run baby run – Pagina 2 – Shout your heart out

Page 2 of 4

mei 21, 2016

over blogdaten en patatjes eten

Open en toe. Zo bewegen de meeste weken hier. Het gaat zo snel dat ik soms vergeet dat we al bijna eind mei zijn! Eind mei?? When did that happen?

Vorige week vrijdag had ik een date. Niet met mijn echtgenoot, maar met 6 flashy ladies waar je ook kan gaan meelezen indien je dat wenst.

Valerie (rechts op de foto), Kelly, Josie (links op de foto) Sylvie, Tiny en Renilde (gelukkig zijn we nog met twee die niet op een ie of y eindigen, of we konden een team oprichten) vergezelden me naar Mr. Spaghetti in Roeselare. Voor mij was er teveel keuze aan spaghetti. Firstworldproblems, I know. Maar desalniettemin was het er enorm lekker. En wat een geweldig mooi interieur. Als afsluiter een koffie met M&M’s. Als we dan toch voor de calorieën gaan, gaan we er meteen goed voor!

Creepy hoe klein mijn pupillen zijn op deze foto!

Er verdween een stuk haar deze week. En mijn grijsjes werden weer bedekt. Serieus, ik moet om de 7 à 8 weken naar de kapper. Nu kreeg ik te horen dat ze 6 weken in ziekteverlof gaat. Ik durfde de reden niet te vragen, misschien wou ze dat ook wel niet vertellen. Ik kon niet meteen een afspraak vastleggen voor haar terugkeer omdat mijn uurrooster voor de zomervakantie nog niet klaar is. Ik ga dus mijn haar voor de eerste keer zelf moeten kleuren. Mijn kapster was er niet gerust in, ik heb nogal lang gelaagd haar en ze raadde me aan om zeker niet te donker te pakken. Als ik deze zomer ineens van de radar verdwijn (ok, bad choice of words misschien), ’t is omdat mijn haar ineens paars uitslaat!

Het gebeurt dat ik een loper tegenkom als ik ’s morgens om 6u naar mijn werk saffel om de vroegen te doen. Ik denk dan dikwijls bij mezelf: “Ik loop graag, maar dat zou ik nu toch niet doen hoor!” maar deze week kon ik niet meer slapen om 5u30. Klaarwakker zocht ik mijn loopkleren, het was een zalige ochtend, ideale temperatuur om te lopen, geen zuchtje wind. Die 9 km deden mij echt deugd.

Er was deze week ook niet veel werk met mijn weekmenu. Er werden heerlijke nieuwe patatjes gescoord bij de groenteboer. De aardappel links resulteerde in een maaltijd voor 3 personen. Gigantisch! Weinig werk voor een heerlijk resultaat. Pascale Naessens is er misschien niet voor, maar zo’n nieuw patatje in de pan gebakken, dat is toch op en top lentegevoel vind ik!

En vanmorgen vond ik de prachtige Annelore terug in de bijlage van de weekendkrant! Zou jij durven denken dat ze zo’n stoere tattoo heeft op haar rug? Ferm!

mei 10, 2016

Delicious bbq-weekend!

Woensdag was een hectische dag, Linus bleek ’s morgens ziek te zijn, ik ging haastjevlug naar de dokter met hem omdat ik niet wou wachten tot het feestdag was. Onze kinderen hebben er anders wel een handje van weg om ziek te worden op zon- of feestdagen. Oma werd opgebeld, de crèche verwittigen, rondrijden om medicatie, kortom: voldoende om te vergeten dat hij ook nog eens pipi op mijn t-shirt had gedaan terwijl ik hem ververste. Ik kon de grootste straal ontwijken, de rest belandde in het bakje met zijn verzorgingsproducten. Het besef rond de pipi-t-shirt kwam pas toen ik een uur later op het werk een vorming kreeg rond coaching. Hopelijk heeft niemand het gemerkt, en anders: sorry collega’s. Gezien ik ’s morgens nogal vlug moest schobbelen om op tijd bij de dokter en op het werk te geraken werd de boel de boel gelaten thuis. ’s Avonds bij thuiskomst zag mijn keuken er zo uit:

