Page 4 of 9

augustus 15, 2016

Ja soms…

Soms wou ik dat ik zo’n vrouw was die op torenhoge hakken en met ultragebronzeerde benen de toer van de vestingen kan wandelen. Of zo’n dame bij wie je op ieder moment van de dag onaangekondigd mag binnenvallen, je vindt er gelijk wanneer geen boterhammen op de keukenvloer. Misschien wil ik wel zo’n goeie huisvrouw zijn, met een garage vol rekken, alles netjes alfabetisch gesorteerd. Je hoeft geen hindernissenparcours af te leggen om aan een flesje spuitwater te geraken, het staat onder de “S”. Fietsen hoeven niet verzet te worden als je het oud papier uit de garagepoort wil slepen. Zo’n moeder die elke dag speelt met haar kinderen, en niet stiekem hoopt dat het plan om te schilderen wordt “vergeten” in dat kleuterhoofdje. Haar manicure en de pedicure zijn steeds perfect, geen afgebeten wijsvingernagel, geen eelt op ongewone plekken. Vandaag was ik de vrouw met de witte benen en de garage waarin schuivend met materiaal een wandelpad werd gecreëerd. De vrouw wiens twee kinderen deden aan synchroon-wenen op de vestingen, de ene omdat hij met steentjes wilde spelen, de andere omdat hij niet wou wandelen. Ik was de moeder die in de lach schoot toen haar echtgenoot al “mooshend” de oudste per ongeluk in het zand liet vallen. Ik vond mezelf heel wat toen ik met een schopje -dat ik van een andere moeder kreeg- zand schepte met mijn dreumes, hoe lang was dat geleden? Mijn voeten staken in All-Stars toen ik De Rodeberg afdaalde met de kleinste in de rugzak, tegelijkertijd probeerde ik te voorkomen dat hij mijn haarspeldjes uit mijn vlecht trok. Een voorbijrijdende fietser maakte ons attent op het feit dat er een sandaaltje halfweg de baan was achtergebleven. Neen, ik ben misschien niet altijd de moeder, de dochter, de zus, de echtgenote of de vrouw die ik zou willen zijn. Maar ik probeer en ik ben tevreden met wat nu lukt. Elke dag probeer ik er het beste van te maken. De goede balans vinden tussen het moederschap, mijn huwelijk, mijn werk, familie en tijd voor mezelf nemen, het is geen simpele opdracht. Lopen, bloggen, lezen, overal aan en bij zijn, het schiet er soms wel eens bij in, maar ik besef maar al te goed: het komt terug, ooit, als ik dat wil. En ondertussen zit ik op mijn wipplank, mijn evenwicht te zoeken. Met mijn kroost.

augustus 1, 2016augustus 1, 2016

400 dagen #Linuslove

“Onderweg naar Frankrijk”, dat stond deze voormiddag gepland in mijn bullet journal. Drie daagjes op bezoek bij de kasteelvrouw en haar gezin, proeven van de Franse zomer, bijpraten. Ik heb het gisteren afgebeld. Linus is niet in zijn sas. Al enkele weken is hij een wispelturig rakkertje met een gigantisch gevoel voor slechte timing. Niettemin blijft het een geweldig manneke met de meest aanstekelijk lach.

Ik noem hem regelmatig “Wallace” van Wallace and Gromit, met zijn dikke kaakjes ziet hij er net zo uit als hij lacht.

wallace

witte linten aan een kinderstoel…wie vindt dat eigenlijk uit?

Nu hij net 15 maanden is geworden is het steeds meer duidelijk aan het worden dat we met een stevig karaktertje te maken hebben. Die jongen weet wat hij wil. De weg om het te bekomen is niet altijd duidelijk voor ons, maar hij gaat er volle bak voor. Mijn echtgenoot zegt dat hij mijn karakter heeft, ik weet het niet zo goed. Ilja heeft wel zijn papa’s karakter, daar zijn we ondertussen ook wel al uit.

