
Toen hij ziek was of kerngezond
al van sinds hij klein was en nog koekenrond.
In het opgroeien en het opkweken
jullie zorgden altijd goed voor hem, wel 114 weken!
Vorige week maandag schreef ik over de Happier-podcast die ik aan het volgen ben. Vandaag een tweede stukje hierover. Geen idee of ik het hierna nog verder doe, maar ik sta er wel graag eens bij stil.
Happiness Myth #2: Nothing changes a person’s happiness level much
“People have a happiness set-point, and no matter what happens to them, before long, they snap back to their usual happiness level.” (bron)
Door criticasters wordt gezegd dat je jezelf niet gelukkiger kunt maken. Dat je een bepaald niveau van geluk voor jezelf hebt, je bent een optimist of een pessimist en daar kan niet veel aan veranderen. “Some people are born more Tigger-ish, and others are born more Eeyore-ish.” Lang niet iedereen is op de hoogte van de karakters van Winnie The Pooh-films. Ook ik moest even zoeken wat met Tigger-ish wordt bedoeld: optimistisch, sping-in-‘t-veld, tevreden. Eeyore staat dan weer bekend voor zijn negatieve, pessimistische karakter.
Zelf hanteer ik de leuze “Neuters Gonna Neut” die ik via Eva Mouton leerde kennen. Die simpele zin zegt zoveel vind ik. Voor veel mensen is het -wat je ook doet- nooit goed. En toen ik dit besefte en mij daarbij neerlegde is er toch wel één en ander veranderd. Ik hoef helemaal geen people te pleasen, en ja ik probeer om voor iedereen goed te doen, maar ik besef dat dat niet lukt. Het zal nooit voor iedereen goed zijn en ik moet streven naar een bepaald niveau waarop ik tevreden ben met wat ik zèlf doe. Toch blijft het een moeilijke oefening om mezelf in het gareel te houden en niet mee te surfen op een bepaalde wave van negativiteit, eens goed zagen kan wel eens deugd doen maar het verandert niets aan een probleem.
Ik werd 35 de voorbije zomer en ik heb ik niemand ooit echt weten veranderen. (Behalve amuletman*). Mensen die vroeger negatief ingesteld waren zijn het nog altijd, sommigen zijn door de jaren nog negatiever geworden, anderen zijn gezapiger maar blijven een bepaald scherp kantje behouden. Gretchen Rubin weerlegt enigszins de mening van de criticasters over het feit dat iemand niet kan veranderen. Ze deelt wel de idee waarbij mensen zijn geboren met een natuurlijk bepaald geluksniveau. In de podcast heeft ze het echter over hoe grote levensveranderingen of levensomstandigheden een effect kunnen hebben op iemands “happiness-level” weliswaar binnen een bepaald percentage. Bijvoorbeeld (en bij wijze van spreken) het natuurlijk geluksniveau kan maximaal 20% omhoog of 20% naar beneden door een positieve of negatieve levensgebeurtenis. Maar als je al van nature een beetje Eeyorish bent en dan gaat het daarbovenop nog eens de volledige 20% neerwaarts met je geluksniveau, ja, dan kan het inderdaad een probleem worden. Ze geeft ook aan dat de mens veerkrachtig is, maar ik denk wel dat de ene persoon zijn rekker vlugger knapt dan de andere. Geen idee hoe vlug mijn rekker het zou begeven maar ik zie velen rond me die steeds weer terug bouncen uit grote dalen en dat vind ik wel ergens hoopgevend.
Het klinkt aannemelijk vind ik maar of het in de praktijk ook zo is: geen idee. Ik heb nog vele jaren voor me om het te ontdekken.
(*Amuletman: ooit kwamen mijn man en ik regelmatig in contact met een meneer die nogal Eeyorish was ingesteld. Laat ons zeggen dat het eigenlijk een wreed gefrustreerde man was die niets liever deed dan alles rond hem in de grond te boren. Na een contact met hem moest ik mezelf steeds weer oppeppen “die man is gefrustreerd, ik hoef dat niet over te nemen”. Op een gegeven moment is het tij beginnen keren en ondervonden we dat de man steeds vriendelijker en gezapiger werd. Wat me tijdens die periode is opgevallen is dat hij een amulet rond zijn nek droeg (wat hij daarvoor niet deed). Sindsdien noemen we hem “amuletman” als we het hebben over de negatieve man die ineens positief werd. Heeft hij zich bekeerd tot één of andere sekte? Is hij een bepaald geloof gaan belijden? Wie zal het zeggen. Als hij het maar blijft doen, want sinds het dragen van het amulet is hij veel aangenamer om mee om te gaan!)
Zelf vind ik de kleine gelukjes vlak onder mijn neus, zoals deze mooie zonsondergang vrijdagavond…
En jij? Ben jij eerder Tiggerish of een echte Eeyore?