Oh yes. Gezellig. Een zieke baby eten geven, een vermoeide kleuter aanmanen om zijn pyjama aan te doen en dan nog het idee van het opruimen van huis, ik werd er een beetje mistroostig van. Bij het worstelen met de pyjama van Linus kwam de echtgenoot thuis. Ik had zin om hem een taakje te geven maar toen zag ik wat hij in zijn handen had: barbecue-vlees! Instant goed gevoel! Een effort later was de keuken opgeruimd, waren de kolen verwarmd en konden we genieten van het zonnetje in onze tuin.

Ik dronk een pintje op de belabberde woensdag, at wat restjes groenten erbij en alles was ineens vergeten. Ok, inderdaad, er was maar één strook gras afgereden. Dat is een ander verhaal.

Donderdag was het de eerste communie van mijn metekindje. Het gaat allemaal zo vlug, ik herinner me nog goed zijn doop zelfs. Uiteraard was er een springkasteel op het feest. Mijn ruskabuusjes vonden het natuurlijk de max.

Vrijdag was het werkendag, maar door het zonnetje voelde het geen minuut als werken.

Zaterdag werd er vooral veel rondgereden en familie bezocht. En ja, er werd weer vers barbecue-vlees gekocht, ik denk dat ik voldoende vlees gegeten heb voor het komende trimester. ’s Avonds werden we bij vrienden uitgenodigd om ons (alléé, Pieter eigenlijk, ik heb niets gedaan) te bedanken voor de hulp bij hun verbouwingen. Het werd al vlug 01u tegen dat we in ons nest belandden.

Zondag ging de wekker aka de kinderen genadeloos om 7u af. Moederdag werd door niemand vergeten:

De oudste zei met veel intonatie zijn gedichtje op, hij had het zo lang voor mij moeten verzwijgen. Hij had me ook verschillende keren laten weten “dat hij zijn cadeautje in de kast had verstopt” en “dat ik het niet mocht weten waar het lag”. Het parfum werd gekocht samen met papa, en damn, ze hebben goeie smaak die mannen van mij. Een zomerversie van Be Delicious DKNY. Ik ben er helemaal weg van.

’s Middags was er dan de Wings For Life run. Ik moet het aan niemand duidelijk maken dat het snikheet was. Ik vermoed dat het zo’n 27 graden was. Sommige stukken van het parcours waren volledig in de vlakke zon.

Al bij al was het wel een geweldige ervaring, veel lopers duwden een rolwagen vooruit. Respect! Ik werd na 7 km gecatched, maar ik was er helemaal niet rouwig om, het was echt een beetje doodgaan met die hitte. Toen ik even later in mijn auto stapte om mijn vriendin op te pikken zag ik de graden op de teller! (ok, het stof zag ik niet, dat zag ik pas achteraf op de foto). Mijn vriendin zat 4km verder op mij te wachten maar door de drukte in de stad moest ik een omweg van 15km nemen via de autostrade om haar te kunnen halen. Bij thuiskomst was er uiteraard: barbecue. Hoe kon het ook anders.

Het verlengde weekend was er ééntje om in te kaderen.

mei 7, 2016

Wings for Life World Run

Morgen deze tijd loop ik mee met Wings For Life in Ieper. De wedstrijd waarbij de eindstreep jou inhaalt. De fameuze catcher car vertrekt een half uur na de lopers. Gezien ik een heel trage loper ben hoop ik dat ik niet de eerste ben die gecatched wordt, al moet er iemand de eerste zijn hé.

Het lopen staat de laatste maanden sowieso op een laag pitje. Als ik één keer per week weggeraak is het een goeie week geweest. Ik hoop het aantal loopsessies op te drijven eens Linus naar school gaat (nog anderhalf jaar geduld dus) want ik loop het liefst ’s morgens. Toen het nog alleen Ilja was liep ik gemiddeld drie keer per week.