Uiteraard is alles interessant, alles behalve het aangeboden speelgoed. Zo is het superleuk om de salontafel te beklimmen om van daarop de zetel te bereiken. Het lukt nog niet altijd even goed, maar stoelen, de poef, de schommel en de glijbaan, die vormen al geen uitdaging meer. Het zwembad in Center Parcs was dan weer een fantastische uitlaatklep voor hem, toch moesten we ogen op ons zwemgat hebben, hij deed stoten waar zelfs vreemde mensen stonden van te kijken, recht voor onze ogen. En wij maar achtertjoolen om te voorkomen dat hij nog maar eens met een bloedlip of een bult op zijn voorhoofd eindigt.

Sociaal is hij wel. Hij zal niet direct in iedereens’ armen springen maar als je op zijn hoogte gaat terwijl hij op de grond zit heb je meestal wel touche! Hij kent ook geen schaamte om bij vreemde mensen eten te gaan schooien. Een dame die een koekje uitdeelt in het park aan haar kinderen, een papa met een ijsje, hij heeft het altijd gezien en kruipt er volle bak en met een verbeten blik naartoe. Met zijn twee ankerende handjes zit hij voor ze en als ze eventjes niet kijken zou hij het zelfs gewoon uit hun handen durven trekken. Boefbeerken.

En stappen? Neen, nog steeds niet. Misschien heeft dat wel met zijn frustratie te maken, al komt hij overal waar hij wil zijn, als het niet al kruipend is dan conduirt hij zijn moeder wel om hem te brengen.Of hij doet het op zijn eigen manier:

Fout

Deze video bestaat niet

Ik moet het niet rooskleuriger voorstellen dan het is: we maken momenteel een moeilijke periode door met hem. Hij kan nog niet praten behalve: mama, papa, poesje (elk dier dat enigszins op een poes gelijkt), jaja (Ilja), en Boele (de hond van mijn schoonouders, dat is een uitzondering op de poesjes-regel). Dus duidelijk maken wat er scheelt is niet simpel. Om de één of andere mysterieuze maar helse reden weent hij heel veel als we in de auto zitten. Een rit van 100km kan drie kanten uitdraaien: hij valt in slaap (zalig! boeken lezen! rond je kijken! niksen!) hij blijft wakker maar is content rond zich aan het kijken of hij beurelt de 100km bij elkaar. De laatste twee weken is het echter altijd het laatste geweest. Als we op voorhand incalculeren dat naar Frankrijk rijden zo’n 3 tot 4 uur in beslag neemt en hij maximum 2 uur aan een stuk slaapt overdag, dan hebben we nog steeds kans op 2 uren getier in de auto. Mijn linkerschouder doet nu al pijn van telkens zijn voetjes te pakken, beertjes aan te bieden, een flesje water 100 keer op te rapen terwijl hij op de achterbank ongelukkig zit te wezen en zichzelf zowaar uit zijn autostoel tracht te maneuvreren. In Nederland vorige week ben ik gewoon gestopt achter een tuutje in de winkel voor hem in de hoop dat hij daarmee misschien rustig zou kunnen zijn, maar zoals ik reeds schreef hij wil het absoluut niet, hij weigert zelfs om het in zijn mond te steken.

Deze ochtend gingen we naar zee, hij was lekker rustig in de auto, amuseerde zich in het zand en wou graag stappen aan de handjes. Bij terugkeer is hij in slaap gevallen, we genieten van de momenten waarop het geen gestresseerde boel is en we eens gewoon naast elkaar kunnen zitten op een dekentje zonder dat iemand zich over Linus ontfermt of hem achterna zit. Tijdens de lastigere momenten lachen we veel weg. We weten ook wel: alles gaat voorbij, ook deze periode waarin hij zo grappig klein is. En ook dit zal ik missen.

Aan de andere kant: het is een manneke in volle groei, hij kan heel vrolijk zijn en komt regelmatig knuffelen. Zijn Wallace-lach is om bij te smelten en zijn bruine kijkers kunnen iedereen verleiden. Hij heeft een wijzend vingertje waarmee hij alle speciale dingen in de wereld aanduidt. Want hey, een vogel in de lucht, een blaadje aan de bomen of voor het eerst echt de zee zien: dat blijft iets speciaals. Net als hij.

Ik schreef 100 dagen geleden ook een update-post, ook 200 en 300 dagen geleden was er zo’n postje.

juli 29, 2016

Ontspanning? Ah dat is nu?