Vandaag is mijn vrije dag, er staan potten en pannen te wachten om in de vaatwas te verdwijnen, de wasmanden zijn zo vol dat er stapeltjes was naast vallen. Ik denk dat ik geen proper ondergoed meer heb. Maar nadat ik deze ochtend merkte dat het echt wel een zalige herfstdag is liet ik mijn to-do-lijst voor wat ze is en besloot ik om eens te doen waar ik ècht zin in had. Wandelen, nadenken en naar de Happier-podcast luisteren.
Ieperse vestingen (het Eilandje)
En verdikke, het deed deugd. Happier is een podcast waarin de zussen Gretchen Rubin en Elizabeth Craft het hebben over allerhande zaken die geluk kunnen bewerkstelligen. In episode 130 hebben ze het over “De 7 myths of happiness”, daarin counteren of bevestigen ze 7 mythes over geluk. Ik vind het heel intrigerend en het zou voor mezelf fijn zijn om over elke mythe een stukje te schrijven, wie weet, misschien doe ik dat wel, ik start alvast bij de eerste:
Myth #1: People find happy people annoying and stupid.
“Wrong. Actually, studies show that people find happy people much more likable than their less-happy peers. Happy people are viewed as friendlier, smarter, warmer, less selfish, more self-confident, and more socially skilled – even more physically attractive.” (bron)
In de podcast spreken Gretchen en Elisabeth over hoe geluk besmettelijk is en hoe het van iemand kan afstralen, zelfs overstralen op iemand. Persoonlijk ben ik ook liever rond positieve mensen, mensen die niet elke situatie ombuigen tot een verhaal waarin iets kan verbeteren. Mensen die blij zijn met wat ze nu hebben of bereikt hebben. Alles kan altijd beter. Maar dat wil daarom niet zeggen dat wat je nu hebt niet goed of goed genoeg is. Er zijn altijd situaties waarin niet alles optimaal is, dat het zelfs keihard tegenzit, maar het feit dat je het positieve in iets kan blijven zien en dit als basis aanhoudt voor een verder verhaal kan een wereld van verschil maken. Tijdens hun verhaal hoor ik hen zeggen dat er uitspraken worden gedaan: “dat geluk iets is voor mensen die minder intelligent zijn of zichzelf dom houden”, in de trend van: “ignorance is bliss”. Misschien. Soms denk ik echt over mezelf dat ik te naïef ben omdat ik gewoon tevreden ben met wat ik heb, dat ik geen grote bucketlists opmaak om af te vinken, geen vijfjarenplannen of grootste toekomstideeën om naar toe te werken. Misschien zijn er wel mensen die vinden dat ik weinig ambities heb of geen recht van spreken heb omdat ik gezond ben, een goed huwelijk heb, etc etc. Maar ik probeer die dingen ook niet als vanzelfsprekend te vinden. Gezondheid, voorspoed, geluk dat is allemaal heel veranderlijk. In the blink of an eye…en hoe ik dan zou reageren, ik weet niet of ik dan veel van Gretchen Rubin zou moeten horen.
Maar eigenlijk kan het me heel weinig schelen wat andere mensen over mijn keuzes vinden. Wil dat daarom zeggen dat ik zomaar mensen zou kwetsen of benadelen, zeker niet, het is niet mijn bedoeling om iemand schade te berokkenen bij de keuzes die ik maak en als dat wel gebeurt ga ik hier echt wel wakker van liggen.
“What “they” will think” is ook iets dat wordt besproken in een andere aflevering van Happier en ook daar hoorde ik wel wat gebabbel waarin ik me kan vinden. Vooral “they have their life to make decisions, you have your life to make yours” en “nobody really cares what you decide”. Ook al kan iemand zich niet echt vinden in de keuze die je maakt, dat wil daarom niet zeggen dat dit bepalend moet zijn voor de uitvoering ervan. Wil je graag veranderen van job maar heb je schrik voor de reacties? Dat kan, en misschien zullen er negatieve of verbaasde reacties zijn. Misschien gaan mensen je wel voor even dwaas vinden, maar laat dat je zeker niet in de weg staan want iemand zal er misschien vijf minuutjes een mening over vormen en dan verdergaan met zijn of haar leven. Want zo zijn we wel.
Ook “you might be surprised by what “they” think” haalden ze aan. Toen mijn echtgenoot besloot om een job “aan de staat” met mooie uren, een mooi pensioen en een schijnbaar coole werkinhoud te laten staan voor onzekerheid in de privé was hij geschrokken van het aantal positieve reacties die daarop volgden. Hij was niet gelukkig. Sommigen waren enorm begripvol en vonden dat hij een sterke beslissing had genomen. Ok, er waren inderdaad mensen die toen (en nog altijd) dachten en vonden dat hij heel wat zekerheid liet varen. Toch kunnen we nu -twee jaar na datum- wel spreken over een algemene verbetering. Om maar te zeggen: doe wat je zèlf graag wil doen en laat anderen of wat anderen hierover denken je hierin niet beïnvloeden. “Do I do this for me or for “they” ” is een goed uitgangspunt om dit af te toetsen.