Nochtans is lopen echt een supergoeie uitlaatklep. Niet alleen voel ik me op het moment zelf goed, achteraf heb ik er nog de hele dag voldoening van. Het is ook het ideale moment om muziek te luisteren. Momenteel gebruik ik weer veel mijn iPod, ik luisterde lange tijd gewoon naar de radio. Ik hou er echter niet van als er veel gebabbeld wordt en ik heb nog steeds geen favoriete radiozender (net zoals ik geen favoriet tijdschrift heb). Er zijn verschillende genres op te vinden maar mijn favoriete nummers zijn toch die van Green Day van de CD 21st century breakdown en Rise Against Siren Song Of The Counter Culture

https://youtu.be/oP3VcvYLpeE

Eerder luidruchtig maar het helpt als het even lastiger wordt. Ook Rihanna en Justin Timberlake zijn erop te vinden, ze zorgen voor de meer up-tempo-nummers. En ook dit mag niet ontbreken:

Ik laad mijn iPod alvast op voor morgen en hopelijk kan ik toch enkele kilometers lopen alvorens ik afgevoerd word met de shuttlebus!

februari 22, 2016

Meisje van 33

Laatst sprak ik nog eens af met “de meisjes”. Ik ben met mijn 33 jaar nog niet eens de oudste van de bende, dus van “meisjes” kunnen we misschien niet meer spreken. We waren zelfs geen meisjes meer toen we elkaar leerden kennen, toch blijf ik dat groepje consequent: “de meisjes” noemen. Toen ik rond me keek in de bistro waar we -met de meisjes, ahja- hadden afgesproken zag ik ineens een schilderij dat me bekend voorkwam. Gemaakt door een andere vriendin en tentoongesteld vlakbij mijn stoel. Mijn meisjes-vriendin nam deze wazig foto om door te whatsappen.

“Ik ken die artieste”, dat is toch redelijk cool om uit te spreken vind ik. (Hihi, laat mij toch eens!

De afweging tijd spenderen <-> geld spenderen werd vorige week weer gemaakt toen ik mijn auto bekeek. Ik was hem veel te weinig. Ik zie alleen dat hij vuil is als ik de koffer dichtsla en mijn vingers zwart zijn. Vorige dinsdag parkeerde ik nogal ongelukkig op onze oprit. Sinds ik parkeer met de neus naar de straat moet ik meer op de sensoren betrouwen. Dit eindigde deze week nogal euhh…vrats…met een boenk tegen de gevel. Ilja zei meteen “heb we nu een accident gehad?” Neegt, kindje neegt, al ging ik toch met een klein hartje mijn gevel gaan inspecteren. Laat ons zeggen dat de carwash ook nodig was om de rode baksteen van de trekhaak te wassen.

Toen ik een uur na de wasbeurt om de kinderen vertrok zag ik dit:

En neen, het stof van mijn dashboard heb ik niet afgenomen, niettegenstaande mijn echtgenoot mij daar regelmatig over aanspreekt.

Ik ontdekte ook lieve aardappelen in mijn voorraadkot:

Deze aardappel eindigde liefdevol in WAP (Worst met Appelmoes en Patatten)

Mijn nieuwe tafellaken kwam toe. Het was een beetje spannend (oeh, wat heb ik toch een excited leven!), want zo’n items online kopen is altijd risky business. Er zijn zo van die dingen waarvan je denkt “maar waarom heb ik dat nooit eerder gedaan?”. Zoals dat muffe grijze tafelkleed van op de keukentafel de deur uitgooien en dit lichte, kleurrijke exemplaar opleggen. Precies een nieuwe vibe in de keuken!

“oh neen, zo’n zakken onder mijn ogen” (ik laat in het midden wie die uitspraak deed, we hebben er allebei precies van 🙂 )

Mijn broer was “in het land”. Ahja, sinds hij in Amsterdam woont is hij officieel emigrant. Het komt gewoon op hetzelfde neer voor ons, we geraakten vroeger al niet in Gent om af te spreken en nu ook niet in Amsterdam. Maar het lukt wel eens, no worries. Ondertussen aten we samen bij onze ouders verse frietjes met stoofvlees.