De congé 2016 gaat na deze week haar derde en laatste week in. Ze is nu al memorabel:

–> We aten tot nu toe meer buitenshuis dan binnenshuis

Van pick-nick in Domein De Palingbeek tot barbecue in de tuin. Gaan eten bij vrienden of met taarten onderweg naar mensen hun huis. In onze vakantiewoning in Centerparcs of ergens langs de autostrade. Telkens zijn we elders dan thuis.

–> We zwommen meer dan in het volledige voorbije jaar

Een midweek Centerparcs Het Meerdal met een geweldig subtropisch zwembad zorgde daarvoor. Mijn haar was er wel enorm gefrustreerd van. Dat wel. En Linus was daar Jan Zonder Vrees. Kruipen door het peuterbad, de trap op naar de glijbaan of kop voor het zwembad induiken, no biggie for mister Linus. Ik las ook een volledige Flow uit. Een volledige Flow. Jawel.

in gezelschap van een wit hert. Ik aanzag het verkeerdelijk voor een gigageit.

–> Er werd al het meeste gespeculeerd.

Zou het zijn omdat hij tanden krijgt? Hij is vast gewoon gefrustreerd omdat hij niet steeds niet kan lopen. Misschien heeft hij dorst? Hij lustte zijn middageten niet zo, dus hij heeft waarschijnlijk honger. Ik denk dat hij moe is. Hij zit gewoon niet graag in de auto. De buggy is zijn ding niet echt. Hij is misschien éénhandig nu? Maar de echte reden waarom Linus zoveel weent tijdens de laatste weken hebben we nog altijd niet achterhaald.

of misschien is het gewoon een bad hair day?

–> Er werd afscheid genomen.

Van mijn broer die naar Curaçao vertrekt voor een lange periode. We hadden nog de kans niet genomen om hem in Amsterdam te bezoeken of we moeten al beginnen nadenken over hoe we ooit naar ginder gaan.

–> We hadden nooit eerder zoveel ‘nieuw’ gerief.

Door zijn verhuis “erfden” we enkele zaken onder andere hun hipster salontafel, een coole designlamp en een nieuwe matras. De greedy materialist in mij kent hoogdagen!

Ik kreeg ook van mijn liefje een Fitbit, ik was er al een tijdje op “begoest” maar wou er geen geld aan geven, mijn aankomende verjaardag indachtig. Toch ben ik wel blij dat ik hem nu al heb al is het maar omdat ik op supergoeie dagen het ding al bij 10 000 stappen voel trillen nog voordat het 9u is (uiteraard moet ik erbij schrijven dat dat mijn loopdagen zijn 🙂 )

–> De kat was nooit meer aanhankelijk dan nu.

Is het omdat we haar zonder waarschuwen vijf dagen hebben achtergelaten. No panic, voordat je Gaia verwittigt; ze werd voorzien van eten en drank.

Fout

Deze video bestaat niet

–> We waren nooit bruiner dan nu.

Daar ben ik niet echt trots op, want het komt eigenlijk omdat ik me niet op tijd insmeer. En ja, ik besef dat dat heel gevaarlijk is voor mijn huid en mijn gezondheid. Tegelijk moet ik er ook bij zeggen dat ik binnen de 10 minuten in de felle zon verbrand. Soms zit ik dan toevallig in een goed gesprek of ben ik bezig een dreumes te troosten. Of mijn ijsje is bijna aan het smelten.

–> Mijn kinderen zijn nooit vuiler geweest dan de laatste anderhalve week.

“Zo zwart als ’t gat van een mollejonk”. Elke dag. Kruipen door aarde, gras, op vuile glijbanen of in de zandbak spelen. Likken aan gevonden vogelkak, kattenkorrels verleggen van het bordje op de grond (en gelukkig niet in de mond), allerlei dieren aaien. Tegelijkertijd had ik ook nooit zoveel was als de voorbije weken. Whatever, waarvoor dient die wasmachine anders? (En de droogkast, jawel, ik blijf de minste ecologische blogger ever).

–> De goedheid van de mens werd nooit eerder zo hard op de proef gesteld.

