Ik doe niet echt aan voornemens voor het nieuwe jaar, als ik iets wil veranderen dan zal dat wel gebeuren al dan niet met de jaarwisseling. Ik maak wel graag mijn wensen over aan anderen en uiteraard mag ik de bloggers en de lezers niet vergeten want zonder hen zou het hier maar een duffe boel zijn denk ik.
Voor 2017 wens ik de meelezende bloggers veel schrijfinspiratie, de lurkers veel meeleesplezier en de reageerders: merci voor alle reacties in 2016! Als er nog tips zijn om het blogjaar 2017 mee te vullen: be my guest! Wie weet maak ik er wel iets van!
En verder wens ik voor iedereen in 2017:
dat de plannen die je maakt voor de komende periode een goede vooruitgang mogen maken…
dat je je werk graag doet en dat dit zo mag blijven…
dat de gordels van de kinderstoel in één keer mogen dichtgaan…
dat uw lief uw pyjama meebrengt naar beneden…
dat het juiste liedje op het juiste moment komt…
dat de regen pas valt als je net thuis bent van het lopen…
dat uw kinderen hun apenmanieren vooral thuis uithalen en niet op een ander…
dat je niet ziek hoeft te worden, en als dat toch moet, dat het dan maar een hoestje of een klein keelontstekingske moet zijn en niets heel ernstig…
dat de knobbels in de schoenlinten van uw loopschoenen reeds open zijn als je ze uit de kast haalt…
dat de boeken die je leest je meeslepen en er geen geworstel voor aan te pas moet komen…
dat het niet op het behang is als de kinderen al eens buiten de lijnen kleuren…
dat de mensen rond je het ook goed hebben…
en uiteraard: dat je het zelf goed hebt, dat je je goed in je vel mag voelen en content kan zijn met de dingen die je hebt en reeds bereikte. Want onder je eigen vel, daar start het allemaal …
foto genomen op het laatste looptoertje van 2016 deze ochtend
Het viel me al op terwijl ik door mijn foto’s scrolde: de oudste zoon krijgt toch soms wel minder aandacht dan de jongste. Hij hangt ook niet de hele tijd aan mijn been, roept me toe vanop afstand als hij iets wil weten of komt het gewoon vragen. Hij doet me er soms aan herinneren dat het gemakkelijker wordt als ze ouder zijn. Je hoeft geen pampers mee te zeulen als je ergens gaat, je kunt al eens zeggen dat ze hun neus moeten snuiten in plaats van 27 keer per dag een doekje te zoeken. Zelfs terwijl ik de eerste alinea van deze blogpost schrijf moet ik vier keer ingrijpen: het ventilatierooster van de koelkast terug stoppen, vermijden dat het tafellaken wordt gescheurd door een hangende dreumes, een onbetaalde factuur uit diezelfde klauwtjes redden en ja, een neusje vegen. Al dit in nog geen 7 minuten tijd. Een dag met Ilja alleen kan ik dan ook als “rustig” bestempelen.
Het leeftijdsverschil van 4 jaar was een bewuste keuze en ik heb er nog geen seconde spijt van gehad. Toch moet Ilja regelmatig “inbinden” voor zijn broer. Een daguitstap is al niet meer zo evident gezien de kleine pudding nog een middagdut doet. Maar hij begrijpt die dingen, en legt er zich altijd vlot bij neer. Toch vind ik dat niet altijd vanzelfsprekend en doe ik soms wel eens iets met hem alleen. Gisteren nam ik hem mee naar Plopsaland. Toegegeven, ze gaven geen te best weer uit en ik heb nog getwijfeld tot dinsdagavond maar zijn gezichtje op woensdagochtend bij de boodschap straalde zoveel licht, ik vergat al mijn twijfels en begon mijn regenjas te zoeken. “Alleen mama en ik?” Alleen mama en jij.