En zondag moest ik jammergenoeg afzeggen voor Run Blogger Run in Oostende. Linus begon op zaterdagavond te hoesten als een oud pepeetje en zette dit krachtig en luidruchtig door tijdens de nacht. ’s Morgens, met slechts enkele uren slaap op de teller, wou ik mijn lief niet achterlaten om met een kleuter en een zieke baby naar de dokter te tjoolen. Bij de dokter van wacht was hij dan weer kiplekker en vond hij het allemaal heel amusant zo’n onderzoek. Gniffelen, stampen met zijn voeten en kraaien van plezier. Absoluut niet hoesten, ah neen, dat had hij al genoeg gedaan thuis. Gelukkig gooide hij toch nog een rocheltje op en spuugde hij na het onderzoek de vloer van het kabinet onder. Hij moest toch ergens tekenen van ziekte vertonen? Het verdict luidde: een grote verkoudheid. Vandaag zag ik echter enkele kleine blaasjes op zijn vel, ofwel zie ik scheel, maar ik vermoed dat de waterpokken ook gearriveerd zijn. Such fun!

januari 28, 2016

De 9 g’s

Geleend: Het tweede seizoen van Miranda. Ik zag het waarschijnlijk al vier keer en ik weet dat velen het maar niets vinden, maar ik lig altijd strike. Alleen al voor “Fruit Friends”. Je zou goesting krijgen om jasjes te maken voor uw sinaasappels!

Geschrokken: Toen ik deze middag thuiskwam voor mijn middagpauze moest ik keihard remmen…voor onze eigen poes! Ze liep gewoon de baan op, één doodgereden kat is meer dan genoeg, thankyouverymuch!

Gelopen: twee keer deze week. Het gebeurt bitter weinig dat ik meer dan één keer per week weg geraak maar deze week was mijn uurrooster en mijn crècherooster mij goedgezind. Het start- en eindpunt deze week was telkens de statige Menenpoort!

Getwijfeld: over het lopen. De enige Linus-vrije uren op een week zijn altijd een afweging tussen “gaan lopen” of “rustig naar de winkel gaan zonder dat ik een opzijschuivende baby in het zitje van de winkelkar tracht te stutten met een handtas en een deken”. Deze week kreeg lopen voorrang, mijn hoofd zat propvol werkgerelateerde zaken, ik had moeite om mijn focus te vinden en die ook te houden, elk uur leek een half uur te kort om rond te komen met mijn taken. Op de één of andere manier helpt het om even een uur uit te waaien en met een frisse kop te herbeginnen.

Gehoord: Macklemore & Ryan Lewis.

Call me marina, ik vind dit een supernummer tijdens het sporten. Ik moest me inhouden om niet keihard mijn handen in de lucht te steken bij de vijver, behalve enkele vissers ging er niemand raar gekeken hebben waarschijnlijk.

Gelezen: Julie Otsuka’s “Waarvan wij droomden” – Kris Van Steenberghe’s “Woesten” en momenteel: “Wanneer wordt het eindelijk weer zoals het nooit is geweest” van Joachim Meyerhoff. Drie keer RAAK!

Geërgerd: aan mensen die niets beter te doen hebben dan commentaar te geven op futiliteiten, terwijl ik over mijn oren in het werk zit en zelfs de tijd niet vind om van “braindump” te doen kreeg ik deze week brainless commentaar, het borrelde even in mijn maag, het schoot tot in mijn keelgat en ik ging even inwendig tot helemaal tegen het plafond, maar ik kon me beheersen en reageerde heel begripvol en zonder in de tegenaanval te gaan.