Ok, er was misschien een farce geweest in de week voor ons verlof waarbij ik toevallig mijn gsm op het dak van de auto had laten liggen. Maar hey, ik had hem terug, toch wel al bij al goed afgelopen. En haha, grappig en al. Waw, de mensen waren toch echt nog goed van inborst. En ok, ik dacht, zou dat nu ècht zo zijn of is dat gewoon een mooi toeval geweest? Dus ik besloot het nog eens te testen, deze keer met mijn nieuwe gsm. Zelfde systeem: op het dak laten liggen toen ik één van de kinderen aan het vastgespen was. En guess what, de mens is echt goed van inborst, want wederom werd “liefje gsm” opgebeld om te melden dat mijn gsm werd gevonden op straat. Liefje gsm kon er echter niet meer mee lachen, best dat ik mijn fitbit toen al had gekregen of ik denk niet dat ik er mee zou rondlopen nu….*beetje schaamte toch*

–> Het is de meest vermoeiende vakantie ever.

Een 15-maander waar nog geen verbod op zit achterna zitten, hem ronddragen omdat hij de hele buurt samenschruwelt als hij in de buggy zit, hem op de schoot tillen omdat hij na 25 seconden spelen met iets weer bij mama/papa/vreemde meneer wil zitten. Een actieve kleuter die wil voetballen, kampen bouwen, bommetje wil spelen op de oude matras. Of hij wil 128 keer op de wildwaterbaan in het zwembad terwijl hij nog niet kan zwemmen. Daarom moet je – en jezelf veilig houden – en hem vastgrijpen zodat hij niet uit je armen vliegt en tegelijkertijd hopen dat je badpak niet ergens blijft haperen. Heavy shit dit. Maar hey, liever deze heavy shit dan niks Want nooit eerder spendeerden we zoveel tijd samen met ons vier. En ook deze periode gaat voorbij en komt nooit meer terug.

juni 29, 2016

To tutje or not to tutje

Linus is een kindje van extremen. Extreem content, extreem boos, extreem stil (als hij slaapt), extreem luid. Hij kan ook extreme uurtjes hebben. Zo’n uurtje waarbij het kot op stelten staat en hij weent voor alles wat in de categorie “bleitbaar materiaal” is. Niet bij mama op de arm kunnen, niet geraken aan het speelgoed dat hij nodig heeft, niet met moeders’ gsm mogen spelen, moeten in het park zitten omwille van de veiligheid, honger hebben, moe zijn. Vooral dat laatste is een moeilijk bleitmomentje. Hij is moeilijk te troosten als hij moe is, het is ook soms gewoon echt nog te vroeg om hem in bed te stoppen, hij gaat nu al om 18u gaan slapen. Op de arm, van de arm wrikkelen, op de schoot, eraf willen, nergens goed zijn. Het gebeurt dat ik zijn blauwe beertje neem om hem te troosten want een tutje heeft hij niet. Ik kocht verschillende soorten en bood hem al een aantal keer één aan, maar nooit houdt hij een tutje in zijn mond. Hij sabbelt eventjes en keilt ze dan keihard weg. Of hij komt het mij gewoon teruggeven met zo’n blik van “ik kan hier niets mee doen”. Ook bij het slapengaan heeft hij geen tutje, het blauwe beertje is zijn bedpartner. Hij duwt het tegen zijn mondje en “flokt” daaraan. Het is niet zo dat ik tegen tutjes ben, Ilja had er ééntje. Eerst overdag en ’s nachts, later enkel ’s nachts. Hij stond het af aan de sint toen hij 3 jaar was. De schade aan zijn tandjes was wel zichtbaar en herstelde zich gelukkig achteraf. Dus in feite ben ik aan een kant wel blij dat Linus geen tutje heeft, zo hoef ik ook de strijd niet aan te gaan om dat dingetje ooit af te schaffen. Aan de andere kant is een tutje wel handig als troost tijdens moeilijkere momenten. Bij Ilja kon ik met het tutje ergens aangeven dat het tijd was om te kalmeren, het hielp hem ook om in slaap te vallen, ook bij langere autoritten was dit een heilig middel.

Eén van de zeldzame momenten waarop hij het net lang genoeg in zijn mond houdt om er een foto van te nemen

Het lijkt me nu ook wel laat om nog een andere serie tutjes aan te schaffen, in feite lukt het wel zonder al moet ik altijd zorgen dat één van de drie blauwe duiven proper is.

