Een maand.  Exact 4 weken was het geleden dat ik nog eens ging lopen.  Het resultaat: 3 kg verdikt en een mailtje van Runkeeper dat ze mij missen.  Het was het mailtje dat mij over de schreef trok om er nog eens werk van te maken.  Ok, neen, het was die 3 kg.  Laat ons zeggen dat koekjes, chips, barbecue vlees, pudding, taarten, snoepjes en pralines misschien ook aan de basis liggen, in combinatie met de couch potatoe-mentaliteit, teveel regen of teveel zon en een kind dat niet meer naar school gaat tijdens mijn loopuurtjes.  “Genoeg excuses” dacht ik vanmorgen.  Ik ging voor de volle 7 km en wonderbaarlijk genoeg moest ik niet steken om thuis te geraken.  Het ging nog steeds even goed en alles was hetzelfde gebleven:

6u30: De spuwende ganzen waren er nog steeds.  Lekker spuwend als altijd.  Ook een goeiemorgen.

Zo zie ik eruit na 1 km.  De planten in de berm slaan tegen mijn blote kuiten en laten een spoor van dauw na.  Verfrissend!

    

De koeien staren mij aan:”Ben je daar terug?”.  Ook de schapen lijken verwonderd me te zien.  Zwarte schapen zijn ook echt wel zoveel cooler dan witte.  Als ik ooit reïncarneer in een cafébazin dan noem ik mijn café “Het Zwart Schaap”.  Gratis pintje voor alle bloglezers!

 

De kerk komt in zicht.  In de fabriek zijn ze aan het werk.  Bij de brandweer is het echter stil.  “Alle deurtjes zijn dicht!” Zou Ilja hier roepen moest hij mee zijn.

De zon is ondertussen ook al komen piepen.  Zalig!

Hier kan ik tussen de mais linksaf slaan om een shortcut te nemen.  Ik doe het niet en hou dapper vol voor een extra 500 meter.

Minderen van vaart, we naderen de bebouwde kom….

De zon verdoezelt mijn roodaangelopen gezicht!

Owla, zorgen dat ik niet geflitst word.  Hoh!  I’m so funny.

Ik krijg goesting in cola.  Hoe zou dat toch komen?  Zie je mij lopen?  Mijn schaduw ziet er alvast slank uit.  Nu de rest nog.

Hier wonen mensen die ik ken.  Ze slapen duidelijk nog.  Dat ze gelijk hebben, het is ondertussen 6u45.

Na 5 km ben ik terug bij de brandweer.  Het heeft echt heel lang geduurd voor ik doorhad dat de ramen tegelijkertijd ook de nummers van de garage waren.  Van ver is het echter overduidelijk.  Op de foto ernaast ziet het eruit alsof ik onderweg een tand ben verloren.  Ik hoop eerder op 500 gram.

Uitgezonderd fietsers.  En de lopers?

Het laatste dier op de looproute.  Soms loopt dit paard van de buren volle bak met mij mee in zijn wei.  Vandaag is het blijkbaar te tam.

Bij thuiskomst druppelt er zweet langs het topje van mijn neus naar beneden.

Ik heb de slechte gewoonte om mijn schoenen af te schoppen en de linten niet los te maken.  Telkens een frustratie op het moment dat ik ze terug wil aandoen.

7u15 mijn echtgenoot komt beneden. “Ah ga je gaan lopen?”

Het is pas sinds ik ook op het werk soms eens ga lopen met de bewoners dat ik besef hoe deerlijk het is gesteld met mijn loopoutfit.  Een grijze broek van Esprit Sport, basketten van Nike (ondertussen toch al 7 jaar oud) en een trui van Decathlon (van ketchua, niemand die weet hoe je het merk uitspreekt, niemand!), een fleece, lekker warm.  Als ik het neerschrijf besef ik al hoe marginaal ik de straat op kom, ik zag het gewoon nooit van mezelf omdat loopoutfits nu niet bepaald “gekeurd” worden in de spiegel, je doet dat aan en je vertrekt.  Deze week verzorgde ik de ontstoken vinger van mijn kleine monster met chloramine opgelost in water, dat liet een javelplek na op mijn loopbroek.  Laat ons zeggen dat hij gebatikt was.  En hij wàs al marginaal.  Ik steek die loopkledij ook altijd in de droogkast, gewoon, ja, omdat het toch maar loopkleren zijn.  Dat resulteert in een marginale, gebatikte loopbroek die dan nog eens gekrompen is in de droogkast en bij deze dus net iets te kort is.  Een zwarte looptrui met rits waarvan de rits zo helemaal begint op de bollen door de droogkast en daarmee ook een centimeter of 10 tekortkomt om er nog treffelijk uit te zien.  Mijn loopschoenen droeg ik ook heel vaak tijdens de verbouwingen en de bijhorende schilderwerken, ze zitten dus onder de verfplekken.  Lees: ik zie eruit als een gedroogkaste schilder die in een jaar tijd ineens 10 cm is gegroeid.