Gegeten: teveel. Echt teveel.

en gij?

januari 6, 2016

kerstruilen, foute haircuts en woodywaanzin

Dertien dagen was ik in verlof tijdens de kerstvakantie. Dertien! Ik heb dat in mijn hele “carrière” nog nooit meegemaakt. Oorspronkelijk stond ik wel op dienst tijdens de eerste week (ook op kerst had ik uren) maar door overuren en omstandigheden zijn mijn uren omgezet naar vrije dagen. Ik heb er niet voor geweend. Zeker niet. Mijn fysiek liet het al een tijdje afweten, ik liep zelfs niet mee met de geplande Santa Run. Ondertussen ben ik weer helemaal op en top, er zijn geen feestkilo’s blijven plakken. Misschien ook omdat we dit jaar heel doucement gevierd hebben. Er waren wel een paar feestjes maar ook die verliepen heel gezapig. Er werd wel teveel gedronken. Champagne, biertjes, cava, wijn, G&T. Zoveel eigenlijk dat we besloten hebben om tot 24 januari niet meer te drinken.

De hype van 2015 kon niet ontbreken. Ik kreeg het befaamde “Woesten” van mijn mama voor kerstdag. Alsook de geweldige Woodysavatten die volledig bij de mood van het kerstverlof pasten! Ik ben nog altijd bezig in het boek. Ik had schrik voor een ontgoocheling maar het overtreft mijn verwachtingen. Er had geen enkele blogger gelogen toen ze schreven dat het zo goed is.

peignoir, iPad, savatten en een boek, my idea of heaven!

Ik deed eens zot en schreef me in voor de kerstruil bij Romina en de kerstkaartjesruil bij Meisje. Ik kreeg superleuke dingen terug, al wacht ik momenteel nog op één kerstkaartje.

Mijn kerstkaartje van de ruil kreeg ik van de organisatrice zelf! Het pakje van de kerstruil ontving ik van de mij onbekende Nele. Leuk om zo nieuwe blogs en de mensen erachter te leren kennen!. Via Facebook (ohja, dat heb ik terug. Voor de tijd dat het duurt, tot ik het weer buitengooi dus) zag ik Lecoeur een oproep doen om kaartjes te kopen ten voordele van de pamperbank. Gezien ik nog een pak pampers staan had die te klein waren ging ik dan maar meteen ook gaan doneren. Misschien kan ik er een ander pampergatje mee helpen? Mijn eigen kerstkaartjes gingen naar Delphine en Joyce. Het pakje naar Caroline. Doordat mijn verpakking iets te groot was uitgevallen verstuurde ik het via Kiala.

Het moment dat het pakketje bij het Kialapunt kwam was het al gebeurd! Een verkeersboete. Ai ai ai. Daar gaat mijn soldenbudget!

Om het met de mimiek van de kat te zeggen:”Grmmbll”

Zo kijkt Schanulleke als ze honger heeft en nog geen eten heeft gekregen

En wat gebeurde er nog tijdens het kerstverlof?

Ik liep weer. Na drie weken binnenblijven. Toch zeker 5 keer ben ik weggeraakt. Het deed me ongelofelijk veel deugd!

Linus kruipt en kreeg in één week ineens zijn eerste twee tandjes. Hij is ook in urgent need of a haircut. Hij heeft zelfs een mullet. En ja, zoals je ziet op zijn body, hij spuugt nog altijd heel veel eten uit. Daardoor loop ik steeds maar plasjes melk, boterhammensmuk of papjes op te kuisen.

Goeie smaak in dvd-keuze, dat heeft hij wel

En Ilja vroeg zowat elke dag wanneer hij weer naar school mocht. Op de laatste avond was hij wel heel blij toen ik hem het verlossende nieuws van “morgen” kon geven.

augustus 27, 2015augustus 28, 2015

Mijn laatste week…

Aijh, het zit er bijna op voor mij. Maandag ga ik er weer tegenaan. Ik bracht de laatste week echter niet truntend door.

Maandag

aka de dag dat ik 33 werd. We aten uiteraard spaghetti ’s avonds, op mijn verjaardag kies ik mijn lievelingsgerecht. Vooraf gegaan door een Gin&Tonic. Althans, dat was de bedoeling, mijn lief had echter het verkeerde Tonicwater gekocht. Een glas witte wijn dan maar. En een chipeke. Chipekes zijn altijd een goed idee.