Hebben jullie kind(eren) een tutje? Ging het ook mee met zwarte piet op de boot terug naar Spanje?

juni 19, 2016

“Ik heb dat nu nog nooit gehoord!”

Kelly schreef deze week blogpostje over hoe haar Flo Flo werd. Toen we Ilja’s geboorte aankondigden heb ik voor de zekerheid “een zoontje” gezet op het kaartje. Ilja is namelijk een jongens èn meisjesnaam. In Nederland wordt Ilja regelmatig aan kleine juffrouwtjes gegeven. Hoe we erbij kwamen?

We gaan terug naar het jaar 2006. Mijn lief en ik zijn ongeveer 3 maanden samen, het is zomer, het is warm er is niets te doen behalve uitgaan, lanterfanten, slenteren en in zijn geval: muziek gaan spelen. Het was de meest onbezorgde tijd, ik zou er wel eens een paar daagjes naar willen terugkeren. Op een beachfestival in één of andere Belgische badstad, die details ben ik helemaal kwijt, wandelen we over het festivalterrein als iemand mijn lief goeiedag zegt. Hij zegt mooi “goeiedag” terug, achter zijn rug richt hij zich tot mij “verdikke, ik ken die kerel wel maar ik ben zijn naam vergeten. Ik weet wel dat hij een heel mooie naam heeft”. Ik reageer langs mijn neus weg: “Het is toch nooit geen Ilja zeker?” waarop hij verbaasd uitroept:”Jawel! Hoe weet jij dat?” Gewoon, omdat ik dat ook een heel mooie naam vind. Daar op dat moment werd beslist: als we ooit een zoon gingen krijgen dat we het kindje Ilja gingen noemen.

Toen ik weer zwanger werd was het moeilijk. We hadden nooit echt moeten zoeken naar namen gezien we redelijk vlug wisten dat de boreling een zoon ging zijn en die naam dus al 5 jaar vastlag. Als mama van een zoon was ik uiteraard een klein beetje gebrand op een dochter. De eerste 18 weken wisten we nog niet wat het ging zijn. De namen waren ook nog niet beslist, verre van zelfs. Op een avond in oktober was er op deze streek “Lichtfront” Mijn lief was die avond een fakkeldrager en ik volgde het spektakel op WTV vanuit de zetel thuis, met Ilja slapend in zijn bed. Er werden interviews afgenomen op de verschillende locaties waar iets werd georganiseerd voor dit evenement. Op een gegeven moment gaat men vanuit de studio over naar de reporter ter plekke: Lauwke Vandendriessche en dan werd ik een klein beetje koekoek in mijn zetel. Hoe mooi was de naam Lauwke? en hoe goed paste die bij Ilja? Mijn fakkeldrager kwam thuis die avond en toen hij de naam hoorde was hij ook meteen verkocht.

En dan bleek het een jongen te zijn…

Terug naar af. Ik heb het lang niet geweten. Maakte enkele lijstjes waar verschillende namen opstonden en weer sneuvelden. Imre was een kanshebber, maar het zoontje van vrienden heet zo, ik moet altijd aan hem denken bij die naam, het paste niet in mijn hoofd. Linus stond ook op mijn lijstje. Ik gaf het aan mijn man hij zei meteen:”Neen, geen van heel die lijst, smijt maar weg, ik hoor niets graag!” Terug naar af. Hij ging zelf aan de slag, nam er een laptop bij en begon te zoeken naar namen. Ineens roept hij: “Linus! Dat vind ik nog een mooie naam!” Mo wuk eigenlijk?? Toen ik zei dat die naam ook op mijn weggegooide lijstje stond kon hij dat moeilijk geloven. Ik pikte die naam op in The Bridge. Het is een Scandinavische naam die mooi past bij het Slavische Ilja. Althans dat vind ik toch. Ilja wordt nogal vlug Illievanillie genoemd. Linus wordt soms Linus Bambinus genoemd. Of ik verwar ze met elkaar, dat gebeurt ook regelmatig “Ik ben wel Ilja hé mama”, sorry Linus. Euh Ilja.

en jij? Hoe komt jij aan de naam van je kind? Ga je je misschien je dochter Lauwke noemen? Laat het mij zeker weten dan 🙂

juni 16, 2016

vijf!

