Ooit had ik iemand op bezoek die helemaal in extase kwam omdat ik verse frietjes serveerde.  Hij had dat nog nooit gegeten behalve dan in de frituur.  Ik wist niet wat ik hoorde.  Nog nooit?  Neen, altijd diepvriesfrietjes.

Dat is nu toch geen werk, een vers frietje maken?

Alerte vriendinnen die kwamen vieren op oudejaar zullen nu waarschijnlijk denken: “Awel, jij had toch geen frietpot?” Nope, inderdaad.  Toen ik dat aan mijn tante ooit vertelde wist zij niet wat ze hoorde.  “Dat kost niet veel hoor, je moet dat een keer kopen!”  Ze vertelde erbij dat zij tot twee keer per week frieten eten.  Ik was nog minder overtuigd.  Een frituurpan (“frietpot” wordt hier onderlijnd door rode haakjes, het is duidelijk West-Vlaams 🙂 ) wil ik liever niet meer in huis.  De hele keuken stinkt en alles wat je erin gooit en uit haalt is vetzakkerij.  En ja, vetzakkerij is superlekker, en dat mag allemaal, ik ben de laatste om te zeggen dat je geen vetzakkerij mag eten, eet maar wat je wil, ik doe mee, hell, ik zou een Facebook pagina oprichten voor vetzakkerij moest ik een Facebook hebben.  Maar het lukt ook in de oven.  Ik las het ooit een keer ergens op een blog.  Zelfs frikandellen (excuseer: curryworsten?) bak ik in de oven.  Beetje olijfolie erover en nu en dan eens omdraaien terwijl ze bakken.  Ze smaken uiteraard niet 100% zoals in “de frituurpan”, maar soit.  En om de zoveel maanden gaan we eens naar het frietkot, dat heeft ook zijn charme, maar vooral: geen afwas!  Whoop whoop en handjes in de lucht for that!

Er wordt al eens lacherig over geblogd.  Over die Lazy Housewife Club waar ik wel voorzitster van zou kunnen worden.  Ik heb zelfs al een drietal leden als ik het mag geloven in de reacties.  Je hoeft niet veel te lezen hier om te weten dat het huishouden niet mijn topprioriteit is.  Ik maak daar ook helemaal geen geheim van.  Integendeel.  Ik raad mensen aan om het huishouden een beetje lakser te laten.  Want hell, je zou jezelf kunnen doodpoetsen denk ik.  Serieus.  Met een spons, recht voorover je wc-pot in, dood door verdrinking zou er op het rapport staan.  Hopelijk nadat je het toilet gepoetst hebt…

Anyhow, tijdens de boostyourpositivity-challenge werd er door menig blogger over de verschillende aspecten van het huishouden geblogd.  Er werden duchtig lifehacks uitgedeeld, ook ik deed er aan mee.  Rumour has it dat er binnenkort een tweede editie van dit geweldig evenement wordt georganiseerd!  Het enige dat ik daarop te zeggen heb is: count me in baby!  En laat op tijd weten wanneer de meeting is, dan kan ik zorgen dat ik niet moet werken (want je gaat het nooit anders zien!).

Er is ondertussen wel het één en ander veranderd uiteraard.  Het kon niet blijven duren zoals het ging.  Want met een klein monstertje in huis heb ik niet alleen een pak minder vrije tijd, ik heb ook een pak meer huishoudelijk werk.  Baby’s houden er namelijk van om elk proper pakje dat ze aandoen vol te spuwen.  Of in elk geval: elk proper t-shirt dat ik aanheb vol te spuwen.  (Elke moeder die meeleest knikt mij nu half-lacherig toe…ja, ik wist dat ook al…) Mijn wasmachine draait overuren.  Nu ik terug aan het werk ben moet ik mijn recupdagen ook goed plannen.  Doe ik huishoudelijk werk of kies ik voor iets leuks voor mezelf?  Meestal is het het eerste geval, want huisgenoten eten hier ook wel eens en frigo’s geraken hier vlugger leeg dan dat ik ze kan vullen.  Deze ochtend startte mijn vrije dag alvast met het stofzuigen en dweilen van onze benedenverdieping terwijl Linus zijn voormiddagdutje deed.  Daarna ging het kleintje in bad en was het etenstijd voor hem.  Tegen de middag was ik al bezig aan het avondeten en zat de afwasmachine alweer vol.  Er werden wasjes gedaan en droogkasten geledigd.  En nu is het even tijd om te relaxen.  Ik zou wel kunnen de berg droge was in de zetel plooien of de livingtafel voor de vierde keer deze week opruimen.  Dat zou ik wel kunnen doen.  Ja.  Maar jullie blogjes zijn interessanter.  En ik moet -als voorzitster-to-be van die club- toch het goeie voorbeeld tonen?