Dinsdag

Op Verbeelding las ik een recept voor een simpel maar smakelijk gerechtje. Mijn zoon was er helemaal verknocht aan, ik moest schermen voor de portie die ik voor zijn vader aan de kant hield of hij smulde die ook op.

In de namiddag had ik een afspraak bij Kind en Gezin. Achteraf zag Linus er zo uit:

Ik ben niet teerhartig maar als ik een plakkertje zie op die babybilletjes…oh!

’s Avonds ging mijn lief naar een vergadering. Het regende katten en honden. Toen patatje en kleine pudding in bed zaten speelde ik mediacentertje. Moest ik het bij een ander zien, ik lachte ze vierkant uit. Met de laptop op schoot, de iPad in de buurt, mijn gsm ergens onder mij en de televisie aan. Zo zit ik in de zetel als hij er niet bij is. Ik lees blogs, ik scroll instagram, kijk “Vind je lief” op de tv en ik whatsapp met wie tijd heeft. Het is een getuut alom, maar ik vul graag mijn avond zo. Al hou ik het romantisch en steek ik er een kaarsje bij aan.

Woensdag

Na mijn mama-Ilja-dagje van vorige week werd het ook tijd om de grootste man in mijn leven eens voor mij alleen te hebben. We trokken onder ons tweetjes naar Sluis waar we startten met een Gin&Tonic (subiet krijg ik nog een alcoholprobleem) in een plekje waar het vooral heel gezellig zitten is.

Het lijkt alsof ik een wreedaardig litteken op mijn voorhoofd heb lopen…

De scampi’s smaakten voortreffelijk en na het shoppen keerden we gewoon daar terug voor onze koffie. Ik was er de vorige keer al helemaal verliefd op geworden en nu wakkerde de vlam alweer aan: hun servies! Oogverblindend. Had ik nog geen man, ik trouwde met dat servies.

Het was iets verderop te koop in een winkeltje. Alleen jammer dat het ook oogverblindend duur was. (’t Zou een kostelijk huwelijk zijn)

Na mijn verjaardag heb ik besloten om het komende jaar meer kaartjes te versturen. Ik sloeg meteen mijn voorraad in bij Hema. Met een zwak voor notitieboekjes kon ik het weer niet laten om er ééntje mee te doen. Kun je eigenlijk ooit genoeg notitieboekjes hebben?

Donderdag

Las ik ’s morgens in de krant eindelijk goed nieuws: Christophe komt terug. -haaahhhh-zucht van verlichting- Ik erger me de laatste tijd enorm aan Studio Brussel! Er wordt vaak irritante of ronduit slechte muziek gedraaid en de presentatie op de ochtendshow doet me meer aan De Grote Chiro-show denken. Toch kan ik nog steeds heel blij zijn om de zoet gevoisde stem van Christophe “Lambi Bambi”.

Toch één van de betere presentatoren op de radio. Was ik al niet getrouwd…ja…je weet het wel.

Volgens de gazet zijn er ook al 1000 mensen ingeschreven voor de Ieper Trail op 18 oktober.

Linus had een wenvoormiddag in de crèche en Ilja ging ook naar de opvang. Voor het eerst was ik een voormiddag alleen thuis en kinderloos. Het was mighty silent in huis en ik profiteerde ervan om te gaan lopen.

als ik bij die Ieper Trail nog enigszins toonbaar over de meet wil komen kan ik maar beter een beetje trainen. Wie komt supporteren?

Vrijdag

Vandaag was ik alweer een halve dag kinderloos. Ik profiteerde er deze keer van om te gaan shoppen. Eens zonder buggy of zonder kleuter aan de hand, het deed vreemd om in mijn wagen te stappen zonder dat ik eerst twee andere gordels moet vastklikken (of ’t is te zeggen: één vastklikken en één checken of hij vastzit). Ik had nog een bon van Berca, wat bleek…daar is niet zoveel te vinden dat op iets trekt. De juf van Ilja had gevraagd om ouderwetse turnpantoffels te kopen.