Mijn oudste brigand wordt 5 vandaag. Ik zag hem gisteren bengelen in de armen van mijn man en ik dacht “shit zeg, vijf jaar geleden lag hij nog als een klein wormpje op mijn borst te slapen”.

Ik hou eraan om hen met hun verjaardag te verwennen. Gezien hij tijdens de week verjaart vierden we vorig weekend al met voldoende taartjes, meter, peter en oma’s, opa’s en overgrootmoeders.

Jawel, iemand was sneller dan de klik van de foto om zijn vinger in Spider Man te steken.

Gisteren ging hij als cadeau van ons naar Plopsaland. Ultieme mama en papa-tijd want hij moest de aandacht eens niet delen met zijn broer. Ze voorspelden regen, storm en wind maar afgezien van één grote plensbui zijn we eigenlijk heel droog gebleven. Er was geen kat in Plopsaland, althans toch niet voor pretparknormen. Als je bij elke attractie gewoon kan opstappen kun je spreken van een topdagje qua wachttijden denk ik.

Vandaag trakteert hij nog aan zijn klasvriendjes met een snoepje. Ik voorzag ook twee voorleesboeken als attentie voor de klas. Ik investeer liever in één groot boek dan in 29 kleine prutsjes (niet dat daar iets mis mee is hoor) en zo heb ik meteen ook een bedankingsgeschenk voor de juffen. Twee vliegen in één klap.

Hij is zo groot geworden en tegelijkertijd is hij nog zo klein. Ik hoop dat hij nog eventjes klein kan blijven, dat hij zijn ochtendknuffels niet zomaar gaat afschaffen en dat hij nog regelmatig blijft liefde tanken bij ons. Want liefde is er voldoende, dat vat is bodemloos.

april 23, 2016

Linus 1 jaar!

Een jaar! Echt zo cliché, maar jongens toch….zo vlug zo vlug zo vlug dat dit voorbij is gegaan.

Eerlijk? Ik ben blij dat we al zo ver staan. Baby’s zijn fun en enorm cute, maar de interactie die ik nu heb met Linus is ZO zalig! Zijn totje als ik hem oppik in de opvang, of als ik hem uit zijn bed haal. Hij staat dan aan de boord van zijn bed te schudden en gaat door zijn knietjes van blijheid. “Papa” zegt hij, maar “Mama” dat lukt nog niet. No worries, ik hoor al genoeg “Mama” op een dag om te weten dat het nog komt!

Het is en blijft een hevig kindje. Rechtdoor en niet omkijken is zijn motto, of toch, om eventjes te lachen, dat wel!

Een actief baasje dat een rib uit ons lijf eet, dat merk je ook aan zijn gestalte en postuur! Hij heeft enorm veel kracht en is daardoor ook heel moeilijk bij te benen eens hij weg geraakt.

Als hij zou kunnen kiezen, hij koos altijd voor “rabbelen met broer”. Het liefste nog in de zetel, de ultieme plek om te draaien, keren, op mensen te klimmen en nu en dan eens te komen knuffelen.

Dat er later grote ruzies met broer zullen voorvallen, dat staat buiten kijf, maar de relatie nu is zo liefdevol “Kijk Linusje, gras!”

Mijn klein ventje. Zo blij dat hij er is.

Happy birthday cutiepie!

