Ik ben uitgevlogen naar mijn echtgenoot deze ochtend.  Terwijl ik een moeilijke situatie uiteendeed kwam hij na vier zinnen al op de proppen met negatieve kritiek.  Hij kan er niet mee om dat ik me soms in dingen frustreer en hij mij daarbij niet altijd kan helpen.  Dus probeert hij een oplossing te zoeken voor mijn probleem, of een eigen mening te geven omdat ik zelf eventjes negatief ben.  Dat doet een geliefde denk ik.  Zijn partner proberen te helpen waar nodig, support vanop de zijlijn, samen tegen de rest.  Maar soms is het helemaal niet nodig om mij te helpen.  Of om mijn negativiteit te voeden met meer negativiteit.  De meeste problemen waar hij niets mee te maken heeft los ik zelf op, of ik zoek hulp binnen het entourage dat nodig is om het probleem aan te pakken.  Soms wil ik gewoon eens kunnen ventileren.  Eens verzuchten.  Een keer fretten en zagen.  Alléé, je kent dat toch wel?  Maar het ligt in de aard van de mens om met oplossingen af te komen.  Of om iemand met raad en daad bij te staan.  “Ik zou het zo aanpakken” of “Je moet dat zeggen!”.  Tijdens onze opleiding hebben we er meer dan genoeg oefeningen moeten rond maken: erkenning bieden.  Het is hetgeen mij het meeste is bijgebleven van mijn studie orthopedagogie (behalve natuurlijk een fantastische bende vriendinnen).  Het is dan ook tegelijk het moeilijkste dat ik ooit heb moeten leren.  Gewoon eens zeggen “hoh, amaai, dat klinkt alsof het moeilijk is voor jou” in plaats van “je kunt dit of dat doen” of “zou je niet eens…”, geen oplossingen, gewoon luisteren naar het verhaal, en reageren op de boodschap zonder oordeel of zonder grote vraagtekens te plaatsen.  Zo moeilijk.  En hey, ik ben er dan ook geen specialist in, ik zou het heel graag beter willen kunnen, omdat ik zelf aanvoel dat het bij mij werkt, die aanpak.

En ohja, het was ook niet zo lief van mij om uit te halen naar hem.  Dat besef ik maar al te goed.  En dat hij het goed bedoelt.  Dat ook. 

1 januari 2016.  6u58.  Er is niets anders dan elke andere ochtend.  Linus vertelde zijn eerste verhaal om 6u en viel na 25 minuten uitverteld prompt in slaap.  Auto’s razen door de straat, ik hoorde zelfs al een vrachtwagen.  Er pinkt een groen lichtje op mijn gsm: twee ongelezen smsjes.  Waar is de tijd dat nieuwjaars-smsen the bomb waren?  Als ik beneden kom is de schade beperkt.  Ook daar geen (afwas)bommen, die deden we gelukkig gisteren.  Er overspoelt mij een tevreden gevoel over mijn poetswerk van gisteren.  Het is toch aangenaam opstaan in een proper huis.  Met een kruipertje (paracommando-style) in huis is het aangeraden om iets meer te dweilen, het is pas als je over de vloer rolt dat je ziet in welke staat hij is.  Er staan twee fake-tupperware-dozen klaar om het gevecht met de diepvries aan te gaan.  Ik maak dezelfde bedenking zoals altijd als ik de diepvriesdeur opendoe: why???  Het wringen en stapelen van tupperwaredozen is nu niet bepaald een aangename bezigheid als je diepvriesgroenten van de ene naar de andere hand moet gooien omdat je vingers aan het afvriezen zijn.  Mijn idee van de hemel is nog niet gevormd maar ik vermoed dat ze daar een grote diepvries hebben, gevuld met lekkere gerechtjes en altijd plaats voor iets nieuws, gewoon opendoen en er inzetten.  Geen geworstel, geen gevloek, geen getest of de deur terug dicht kan.  Koffie wordt gezet.  De computer werkt even traag als anders “gmail reageert niet”.  Same old same old.  Voor het nieuwe jaar graag een gigantische diepvries en een supersnelle laptop.  Om 7u24 hoor ik een kleuterstemmetje “de wekker is gegaan!” Hij sliep tien minuten uit, mijn oudste zoon.  Even later volgt het tweede babyvertellement.  En de dag opent zich.  Het jaar gaat van start.  In dezelfde tred als het vorige. Melk wordt gemaakt, er wordt geknuffeld.  Net als alle vorige ochtenden deze week.  Ik denk na over de dag die komt.  Mentaal stel ik me het stapelwerk voor in de wagen: wandelwagen, reisbedje, groentenpap en boterhammetjes, nieuwjaarsgeschenken.  Hopelijk vergeten we niets.  De komende weken zal ik nog wel eens missen als ik de datum neerschrijf.  Dan wordt de 5 omgevormd tot een 6.  Gelukkig is dat maar een kleine aanpassing, ééntje die onopgemerkt kan passeren.

