Er ligt een oude Picachu-knuffel in mijn zoon zijn bed.  We are in some serious Pokémon-business here.  Al enkele maanden verzamelt Ilja Pokémon-kaarten.  Juist ja, die kaarten die je vorig jaar bij je Marie Kondo-schie weggooide “want wie gaat dat ooit nog nodig hebben??” en “dit sparkt alleen maar afgrijselijke figuurtjes” Ah, right.  Helemaal in op de speelplaats van het eerste leerjaar blijkbaar.  Het pakje Pokémonkaartjes is dan ook het meest belangrijke item in de hand van mijn oudste zoon.  “Kijk mama, deze is energy en dit is Ash en hij is het baasje van Picachu” Mijn ogen trekken altijd meer en meer open want ik begrijp er geen snars van.  Elke avond blijkt hij er gewisseld te hebben en het is altijd een betere dan die hij kwijt is want iets met punten en namen en I’m going bananas.  Dat Picachu die gele is met zijn gekartelde staart is zowat het enige dat ik kan onthouden en dat ze graag kwetteren op Netflix als het opstaat, dat dan ook weer.

Maandag bij het uitladen van de wasmachine ging het echter fout.   Hoor je mij komen?  Het moment dat ik de deur van de machine open begon ik al te vloeken “godverdomme, iemand heeft een papieren zakdoekje in zijn broek laten zitten!” Meestal ben ik zelf de schuldige maar het helpt om toch te vloeken.

Overal brokjes papier.  Geen tissue-brokjes maar Pokémon-kaarten-brokjes.  FUCK.  Was het mogelijk dat het maar één kaartje was?  Een vergeten Pokémonnetje dat niet in het grote pakje mocht?  Kon ik nog hopen hierop?  Ik riep Ilja bij me en vroeg waar zijn pakje kaartjes was.  “In mijn Chiro-broek!”  ’t Ventje was trots dat hij voor een keer direct kon antwoorden als ik vroeg waar iets was.  Toen ik hem het volgende toonde scoorde ik echter weinig moederpunten:

Zijn rijkdom, verpulverd in mijn hand.  Tranen, wenen, snot.  Ochère toch.  Ik denk dat de impact van het drama rond deze Pokémon-kaartenmassa voor hem het equivalent is van een meegewassen iPhone voor ons.  (en geloof me, er zijn hier al smartphones meegewassen, it ain’t funny).

Mijn uitleg over hoe we beiden moesten checken wat er in de broekzakken zit was een beetje lame maar hij aanvaardde ze wonderwel vlot. Ik zei dat ik niet had opgelet en gaf aan dat hij zelf ook zeker zijn broekzakken moest checken voor hij zijn kleren in de was deed maar dat de verantwoordelijkheid wel bij mij lag.

We surften naar Bol.com en bestelden meteen een nieuw setje Pokémonkaarten.

Hij legde zijn hoofdje tegen mijn schouder en zei “’t Is niet erg hoor mama” de stukjes verpulverd hart veegde ik samen met de rond dwarrelende Pokémondeeltjes op.

Daarna begon ik met het wegprutsen van de 865 741 stukjes Pokémonkarton uit mijn wastrommel.

Gotta catch ‘em all zeggen ze dan….

Het zag er veelbelovend uit deze ochtend op mijn vrije dag.  Ik moest mij niet douchen dus er was nog extra tijd.  Ik weet niet hoe het bij jullie zit, maar als ik ’s morgens ga lopen dan was ik mij niet eerst, dan strop ik vlug mijn loopkleren aan, een deotje hier en daar moet voldoen.  Uiteraard ben ik altijd de eerste op, rond 6u40 druppelde de koffie al door de filter.  Boy do I love the smell of fresh coffee in the morning.  Ik krijg er de avond voordien soms al goesting in.

Om 7u15 gaan de wekkers van de kinderen af.  Lees: om 7u15 mogen ze naar beneden komen, veelal liggen ze daarvoor wel al te vertellen in hun bed.  Alles gaat vlot, Linus heeft een badje nodig maar Ilja eet wonder boven wonder vlug door.  Zijn bijnaam is nochtans Captain Slow en die verdiende hij door talloze ochtenden te wentelen in de zetel terwijl hij zich in feite moet aankleden.

8u: iedereen is gewassen, heeft een volle maag en ik kan zelfs al beginnen met wat groentjes te snijden voor mijn lasagne van die middag.  Ideaal, een beetje vooruitlopen op de feiten kan nooit kwaad denk ik.