Zo groot hij is geworden, zo klein is hij nog steeds. Rollercoasters zoals De Draak, die blauwe met zijn helm van Kaatje, die rolschaatsen daar: allemaal geen probleem. Toen ik hem uitlegde dat je achteraan nog meer kriebels voelt was vooraan zitten geen optie meer “Hoho mama, jij kan nogal brullen zeg” Maar die donkere boten in het Plopbos waar lieftallige Plopkabouters in bewegende ballonnetjes liedjes zingen, neen, daar durft hij dan weer niet in. “Alleen als papa ook mee is”.
Hij houdt er niet van dat zijn handen nat zijn. Dat begint meer en meer op te vallen. De klink van de wagen als het geregend heeft, de wipplank op het speelplein, handen wassen als er geen handdoek in de buurt is. Neen, dat is niets voor hem.
In de zwemles beschreef de leraar hem het best toen hij me achteraf aansprak: “Je kunt hem niet opjagen hé?” Inderdaad. Je kunt hem niet opjagen. Ik moet al veel doen voor ik hem op zijn paard krijg, laat staan in zijn kleren. Mijn lief vindt dat een geweldige eigenschap, hij hoopt dat hij ze niet verliest. Zelf vraag ik me soms wel af of dat niet in zijn nadeel gaat spelen. Alles lukt ook the slow way, hij geraakt er ook, maar op zijn dooie gemak. Terwijl de huidige maatschappij nu wel een bepaald tempo heeft waarin we allen meedraaien. Gelijk hoe, het is nog niet aan de orde om er ons druk in te maken. Tot nu toe geraken we overal netjes op tijd. Soms krijg ik er wel eens een extra grijs haar bij.
Vanmorgen vroeg hij “koffiekoekjes” als beleg. Ik dop mijn speculoos-koek in koffie en prak die op zijn boterham. (en dan later verwonderd zijn als hij mijn koffieverslaving erft…)
Als ik op woensdag thuis ben laat ik hem soms het menu kiezen op voorwaarde dat er groenten inzitten. Appelmoes (“groenten”) en daarna appeltaart was de laatste keuze. Dat sneukelen zal hij dan wel weer van zijn ouders meehebben.
Zoals ik reeds schreef: als grote broer moet hij vaak inbinden. Linus maakt al eens een blokkenkasteel stuk of er wordt gestreden om een auto tot kloppens toe. Maar nooit slaat hij terug naar de kleine rugrat. Dat zal later wel veranderen, daar ben ik me wel bewust van maar ik feliciteer hem vaak met zijn broederschap. Hoe goed hij die taak -waar hij in feite niet eens voor gekozen heeft- opneemt, ik merk de liefde voor zijn broer.
en soms kan ik het niet laten om een beetje van twinning te doen. Al is het maar een gelijke muts. En dan komen we alsnog bijna te laat op school, omdat moeder nog perse een foto wil nemen….
September is weggefloept zonder waarschuwing! De opstart van het schooljaar, ik kan me nog heel goed voor de geest halen hoe blij ik was met die 1e september. De terugkeer van de structuur, van tijdig in bed, dekentjes in de zetel en toch nog warm genoeg om in korte broek te gaan lopen. Begin september was het een beetje extreem met de hittedagen, maar we zijn nu toch volop in dekentjesstemming aan het geraken. (ik hoor mijn lief denken: jij bent altijd in dekentjesstemming, en hij heeft gelijk, het mag 25 graden zijn buiten, ik lig ’s avonds altijd onder mijn dekentje). Enkele foto’s die de blog niet haalden (misschien wel mijn IG-account).
Op 2 september kreeg ik een verse schoonzus. Het huwelijksfeest vond plaats knal op het strand in Breskens in beachhouse 25. We werden getrakteerd op een geweldige zonsondergang en een feestje met voldoende Gin Tonic. Wat moet een mens meer hebben? (foto: selfietime met de schoonzus)
Er was kermis in het dorp waar ik opgegroeid ben als kind. We proberen ieder jaar de ovenkoekenworp en ballonwedstrijd mee te pikken. Ovenkoekenworp? Yes, er worden verse ovenkoeken van de kerktoren gegooid en de kinderen mogen rapen dat het een lieve lust is. Need I say more, maar Linus heeft er eigenhandig 4 geraapt, het kind kon met moeite net lopen maar als het is om te eten is hij er als de kippen bij. (foto 1: grote broer en de vriendjes delen chips uit aan Linus, ineens is het heel stil daar. foto 2: ballon gaat wandelen met kind)
Ik was te laat om van het effectieve evenement een foto te nemen, maar mijn grootmoeder beweert hier dat ze net als Ilja op één been kan springen. Ze kondigde het aan maar ik had niet verwacht dat ze het ook effectief ging bewijzen.