Gelukkig nieuwjaar!  Dat het moge zijn zoals je het zelf wil!

1 (of people etc) able to turn easily and successfully from one task, activity or occupation to another

• ik hou van tuinkabouters maar het is niet allemaal gelijk welke.  Als ze een dwaze kop hebben of ze zien er saai uit, dan wil ik ze niet.  Als hun oogjes niet mooi afgewerkt zijn of als ze geen tuinbroek dragen zijn ze niet welkom.  Kabouters zonder echte kaboutermuts vallen af.  Zonder kleur komen ze niet door de deur.  Jawel, je mag mij een kabouterdiscrimineerder noemen.  Ik ga daar niet boos om zijn.
• met sterretjes scoor altijd bij mij.  Sterretjes rocken bigtime!  Al zou ik mijn kop er wel niet mee vol laten tatoeëren
• een tuinkabouter met een sterrenkostuum lijkt me dan ook wel het ideale geschenk voor mij. (24 augustus mensen, 24 augustus)
•  ik zou wel daadkrachtiger willen zijn.  Tegelijkertijd denk ik: pfff, daadkracht.  Mijn hoofd maakt soms wel eens kortsluiting op zo’n thema’s.
•  ik heb ALTIJD een liedje in mijn hoofd.  Momenteel “Zij” van Marco Borsato.  Help mij.  Nu.
•  stiekem hoop ik dat mijn zoon ook een boekenliefhebber wordt.  Als het bij de oudste niet lukt dan ga ik die hoop op mijn jongste projecteren.  Waarvoor heb je anders twee kinderen? 😉
• soms denk ik dat mensen mijn grapjes niet doorhebben.  Daarom zet ik er soms een 😉 bij.

Champignons, ik weet het zo niet met die dingen.  Omdat ik dit weekend twee receptjes met champignons had kocht ik zaterdag een bakje van 500 gram.  Naar het schijnt mag je die niet wassen met water maar moet je het vuil er af wrijven.  Ik weet nooit of mijn champignon nu eigenlijk proper genoeg is of niet, maar ik volg de voorschriften en wrijf ze mooi af met een keukenpapiertje.  Soms vraag ik me ook wel eens af of dat wel mag, als ze zo al zwart zijn aan de binnenkant.  Ik gooi ze alsnog in de pot.  Het komt er eigenlijk op neer dat ik helemaal niets afweet van die schimmels.  Ik kies er ook niet bewust voor, als ze in het recept staan dan ga ik ze erbij doen, maar ik doe ze bijvoorbeeld niet in mijn spaghettisaus (zowat het enige dat ik zonder recept maak).  Als er geen champs nodig zijn, dan komen ze niet binnen.  Toch smaak ik wel dat ze -in de vol-au-vent die ik gisteren maakte – echt wel lekker doorsmaken.  En nodig zijn.  Volgens Wikipedia worden ze gekweekt in een voedingsbodem van paardenmest en kuikenmest.  Misschien laten ze aan die kuikens het geluid horen van champignons die worden gebakken in olijfolie.  Dat maakt zo’n specifiek geluid “wiewiewiewie“, precies kuikens in het nauw gedreven.  En zo bekomen ze extra kuikenmest?  Wat dan weer voor extra grote champignons zorgt?  En zo is de ketting rond…Er is een bioloog aan mij verloren gegaan.  Ik voel het.