Ik blog niet veel over mijn werk.  Dat is met reden, ik wil er niet veel over bloggen.  Ik werk nochtans (on)regelmatig, bijna altijd ’s avonds en altijd als mijn kind ziek is, maar dat doen alle ouders veronderstel ik.  Mijn werkplek is gelegen in het toeristisch centrum van Ieper.  Ja, Ieper heeft wel degelijk veel toeristen, je pikt ze er zo uit op de straat. Ze lopen rond met zakjes van Leonidas pralines omdat ze denken dat dàt de beste Belgische chocolade is, op café bestellen ze pintjes van 33cl omdat ze niet beseffen dat er duust keer meer alcohol in zit.  Ze zijn minder luidruchtig dan Nederlanders maar ze zijn evenveel all over the place, in groepjes als het jongeren zijn, met wandelstokken en rustig aan als het oudere mensen zijn.  Maar het is vooral hun klederdracht die hen zo Brits maakt.   Hey, I ain’t no Trinny or Susannah, verre van, maar de Britse toeristen zijn een ras apart.  Tijgerprints, fake ugg’s, scrunchies (voor de mannen: dit is zo’n haarrekker uit de beginjaren 90, we droegen dit in alle kleuren en groottes en het was de bedoeling om hipper dan hip te zijn), lederen rugzakjes als handtas, k-ways, paraplu’s bedrukt met “we will remember them” die kopen ze in de shop van het In Flanders Fields museum (ik wil niet weten hoeveel euro’s ze daarvoor neertellen), fluokleuren, uniforms, je ziet er vanalles rondlopen.  (Deze blogpost gaat helemaal de andere kant uit dan zijn oorspronkelijke bedoeling, stop brein, stop met uitweiden!)  Het oorlogstoerisme zorgt uiteraard ook voor een bepaalde drukte.  Zeker om 20u als The Last Post wordt geblazen vlakbij mijn werkplek.  Om 19u45 heb ik meestal gedaan met werken maar op speciale Last Post-dagen is de Menenpoort al afgesloten voor alle voetgangersverkeer en kan ik dus niet meer aan mijn geparkeerde wagen geraken.  De speciale Last Post typeert zich door bloemneerleggingen, hoogstaand bezoek, of koren die komen zingen of whatever.  Ik merk het al als ik de voordeur van mijn werk dichttrek, je hoort “wuwuwuwuwuwuwuwuwuwuuwuwu”: het  geluid van wachtende Britten.  (Mijn gedachten doen ook van “fuck, speciale Last Post”)  Als de politie reeds de meute binnen de poort tracht te houden mag je al zeggen dat ik het aan mijn frak heb.  Het is afgesloten.  Ik kan natuurlijk wachten en The Last Post gaan beluisteren, wat op zich een hele belevenis is: de hele bende wuwuwuwuwu’ers wordt muisstil, je kunt er een scrunchie horen vallen, ze staan ook soms te wenen die Britten, wat begrijpbaar is als ze uw familie afgeknald hebben in de oorlog.  Maar, emo of niet, meestal wil ik gewoon naar huis gaan.  Zeker op dagen dat ik al 11 uren achter de kiezen heb.  Geen afbreuk aan The Last Post hé, verre van, maar soms heb ik er ook gewoon geen zin in.  Dus dan stap ik een ommetoertje via de villawijk van Ieper.  Deze straten hebben steeds namen van oud burgemeesters in hun naam, ze eindigen meestal op -laan.  De dokters, notarissen en advocaten zijn er gehuisvest.  En niet zomaar in een huisje.  Prachtige herenhuizen, gerenoveerde villa’s en kleine kasteeltjes staan er.  Je ziet er uitsprongetjes, oranjerieën en aangelegde tuinen (met plakaatjes van tuinarchitecten); glasramen, balkons die uitgeven op de Menenpoort, hun alarmsystemen pinken oranje in het donker.  Ik kan het niet laten om daar binnen te loeren als ik daar te voet passeer.  Ze hebben ook steeds prachtig aangepast licht in hun leefruimtes, dat is iets anders dan onze peertjes hier (later als we groot zijn, later).  Gisteren was het weer van dat, binnenloeren bij de welgestelden, altijd een leuke avondactiviteit want de meesten hebben geen gordijnen voor hun ramen.  En dan zie je dat het weerbericht speelt op één van de televisies.  En dan bedenk je dat dat eigenlijk ook gewone mensen zijn, die ’s ochtends misschien vloeken omdat ze geen paraplu meehebben, en ’s avonds in de zetel poefen en naar “Thuis” kijken.  En dat maakt het allemaal iets minder spectaculair.

Ik kan toch misschien zeggen dat ik dit mooie zicht ook heb, het is misschien niet dagelijks, maar het is ook al mooi.  (als je het vliegenraam wegdenkt tenminste).

Het begon tijd te worden voor een agenda van 2014.  Wederom in Boekenvoordeel gekocht voor 3,99 euro.  Ik tracht er ieder jaar variatie in te steken door te wisselen van kleurtje (hey, dat is zowat het enige dat je kan voor 3,99 euro) maar hij werd gepimped met ugly dolls-stickers.  Er staan zelfs al afspraken in, you can call me popular. . . Ik ben nog steeds, anno 2013, niet overtuigd van een elektronische agenda en al zeker niet als ik zie hoeveel ik me soms erger aan het gepruts bij het tikken op het touchscreen (fatfingerphone), laat staan dat het ding dan nog telkens moet doen waarvoor het dient, en het heeft al regelmatig eens een offday.

lekker ouderwets

De b-box die ik enkele weken geleden meebracht van de colruyt, kijk wat daarop staat: one size fits all.  

Oh ja, dat is een uitdaging op zich vind ik.  Elke banaan zou in deze doos passen volgens het etiket.  Ik was er heilig van overtuigd dat ik het doosje zou verslaan met een geweldig grote chiquita.  Tot ik zag hoe het gemaakt was, de vuile cheaters.  Er zit een opening in de flank van het doosje waar de overschot van de banaan gewoon door kan komen.  Pfff, het is het niet waard om punten uit te delen bij zo’n uitdaging.  Het is niet eens een uitdaging te noemen.  

Acht jaar.  Zo lang gaat deze plant al mee.  In de palliatieve eenheid van een huis dat je een plantenkliniek mag noemen vind ik dit echt wel het vernoemen waard.  Ik wed dat de planten in het tuincentrum al staan te daveren in hun potten als ze mij zien oprijden. “Neeeee, de plantenmoordenares, vlug verstop u onder de kerstbomen, ze krijgt zelfs sanseveria’s dood”  Maar!  Deze bloeit zelfs voor de tweede keer dit jaar.  Ja, juist gelezen: tweede keer!

Het blijft eigenaardig om mezelf tante Lieselotte te noemen.  Ik ben het wel, al bijna 8 jaar, maar toch blijft het vreemd.  En al zeker als je het zelf moet neerschrijven.  Net als ik moet bellen naar de crèche “het is de mama van Ilja”.  Mama van, tante van, echtgenote van. . . ergens “van” zijn, nog steeds wennen soms. . .