Ik deed een weekend nachtdienst, de maandagavond is het dan altijd een fijn weerzien met mijn eigen zetel en keppe-time met de twee ruskabusjes die erin wentelen. Wallen-alert!
Ok, deze is van oktober al, ik ben aan het zeuren maar het ochtendlicht valt altijd binnen in onze living, meestal op het moment dat wij in de keuken zitten waar op dat moment weinig licht is. Het voordeel aan veel ramen is dat je toch overal een sprietje kan meepikken. En ja, Linus draagt geen broek en twee verschillende kousen. Wie heeft er eigenlijk ooit bepaald dat je twee gelijke kousen moet dragen? Die persoon wil ik wel graag eens ontmoeten, ja.
Ohja en op bloggebied was er ook het één en ander te beleven. Zo werd mijn vriendin Ann-Sophie voor de tweede keer mama, haar verhaal kun je hier lezen, ik ging een koffietje drinken bij Kirby die ook een overheerlijke taart voorzag en de bloggersveiling ten voordele van SOS Kinderdorpen loopt nog steeds, er doen zelf nog veel nieuwe bloggers aan mee! Check it out!
In mijn omgeving zijn spijtig genoeg teveel mensen die hun moeder niet meer hebben. Ik kan mij moeilijk voorstellen hoe zoiets moet zijn. Hoe overleef je als kersverse mama zonder eigen moeder? Hoe moet dat zijn om in het moederhuis of de rare periode die na die materniteit volgt geen moeder in de buurt te hebben? En later, met opgroeiende kinderen? Het is nu niet dat ik al mijn zielenroerselen deel met mijn mama maar we kunnen het wel heel goed vinden met elkaar. Ik doe de dingen graag op mijn eigen manier en zij respecteert dat. We zijn twee verschillende types. Ze wordt waarschijnlijk soms een beetje gek als ik “bwah, we zien wel, komt wel goed” zeg. En ik draai misschien wel eens met mijn ogen als ze overbezorgd is over mij of één van de kinderen. Als ze denkt dat Linus koude voetjes zal hebben omdat hij bitter weinig kousen draagt of als Ilja er moe uit ziet. Als ik heel trots laat weten dat ik een lang eind ging lopen en zij reageert met “je gaat daar toch niet in den donkeren gaan lopen hé?” Ik kan voorspellen dat ze een “hoe gaat het met…”-smsje stuurt als één van de munchkins koorts maakt of teuterigachtig was met een optie op koorts. Maar ik weet dat dit allemaal gewoon echt goed bedoeld is en dat ze gewoon een moeder is. Een oma is. En dat doen moeders en oma’s nu eenmaal. Ik leg mijn pollekes samen omdat ik ze nog heb, die mama van me. Ze is niet alleen een moeder, ze is ook een dochter. Momenteel is ze een sandwichmoeder. Zo noemen ze, dacht ik, dames van haar leeftijd die naast het zorgen voor kinderen en kleinkinderen ook de zorg voor een ouder opnemen. Samen met haar zussen en broers en een team van het Wit-Gele Kruis en Familiehulp neemt ze de zorg voor onze 99-jarige grootmoeder op zich. Dagelijks staan ze voor haar paraat. Ik vind het een prachtig voorbeeld van hoe iemand gewoon thuis kan blijven wonen door mantelzorgers. Vandaag is mijn mama jarig. Ze wordt er 61. Binnen een aantal dagen gaat ze verdiend op pensioen. Haar hele leven heeft ze keihard gewerkt. Eerst als psychiatrisch verpleegkundige bij hele moeilijke patiënten, later als verpleegkundige bij het Wit-Gele Kruis. Mijn ma is de enige persoon die ik ken zonder smartphone, nu ze binnenkort een nieuwe telefoon nodig heeft omwille van haar pensioen gaan we hier samen voor zorgen: “Je gaat dat moeten uitleggen hoor, Lot, ik ken daar niks van”. Ewel ma, binnenkort heb je veel meer tijd om zo’n dingen uit te pluizen. En dan whatsapp ik foto’s door van Linus met twee paar kousen aan en Ilja die van contentement zijn tong uitsteekt!