Om 8u20 roep ik: “schoenentijd!”.  De boekentassen staan netjes gevuld klaar aan de voordeur. (You can call me perfect mom for once).   Maar dan moet er ergens iets misgelopen zijn.  Tussen “tijd om groentjes te snijden” en “schoenentijd” hebben die twee rascals een klik in hun hoofd gemaakt.  Ilja begint zich met vanalles bezig te houden, loopt heen en weer te zoeken naar zijn schoenen (terwijl die gewoon klaarstaan) en Linus weigert elke opdracht die ik hem geef uit te voeren.  Het is uit met de luxe.  Ik vraag hem om zijn jas aan te te trekken.  “Neej”.  Hoofdschuddend en met zijn armen gekruist staat hij in de hal tegen de muur.  Ik ben van het principe geworden dat ik niet meer achter mijn kinderen aan loop als ze weigeren mee te werken.  Ik negeer hem en doe zelf mijn jas en schoenen aan om naar de schoolpoort te vertrekken.  Ilja zoekt zich te pletter naar een reservemuts aangezien hij de zijne -zoals zoveel dingen- op school liet liggen.  De kleine broer staat nog altijd chagrijnig te gluren vanonder zijn wenkbrauwen.  Ik open de voordeur en ga mee met Ilja naar de wagen.  Terwijl ik naar buiten ga brokkelt het stoere schild af, zijn peuterstemmetje gilt: “neeeeeeeeeeeeeeehhh!!!!!!”

Ondertussen is het 8u30, Linus ligt de vloer te kussen, tranen, snot en kwijl: “mama, ik wil ook mee!”  Ik vraag hem nog één keer om zijn jas aan te trekken.  Hij leerde de techniek waarbij hij ze op de grond legt en dan over zijn hoofd gooit om ze aan te krijgen.  Ik vermoed dat dit zowat het eerste is dat ze aanleren in de peuterklas.  Jammergenoeg legde hij ze fout waardoor hij de jas ondersteboven aan had en de kap onder zijn poep bengelde.

8u35: we zitten allen in de wagen.  Mijn ruit is bevroren en mijn raam aan de binnenkant is bedampt.  Het duurt forever tegen dat ik iets deftig kan zien en we eindelijk kunnen vertrekken.  Terwijl ik van de oprit draai voel ik mijn maag oplaaien.  Ben ik de enige moeder die elke ochtend zo gestresseerd de baan op gaat?

Eén ding is zeker: het loopje achteraf was koud maar tegen dat ik thuiskwam was alle ochtendstress verdwenen.

Toen ik zeven jaar geleden mijn eerste zwangerschap aankondigde is er iets in gang gezet.  Er werd ineens ongevraagd met clichés gegooid.  Ik probeerde maar ik kon ze niet ontwijken, ik zocht met mijn dikke buik dekking op de grond maar ze bleven maar smijten.  Vanaf de aankondiging van de zwangerschap was het hek van de dam.  Men sloeg me om de oren met allerhande wijsheden.  Van “wacht maar!” tot “alles zal veranderen”.  Het was zelfs een inspiratiebron voor mijn allereerste blogpostje op deze blog (ondertussen ook al meer dan zes jaar geleden).  Ondertussen zijn we 7 jaar verder.  Hadden ze indertijd gelijk?  De mooiste clichés:

“Moeder, je bent dat vanaf het moment dat je dat kindje in je armen hebt.”

Tjah.  Ik weet het eigenlijk niet.  Ik heb niet het gevoel dat ik een echte moeder ben. Huh?  Did I just say that?  Begrijp me niet verkeerd, maar dat doe je hopelijk ook niet.  Ik voel me gewoon geen mama-mama.  Ik wil dat eigenlijk ook niet zijn.  Mij ga je niet veel ouderschapstips weten rondsmijten, ik doe ook maar wat.  Vind ik dan dat ik een slechte moeder ben?  Neen, dat vind ik niet.  Ook al liep mijn kind rond met een gabbe waarvan ik dacht dat ik die met steristrips wel ging dicht krijgen of eten ze al eens twee keer boterhammen op een dag (sshhttt, gebeurt niet zoveel hoor, en ja ze zijn alletwee op gewicht, surtout die kleinste).  Ziet, ik kan zelfs geen mama-blog schrijven zonder mij te verontschuldigen voor mijn niet-mama-mama-bestaan.

“Alles verandert als je moeder/vader wordt.”