Het is algemeen geweten dat ik nooit De Beste Hobbykok Van Vlaanderen ga winnen.  Moest ik ooit aan een preselectie hiervan willen meedoen dan zullen er serieus paddenstoelen uitgedeeld moeten worden aan de selectiecommissie.  En met paddenstoelen bedoel ik niet de soort die je bij uw steak champignon geserveerd krijgt…

Het is algemeen geweten dat ik nooit De Perfecte Huisvrouw ga winnen.  Moest (dit bestaan en) ik ooit aan selectie hiervan willen meedoen dan stel ik voor dat we het kuisproduct spiken met alcohol.  Voldoende om met de dampen alleen de selectiecommissie strike te krijgen zonder al te veel moeite.

In volle kraamtijd is het gelukkig gepermitteerd om uw wankele huishouden en uw belabberde kookkunsten compleet te laten slingeren.  Omdat de diepvries die ik volstockeerde tijdens mijn zwangerschapsverlof lichtjes aan leeg wordt besloot ik om Hello Fresh te proberen.  Ok, ik moet toegeven: ook omdat ik in mijn Roze Doos een kortingsbon van 20 euro had ontvangen -gierigheid gaat niet over, kraamtijd of geen kraamtijd.

Voor wie het niet kent: Hello Fresh is een systeem waarbij je online intekent voor een aantal maaltijden die je aan de deur laat leveren.  In feite worden alle ingrediënten geleverd voor (in mijn geval) 5 maaltijden voor 2 personen.

Je krijgt er een receptenbundeltje bij, daarin staat vermeld hoelang je aan een bepaald recept zal bezig zijn.  En echt, de tijden kloppen.  Toch zeker als je -net als ik- het recept letterlijk volgt.  Wel, ik kan één ding zeggen, ze hadden het beter “Hello, where have you been all my life?!” genoemd.  Kookwonder of niet, je voelt je op slag een goeie huisvrouw.  Ineens kan ik koken met dingen zoals kurkuma (sinds Hello Fresh weet ik ook ineens dat kurkuma geen soort overdraagbare ziekte is)

Of ik sta ineens oreganoblaadjes van een takje te ritsen alsof ik nooit anders heb gedaan -rits rits…rits-rits…like a pro!  Ze zouden dat op een schortje moeten drukken voor mij!  Ik hoef niet naar de winkel te tjoolen met een Maxi-Cosi en ik hoef zelfs niet na te denken over wat ik ga klaarmaken.  Hello Fresh doet het allemaal voor mij.  Van kraamhulp gesproken zeg!

En aangezien we hier graag op de kilo’s letten, per recept staat het aantal kCal aangegeven.

Alles is begrijpbaar, ook met een baby op de schouder die de aandacht wel eens durft op te eisen.

Ook blauweplekmans at mee.  Al moet ik daar de laatste tijd soms eens een kwakske ketchup bijgeven, dat lijkt alles ineens superlekker te maken.

Een heerlijk slaatje met veldsla, radijsjes en het blad van radijsjes (iets waarvan ik niet eens wist dat je het mocht opeten!)

In de folder staat ook dat je -indien je dit wenst- de kartonnen doos gewoon mag ledigen en terug kan meegeven met de koerier.  In ons geval wordt die herdoopt tot een garage voor de vuilniswagen.

De laatste tijd vindt Ilja poseren voor foto’s echt een hassle.  “Lach eens” is duidelijk niet de juiste boodschap om een mooie lach te verkrijgen….

(ps: Voor wie dit wenst: ik bezit nog twee coupons van 20 euro korting voor wie graag eens wil testen.  Let me know in de comments of via mail!)