De zes meest voorkomende vragen die ik kreeg na mijn ballonvlucht van vorige donderdag:
“Hoh! Was je niet bang?”
Blijkbaar zijn veel mensen nog niet zo tuk om mee te gaan met een luchtballon. Is het hoogtevrees? Of schrik om de controle uit handen te geven? Ook al grapte ik op Facebook wel dat ik misschien wat pipi ging verliezen, ik had blijkbaar totaal geen zenuwen of schrik. Als dat ding beslist om neer te storten, ja wel, het zal geen mooie dood zijn, maar ik ga toch wel nog eerst van het uitzicht genoten hebben.
links: ons vader: like a boss luchtballons opblazen
rechts: blijkbaar was het één van de grootste luchtballons in België
“Had je geen koud?”
Absoluut niet, integendeel, het is zelfs redelijk heet zo onder die vlam. Neem daarbij dat het al 33 graden was die dag en ik kan je verzekeren, er mocht nog wat meer wind zijn! Die brander gaat trouwens niet constant aan, zo nu en dan eens, verder is het heel rustig en stil daarboven in de lucht!
“Zit je dan niet zo heel dicht op elkaar?”
Daar had ik wel wat schrik voor, ik stond bij die temperaturen nu niet bepaald te springen om een uur tegen iemand geplakt te staan. We waren met 10 passagiers, verdeeld over 4 compartimenten. Mijn pa en ik zaten in één compartiment waar we voldoende ruimte hadden om te bewegen en langs alle kanten te kijken, te wijzen en te zwaaien naar de mensen. Beetje van paus doen, dat mag als je in een luchtballon zit.
links: Bellewaerde Park: de boomerang en El Volador
rechts: een opslagplaats van Bellewaerde: overduidelijk iets minder glamour!
“Gaat dat rap?”
Hoe hoger je vliegt, hoe trager het gaat. Dus toen we begonnen te dalen haalden we wel een redelijke snelheid. Hoe lager, hoe leuker het zicht: op een gegeven moment konden we de vissen zien zwemmen in een tuinvijver. Ook grappig: we zagen veel koeien bananas worden. Kippen frutten weg in hun hok en hazen spurten over de velden. Ja, we maakten wel indruk op de beesten.
rechts: mijn looptoertje als ik in Ieper ga lopen (Zillebeke Vijver)
“Kun je dan kiezen naar waar je vliegt?”
Neen, de wind bepaalt naar waar je gaat. Getting your Vanessa Chinitor on dus.
links: Ieper die scone
rechts: het einde van de A19, er wordt al jaren over gediscussieerd om deze autostrade door te trekken, voorlopig blijft ze afgekapt in Ieper.
“Doet dat raar als je opstijgt/landt?”
Het opstijgen gaat heel naturel, je drijft zachtjes maar aan een redelijk tempo naar boven en je blijft stijgen. Ik ben heel gevoelig aan mijn oren als we vliegen, dus ik was wel gewaar dat mijn oren dichtklapten, maar na een tijdje normaliseerde dat weer. Het landen was een ander verhaal. “Er is een mogelijkheid dat die mand omkiepert als we landen, maar de gebeurt niet altijd hoor” zei de chauffeur. Maar hallo, toen we de grond raakten gaf dat nogal een klop, er moest echt afgeremd worden door die mand over het veld en uiteraard viel die mand op zijn zijde met elf passagiers. Het was nogal een heftige landing, maar uiteindelijk ging ook dat heel vlug voorbij en enkele minuten laten stonden we al de ballon terug samen te duwen om hem terug in zijn bakske te steken.