Meer oldskool dan dit geraakt het niet zeker?

Ilja kwam na 16u thuis met deze badge op zijn trui:

Linus stelt het goed in de crèche, hij kwam ook goedgezind thuis. Als ik hem even later op de mat laat spelen zie ik hem ineens dit doen:

…van ruglig naar buiklig draaien…say what? Ik schrok mij een accident dat hij dit al kan. Bij nader checken op het wijze internet blijkt dat heel normaal te zijn voor zijn leeftijd. Ik ben gewoon vergeten hoe dat allemaal gaat en wanneer het gebeurt!

En deze avond sluit ik nog af met een uitje met mijn vriendin die volgende week ook weer aan de slag mag!

juni 23, 2015

KBC Ieper Trail

In Ieper wordt op 18 oktober een loopwedstrijd georganiseerd dwars door de stad. Letterlijk bijna, het gaat om een urban trail zoals ze er al in vele grote steden organiseren. Het 8,5km-lange parcours gaat door verschillende gebouwen in Ieper en de opbrengst gaat naar een goed doel. Ik twijfel om me in te schrijven. Enkel en alleen om de afstand van het parcours. Ik ben weer aan het lopen sinds drie weken, om volledig klaar te zijn voor die 8,5km tegen 18 oktober, het zal misschien nipt zijn, want ik liep voor mijn zwangerschap slechts 7,5 km als maximumafstand. Ik wil me er wel voor trainen maar ik weet niet met de nakende zomervakantie of dat wel zal lukken met twee kleine patatjes in huis. Het was vorige week al niet zo simpel om buiten te geraken, slechts twee keer gelopen, waardoor ik gisteren in de motregen toch vertrok, net omdat ik op dat moment tijd had. Dat het goed begon door te regenen heb ik geweten, al was dat wel goed voor de motivatie om zo vlug mogelijk thuis te geraken. Ik loop ook niet fanatiek, gebruik geen hartslagmeter en geen fancy loopuitrusting, gewoon een beetje de basis, samen met runkeeper en de radio. En zal het wedstrijdgevoel me niet uitputten of zal ik geen tijd hebben om mij te laten opjagen door anderen? Zijn er nog mensen die zin hebben om mee te doen? Dan ben ik niet alleen aan de eventuele start….en wie komt supporteren?

juni 5, 2015

Door-de-weekjes

Ongelooflijk, in het consultatiebureau van K&G staat nog een ouderwetse radiocassettespeler. Hij ziet eruit alsof ze er nog dagelijks cassettes van Knuffelrock in afspelen. Wij (alléé, toch de dertigers), kregen zo’n ding voor onze communie, al was de mijne al één met een cd-speler. Deze is misschien wel een iets ouder model…

Ik werd “goedgekeurd” bij de dokter, dus was het eindelijk weer looptijd. Ik koos ervoor om weer helemaal met start to run te herbeginnen. Het voelde enorm goed, wel onder het loopniveau dat ik aankan, maar ik wil rustig herstarten. Er kwamen gelukkig geen dansende ingewanden aan te pas.

Ilja wordt binnen anderhalve week 4 jaar. Op mijn rustige dinsdag (de dag na de kraamhulpdag) prutste ik een kroon in elkaar. Eens ik eraan begin kan ik moeilijk stoppen.

We vierden de verjaardag van een vriendin. Het was mijn eerste vriendinnen-uitje, dus een sangria past wel in dit verhaal. Ilja is een beetje gek op die twee dames. Toen ze op kraambezoek waren geweest wist hij achteraf te zeggen “dat ze een mooi hoofdje hebben”. Tjah, ik heb dan ook alleen maar mooie vriendinnen!

Als verjaardagsgeschenk werd er gekrast. En gewonnen. Niet voldoende om de sangria’s te betalen, maar het was toch al mooi!

