Ik was nogal aan het housewifen de laatste weken, was ik zwanger, ik noemde het nestdrang.  Nu noem ik het “omdat-het-echt-eens-moet-drang”.  Ramen wassen, opruimen, poetsen.  Vandaag eten we verse vol-au-vent, gisterenochtend aten we lekkere zelfgemaakte rozijnenbroodjes en vorige week maakte ik wortelcakejes KVLV-style. In onze weekends zijn we de laatste tijd vaak gescheiden van elkaar, of ik moet werken, of ik ben opgeroepen om te werken, of hij is opgeroepen om te werken en volgende week is het alweer werkweekend.  Ja, we hebben ervoor gekozen, allebei, om een beroep met flexibele uren uit te voeren.  Laat ons zeggen dat het in periodes iets moeilijker op elkaar afgestemd is.

Soit, de hele dag alleen thuis gisteren, ongepland maar toch te verwachten.  Het zijn die momenten waarop het een slippery slope is naar ongezonde voeding.  Het is moeilijker om ’s middags te winkelen met een slapende peuter, de gemaakte plannen zijn gewijzigd doordat Pieter er niet is en ’s avonds lonkt de frituur, want ik ben zo zielig.  Ik had er vrijdag al op geanticipeerd en reeds alle ingrediënten voor macaroni voorzien (alléé, ik bedoel, kaas en hesp, veel meer zit er niet in, in die vetzakkerij).  Ok, het is ook ongezond maar in mijn achterhoofd dacht ik: ik kan de overschot in de frigo zetten voor het geval hij opgeroepen wordt en laat thuiskomt.  How very housewife is dat man?

Gisteren was ik danig onder de indruk van mijn rozijzenbroodjes dat ik dacht: “Ik maak eens een groot krentenbrood!  Jeroen Meus, show me how it’s done!”  Ik vond al vlug een recept op het internet (waarom eigenlijk nog de boeken van Dagelijkse Kost kopen als de recepten gewoon online staan?).  Het enige lastige aan een recept: je kunt er geen vragen aan stellen.  Mag ik verse gist gewoonweg vervangen door droge gist?  Het recept antwoordde niet, dus ik gokte op: ik deel de aangewezen hoeveelheid verse gist door twee.  Hmmm, wrong guess!  De tweede vraag: kan ik met mijn handen kneden wat die coole rode keukenrobot van hem doet aan kneedwerk?  Bij mijn pistoletjes de vorige keer was het alleszins gelukt.  Waar de fout ligt, alleen Jeroen zal het weten, maar mijn krentenbrood was zo plat als een vijg.  In de West-Vlaanders zeggen we “koekebrood”, wel het was een koek.  Een rozijnenkoek:

Soit, een smoefelgat als ik heeft er geen traan om gelaten, koeken smaken ook, ook koekekoeken.

Het lief was om 8u vertrokken na zijn oproep en bleek om 18u nog steeds niet thuis te zijn.  Ik begon aan mijn macaroni nadat ik bij een vriendin een leuke homesale deed waar ik een maffe koekendoos en leuke oorringen kocht.  Weer Jeroen Meus, maar dat recept gebruik ik al langer.  Het is een gepimpte macaroni zeg maar, eitjes, citroensap, allemaal dingen die ik er anders niet zou indoen, maar altijd delicioso.  Alléé, je hoort mij al komen veronderstel ik, laat de “altijd” nu maar vallen.  Ik weet niet wat het juist was maar één van de ingrediënten was waarschijnlijk over datum.  Hoe langer ik roerde in het macaronimengsel, hoe meer het begon te stinken. En niet: een beetje eigenaardig ruiken.  Neen: braakselgeur!  Er is niets aan mij dat zegt: goeie kokkin, maar een macaroni die naar teruggekeerde maaginhoud ruikt: louche.  Ik kon het niet laten om toch eens te proeven.  Dat noemen ze ramptoerisme naar het hoogste niveau brengen.  De geur zorgde al voor een optrokken neus en de smaak zorgde ervoor dat ik de boel uitspuwde in de afwasbak.  Amaai zeg, hoe is dat nu eigenlijk mogelijk?  Ik denk dat het restje Parmezaanse kaas dat ik staan had in de frigo de dooddoener was.  De andere ingrediënten waren vers (al is dat natuurlijk ook relatief).

En daar sta je dan: 18u30, geen macaroni, enkel een mislukt koekenbrood en een hoop diepvriesproducten.  Ik gaf de mustiekat een bordje van de vol-au-vent die ik had gemaakt voor vandaag en toen hij in bed zat deed ik even ongezond als macaroni: er werden pannenkoeken ontdooid en verwarmd.  Zo kwam de schoolverkoop toch nog van pas.

En zoals het een bad housewife betaamt at ik die op voor de televisie.  Samen met Gabriel Byrne.

In Treatment wordt beter en beter naargelang de serie vordert.  En ben ik nu de enige die vindt dat hij op Erik Van Looy gelijkt?

De voorbije kerstdagen waren a-typisch.  Zoals ieder jaar tracht ik rond de kerstdagen te werken en thuis te zijn met oudejaarsavond/nieuwjaarsdag aangezien we dan meer plannen maken.  Dit jaar was het echter heel extreem met het niets plannen.  We waren kerstavond zelfs een beetje uit het oog verloren in die zin dat we om 15u beseften dat we eigenlijk niets in huis hadden om te eten.  Het hoogtepunt van zielig werd bereikt toen ik de lokale SPAR binnenging achter “iets zonder al te veel werk om klaar te maken”.  We waren namelijk allebei doodmoe na de helse nacht van maandag op dinsdag.  Kerststorm Dirk had ons nogal uit onze slaap gehouden als in: we durfden niet te slapen omdat we dachten wakker te worden zonder een dak boven ons hoofd.  Om 23u30 lagen we beiden verschrikt te luisteren naar wikkelende dakpannen en krakende rolluiken.  Ik zag in mijn gedachten al helemaal voor me hoe mijn bloembakken de lucht inzwiepten en zo de pas herstelde voorruit van onze wagen molesteerden.  Zo erg dat ik besloot om op te staan en diezelfde bloembakken binnen te halen.  Het had al de hele tijd geklonken alsof we ons aan een slagveld mochten verwachten, maar toen we onze voordeur openden leek al bij al mee te vallen.  Dirk was luidruchtig maar niet geweldadig.  Ik had eerder die week boterhammen buiten gegooid voor de vogels (die niet eens de moeite gedaan hadden om ze op te pikken, de vogeltjes in Afrika zouden het moeten zien zeg!) maar die bleken geen centimeter verschoven.  In mijn pyjama met mijn winterbotten trotseerde ik Dirk de storm samen met mijn liefste, kwestie van aan relatiebinding te doen, het kan tellen, de één haalde bakken binnen, de ander trachtte ze een plekje in de gang te geven.  We besloten om toch beneden te gaan slapen omdat de wind zo extreem lawaaierig was zo vlak onder het nog-niet-geïsoleerde dak.  Ook al was ik doodmoe, veel werd er niet geslapen (nèèn, stop met zo’n dingen denken, ik bedoel het letterlijk).  De volgende avond, kerstavond 2013, werd er dus ééntje van Casa Di Mama en om 21u30 in ons nest nadat we beiden al een aantal keer het zandmannetje hadden moeten wegjagen.  Uiteindelijk namen we hem dankbaar mee naar bed waar het toch zooo stil was in vergelijking met de nacht ervoor.

En een pizza op kerstavond. . . het is een keer iets anders!