Meer over Gretchen Rubin en haar podcasts vind je hier. Zelf heb ik ze gedownload via Spotify.
en jij? Doe jij voldoende wat je ècht zelf wil of hou je teveel rekening met wat anderen hierover zullen denken?
Op de blogcocktail had ik het erover met Renilde en Bert: hoe het zit met de Bullet Journal? Ewelja. Ik heb hem nog. Beter nog: ik gebruik hem zelfs nog :). Annelies lijkt niet echt overtuigd maar ik blijf het een handige tool vinden om overzicht te bewaren in mijn week.
Het is nu al het tweede schriftje dat ik volkrabbel met allerhande afspraken, to-do-lijstjes, blogideetjes etc. De volgende ligt al ongeduldig op mij te wachten, want dat is echt een pareltje:
Oh, mijn eerste gepersonaliseerde Moleskine. Ik doe een Mister Burns -yeeeezz-ken want het is echt een schoontje.
(Merci keppetje hiervoor). Mijn liefde voor notitieboekjes is alom gekend, misschien moet ik maar eens een blogpostje gewoon met de hand uitschrijven in één van die boekjes en hier publiceren. Of zoals het geweldige Satiregram op Instagram, op een post-it.
De items die ik gebruik in mijn BuJo zijn ongewijzigd sinds mijn vorige review. En ja, ik sukkel nog altijd met hetzelfde verhaal: ik kijk er te weinig in overdag zodat ik toch nog dingen durf te vergeten, ook al schreef ik ze effectief op. Ik heb dan ook geen gestructureerd leven qua werkuren waardoor ik geen vaste uren heb om bepaalde dingen te doen, zoals daar zou kunnen zijn: mijn BuJo weer ter hand nemen. Ik sleep hem ook niet mee, net zoals ik dat nooit met mijn agenda doe.
En laat ik in 2018 de agenda volledig varen? Daar ben ik nog altijd niet klaar voor, ik moet een overzicht kunnen blijven bewaren voor een half jaar ver in functie van werkende weekends en dergelijke. Momenteel heb ik nog geen goesting om dit ook in mijn BuJo te noteren. Ik blijf het dus combineren met een papieren agenda, maar gelukkig krijg ik daar geen slagen voor, want hoe je een Bullet Journal gebruikt, dat is nu toch eens volledig uw eigen gedacht. Niewaar?
Ik moet toegeven dat de moed mij in de schoenen zonk toen mijn echtgenoot vergat te vertellen dat hij een date had met zijn mountainbike deze voormiddag. Gisteren vlogen mijn kinderen elkaar zo danig in de haren dat er werkelijk geen bloed meer onder mijn nagels te vinden was. Ze kunnen moeilijk samenspelen. Wat zeg ik: ze kunnen eigenlijk niet samenspelen. Als we met ons twee zijn valt het beter mee dan als ik alleen ben met hen dus ja, ik zag mijn “we-gaan-met-ons-allen-zwemmen-idee” beter zitten dan wat het uiteindelijk is geworden. Het feit dat ik me oversliep vanmorgen zal er ook wel mee te maken hebben. Meestal sta ik een half uurtje voor hen op. Het uitdoen van een dikke nachtpamper (“oh, shit..”), het aanschouwen van melk die over cornflakes-bordjes gutst (“ik heb gemorst” Noo-hoo-hooo!!!). Ik kan het gewoon minder goed aan als ik niet eerst een half uur tijd voor mezelf heb gehad. Kelly schreef er een fantastisch herkenbaar artikel over in De Standaard. Ze beschrijft het honderd keer beter dan mij maar ik sprak (ok, misschien kwam er ook wat roepen aan te pas) ook vandaag reeds de gevleugelde woorden “Kunnen jullie nu eens niet gewoon op jullie zelf functioneren? Moet ik echt elke minuut tussenkomen?” Alsof ze ooit zo’n zin zouden begrijpen en dat maakt het net erger. Ik herken mezelf soms niet meer als mijn kinderen het uithangen. En ik wèèt dat bepaalde tactieken beter werken (ik ben er vier jaar voor naar school geweest om het te leren), dat het meer opbrengt om rustig te blijven en duidelijk en consequent te zijn. Dat het gewoon geen zin heeft om te roepen dat ze moeten stiller zijn want dat is zo contradictorisch als het groot is. Ik.weet.dat. Maar met mijn eigen kinderen is dat zo moeilijk. En ja, ik gebruik wel degelijk bepaalde tactiekjes om het doen werken. Samen met hen iets buiten doen, zoals een korte wandeling door het gehuchtje waarin we wonen. “Mag ik lopen?” hell yeah, loop maar al je furten eraf.