Een machtige ervaring, blij dat ik het heb mogen meemaken.
En gaan jullie ooit mee of zeg je: “Neen, nooit van mijn leven!”
Soms wou ik dat ik zo’n vrouw was die op torenhoge hakken en met ultragebronzeerde benen de toer van de vestingen kan wandelen. Of zo’n dame bij wie je op ieder moment van de dag onaangekondigd mag binnenvallen, je vindt er gelijk wanneer geen boterhammen op de keukenvloer. Misschien wil ik wel zo’n goeie huisvrouw zijn, met een garage vol rekken, alles netjes alfabetisch gesorteerd. Je hoeft geen hindernissenparcours af te leggen om aan een flesje spuitwater te geraken, het staat onder de “S”. Fietsen hoeven niet verzet te worden als je het oud papier uit de garagepoort wil slepen. Zo’n moeder die elke dag speelt met haar kinderen, en niet stiekem hoopt dat het plan om te schilderen wordt “vergeten” in dat kleuterhoofdje. Haar manicure en de pedicure zijn steeds perfect, geen afgebeten wijsvingernagel, geen eelt op ongewone plekken. Vandaag was ik de vrouw met de witte benen en de garage waarin schuivend met materiaal een wandelpad werd gecreëerd. De vrouw wiens twee kinderen deden aan synchroon-wenen op de vestingen, de ene omdat hij met steentjes wilde spelen, de andere omdat hij niet wou wandelen. Ik was de moeder die in de lach schoot toen haar echtgenoot al “mooshend” de oudste per ongeluk in het zand liet vallen. Ik vond mezelf heel wat toen ik met een schopje -dat ik van een andere moeder kreeg- zand schepte met mijn dreumes, hoe lang was dat geleden? Mijn voeten staken in All-Stars toen ik De Rodeberg afdaalde met de kleinste in de rugzak, tegelijkertijd probeerde ik te voorkomen dat hij mijn haarspeldjes uit mijn vlecht trok. Een voorbijrijdende fietser maakte ons attent op het feit dat er een sandaaltje halfweg de baan was achtergebleven. Neen, ik ben misschien niet altijd de moeder, de dochter, de zus, de echtgenote of de vrouw die ik zou willen zijn. Maar ik probeer en ik ben tevreden met wat nu lukt. Elke dag probeer ik er het beste van te maken. De goede balans vinden tussen het moederschap, mijn huwelijk, mijn werk, familie en tijd voor mezelf nemen, het is geen simpele opdracht. Lopen, bloggen, lezen, overal aan en bij zijn, het schiet er soms wel eens bij in, maar ik besef maar al te goed: het komt terug, ooit, als ik dat wil. En ondertussen zit ik op mijn wipplank, mijn evenwicht te zoeken. Met mijn kroost.
“Onderweg naar Frankrijk”, dat stond deze voormiddag gepland in mijn bullet journal. Drie daagjes op bezoek bij de kasteelvrouw en haar gezin, proeven van de Franse zomer, bijpraten. Ik heb het gisteren afgebeld. Linus is niet in zijn sas. Al enkele weken is hij een wispelturig rakkertje met een gigantisch gevoel voor slechte timing. Niettemin blijft het een geweldig manneke met de meest aanstekelijk lach.
Ik noem hem regelmatig “Wallace” van Wallace and Gromit, met zijn dikke kaakjes ziet hij er net zo uit als hij lacht.
witte linten aan een kinderstoel…wie vindt dat eigenlijk uit?
Nu hij net 15 maanden is geworden is het steeds meer duidelijk aan het worden dat we met een stevig karaktertje te maken hebben. Die jongen weet wat hij wil. De weg om het te bekomen is niet altijd duidelijk voor ons, maar hij gaat er volle bak voor. Mijn echtgenoot zegt dat hij mijn karakter heeft, ik weet het niet zo goed. Ilja heeft wel zijn papa’s karakter, daar zijn we ondertussen ook wel al uit.