Gisteren kocht ik nieuwe “sandalen”. Een lelijk woord. Ik heb vreselijke voeten. Alles wat verkeerd kan zijn aan voeten, is er bij mij verkeerd aan. Kromme tenen, geulen tussen mijn tenen, eelt, likdoorns, brede voeten waardoor ik niet in smalle schoentjes kan, laat staan pumps of van die mooie dingen. Dus ik moet voor mijn comfort kiezen. Deze zagen er nog enigszins een beetje vrouwelijk uit. Iets vrouwelijker dan de standaard Birkenstock waar ik mee rondloop. Mijn kleine teentje is ook extreem klein, dus als ik een schoentje kies waar een riempje over de tenen loopt ziet het eruit alsof ik maar vier tenen heb. Jawel, ook de mevrouw in de winkel kon niet anders dan mij gelijk geven en raadde het af. Ik hou van eerlijke verkoopsters.

En er is een nieuwe huisgenoot gearriveerd gisteren. Ik ben er weer in geslaagd om een eigenaardige kat te vinden. Zie die lijn over haar hoofdje lopen, je zou het erom moeten doen, het zou niet lukken. Ik moest een nachtje slapen over de naam maar ze werd deze ochtend “Schanulleke” gedoopt. Voorlopig verstopt ze zich in de garage, gisteren kon ik ze even pakken maar daarna frutte ze meteen weer weg naar haar oude plekje. Komt wel goed zeker?

mei 4, 2015

Ik blijf een vrouw…

Ik had niet gedacht dat ik zo kort na de bevalling al bezig zou zijn met onderstaande zaken, maar het is precies sterker dan mezelf.

Ik heb, sinds mijn begin twintig, altijd al moeten blijven opletten met mijn gewicht. Niet dat ik dat deed in die tijd, maar uiteindelijk ging ik twee jaar geleden helemaal erover door ineens 83 te wegen. Ik was pafferig, kleren pasten mij niet goed, of ik kocht ze reeds een maat groter. Neen, het was dat niet echt voor mij. Er werd op mijn eigen manier gedieet. Eerst een beetje drastisch, daarna gematigd. Ik combineerde het met lopen wat me een heel goed resultaat gaf. Drie keer per week lopen en gewoon opletten wat ik in mijn mond stak was voldoende om na het dieet gewoon op gewicht te blijven. Toen was er vorige zomer. En chips, cava en heel veel aperitiefjestijd. Er was grote vakantie, minder ruimte om te lopen met mijn kleutertje thuis. Tegen de tijd dat ik in Oostenrijk was woog ik alweer 80kg. Ik kwam van 77.

En toen bleek ik zwanger te zijn. (het klinkt dramatisch, maar het was een gewenst godsgeschenk hoor!) Maar, die 3 kg die ik mezelf al had aangesmoefeld kwamen niet van pas, want dat is 3 kg die ik nog eens bij de zwangerschapskilo’s kreeg.

Ik kwam al bij al niet zo dramatisch veel bij. Op het einde van mijn zwangerschap woog ik 93 kg. Tegen dat ik vorige week deze tijd uit het moederhuis kwam woog ik 86. Een week later is dat nog 82,9. Vreemd hoe ik in een week tijd 3 kg kan verliezen, maar ik vermoed dat dat normaal is de eerste dagen na de geboorte?

Ik verlang al sinds mijn zwangerschap terug naar het lopen. Ik zie op instagram en blogs allerlei foto’s voorbijkomen van ochtendloopjes, sportschoenen, zweet-T-shirts, Wings For Life, etc. You’re killing me people!

Gisteren wou ik met de buggy een regenbui voorbijlopen, dat bleek geen zo’n goed plan, ik voelde mijn baarmoeder zowaar weg en weer klutteren. De kinesiste raadde me aan om zeker 6 weken te wachten, maar hoe ik het gisteren voelde schudden vrees ik ervoor om binnen 4 weken alweer aan de loop te kunnen gaan. Het wordt sowieso start to run les 1, maar toch, een baarmoederverzakking of voor de rest van mijn leven een haperende blaas heb ik er nu ook weer niet voor over. Even afwachten dus hoe dat evolueert. Het komt wel in orde.

Met tijd en slaatjes.