Tijd voor iets nieuws dacht ik.  Het werd weer, om budgettaire redenen, de Decathlon.  Dat is niet alleen financieel aantrekkelijk, het is ook handig want je hebt er gewoon alles samen in één winkel.  Tot je een paar schoenen zoekt.  Er bestaan dus 1001 soorten basketten, zoals ik ze noem.  Voor lopers die occasioneel gaan lopen (niet meer dan 1 keer per week, niet langer dan 30 minuten), voor lopers die regelmatig lopen (2 à 3 keer per week, niet langer dan 30 minuten), ik bleek in de categorie: regelmatige lopers, op de baan, regelmatige looptred, 2 à 3 keer per week, vanaf 45 minuten, ma jongens toch.  Hadden ze in al die opties wel mijn maat niet meer zeker?  Gelukkige bleken de schoenen ook in de “einde reeks” rekken te staan, dezelfde maar in een ander kleur, helft van de prijs, kwam nog beter uit.

Het geld moest rollen en ik kocht ook nog een lange loopbroek, een driekwartloopbroek, een topje en een t-shirtje.  En uiteraard: een looptrui/vestje.  De zwarte fleece is so not done jong, what was I thinking?  Gelukkig was ik zo slim om die dingen te passen.  Het mag dan nog je maat zijn, zo’n broek moet je toch eens aanzien, want spandex, dat is nu niet bepaald iets wat ik graag draag.  Alles lijkt zo…zichtbaar.  Check mijn heuvellandschapjes mensen!  Een loopBH leek me nu niet één van hun specialiteiten.  De maat die zij aangeven lijkt niet overeen te komen met de cup die ik heb, ik kreeg het ding zelf niet eens dicht, kwestie van je zelfvertrouwen een beetje te ondermijnen.

Zwaai maar eens als je me morgen ziet voorbijflaneren op mijn nieuwe baskets.  Vanaf morgen ga ik niet meer rood aanlopen.  Ik ga niet meer strompelend langs het zijpoortje mijn laatste adem uitblazen, neen.   Morgen ben ik als een dartele hinde, ik kom thuis: poederdroog en geurig als een verse paasbloem.  Allemaal dankzij Decathlon.

Oh yes, i’m doing it!  Drie keer per week terug gaan joggen, in de fijne boerenstraatjes hier.  In den beginne waren het kale velden, nu groeien er vooral maïs.  Elke keer zijn ze een kopje groter, elke keer voel ik me nietiger bij die giganten.  Ze vormen muren, bedreigen me met hun gestalte, tegelijkertijd voorzien ze mij van schaduw.  Ik ga ze nog missen als ze neer gaan.

Drie keer per week!  Je mag mij complimenteren hiermee, je mag.

Ik vraag me ook telkens af hoeveel dieren ik vermoord bij het lopen.  Zeker als ik net op tijd een slak kan ontwijken

of is het al te laat?

Ook de achterbuur profiteert van het mooie weer om met zijn parapente op te stijgen, hier in het veld achter ons huis.

“Kijk!  Vliegje!”

Oh en dit kon ik enkele weken geleden aan de kassa van de Aldi gebruiken:

Niet te doen hoe sommige mensen maar geen afstand kunnen houden aan de kassa.  Zette ik een stap vooruit om meer ruimte te krijgen, hij deed net hetzelfde.  Ik voelde zijn adem tot in mijn nek, draaide ik me om ik kon waarschijnlijk zijn neusharen tellen.  Creep!