Dat vind ik ook.  Maar je hebt wel zelf in de hand in welke mate de dingen veranderen.  Je kunt hierin ver, zelfs heel ver gaan.  Van je werkritme tot je vrije tijd tot jezelf.  Als je dat zelf wil kun je een heel andere persoon worden als moeder (of vader). Er zijn er ook die dicht bij zichzelf blijven, maar dat vergt wat relativeringsvermogen en nuchterheid.  De komst van een kind dat veroorzaakte een beving in mijn bestaan.  De keuze voor ons tweede kindje liet even op zich wachten omdat we echt moesten bekomen van die eerste zwangerschap en het leven met een baby/peuter.  Mensen die kiezen voor één kind, ik kan daar dus perfect inkomen waarom je zoiets doet ook al heb ik er twee en klinkt het misschien helemaal fout.

“Je hebt nooit twee gelijke hé!”

Cliché cliché maar in ons geval: overschot van gelijk.  Waar Ilja zich vooral op zichzelf kon bezighouden als baby en peuter moet ik Linus al van dag één entertainen of op zijn minst in zijn buurt zijn om te zien wat hij uitsteekt.  Waar Ilja op zijn eerste dag in de peuterklas alleen de basiswoordjes kon vormen babbelt Linus al bijna een half jaar in volzinnen.

“Bij een tweede trek je je van veel minder iets aan.”

Inderdaad, mijn weegschaal hangt nu misschien iets teveel aan de andere kant, ik spring inderdaad minder op als er iets mis is.  Zo twijfelde ik nog in het begin van het jaar om met Linus naar de huisarts te gaan toen hij op zijn kaak was gevallen (cfr het gabbeverhaal hierboven).  Toen de dokter ter plekke besliste om hem meteen toe te naaien schoot ik toch even in paniek.  Misschien moet ik maar iets vlugger panikeren.

“Het gaat zo rap.  En hoe ouder ze worden, hoe vlugger het gaat!”

Onze peuter spreekt volop en gebruikt uitdrukkingen zoals “dat klopt” en “dat is gevaarlijk hé”  When did that happen?  En was ik dan thuis?

Mijn oudste kind zit in het eerste leerjaar en schrijft de letter “k” met zijn kleine handje.  WTF??  k?

“Van een eerste neem je superveel foto’s en van een tweede niet meer.”

Misschien wel.  Ik heb veel meer foto’s van Ilja, maar tussen hun geboortes door is de smartphone aan een opmars begonnen waardoor ik nu veel meer foto’s heb van mijn kinderen in het algemeen.  Ik trek wel nog foto’s met mijn fototoestel maar veel minder dan toen Ilja klein was.

“Je kan er niet meer zonder eens je ze hebt.”

’s Waar.  Ze zijn het belangrijkste in mijn leven en dat zullen ze altijd blijven.  Maar ik ga toch ook blij zijn om ze eens een grote week achter te laten volgend jaar om er eens met mijn echtgenoot onderuit te muizen.

“Je eigen kind begrijp je het best”

Ja?  Ik krijg soms kop noch staart aan mijn kinderen en hoe ze redeneren.  Ik kan niet begrijpen waarom Ilja moord en brand schreeuwt bij een bloedje maar wel heel stoer de binnenkant van zijn gescheurde mond laat dichtnaaien door de huisdokter zonder een kik te geven.  Of hoe ze knuffelend onder een dekentje in één seconde kunnen omslaan en aan elkaars haar beginnen te trekken  (ja, mijn kinderen zijn niet van de voorzichtigste, dat is misschien ondertussen duidelijk).

“Wacht maar!”

Aarghh!  Zie dat is nu iets dat ik vreselijk vind.  Ik kan het niet horen.  Zo blij dat mijn moeder dat nooit deed met mij.  Ik probeer er echt een punt van te maken om dat nooit te zeggen tegen iemand die zwanger is of een kindje wenst.  Soms denk ik wel eens het mijne als iemand wilde plannen maakt “voor na de bevalling” maar het is uiteindelijk toch iedereen zijn eigen ding hé.  Of iemand nu graag alle zwangerschapsvleesjes kwijt wil in enkele maanden of na een bevalling graag terug aan het sporten of feesten wil is hun zaak.  Er zijn mensen die dat doen en daar met glans in slagen, er zijn er ook die achteraf beseffen dat dit misschien te hoog gegrepen was maar laat hen zelf uitmaken tot welke categorie ze behoren.

Wacht maar!  Je gaat het wel zien!

Oeih!

😉

 

Welke clichés mocht jij regelmatig horen?  (Het moet daarom niet persé iets met kinderen te maken hebben)

 

 

Vorige zomer postte ik de eerste “life according to” waar de foto’s door Ilja werden genomen.  Ondertussen vergaarde deze serie stof want nu pas komt er een vervolg:

 

 

“Mama, neem eens een foto van mij. ” Waarop hij een DAB doet en de klein het uiteraard nadoet.

Serieus, die laatste.