Het stond op mijn to-do-lijstje voor tijdens mijn zwangerschapsverlof.  Eclairs maken.  Er was Dr. Google die me een recept bracht van Sofie Dumont.  Ladychef of the year kweeniewannear.  Er is zelfs een filmpje bij het recept geplaatst.

http://koken.vtm.be/de-keuken-van-sofie/recept/eclairs

Laat ons zeggen…Sofie en ik, we gaan geen vriendinnen worden vrees ik.

Het is geen handig iets om te maken zo, eclairs.  In feite moest mijn zelfkennis mij aangesproken hebben bij: “neem een spuitzak”.  Dit loopt altijd verkeerd af bij mij.  Ik gebruik wegwerp zakken, maar toch lijkt de inhoud van de spuitzak steeds overal -behalve op de bakplaat- te belanden.  Dat druppelt als het moet stoppen met druppelen, ook als je roept “stop met druppelen!!”, dan blijft hij gaan!  Die zak scheurde dan nog eens aan de zijkant waardoor er langs daar ook deeg een weg leek te banen naar buiten, resultaat: mijn handen helemaal in soezendeeg.  Ik zie Sofie Dumont op dat filmpje ook nergens morsen met die zak, laat staan tussenin haar handen wassen.  Die haar handen, dat blijft het hele filmpje proper!

Ik moest het filmpje halfweg mijn bereiding herbekijken want: hoe dik had zij nu haar soezen gespoten?  Toch precies iets dikker dan die van mij.  Een deel van mijn soezen was echt te mager om er een eclair van te maken, maar ik heb er mijn plan mee getrokken.

Wat ze er ook niet bij vertelt is dat de pot waarin je het soezendeeg maakt extreem plakkerig en smerig is.  Vraag maar aan mijn lief, die vloekte nogal toen ik hem de opdracht gaf om hem af te wassen.  (Als hij vraagt “moet ik helpen?” dan profiteer ik daarvan, maar ik vermoed dat ik met deze opdracht wel wat krediet heb verloren)

Ik zie haar ook niet sukkelen met al haar vuile kommen.  Want hell, van eclairs maken, daar heb je nogal een afwas van.  Ik stak alles achteraf in de machine en die zat net niet vol…Sofie heeft waarschijnlijk een nest kabouters onder haar toonbankje lopen. Die trekken aan haar schortje als ze zonder werk zitten.  En had ik al gezegd dat Sofie nooit haar handen moet wassen?  Er hangt ook geen deeg aan haar kranen of geen chocoladesaus, neen, haar kranen -en haar handen- zijn spic en span.

De banketbakkersroom was nog zo’n failure.  Nochtans is het niet de eerste keer dat ik zo’n room maak, maar haar recept moet ik blijkbaar helemaal fout geïnterpreteerd hebben.  Na de afkoeling bleken er nog heel wat klontertjes te vinden en qua smaak had ik ook niet de normale drang zoals anders om de overschot van de pot uit te lepelen.  En overschot was er!  Van alles trouwens.  De dorade om de soezen in te wrijven, vier eiwitten die er nog stonden te niksen, 3/4e van de banketbakkersroom en 1/3 van de chocoladeganache, alles ging in de vuilbak of de gootsteen.  En zeg nu zelf, iets met chocolade in de vuilbak gooien, dat doet toch wel pijn hé.

Uiteindelijk maakte ik wel iets dat enigszins op een eclair geleek, maar het was niet om over naar huis te schrijven.  Laat staan om ermee te stoefen op je blog.

Deze eclairs hebben mij maar één ding geleerd: die van de bakker zijn lekkerder (en geen afwas!).

Mijn grootvader zaliger kon het indertijd: een appel volledig schillen zonder dat de pel ervan brak.  Hij at er dagelijks dus ik was er regelmatig bij toen hij zijn stunt uithaalde.  Bij het maken van verse appelmoes deze week probeerde ik hem te evenaren maar dat blijkt toch helemaal niet zo simpel als het eruit ziet:

Na enkele rondjes brak de schil en moest ik me weer gewonnen geven.

Tien appels, ik dacht: “Daar kunnen we twee dagen van eten met ons drie”.

Boy was I wrong!  Er was slechts een half soepkommetje overschot.  Als je ziet wat het resultaat aan appelmoes maar is van 10 appels.  Niettemin vind ik verse appelmoes toch stukken beter dan die uit potten.  Ik neem het erbij dat ik in het stof bijt tijdens de wedstrijd appelschilstunten.