Of hen scheiden als het te gortig wordt met afpakkerij.
Dan gaan de principes even overboord. Dan mag de oudste even op de Nintendo en de jongste Pingu kijken. Het geluid van Pingu’s flapvoetjes werkt zelfs nog enigszins rustgevend vind ik.
en als het middagdutjestijd is schrijf ik alles hier van me af en fret ik eens goed tegen mijn lief over hoe slecht ze overeenkomen om dan daarna anekdotes te vertellen over hoe de kleine “Cars, das echt chique é” zei met zijn peuterstemmetje.
Net daarom gunnen we elkaar die mountainbiketochtjes op zondagvoormiddag of avondjes uit met vriendinnen. Ook al valt dat soms in de tijd die we als gezin samen zouden kunnen spenderen, ik blijf het belangrijk vinden om ook nog steeds als persoon iets voor onszelf te kunnen doen. Zo ging ik gisterenavond nog een uur rijden om 7 km te lopen in Oostende op de Metarelaxrun. Karin van Mom Runs The City nodigde me uit om samen met de andere deelneemsters van de rubriek mee te lopen in Oostende. En ècht, wat een zalige run, zo bij zonsondergang op de dijk van Oostende, in de stad en door enkele gebouwen (Casino Kursaal, shoppingcenter, een kerk). Fantastisch gewoonweg!
Foto’s nemen lopend, geen goed idee, maar kijk, ik genoot en dat is juist wat ik met zo’n korte momenten wil bekomen. Even eruit om met verse gedachten er terug aan te beginnen. Elke dag opnieuw, met mijn twee monstertjes, mijn gammele opvoedingstechnieken en op tijd en stond een goei zjatte kaffie.
…nijnagels. Wat zijn nijnagels? (in het West-Vlaams zeggen wij: nienagels) Van die kleine fuckernageltjes die aan de zijkant van je nagel groeien. Als ik ze uitsnak bloed ik als een rund, doe ik er niets mee dan ontsteekt 9 van de 10 keer heel de boel en mag ik het uitzweten.
….mensen die niet zelfstandig (kunnen?) tanken. Waarom wachten tot iemand uit de winkel komt als je het zelf kan doen? Je moet toch geen bouwkundig ingenieur zijn om te tanken dacht ik. Of overtreed ik weer ergens één of andere ethische tankcode en hebben die eigenaars van tankstations dat niet graag dat je dat zelf doet? Zien ze mij oprijden en denken ze “tsss, ze zal het weer zelf doen hoor, we zijn niet goed genoeg. Miss Tanken 2017“.
…avocados. Blijkbaar een heel gezonde fruitsoort. Of is dat geen fruit? Ik weet het niet, het ziet er niet alleen onsmakelijk uit het is het ook vind ik. Letterlijk. Zonder smaak. Ik begrijp de hype er ook niet echt rond want of ik nu een avocado in mijn slaatje doe of niet, het maakt weinig verschil in smaak. Of heb ik nu weer net “geluk” gehad bij mijn eerste avocado en een slechte gekregen? En ja, misschien moest ik op youtube opzoeken hoe je dat het best schilt en die pit eruit krijgt. Zo’n filmpjes zijn gewoon gemaakt voor nitwits als ik.
…mensen die afval dumpen langs de kant van de weg. Mijn auto is misschien een dump, maar ik smijt mijn vuiligheid toch tenminste niet op de straat. Op mijn looproute is er nu al een tijdje een firma aan het werken. In de berm zitten ze regelmatig te lunchen of een 10-uutje ofzo te verorberen, ik begrijp dat, ik zou ook honger hebben als je mij al drie uren een drilboor laat hanteren. Vorige week ging ik drie keer gaan lopen en elke keer zag ik de afvalberg groter en groter worden. Ze waren zelfs zo vriendelijk geweest om het in een zak te stoppen en gewoon de volledig gevulde zak afval te laten staan. Vandaag lagen er naast de zak ook allerhande koekjesverpakkingen, een melkdoos, plastic en lege flessen rond te slingeren. Dat is het brokenwindow-effect denk ik. Neen, ik ben geen criminoloog, ik heb twee goeie ogen die het alleen maar erger zien worden, week na week.
…waarom de meeste recepten met room op de ingrediëntenlijst zetten: een flesje room van 20cl . Alle flesjes room die ik koop bevatten 25cl room. Iemand moet dringend de roomverpakkingsfabriek gaan aanspreken hierover. Of de makers van ingrediëntenlijstjes gaan berispen voor het te kwiste gaan van al overschotjes room. Wie gaat dat doen?
Shout your heart out 