Uiteraard is alles interessant, alles behalve het aangeboden speelgoed. Zo is het superleuk om de salontafel te beklimmen om van daarop de zetel te bereiken. Het lukt nog niet altijd even goed, maar stoelen, de poef, de schommel en de glijbaan, die vormen al geen uitdaging meer. Het zwembad in Center Parcs was dan weer een fantastische uitlaatklep voor hem, toch moesten we ogen op ons zwemgat hebben, hij deed stoten waar zelfs vreemde mensen stonden van te kijken, recht voor onze ogen. En wij maar achtertjoolen om te voorkomen dat hij nog maar eens met een bloedlip of een bult op zijn voorhoofd eindigt.
Sociaal is hij wel. Hij zal niet direct in iedereens’ armen springen maar als je op zijn hoogte gaat terwijl hij op de grond zit heb je meestal wel touche! Hij kent ook geen schaamte om bij vreemde mensen eten te gaan schooien. Een dame die een koekje uitdeelt in het park aan haar kinderen, een papa met een ijsje, hij heeft het altijd gezien en kruipt er volle bak en met een verbeten blik naartoe. Met zijn twee ankerende handjes zit hij voor ze en als ze eventjes niet kijken zou hij het zelfs gewoon uit hun handen durven trekken. Boefbeerken.
En stappen? Neen, nog steeds niet. Misschien heeft dat wel met zijn frustratie te maken, al komt hij overal waar hij wil zijn, als het niet al kruipend is dan conduirt hij zijn moeder wel om hem te brengen.Of hij doet het op zijn eigen manier:
Fout
Deze video bestaat niet
Ik moet het niet rooskleuriger voorstellen dan het is: we maken momenteel een moeilijke periode door met hem. Hij kan nog niet praten behalve: mama, papa, poesje (elk dier dat enigszins op een poes gelijkt), jaja (Ilja), en Boele (de hond van mijn schoonouders, dat is een uitzondering op de poesjes-regel). Dus duidelijk maken wat er scheelt is niet simpel. Om de één of andere mysterieuze maar helse reden weent hij heel veel als we in de auto zitten. Een rit van 100km kan drie kanten uitdraaien: hij valt in slaap (zalig! boeken lezen! rond je kijken! niksen!) hij blijft wakker maar is content rond zich aan het kijken of hij beurelt de 100km bij elkaar. De laatste twee weken is het echter altijd het laatste geweest. Als we op voorhand incalculeren dat naar Frankrijk rijden zo’n 3 tot 4 uur in beslag neemt en hij maximum 2 uur aan een stuk slaapt overdag, dan hebben we nog steeds kans op 2 uren getier in de auto. Mijn linkerschouder doet nu al pijn van telkens zijn voetjes te pakken, beertjes aan te bieden, een flesje water 100 keer op te rapen terwijl hij op de achterbank ongelukkig zit te wezen en zichzelf zowaar uit zijn autostoel tracht te maneuvreren. In Nederland vorige week ben ik gewoon gestopt achter een tuutje in de winkel voor hem in de hoop dat hij daarmee misschien rustig zou kunnen zijn, maar zoals ik reeds schreef hij wil het absoluut niet, hij weigert zelfs om het in zijn mond te steken.
Deze ochtend gingen we naar zee, hij was lekker rustig in de auto, amuseerde zich in het zand en wou graag stappen aan de handjes. Bij terugkeer is hij in slaap gevallen, we genieten van de momenten waarop het geen gestresseerde boel is en we eens gewoon naast elkaar kunnen zitten op een dekentje zonder dat iemand zich over Linus ontfermt of hem achterna zit. Tijdens de lastigere momenten lachen we veel weg. We weten ook wel: alles gaat voorbij, ook deze periode waarin hij zo grappig klein is. En ook dit zal ik missen.
Aan de andere kant: het is een manneke in volle groei, hij kan heel vrolijk zijn en komt regelmatig knuffelen. Zijn Wallace-lach is om bij te smelten en zijn bruine kijkers kunnen iedereen verleiden. Hij heeft een wijzend vingertje waarmee hij alle speciale dingen in de wereld aanduidt. Want hey, een vogel in de lucht, een blaadje aan de bomen of voor het eerst echt de zee zien: dat blijft iets speciaals. Net als hij.