april 8, 2016

Groene frustratie

“Groen is mijn lievelingskleur mama!” Ahja? Leuk. Alleen jammer dat dat niet telt voor het groen dat in zijn bord ligt ’s middags. Hij lijkt er een 6e zintuig voor te hebben. Hij onderscheidt groenten van alle andere voedingsmiddelen, prutst ze aan de kant van zijn bord en laat alles mooi liggen. “Maar de groentjes lust ik niet!” Ok, ik ben nog zo’n type persoon die twee kanten van een verhaal wil beluisteren in de meeste gevallen, die zich probeert in te leven in de ander. Dus ik kan me voorstellen, zo’n groot stuk gebakken courgette, dat dat nu niet bepaald aanlokkelijk is voor zo’n kind. Dat een paprika met zijn scherpe smaak geen topgerechtje is voor een kleuter. Zelf ben ik ook niet de grootste groente eter, en dat voor iemand die 7 jaar vegetariër is geweest! Dus ik maak gestoofde of rauwe wortelen, verse appelmoes (die niet eens groenten zijn), sla, boontjes, erwtjes, want er zijn (voorlopig) nog steeds groenten die hij wel lekker vindt. Staat er eens Mexicaanse paella of courgetteschotel met kip op het weekmenu dan is het wachten tot het moment waarop we aan tafel zitten en hij de gevleugelde woorden uitspreekt:”Maar die groentjes moet ik niet opeten hé”. Rijst, pasta, vis, vlees, alle soorten aardappelen dat gaat er zonder moeite in, maar ze mogen niet te groen zijn, groen is de duivel. Groen moet aan de kant. Deze week liepen de frustraties even hoog op bij mij. Ik maakte de vicieuze cirkel rond door toe te geven, hij moest ze niet opeten, maar kreeg iets anders in de plaats. Daar zat hij dan aan tafel met een bord groen overschot en een rauwe wortel in zijn handen. En kraken dat hij deed. Ik dacht bij mezelf: “’t Zal ook passeren. Is het nu niet, ’t is binnen 10 jaar misschien” waarop ik een stuk courgette en één van mijn principes wegspoelde.

maart 24, 2016

De 11 geboden van de 11-maander

Gij zult op uw sokken sabbelen. Altijd en overal als ze bereikbaar zijn. Hangen ze aan uw voeten, haast u, trek ze af en sabbel eraan. Liggen ze in de wasmand, pluk ze eruit, steek ze in uw mond en ga er zo kruipend en sabbelend mee op pad. Sokken = sabbelen.
Gij zult u optrekken aan alles waar ge u aan vast kunt houden. De zetel, de tafel, de stoelen. Ook uw moeders’ broekspijp, ook al betekent dat dat ge uw vlijmscherpe nagels in haar kuitvlees moet planten, optrekken zult ge!
Bij het overgeven van melk zult ge dat steevast op een verborgen plekje doen, liefst ergens in een hoekje. Daarna wentelt ge u erin en kruipt zo met uw beklisterde melkkleren verder door het huis. Het mooiste aan dit gebod is het afloeren van uw moeder terwijl ze met een schotelvod uw melkkwak zoekt.
Als uw pamper vol is zult ge stampen op het verzorgingskussen, zo hard mogelijk met uw beide benen. Uw moeder vindt het fantastisch om half op u te liggen om die spartelaars te bedwingen bij het weggooien van uw boeltje.
Met een verse trui aan is het een kwestie van competitie van hoe vlug hij wordt ondergespuugd. Momenteel staat uw record op 45 seconden. Dat moet en zal beter kunnen.
Als ge erin slaagt om op de schoot van uw moeder te belanden terwijl ze aan het eten is, is het de bedoeling om zoveel mogelijk eten uit haar bord te stelen. Ook als dat een volledige gekookte aardappel is.
Uw broer dient om over te klimmen, aan zijn haar te trekken en zijn speelgoed af te sabbelen. Voor wat anders?
Als ge in uw autostoel zit en uw moeder is druk doendig aan het rijden, dan zult ge gele snotteklakken niezen. Daarna likt ge die op, dat hoort zo. Al zegt het half-paniekerige gezicht van uw moeder iets anders! Oplikken: het is een gebod!
Elfmaanders spelen met de dvd-collectie van hun ouders, met een ontsnapte smartphone en met de inhoud van hun moeders’ handtas. Niet met babyspeelgoed. Babyspeelgoed is voor pussy’s.
Was hoort niet aan het wasrek. Was hoort op de grond. Ge zult die er één voor één afgooien en er een brullend, afkeurend geluid bij maken.
Als één van uw ouders op uw broer ruttelt zult ge u erbij zetten en meeruttelen. Handgebaren en al. Dat is uw taak vanaf nu.

maart 10, 2016

Sjakosjen, battles picken en tijd voor ons twee.

Een dagdienst stond er gisteren op mijn uurrooster: nine to five. Als ik zo’n dag naar het werk vertrek ziet mijn achterbank er zo uit:

Ik sleep op woensdag soms als eens iets extra mee naar het werk voor een activiteit, Linus had extra pampers nodig in de crèche. Mijn werkhandtas zit gelukkig niet te supervol of ik sleur mij een accident tegen dat ik goed en wel ben vertrokken.