Kelly schreef deze week blogpostje over hoe haar Flo Flo werd. Toen we Ilja’s geboorte aankondigden heb ik voor de zekerheid “een zoontje” gezet op het kaartje. Ilja is namelijk een jongens èn meisjesnaam. In Nederland wordt Ilja regelmatig aan kleine juffrouwtjes gegeven. Hoe we erbij kwamen?
We gaan terug naar het jaar 2006. Mijn lief en ik zijn ongeveer 3 maanden samen, het is zomer, het is warm er is niets te doen behalve uitgaan, lanterfanten, slenteren en in zijn geval: muziek gaan spelen. Het was de meest onbezorgde tijd, ik zou er wel eens een paar daagjes naar willen terugkeren. Op een beachfestival in één of andere Belgische badstad, die details ben ik helemaal kwijt, wandelen we over het festivalterrein als iemand mijn lief goeiedag zegt. Hij zegt mooi “goeiedag” terug, achter zijn rug richt hij zich tot mij “verdikke, ik ken die kerel wel maar ik ben zijn naam vergeten. Ik weet wel dat hij een heel mooie naam heeft”. Ik reageer langs mijn neus weg: “Het is toch nooit geen Ilja zeker?” waarop hij verbaasd uitroept:”Jawel! Hoe weet jij dat?” Gewoon, omdat ik dat ook een heel mooie naam vind. Daar op dat moment werd beslist: als we ooit een zoon gingen krijgen dat we het kindje Ilja gingen noemen.
Toen ik weer zwanger werd was het moeilijk. We hadden nooit echt moeten zoeken naar namen gezien we redelijk vlug wisten dat de boreling een zoon ging zijn en die naam dus al 5 jaar vastlag. Als mama van een zoon was ik uiteraard een klein beetje gebrand op een dochter. De eerste 18 weken wisten we nog niet wat het ging zijn. De namen waren ook nog niet beslist, verre van zelfs. Op een avond in oktober was er op deze streek “Lichtfront” Mijn lief was die avond een fakkeldrager en ik volgde het spektakel op WTV vanuit de zetel thuis, met Ilja slapend in zijn bed. Er werden interviews afgenomen op de verschillende locaties waar iets werd georganiseerd voor dit evenement. Op een gegeven moment gaat men vanuit de studio over naar de reporter ter plekke: Lauwke Vandendriessche en dan werd ik een klein beetje koekoek in mijn zetel. Hoe mooi was de naam Lauwke? en hoe goed paste die bij Ilja? Mijn fakkeldrager kwam thuis die avond en toen hij de naam hoorde was hij ook meteen verkocht.
En dan bleek het een jongen te zijn…
Terug naar af. Ik heb het lang niet geweten. Maakte enkele lijstjes waar verschillende namen opstonden en weer sneuvelden. Imre was een kanshebber, maar het zoontje van vrienden heet zo, ik moet altijd aan hem denken bij die naam, het paste niet in mijn hoofd. Linus stond ook op mijn lijstje. Ik gaf het aan mijn man hij zei meteen:”Neen, geen van heel die lijst, smijt maar weg, ik hoor niets graag!” Terug naar af. Hij ging zelf aan de slag, nam er een laptop bij en begon te zoeken naar namen. Ineens roept hij: “Linus! Dat vind ik nog een mooie naam!” Mo wuk eigenlijk?? Toen ik zei dat die naam ook op mijn weggegooide lijstje stond kon hij dat moeilijk geloven. Ik pikte die naam op in The Bridge. Het is een Scandinavische naam die mooi past bij het Slavische Ilja. Althans dat vind ik toch. Ilja wordt nogal vlug Illievanillie genoemd. Linus wordt soms Linus Bambinus genoemd. Of ik verwar ze met elkaar, dat gebeurt ook regelmatig “Ik ben wel Ilja hé mama”, sorry Linus. Euh Ilja.
en jij? Hoe komt jij aan de naam van je kind? Ga je je misschien je dochter Lauwke noemen? Laat het mij zeker weten dan 🙂
Mijn oudste brigand wordt 5 vandaag. Ik zag hem gisteren bengelen in de armen van mijn man en ik dacht “shit zeg, vijf jaar geleden lag hij nog als een klein wormpje op mijn borst te slapen”.
Ik hou eraan om hen met hun verjaardag te verwennen. Gezien hij tijdens de week verjaart vierden we vorig weekend al met voldoende taartjes, meter, peter en oma’s, opa’s en overgrootmoeders.
Jawel, iemand was sneller dan de klik van de foto om zijn vinger in Spider Man te steken.
Gisteren ging hij als cadeau van ons naar Plopsaland. Ultieme mama en papa-tijd want hij moest de aandacht eens niet delen met zijn broer. Ze voorspelden regen, storm en wind maar afgezien van één grote plensbui zijn we eigenlijk heel droog gebleven. Er was geen kat in Plopsaland, althans toch niet voor pretparknormen. Als je bij elke attractie gewoon kan opstappen kun je spreken van een topdagje qua wachttijden denk ik.
Vandaag trakteert hij nog aan zijn klasvriendjes met een snoepje. Ik voorzag ook twee voorleesboeken als attentie voor de klas. Ik investeer liever in één groot boek dan in 29 kleine prutsjes (niet dat daar iets mis mee is hoor) en zo heb ik meteen ook een bedankingsgeschenk voor de juffen. Twee vliegen in één klap.
Hij is zo groot geworden en tegelijkertijd is hij nog zo klein. Ik hoop dat hij nog eventjes klein kan blijven, dat hij zijn ochtendknuffels niet zomaar gaat afschaffen en dat hij nog regelmatig blijft liefde tanken bij ons. Want liefde is er voldoende, dat vat is bodemloos.
Onze ouders doen veel voor ons. Heel veel zelfs. Zonder hen zou één van ons zijn job moeten opgeven, punt uit. Met het flexibele uurrooster is het steeds puzzelen om mijn kinderopvang rond te krijgen en onze ouders springen daar heel vaak in bij. Mijn vader is een geweldige opa voor onze twee zonen. Opa has got it covered. Meestal komen ze samen op de kinderen passen maar als mijn mama een vergadering heeft of als ze instaat voor haar eigen moeder komt mijn vader alleen. Je kunt zonder twijfel zeggen dat pa een geruste ziel is. Op het gemak maar standvastig. Rustig, praktisch ingesteld en doordacht. Zo beschrijf ik hem -volgens mij- het best. Ik denk dat ik het meeste van zijn karakter heb overgenomen. Ik word ook regelmatig als “rustig” omschreven en ik vind dat ik zelf ook wel op een bepaalde manier gemakkelijk structuur kan brengen in chaos, net als hij. Ik moet altijd aan hem denken als we de koffer inladen om op reis te gaan. Of als ik een gigantische berg collect en go moet stockeren in mijn wagen. Hij zou zich daarmee amuseren. Hij zoekt graag uit hoe hij zoveel mogelijk dingen in één ruimte kan zetten zonder veel plaats te verliezen. Ik vind het niet altijd evident om een geschikt cadeau te vinden voor Vaderdag of zijn verjaardag of als ik zijn naampje trek voor kerst. Voor zijn hobby’s: snookeren en naar Club Brugge gaan koopt hij zelf wat hij nodig heeft. Geen blauw-zwart meer nodig denk ik. Hij drinkt graag een lekker biertje of een aperitief en is een sucker voor Mars, taart en ijsjes. Dus hou ik het dit jaar simpel met een pakketje van dat alles, al zal hij dat straks wel zien. Ik weet niet hoe ik hen beiden voldoende kan bedanken voor alles wat ze voor ons gezin doen. Pa, Opa, een geweldige Vaderdag, je bent hier heel graag gezien door iedereen!
Met Pasen organiseert hij een paaszoektocht door het huis. Inclusief hoogst persoonlijke brief van De Paashaas Himself.
Shout your heart out 