Na het werk had ik een poweruur. Om 17u trok ik de deur dicht. Ok, ik bleef helemaal niet hangen om te tateren of om nog vlug iets af te werken, neen, ik was van plan om “mul te geven”. Meestal ben ik op dat uur redelijk opgejaagd in het verkeer, ik ben het namelijk niet gewoon om op een standaard-uur te stoppen met werken. Het verkeer loopt dan wel eens strop, al kan ik daar in De Rustige Westhoek echt niet over klagen denk ik. Of ik me nu opjaag of niet, ik geraak er even snel, dus ik koos om rustig aan te schuiven. Tegelijkertijd gaf ik mezelf een speekselmedaille voor het besluit om toch nog op het werk naar toilet te gaan. Ook toen iemand het leuk vond om nog eens supertraag door het groen te rijden waardoor ik nog langer mocht wachten nam ik mezelf voor om niet te zitten stressen. Dus reed ik 20 minuten over 9 km. Om 17u25 zat Linus in de auto, om 17u35 vertrok ik op de parking van de tweede kinderopvang. Ik onderhandelde onderweg over hoe we de rest van de veel te korte avond gingen vullen. Bij het thuiskomen ging Ilja zoals afgesproken meteen naar de badkamer voor het bad. Ik kleedde Linus uit en zette ze samen in het water. Om 18u was de kleinste reeds gewassen en in zijn pyjama. De oudste badderde nog wat verder. Daarna werd hij geholpen met de pyjama, ook al kan hij dat zelfstandig, soms kies ik de gemakkelijke, discussieloze weg. Pick your battles! Om 18u20 kwam Pieter thuis, ik was Linus’ nachtvoeding aan het geven. Toch wel, dat kind gaat om 18u30 gaan slapen en trekt dat tot de dag erop. En ja, ik besef dat dat een zegen is! Ilja at ondertussen een boterham en ging dan na zijn televisiemomentje om 19u naar boven: high five, low five, fist, elbow, shoulder, knuffel en kus later kon ik tegen Pieter babbelen. En ineens waren er twee uren voorbij. En dan vragen we ons af waar de tijd naartoe vliegt eigenlijk?

De vorige maandag had ik avonddienst, Ilja had pedagogische studiedag. Ik werd gestraft, hij wou het spel: “De wolf en de 7 geitjes” spelen. Only the most boring game ever! Het is een spel dat is meegekomen van toen wij kind waren. Echt, wie dit spel ontworpen heeft, die zouden ze op staande voet moeten ontslaan. (Of een hele middag “De wolf en de 7 geitjes” laten spelen!)

Die kinderen op die foto op de doos zien er echt ge-entertaind uit, ik vraag me af hoeveel snoep ze hebben gekregen om tijdens dat spel zo geamuseerd te poseren. Gelukkig kon Ilja zich vinden in mijn theorie over het saaiste spel ever en konden we vlug overgaan naar Memory waarbij ik genadeloos werd afgekuist.

Linus vond het dan weer geweldig dat zijn held thuis was. Zo kon hij weer over brandweerwagens klauteren en duplo-politiekantoren afsabbelen. Dat gaf mij meer ruimte om iets te doen in het huis zoals verder schrijven aan the neverendingstory met als titel: “de was”. De voortdurende instroom aan vuile was proper krijgen en weer in de kasten deponeren. Gelukkig vind ik dat nog een redelijk leuk werkje. Er zijn andere taken waar ik liever een aapje voor zou inschakelen. Iedereen kent dat wel zeker?

Ik verschiet soms van Linus’ maat. Hij moet nog 11 maanden worden. De kleertjes van Hema vind ik de max. Deze trui kocht ik nieuw toen Ilja baby was en werd al door 6 jongetjes gedragen. Er is in mijn al- dan-niet-zo-kieskeurige-ogen niets aan te merken. Kwijl, spuug en snot, dat gaat hier dagelijks terug in de wasmand dus best dat ik wat voorraad heb.

Komend weekend nemen we als koppel wat tijd voor onszelf om er daarna weer volle bak tegenaan te gaan met de kinderen. Op naar de lente, echt wel!